Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σεργκέι Προκόφιεφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σεργκέι Προκόφιεφ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Сергей Сергеевич Прокофьев (Ρωσικά)
Γέννηση11ιουλ. / 23  Απριλίου 1891γρηγ.[1]
Κράσνε[2]
Θάνατος5  Μαρτίου 1953[3][4][5]
Μόσχα[6][5][2]
Αιτία θανάτουενδοεγκεφαλική αιμορραγία[7]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο Νοβοντέβιτσι
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
ΣπουδέςΩδείο της Αγίας Πετρούπολης
Ιδιότητασυνθέτης[8], πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας
ΣύζυγοςΛίνα Λουμπέρα και Μίρα Μέντελσον
ΤέκναΌλεγκ Προκοπίεφ
Όργαναπιάνο
Είδος τέχνηςόπερα, συμφωνία, μπαλέτο και κλασική μουσική
Σημαντικά έργα1η Συμφωνία, Symphony No. 4, 2η Συμφωνία, The Love for Three Oranges και Ο Πέτρος και ο λύκος
Βραβεύσειςβραβείο Στάλιν (1943, 1946, 1947 και 1952), βραβείο Λένιν (1957), βραβείο Στάλιν (1946), τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας, μετάλλιο "Για ηρωική εργασία στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945", χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Φιλαρμονικής Εταιρείας (1944), Καλλιτέχνης του Λαού της ΡΣΟΣΔ, μετάλλιο για την 800η επέτειο της Μόσχας, Αξιόλογος καλλιτέχνης της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, Κρατικό Βραβείο Στάλιν 2ου βαθμού και κρατικό βραβείο Στάλιν 1ου βαθμού
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Σεργκέι Σεργκέγιεβιτς Προκόφιεφ (ρωσικά: Сергей Сергеевич Прокофьев‎‎, ΔΦΑ: [sʲɪˈrgʲej sʲɪˈrgʲeɪvʲɪtɕ prɐˈkofʲjɪf], γενν. Σόντσοβκα, 23 Απριλίου 1891 – θαν. Μόσχα, 5 Μαρτίου 1953)[9] ήταν Ρώσος συνθέτης.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Προκόφιεφ γεννήθηκε στη Σόντοφσκα (σήμερα Κράσνογιε, στην περιφέρεια Ντονέτσκ) της Ουκρανίας, τότε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Έδειξε ασυνήθιστες μουσικές ικανότητες από την ηλικία των πέντε. Η πρώτη του σύνθεση για πιάνο που καταγράφηκε (από τη μητέρα του) ήταν ένα «Ινδικό Γκαλόπ» σε Λύδιο τρόπο (Φα μείζονα με Σι φυσικό αντί για Σι ύφεση) καθώς ο νεαρός Προκόφιεφ «ήταν απρόθυμος να χτυπήσει τις μαύρες νότες».[10] Σε ηλικία εφτά ετών άρχισε να μαθαίνει σκάκι. Όπως και η μουσική, το σκάκι παρέμεινε ένα από τα πάθη του για την υπόλοιπη ζωή του, ενώ γνωρίστηκε και με τους παγκόσμιους πρωταθλητές Καπαμπλάνκα και Μποτβίνικ. Σε ηλικία εννέα ετών συνέθετε την πρώτη του όπερα, [11] Ο Γίγαντας, καθώς και μία εισαγωγή και διάφορα άλλα κομμάτια.

Το 1902, η μητέρα κανόνισε μία ακρόαση με τον Σεργκέι Τανέγιεφ, διευθυντή του Ωδείου της Μόσχας. Ο Τανέγιεφ συνέστησε στον Προκόφιεφ να αρχίσει μαθήματα σύνθεσης με τον Αλεξάντερ Γκόλντενβαϊζερ, ο οποίος αρνήθηκε, και τον Ράινχολντ Γκλιέρ. [12] Ο Γκλιέρ επισκέφτηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού τον Προκόφιεφ στη Σόντσοβκα, δύο φορές, προκειμένου να τον διδάξει.[13] Μέχρι τότε ο Προκόφιεφ είχε συνθέσει αρκετά ευφάνταστα κομμάτια. Μόλις απέκτησε την απαραίτητη θεωρητική υποδομή, άρχισε να πειραματίζεται, θέτοντας τις βάσεις για το δικό του μουσικό ιδίωμα.

