Βαλέρι Μπριούσοφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βαλέρι Μπριούσοφ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1ιουλ. / 13  Δεκεμβρίου 1873γρηγ. (specified date of both Julian and Gregorian calendar)[1][2][3] ή 13  Δεκεμβρίου 1873[4][5]
Μόσχα[6][7][8]
Θάνατος9  Οκτωβρίου 1924[6][9][10]
Μόσχα[6][7][11]
Αιτία θανάτουπνευμονία
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο Νοβοντέβιτσι
ΨευδώνυμοВалерий Маслов, Аврелий[12][13], В. Бакулин[14][13], Нелли[15][13], В. А. Маслов[16], Даров[13], 3. Фукс[13], Ptyx[13] και К. Веригин
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΡωσικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[17]
Γαλλικά
ΣπουδέςΚρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας (1893–1899)
d:Q4138504 (1885–1889)
d:Q16482566 (1890–1893)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής[4]
συγγραφέας[18][6]
μεταφραστής
κριτικός λογοτεχνίας
συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας
ιστορικός της λογοτεχνίας
φιλόσοφος[19]
πεζογράφος[4]
θεατρικός συγγραφέας
ιστορικός
ειδικός στην λογοτεχνία[4]
ΕργοδότηςMoscow City People’s University
Αξιοσημείωτο έργοd:Q4373758
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΙωάννα Ματβέγιεβνα Μπριούσοβα (1897–1924)
ΓονείςΓιάκοβ Κουζμίτς Μπριούσοφ
ΑδέλφιαAleksandr Briusov
N. I︠A︡. Bri︠u︡sova
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Βαλέρι Γιακόβλεβιτς Μπριούσοφ (ρωσικά: Вале́рий Я́ковлевич Брю́сов‎‎) (Μόσχα, 13 Δεκεμβρίου 1873 - Μόσχα 9 Οκτωβρίου 1924) ήταν Ρώσος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός, εκδότης και μεταφραστής. Έχει μείνει στην ιστορία ως πρωτοπόρος θιασώτης της νεωτεριστικής ρωσικής λογοτεχνίας. Διακρίθηκε ακόμα για την ικανότητά του να συνδυάζει τον μυστικισμό με τον ερωτισμό, στον έμμετρο λόγο του, ο οποίος αφορούσε κυρίως, την ιστορία και τη μυθολογία. Μέσα από τα δοκίμια, τις κριτικές και τις μεταφράσεις του, προσπάθησε να αναδείξει τη σύγχρονη ποίηση στη Ρωσία.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπριούσοφ γεννήθηκε στη Μόσχα στις 13 Δεκεμβρίου (1η Δεκ., με το παλ. ημερ.) 1873. Η οικογένειά του ήταν εύπορη, καθώς ο πατέρας του ήταν έμπορος, αν και είχε ταπεινή προέλευση. Ο παππούς του, από τη μεριά του πατέρα του, ήταν πρώην δουλοπάροικος που ανέπτυξε εμπορική δραστηριότητα, ενώ εκείνος από την πλευρά της μητέρας του υπήρξε ερασιτέχνης ποιητής.[20] Έλαβε φιλελεύθερη παιδεία. Μελέτησε διάφορα επιστημονικά αντικείμενα, ήταν ευρυμαθέστατος, πραγματικός «βιβλιοφάγος» και πολύγλωσσος.[21]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890, ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για τη γαλλική συμβολική ποίηση. Ως φοιτητής μετέφρασε Στεφάν Μαλλαρμέ, καθώς και Πόε. Οι πρώτες στιχουργικές απόπειρές του έφεραν επιρροές από το κίνημα της Παρακμής και την καταραμένη ποίηση των Βερλαίν (τα Romances sans paroles του οποίου είχε μεταφράσει)[20] και Ρεμπώ.