Μετά από λίγο καιρό ο Προκόφιεφ αισθάνθηκε ότι η απομόνωση στη Σόντσοβκα περιόριζε την περαιτέρω μουσική του ανάπτυξη. [14] Έτσι παρόλο που οι γονείς του δεν ήθελαν ο γιος τους να αφοσιωθεί στη μουσική από τόσο μικρή ηλικία,[15] μετακόμισαν στην Αγία Πετρούπολη το 1904 και τον έγραψαν στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης μετά από προτροπή του Αλεξάντρ Γκλαζουνόφ, ο οποίος αργότερα δυσαρεστήθηκε από τη μουσική του Προκόφιεφ.[16] Μέχρι εκείνο το σημείο, ο Προκόφιεφ είχε συνθέσει ακόμα δύο όπερες, Έρημα Νησιά και Η γιορτή κατά τη διάρκεια της πανούκλας και εργαζόταν πάνω στην τέταρτή του, την Ούντινε.[17] Την ίδια χρονιά πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις και ξεκίνησε μαθήματα σύνθεσης. Καθώς ήταν μερικά χρόνια νεότερος από τους περισσότερους συμμαθητές του, θεωρούνταν εκκεντρικός και αλαζόνας, ενώ συχνά εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης, το οποίο έβρισκε βαρετό.[18] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είχε καθηγητές μεταξύ άλλων τον Άνατολ Λιάντοφ, τον Νικολάι Τσερέπνιν και τον Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Έγινε ακόμα φίλος με τον Μπορίς Ασάφιεφ και τον Νικολάι Μιασκόβσκι.

Το 1910 πέθανε ο πατέρας του και έτσι έπαυσε η οικονομική του ενίσχυση από αυτόν. Εκείνο τον καιρό είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός ως συνθέτης, παρόλο που συχνά τα καινοτόμα έργα του σκανδάλιζαν.[19] Για παράδειγμα, στο έργο του Σαρκασμοί για πιάνο Op.17 (1912), έκανε εκτεταμένη χρήση της πολυτονικότητας,[20] ενώ τα έργα του, Σπουδές Op.2 (1909) και Τέσσερα κομμάτια Op.4 (1908) είναι πολύ χρωματικά και γεμάτα διάφωνα. Συνέθεσε εκείνη την εποχή και τα πρώτα δύο κονσέρτα του για πιάνο, το τελευταίο εκ των οποίων προκάλεσε σκάνδαλο στην πρεμιέρα του (23 Αυγούστου του 1913 στο Παβλόσκ). Σύμφωνα με μία μαρτυρία, το κοινό έφυγε από την αίθουσα με αποδοκιμασίες όπως «Στο διάολο η φουτουριστική μουσική, οι γάτες στη σκεπή γράφουν καλύτερη μουσική», οι μοντεριστές όμως ενθουσιάστηκαν.[21]

Το 1911 έλαβε τη βοήθεια του αναγνωρισμένου ρώσου μουσικολόγου και κριτικού, Αλεξάντερ Οσσόβσκι, ο οποίος έγραψε στον γνωστό μουσικό εκδότη Π.Ι.Γιούργκενσον, υποστηρίζοντας τον Προκόφιεφ, και έτσι έκλεισε συμβόλαιο με τον εκδότη.[22].

Τα πρώτα μπαλέτα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1914 ο Προκόφιεφ αποφοίτησε από το Ωδείο με τον μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη του, παίρνοντας έτσι ως βραβείο ένα πιάνο με ουρά. Αμέσως μετά ταξίδεψε στο Λονδίνο όπου συνάντησε τον ιμπρεσάριο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ και ιδρυτή των Ballets Russes (Ρώσικα Μπαλέτα). Ο Ντιάγκιλεφ του παρήγγειλε το μπαλέτο Άλα και Λόλι αλλά απέρριψε το έργο όταν ο Προκόφιεφ του το παρουσίασε (ημιτελές ακόμα) στην Ιταλία το 1915. Παρόλα αυτά ο Ντιάγκιλεφ του παρήγγειλε μετά τη σύνθεση του μπαλέτου Chout, και υπό την καθοδήγησή του επέλεξε το θέμα από μια συλλογή λαϊκών παραμυθιών του εθνογράφου, Αλεξάντρ Αφανασίγειφ.[23]. Η ιστορία είχε προταθεί προηγουμένως στον Ντιάγκιλεφ από τον Ιγκόρ Στραβίνσκι ως ένα πιθανό θέμα για μπαλέτο, και μαζί με τον χορογράφο του, Λεονίντ Μασίν (Léonide Massine) βοήθησε τον Προκόφιεφ να τη μετατρέψει σε σενάριο μπαλέτου.[24]. Η σχετική έλλειψη εμπειρίας του Προκόφιεφ στη σύνθεση μπαλέτου είχε ως αποτέλεσμα να συμφωνήσει να κάνει εκτεταμένες αναθεωρήσεις στο μπαλέτο τη δεκαετια του 1920 πριν το πρώτο ανέβασμα του έργου,[25] ακολουθώντας τη λεπτομερή κριτική του Ντιάγκιλεφ στην παρτιτούρα.[26] Η πρεμιέρα έγινε στο Παρίσι στις 17 Μαΐου του 1921 με μεγάλη επιτυχία και προκάλεσε τον θαυμασμό του ακροατηρίου, στο οποίο ήταν και ο Ζαν Κοκτώ, ο Στραβίνσκι και ο Ραβέλ. Ο Στραβίνσκι αποκάλεσε το μπαλέτο: «Το μοναδικό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής που μπορεί να ακούσει με ευχαρίστηση» ενώ ο Ραβέλ: «έργο μια ιδιοφυΐας.».[27]

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Επανάσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο Προκόφιεφ επέστρεψε στο Ωδείο, για να σπουδάσει εκκλησιαστικό όργανο ώστε να αποφύγει την επιστράτευση. Συνέθεσε την όπερα, Ο Παίχτης, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, όμως οι πρόβες αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα, ενώ η πρεμιέρα που προγραμματίζονταν για το 1917, ακυρώθηκε εξαιτίας της Φεβρουαριανής Επανάστασης. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, συνέθεσε την πρώτη του συμφωνία, την Κλασσική. Έτσι την ονόμασε ο ίδιος καθώς γράφτηκε, σύμφωνα με τον ίδιο, στο ύφος που θα είχε ο Φραντς Γιόζεφ Χάυντν αν ζούσε στον καιρό του.[28] Μετά από ένα σύντομο διάστημα παραμονής του με τη μητέρα του στο Κισλοβόντσκ του Καυκάσου εξαιτίας των φόβων για κατάληψη του Πέτρογκραντ(η νέα ονομασία της Αγίας Πετρούπολης) από τον εχθρό, επέστρεψε το 1918, αλλά ήταν πλέον αποφασισμένος να εγκαταλείψει τη Ρωσία, έστω και προσωρινά.[29] Υπό το νέο καθεστώς αστάθειας στη Ρωσία, αισθάνθηκε ότι δεν υπάρχει χώρος για την πειραματική μουσική του, και έτσι τον Μάιο έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλα αυτά είχε ήδη αναπτύξει επαφές με υψηλά ιστάμενους μπολσεβίκους, όπως τον Ανατόλι Λουνατσάρσκι, Λαϊκό Κομισάριο Εκπαίδευσης, ο οποίος του είχε πει: «Εσύ είσαι επαναστάτης στη μουσική, εμείς στη ζωή. Οφείλουμαι να δουλέψουμε μαζί. Αλλά αν θες να πας στην Αμερική, δεν θα σταθώ εμπόδιο»[30]

Στο εξωτερικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σεργκέι Προκόφιεφ

Όταν έφτασε στο Σαν Φρανσίσκο, αμέσως τον συνέκριναν με άλλους διάσημους αυτοεξόριστους Ρώσους, όπως ο Σεργκέι Ραχμάνινοφ). Ξεκίνησε με μία επιτυχημένη σόλο συναυλία στη Νέα Υόρκη. Δέχτηκε συμβόλαιο για την παραγωγή της νέας του όπερας Η αγάπη για τα τρία πορτοκάλια, αλλά λόγω της ασθένειας και τελικά του θανάτου του σκηνοθέτη, η πρεμιέρα αναβλήθηκε. Αυτή η αποτυχία είχε επίπτωση και στην καριέρα του ως σολίστ, καθώς στην όπερα είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και της προσπάθειάς του. Σύντομα αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και έτσι τον Απρίλιο του 1920 έφυγε για το Παρίσι.

Το Παρίσι ήταν περισσότερο προετοιμασμένο για το μουσικό του ύφος. Επανέκτησε τις επαφές του με τα Ρώσικα Μπαλέτα του Ντιάγκιλεφ και επέστρεψε σε κάποια από τα παλαιότερα ημιτελή του έργα, όπως το τρίτο του κονσέρτο για πιάνο. Η Αγάπη για τρία πορτοκάλια τελικά έκανε πρεμιέρα στο Σικάγο τον Δεκέμβριο του 1921, υπό τη διεύθυνση του ιδίου.

Τον Μάρτιο του 1922 ο Προκόφιεφ μετακόμισε με τη μητέρα του στην πόλη Έτταλ στις βαυαρικές Άλπεις για πάνω από ένα χρόνο, ώστε να αφοσιωθεί πλήρως στη σύνθεση. Τον περισσότερο χρόνο ασχολήθηκε με τη βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Βαλέρι Μπριούσοφ όπερα, Πύρινος άγγελος. Εκείνη την περίοδο η μουσική του είχε αρχίσει να αποκτά οπαδούς στη Ρωσία και δέχτηκε προσκλήσεις να επιστρέψει, αλλά αποφάσισε να παραμείνει στην Ευρώπη. Το 1923, πριν επιστρέψει στο Παρίσι, παντρεύτηκε την Ισπανίδα τραγουδίστρια Λίνα Λιούμπερα (1897-1989).

Στο Παρίσι παρουσιάστηκαν αρκετά από τα έργα του (όπως η δεύτερη συμφωνία του) με υποτονικές όμως κριτικές.[31] Εντούτοις η Συμφωνία ώθησε τον Ντιάγκιλεφ να του παραγγείλει ακόμα ένα μπαλέτο. Αυτό ήταν το Le Pas D'Acier, ένα νεωτεριστικό έργο που είχε σκοπό να απεικονίσει την εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης. Έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το παριζιάνικο κοινό και τους κριτικούς.