To 1894 τύπωσε σε βιβλίο την πρώτη συλλογή του από νεανικά ποιήματα.[22] Μεταξύ 1894 και 1895 εξέδωσε τρια μικρά φυλλάδια, υπό μορφή συλλογής, με τίτλο Ρώσοι συμβολιστές. Ως εκδότης κι επιμελητής εμφανιζόταν κάποιος Βλαντίμιρ Αλεξάντροβιτς Μάσλοφ (Владимир Александрович Маслов), στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Μπριούσοφ. Τα περισσότερα ποιήματα, άλλωστε, ήταν γραμμένα από αυτόν, με διάφορα ψευδώνυμα (В. Даров, А. Бронин, К. Созонтов, З. Фукс).[23]. Με το έργο αυτό κέρδισε για πρώτη φορά την αναγνώριση των κριτικών, καθώς αποτέλεσε σταθμό για το ρωσικό κίνημα.

Ο τάφος του Β. Μπριούσοφ στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι της Μόσχας

Το 1904 ο Μπριούσοφ έγινε διευθυντής της περιοδικής φιλολογικής έκδοσης Ζυγός (Весы), που ήταν το έντυπο όργανο έκφρασης των Ρώσων συμβολιστών.[22] Παράλληλα, διηύθυνε τον εκδοτικό οίκο «Σκορπιός» (Скорпион) και από το 1909[20] δημοσίευε τακτικά στο δημοφιλέστατο περιοδικό Ρωσική Σκέψη (Русская мысль).

Ο Μπριούσοφ καθιερώθηκε ως ηγετική μορφή του συμβολιστικού κινήματος. Νέοι ταλαντούχοι ποιητές, όπως ο Αλεξάντρ Μπλοχ, τον ανέδειξαν σε πρότυπό τους, ενώ οι Γκόρκι και Γκουμιλιόφ (σύζ. της Άννας Αχμάτοβας) τον ανεγνώρισαν ως τον πλέον καλλιεργημένο Ρώσο συγγραφέα της εποχής του. Δεν έλλειψαν, ωστόσο, και οι επικρίσεις, καθώς με την πάροδο του χρόνου, η ποίηση του Μπριούσοφ γινόταν όλο και πιο ψυχρή και απόμακρη. Αρκετοί ομότεχνοί του (η Μαρίνα Τσβετάγεβα, ο Λεονίντ Αντρέγιεφ) είδαν στη λεπτολόγο τεχνική του Μπριούσοφ μια παγερή, μαθηματική προσέγγιση της ποιητικής δημιουργίας.[21]

Το 1910 ο Μπριούσοφ απομακρύνθηκε από το συμβολισμό. Αντιμετώπισε αρχικά τη Ρωσική Επανάσταση με επιφύλαξη,[20] το 1919 όμως έγινε μέλος του μπολσεβίκικου - κομμουνιστικού κόμματος (ΡΣΔΕΚ). Μέχρι το 1921 ήταν πρόεδρος της Πανρωσικής Ένωσης Ποιητών (Всероссийского союза поэтов)[21] και υπήρξε ιδρυτής του σοβιετικού Ανώτατου Ινστιτούτου Λογοτεχνίας και Τέχνης (Высший литературно-художественный институт —ВЛХИ).[22]

Ο Μπριούσοφ πέθανε στη Μόσχα το 1924.[24] Σύζυγός του ήταν η Ιωάννα Μπριούσοβα (Иоанна Матвеевна Брюсова), το γένος Ρουντ (Рунт), η οποία ήταν Τσέχα.[25]

Η πρώτη έκδοση της ποιητικής συλλογής Στέφανος (δηλ. Στεφάνι), Μόσχα 1906

Ενδεικτική εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γιουβενάλια [Νεανικά ποιήματα] (Юношеское, 1894)
  • Ρώσοι συμβολιστές (Русские символисты, 1894-1895)
  • Η τρίτη σκοπιά (Третья стража, 1900)
  • Στην Πόλη και στον Κόσμο μας (Граду и Миру, 1903)
  • Στέφανος (Στέφανος [ελλην.] / Венок, 1906)
  • Όλες οι μελωδίες (Все напевы, 1909)
  • Το καθρέφτισμα των σκιών (Зеркало теней, 1912)
  • Τα επτά χρώματα του ουράνιου τόξου (Семь цветов радуги, 1915)
  • Τελευταία όνειρα (Последние мечты, 1919)
  • Σε τέτοιες μέρες (В такие дни, 1921)
  • Βιαστικοί! (Спеши!, 1924)

Πεζογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο φλογερός άγγελος,[α] ιστορικό μυθιστόρημα (Огненный ангел, 1908-1909)
  • Ο βωμός της νίκης, ιστορικό μυθιστόρημα (Алтарь победы, 1913)
  • Μέρες και νύχτες, διηγήματα (Ночи и дни, 1913). Ελλ. μετάφραση της ιστορίας Οι τελευταίες σελίδες από το ημερολόγιο μιας γυναίκας: Σταυρούλα Αργυροπούλου. Εκδόσεις Ροές: Αθήνα, 2000. ISBN 960-283-100-6.
  • Τα αρραβωνιάσματα της Ντάσα (Обручение Даши, 1915). Ελλ. μετάφραση: Στ. Αργυροπούλου. Εκδόσεις Ροές: Αθήνα, 2000. ISBN 960-283-101-4.
  • Ρέα Συλβία (Рея Сильвия, 1916-17)

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Στο έργο αυτό βασίστηκε το λιμπρέτο της ομώνυμης όπερας του Σεργκέι Προκόφιεφ (ραδιοφ. πρεμιέρα: 1954).[26]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  2. 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6cn93f8. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 23733339. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/69557. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  5. 5,0 5,1 «Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги» (Ρωσικά) 2005. ISBN-10 5-94848-245-6.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  7. 7,0 7,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  8. www.poemhunter.com/poem/saint-sebastian-3/.
  9. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. 118515543. Ανακτήθηκε στις 12  Αυγούστου 2015.
  10. «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  11. www.poemhunter.com/poem/to-a-young-poet-2/.
  12. Ivan Masanov: «Словарь псевдонимов русских писателей, ученых и общественных деятелей». (Ρωσικά) d:Q26689996. Russian Book Chamber. 1956. σελ. 86.
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 «Брюсов, Валерий Яковлевич» (Ρωσικά)
  14. Ivan Masanov: «Словарь псевдонимов русских писателей, ученых и общественных деятелей». (Ρωσικά) d:Q26689996. Russian Book Chamber. 1956. σελ. 144.
  15. «Словарь псевдонимов русских писателей, ученых и общественных деятелей». (Ρωσικά) d:Q26689998. Russian Book Chamber. 1957. σελ. 260.
  16. «Словарь псевдонимов русских писателей, ученых и общественных деятелей». (Ρωσικά) d:Q26689998. Russian Book Chamber. 1957. σελ. 181.
  17. CONOR.SI. 53441891.
  18. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  19. Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  20. 20,0 20,1 20,2 20,3 «Valery Yakovlevich Bryusov». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2016. 
  21. 21,0 21,1 21,2 «Brioussov, Valéri». βιβλιοnet. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2016. 
  22. 22,0 22,1 22,2 «Μπριούσοφ, Βαλέρι Γιακόβλεβιτς». ygeiaonline.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016.  (Από Εγκυλοπαίδεια Νέα Δομή, 1996).
  23. «Брюсов Валерий, Русские символисты». e-Reading Club (στα Ρωσικά). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2016.  Πραγματικά ποιήματα τρίτων ήταν εκείνα των Ν. Νόβιτς (επρόκειτο για τον Νικολάι Μπαχτίν), Αλεξάντρ Μιροπόλσκι (Λανγκ), Βίκτωρα Χρυσονόπουλου (Виктор Евстафьевич Хрисонопуло) κ.άλ.
  24. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica (Αθήνα 2007), 38, σελ. 9.
  25. Моника Орлова. «Брюсов В.Я., Письма неофициального корреспондента: Письма к жене». Издательствo «Водолей» (στα Ρωσικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2016. 
  26. «Russian opera». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2016. 

Περεταίρω διάβασμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]