Ο Προκόφιεφ και ο Στραβίνσκι αποκατέστησαν τη φιλία τους· εντούτοις δεν του άρεσαν ιδιαίτερα τα τελευταία έργα του Στραβίνσκι.[32] Έχει γίνει η υπόθεση ότι η χρήση κειμένου από τη Συμφωνία των Ψαλμών του Στραβίνσκι από τον Προκόφιεφ για τον χαρακτηρισμό των εισβολέων Τευτόνων ιπποτών στη μουσική του για την ταινία του Αϊζενστάιν, Αλέξανδρος Νιέφσκι (1938) συνιστούσε επίθεση στο μουσικό ύφος του Στραβίσνκι.[33] Παρόλα αυτά ο Στραβίνσκι τον χαρακτήρισε ως τον μεγαλύτερο Ρώσο συνθέτη της εποχής του, πέρα από τον ίδιο.[34]

Περί το 1927 είχε μερικές ακόμα αναθέσεις από τον Ντιάγκιλεφ και έκανε και μερικές μουσικές περιοδείες στη Ρωσία, ενώ η παραστάσεις της όπερας Η αγάπη για τα τρία πορτοκάλια στο Λένινγκραντ σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Δύο ακόμα παλαιότερες όπερές του παίζονταν στην Ευρώπη (η μία ήταν ο Παίχτης), ενώ το 1928 συνέθεσε την τρίτη του συμφωνία, η οποία βασίστηκε αρκετά στην όπερα Πύρινος Άγγελος (που δεν είχε παιχτεί ακόμα). Ο μαέστρος Σέργκε Κουσέβιτσκι χαρακτήρισε την τρίτη ως τη «μεγαλύτερη συμφωνία μετά την έκτη του Τσαϊκόφσκι». Το 1931 και το 1932 τέλειωσε το τέταρτο και το πέμπτο από τα κονσέρτα του για πιάνο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο Προκόφιεφ άρχισε να επιθυμεί την επιστροφή του στη Ρωσία.[35] Όλο και περισσότερες πρεμιέρες των έργων του γίνονταν στην πατρίδα του αντί στο Παρίσι και περισσότερες αναθέσεις έργων προέρχονταν από εκεί. Μία από αυτές ήταν το έργο Υπολοχαγός Κιγιέ, το οποίο του είχε ανατεθεί ως μουσική επένδυση για μία ρώσικη ταινία. Μία άλλη ανάθεση ήταν το μπαλέτο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, προερχόμενη από το Θέατρο Κιρόφ στο Λένινγκραντ. Αν και σήμερα το μπαλέτο είναι ένα από τα γνωστότερα έργα του[36], διάφορα προβλήματα σχετικά με το ευτυχές τέλος (εν αντιθέσει με το πρωτότυπο του Σαίξπηρ) ανέβαλαν την πρεμιέρα για αρκετά χρόνια.

Επιστροφή στη Σοβιετική Ένωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σοβιετικό γραμματόσημο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Προκόφιεφ το 1991

Το 1935 ο Προκόφιεφ επέστρεψε μόνιμα στη Σοβιετική Ένωση και ακολούθησε τον επόμενο χρόνο η οικογένειά του. Εκείνο τον καιρό η επίσημη σοβιετική πολιτική ως προς τη μουσική άλλαξε. Ιδρύθηκε ένα ειδικό γραφείο, η «Ένωση Συνθετών», προκειμένου να παρακολουθεί τους συνθέτες και τις δημιουργίες τους. Περιορίζοντας τις εξωτερικές επιρροές, αυτές οι πολιτικές σταδιακά απομόνωσαν τους σοβιετικούς συνθέτες από τον υπόλοιπο κόσμο. Και ο Προκόφιεφ και ο Σοστακόβιτς υπέστησαν αυστηρό έλεγχο για «φορμαλιστικές τάσεις». Αναγκάσμένος να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες συνέθεσε «τραγούδια για τις μάζες» (Opus 66, 79 και 89), χρησιμοποιώντας στίχους από εγκεκριμένους σοβιετικούς ποιητές. Την ίδια περίοδο συνέθεσε και μουσική για παιδιά (μεταξύ άλλων τα Τρία τραγούδια για παιδιά και Ο Πέτρος και ο Λύκος) καθώς και τη γιγαντιαία Καντάτα για την εικοστή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, η οποία ωστόσο δεν εκτελέστηκε ποτέ.

Το 1938 ο Προκόφιεφ συνεργάστηκε με τον ρώσσο κινηματογραφιστή Σεργκέι Αϊζενστάιν στην ιστορική επική ταινία Αλέξανδρος Νιέφσκι, συνθέτοντας για αυτήν μέρος της πιο εφευρετικής και δραματικής μουσικής του. Παρόλα αυτά η ταινία είχε πολύ φτωχή ποιότητα ήχου. Ο Προκόφιεφ αναπροσάρμοσε το μουσικό υλικό της ταινίας δημιουργώντας την ομώνυμα καντάτα, η οποία έχει εκτελεστεί και ηχογραφηθεί εκτεταμένα. Μετά την επιτυχία του Αλεξάνδρου Νιέφσκι, συνέθεσε την πρώτη του σοβιετική όπερα, Σεμιόν Κότκο, η οποία είχε προγραμματιστεί να ανεβεί από τον σκηνοθέτη Βσέβολοντ Μέγιερχολντ. Εντούτοις η πρεμιέρα αναβλήθηκε γιατί ο Μέγιερχολντ συνελήφθη στις 20 Ιουνίου από την НКВД (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων, μυστική αστυνομία προκάτοχος της ΚαΓκεΜπε) και εκτελέστηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1940.[37] Δύο μήνες μετά τη σύλληψη του Μέγιερχολντ του ζητήθηκε να συνθέσει το έργο Ζντράβιτσα για τον εορτασμό των εξηκοστών γενεθλίων του Στάλιν.[38]

Μετά τη σύλληψη του Μέγιερχολντ, ο Προκόφιεφ συνέθεσε τις σονάτες για πιάνο Νο. 6, 7 και 8 (Opus 82 - 84), ευρέως γνωστές σήμερα ως «Πολεμικές Σονάτες», οι οποίες πρωτοπαίχτηκαν από τον Προκόφιεφ (Νο. 6, 8 Απριλίου 1940)[39] από τον Σβιάτοσλαβ Ρίχτερ (Νο. 7, Μόσχα 18 Ιανουαρίου 1943) και τον Εμίλ Γκιλέλς (Νο. 8 Μόσχα, 30 Δεκεμβρίου 1944)[40] και διαδόθηκαν στη συνέχεια ιδίως από τον Ρίχτερ. Αυτές οι σονάτες είναι δείγματα της πιο διάφωνης μουσικής για πιάνο του Προκόφιεφ και θεωρούνται ευρέως σήμερα ως μερικά από τα σημαντικότερα κομμάτια για πιάνο του 20ου αιώνα. Η έβδομη σονάτα έλαβε Βραβείο Στάλιν Δευτέρας Τάξεως και η όγδοη Πρώτης Τάξεως[40], παρότι εν συνεχεία δόθηκε η ερμηνεία ότι αναπαριστούν την «εκτόνωση της οργής και της απογοήτευσης του Προκόφιεφ με το σοβιετικό καθεστώς»[41]

Ο Προκόφιεφ σχεδίαζε ήδη να γράψει μια όπερα βασισμένη στο επικό μυθιστόρημα του Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη, όταν η γερμανική εισβολή στη Ρωσία το 1941 έκανε το θέμα ακόμα πιο επίκαιρο. Χρειάστηκε δύο χρόνια για να συνθέσει τη δική του εκδοχή, Πόλεμος και Ειρήνη. Εξαιτίας του πολέμου μεταφέρθηκε μαζί με μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών, αρχικά στον Καύκασο όπου συνέθεσε το δεύτερο κουαρτέτο εγχόρδων του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η σχέση του με τη Μίρα Μέντελσον (1915-1968) είχε τελικώς οδηγήσει στον χωρισμό του με τη σύζυγό του, Λίνα, παρόλο που ποτέ δεν χώρισαν επίσημα. Για την ακρίβεια ο Προκόφιεφ προσπάθησε να πείσει τη Λίνα και τους γιους του να τον συνοδεύσουν, αλλά η Λίνα προτίμησε να παραμείνει στη Μόσχα.[42]

Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι περιορισμοί στο ύφος και η απαίτηση να γράφουν οι συνθέτες στο ύφος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού είχαν χαλαρώσει, και έτσι ο Προκόφιεφ είχε ξανά τη δυνατότητα να συνθέσει διάφωνα και χρωματικά έργα. Η Σονάτα για βιολί και πιάνο Νο. 1 Opus 80, Το Έτος 1941, Opus 90 και η Μπαλάντα για το αγόρι που παρέμεινε άγνωστο, Opus 93 είναι όλα έργα αυτής της περιόδου. Κάποιοι κριτικοί υποθέτουν ότι το συναισθηματικό εφαλτήριο για την πρώτη σονάτα για βιολί και πολλές άλλες συνθέσεις του Προκόφιεφ «μπορεί να είχε περισσότερο να κάνει με τον αντισταλινισμό του παρά με τον πόλεμο»,[43] και ότι πολλά από τα μεταγενέστερα έργα του «απηχούν σκοτεινές τραγικές ειρωνίες που μπορούν να ερμηνευτούν μόνο ως κριτικές της σταλινικής καταπίεσης»[44]

Το 1943 ο Προκόφιεφ βρέθηκε στην Άλμα Άτα με τον Αιζενστάιν όπου συνέθεσε τη μουσική για την ταινία Ιβάν ο Τρομερός και το μπαλέτο Σταχτοπούτα, Opus 87, ένα από τα πιο μελωδικά και διάσημα έργα του. Νωρίς την ίδια χρονιά έπαιζε αποσπάσματα από το Πόλεμος και Ειρήνη σε μέλη της κολεκτίβας του θεάτρου Μπολσόι.[45] Οι απόψεις του σοβιετικού καθεστώτος πάνω στο συγκεκριμένο έργο είχαν ως αποτέλεσμα να κάνει πολλές αναθεωρήσεις.[46] Το 1944 μετακόμισε σε μία αποικία συνθετών έξω από τη Μόσχα προκειμένου να συνθέσει την πέμπτη συμφωνία του, η οποία επρόκειτο να γίνει και η δημοφιλέστερη από τις συμφωνίες του στη Ρωσία αλλά και στο εξωτερικό.[47] Λίγο μετά έπαθε διάσειση μετά από μια πτώση εξαιτίας της χρόνιας υψηλής πίεσης του.[48] Δεν ανάρρωσε ποτέ πλήρως από τον τραυματισμό, ο οποίος μείωσε αισθητά την παραγωγικότητά του τα επόμενα χρόνια, αν και κάποια από τα τελευταία του κομμάτια είχαν την ποιότητα των παλαιότερων.[49]

Ο Προκόφιεφ πρόλαβε να γράψει μεταπολεμικά την έκτη συμφωνία του και τη σονάτα για πιάνο Νο. 9 (για τον Σβιάτοσλαβ Ρίχτερ) πριν το Κόμμα, ως αποτέλεσμα του «δόγματος Ζντάνοφ», ξαφνικά αλλάξει την άποψή του για τη μουσική του.[50] Το τέλος του πολέμου είχε ως αποτέλεσμα το Κόμμα να σκληρύνει την κυριαρχία του στους καλλιτέχνες. Η μουσική του Προκόφιεφ θεωρήθηκε σοβαρό παράδειγμα φορμαλισμού, και χαρακτηρίστηκε «αντιδημοκρατική». Ένα τμήμα του έργου του απαγορεύτηκε, ενώ τα περισσότερα θέατρα και αίθουσες συναυλιών δεν δέχονταν να παίξουν καθόλου τη μουσική του, δημιουργώντας του έτσι σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Στις 20 Φεβρουαρίου του 1948, η γυναίκα του, Λίνα, συνελήφθη για «κατασκοπεία», καθώς προσπάθησε να στείλει λεφτά στη μητέρα της στην Ισπανία. Καταδικάστηκε σε 20 είκοσι χρόνια, αλλά τελικώς αφέθηκε ελεύθερη μετά τον θάνατο του Στάλιν και αργότερα εγκατέλειψε τη Σοβιετική Ένωση.

Ο τάφος του Σεργκέι Σεργκέγιεβιτς Προκόφιεφ

Οι παραστάσεις για τις τελευταίες του όπερες ακυρώθηκαν γρήγορα από το θέατρο Κιρόφ. Αυτή η ταπείνωση, σε συνδυασμό με την όλο και χειρότερη κατάσταση της υγείας του, τον έκαναν να αποσύρεται όλο και περισσότερο από την ενεργό μουσική ζωή. Οι γιατροί του συνέστησαν να περιορίσει τις δραστηριότητές του, με αποτέλεσμα να αφιερώνει πλέον μόνο μία ή δύο ώρες την ημέρα στη σύνθεση. Το 1949 συνέθεσε τη Σονάτα για Τσέλο σε Ντο μείζονα, Opus 119 για τον εικοσιδυάχρονο τότε Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, ο οποίος έκανε και την πρώτη εκτέλεση το 1950 μαζί με τον Σβιάτοσλαβ Ρίχτερ. Η τελευταία δημόσια παράσταση της ζωής του ήταν η περεμιέρα της έβδομης συμφωνίας του το 1952, ένα κομμάτι με γλυκόπικρο χαρακτήρα.[51] Η μουσική είχε γραφτεί για ένα παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα.

Ο Προκόφιεφ πέθανε σε ηλικία 61 ετών στις 5 Μαρτίου του 1953, την ίδια ημέρα με τον Στάλιν. Ζούσε δίπλα στην Κόκκινη Πλατεία και για τρεις ημέρες εξαιτίας του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί για να θρηνήσει τον Στάλιν, ήταν αδύνατο να μεταφερθεί η σορός του στα γραφεία της Ένωσης Σοβιετικών Συνθετών για να γίνει η κηδεία, για την οποία χρησιμοποιήθηκαν χάρτινα λουλούδια και μία μαγνητοφωνημένη έκδοση για το πένθιμο εμβατήριο από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα καθώς όλα τα λουλούδια και οι μουσικοί είχαν δεσμευτεί για την κηδεία του Στάλιν. Είναι θαμμένος στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι στη Μόσχα.[52]

Το κορυφαίο σοβιετικό μουσικό περιοδικό ανέφερε την είδηση του θανάτου του Προκόφιεφ με μία μικρή παράγραφο στη σελίδα 116. Οι προηγούμενες 115 είχαν αφιερωθεί στον θάνατο του Στάλιν. Ο θάνατός του αποδίδεται σε εγκεφαλική αιμορραγία, όμως είναι γνωστό ότι για οκτώ χρόνια πριν πεθάνει ήταν συνεχώς άρρωστος, υποφέροντας από πονοκεφάλους, ναυτία και ιλίγγους[53] και για αυτό δεν είναι ακόμα εξακριβωμένη η αιτία θανάτου του.

Η Λίνα Προκοφίεβα έζησε περισσότερα χρόνια από τον σύζυγό της και πέθανε στο Λονδίνο στις αρχές του 1989. Τα δικαιώματα από τις συνθέσεις του άντρα της της παρείχαν αξιοπρεπές εισόδημα. Οι γιοι τους, ο Σβιάτοσλαβ (γενν. 1924), αρχιτέκτονας και ο Ολέγκ (1928-1998), καλλιτέχνης, αφιέρωσαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στην προαγωγή του έργου του πατέρα τους.[54] [55]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτοβιογραφία και ημερολόγια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Sergei Prokofiev Soviet Diary 1927 and Other Writings. London: Faber and Faber, 1991.
  • Sergei Prokofiev, Prokofiev: Autobiography, Articles, Reminiscences ISBN 0-89875-149-7
  • Sergei Prokofiev, Diaries 1907-1914 translated and ed. Anthony Phillips. London, Faber and Faber 2006.ISBN 0-571-22629-9
  • Sergei Prokofiev, Diaries 1915-1923 translated and ed. Anthony Phillips. London, Faber and Faber 2008.ISBN 0571226306
  • Sergei Prokofiev, Dnyevnik 1907-1933 (3 vols, in Russian, Paris 2002 ISBN 2-9518138-0-5, ISBN 2-9518138-1-3, ISBN 2-9518138-2-1
  • Sergei Prokofiev on the 110th anniversary of his death: letters, reminiscences and articles, ed. M. P. Rakhmanova, Moscow 1991 ISBN 5201146073

Βιογραφίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Michel Dorigné, Serge Prokofiev, Paris, 1994
  • Daniel Jaffé, Sergey Prokofiev, London, 1998; rev. 2008
  • Simon Morrison, The People's Artist: Prokofiev's Soviet Years, Oxford, 2008
  • Israel Nestyev, Prokofiev, his Musical Life, New York 1946
  • David Nice, Prokofiev: From Russia to the West 1891-1935, London 2003
  • Claude Samuel, Prokofiev, London, 1971 ISBN 0-7145-0490-4
  • Victor Seroff, Sergei Prokofiev: A Soviet Tragedy, New York, 1968

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Encyclopædia Britannica». (Αγγλικά) Encyclopædia Britannica Online. biography/Sergey-Prokofiev. Ανακτήθηκε στις 6  Αυγούστου 2019.
  2. ↑ 2,0 2,1 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 3131. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13898702c. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 26  Φεβρουαρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ Άντριου Μπελ: «Encyclopædia Britannica» (Βρετανικά αγγλικά) Encyclopædia Britannica Inc.. biography/Sergey-Prokofiev. Ανακτήθηκε στις 12  Απριλίου 2018.
  8. ↑ The Fine Art Archive. 15663. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  9. ↑ Παρόλο που ο Προκόφιεφ πίστευε ότι η ημερομηνία γέννησής του ήταν 23 Απριλίου, η μετά τον θάνατό του ανακάλυψη του πιστοποιητικού γέννησής του δείχνει ότι στην πραγματικότητα γεννήθηκε τέσσερις μέρες αργότερα, στις 27 Απριλίου (Slonimsky, σελ. 793).
  10. ↑ αυτοβιογραφία του Σεργκεί Προκόφιεφ: επανεκτυπωμένη στο Sergei Prokofiev: Soviet Diary 1927 and Other Writings. London: Faber and Faber, 1991.
  11. ↑ "He was a child prodigy on the order of Mozart, composing for piano at age five and writing an opera at nine". «Ήταν παιδί θαύμα, της κλάσης του Μότσαρτ, συνθέτοντας για πιάνο από τα πέντε του και γράφοντας όπερα στα εννιά» [1] Αρχειοθετήθηκε 2015-11-21 στο Wayback Machine.
  12. ↑ Paul Shoemaker. «Serge Prokofiev». 
  13. ↑ Άρθρο Prokofiev, Sergey, στην Encyclopedia Britannica
  14. ↑ "The year was 1904, Prokofiev was thirteen, and it was clear to Maria Grigoryevna that the geographical isolation of Sontsovka was not conducive to the development of her son's burgeoning musical potential". [2] Αρχειοθετήθηκε 2009-03-21 στο Wayback Machine.
  15. ↑ "In fact, Prokofiev's parents focused most of his educational energies on non-musical subjects, particularly mathematics and the sciences." [3] Αρχειοθετήθηκε 2009-03-21 στο Wayback Machine.
  16. ↑ «Alexander Glazunov (1865 - 1936)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2009. 
  17. ↑ Layton, Robert: "Prokofiev's Demonic Opera" Found in the introductory notes to the Philips Label recording of The Fiery Angel
  18. ↑ "His memoirs indicate that even in his early Conservatory years he was self-confident, generally critical of his fellow students, yet disapproving of criticism he often received from his teachers. His unfailing belief in his own innovative musical style and his criticism of fellow students was interpreted as arrogance by many around him. This arrogance and propensity to shock his teachers with his music earned him the reputation as an 'enfant terrible' -- a label Prokofiev actually enjoyed." [4] Αρχειοθετήθηκε 2009-04-03 στο Wayback Machine.
  19. ↑ "In contrast to other composers such as Rachmaninov and Tchaikovsky who wilted under critical assaults, Prokofiev welcomed the disapproving reviews. Throughout his career, in fact he would purposely push the limits of his compositions, all the while provoking and shocking listeners and critics. He relished his role as 'enfant terrible' of the music world." [5] Αρχειοθετήθηκε 2009-04-03 στο Wayback Machine.
  20. ↑ polytonality (music) - Britannica Online Encyclopedia
  21. ↑ «The Many faces of Prokofiev. Part 2». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2009. 
  22. ↑ Prokofiev--A Biography: From Russia to the West 1891-1935 by David Nice, page 74
  23. ↑ Sergey Prokofiev by Daniel Jaffé, p.44
  24. ↑ Καταχώριση από το ημερολόγιο του Προκόφιεφ (6-9 Μαρτίου 1915), σελ.26-27 Diaries 1915-1923 by Sergey Prokofiev, trans. Anthony Phillips (Faber & Faber, 2008)
  25. ↑ Sergey Prokofiev by Daniel Jaffé, p.75
  26. ↑ "Diaghilev pointed out a number of places which had to be rewritten. He was a subtle and discerning critic and he argued his point with great conviction. [...] we had no difficulty in agreeing on the changes." Short Autobiography by Sergey Prokofiev, republished in S. Prokofiev: Autobiography, Articles, Reminiscences p.56
  27. ↑ THE WEEK AHEAD: March 8 - March 14: Classical - New York Times
  28. ↑ As detailed in Prokofiev's autobiography. Listen to Discovering Music from 1:00 to 3:02, particularly from 1:45 to 2:39
  29. ↑ "Prokofiev knew his prospects were much brighter in Western Europe. Blocked from heading west by war, Prokofiev headed east instead, toward the Pacific port of Vladivostok". [6] Αρχειοθετήθηκε 2009-04-03 στο Wayback Machine.
  30. ↑ Prokofiev, Sergei (2000) [1960]. S. Shlifstein, επιμ. Sergei Prokofiev: Autobiography, Articles, Reminiscences. Rose Prokofieva (translator). The Minerva Group, Inc. σελίδες 50. ISBN 0898751497. 
  31. ↑ "While the Second Symphony is more remembered for its inauspicious debut, it did have a few supporters." [7] Αρχειοθετήθηκε 2007-06-10 στο Wayback Machine.
  32. ↑ Sergei Prokofiev, Autobiography, Articles, Reminiscences, compiled by S. Shlifstein, translated by Rose Prokofieva (Honolulu: University Press of the Pacific, 2000, ISBN 0-89875-149-7), [8] 61)
  33. ↑ Kerr, M. G. (1994) "Prokofiev and His Cymbals", Musical Times 135, 608–609. Text also available at Alexander Nevsky and the Symphony of Psalms Αρχειοθετήθηκε 2009-01-09 στο Wayback Machine.
  34. ↑ Martin Kettle. «First among equals». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2006. 
  35. ↑ "While his notoriety grew in Europe, Prokofiev longed to return to his homeland" [9] Αρχειοθετήθηκε 2007-06-10 στο Wayback Machine.
  36. ↑ "Now his most celebrated work has been given a new lease of life." [10]
  37. ↑ Sergey Prokofiev by Daniel Jaffé, p.158
  38. ↑ Sergey Prokofiev by Daniel Jaffé, p.159
  39. ↑ The People's Artist by Simon Morrison, p.163
  40. ↑ 40,0 40,1 The People's Artist by Simon Morrison, p. 164
  41. ↑ «Sergei Prokofiev, a biographical sketch by Robert Cummings». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 1999. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2009. 
  42. ↑ The People's Artist by Simon Morrison, p.177
  43. ↑ "But beneath this veneer of prolificacy and thematic facility was a composer who could write music born of pain and suffering, like the Sonata No. 1 for Violin and Piano and Symphony No. 6. These are wartime works whose emotional springboard may have more to do with anti-Stalinism than with the war." [11]
  44. ↑ McGraw-Hill | Sergey Prokofiev
  45. ↑ Morrison, p. 211
  46. ↑ "Prokofiev wrote the first version of "War and Peace" during the Second World War. He revised it in the late forties and early fifties, during the period of the 1948 Zhdanov Decree, which attacked obscurantist tendencies in the music of leading Soviet composers." [12] Αρχειοθετήθηκε 2017-10-27 στο Wayback Machine.
  47. ↑ "It quickly emerged as his most popular symphony and has remained to this day one of his greatest orchestral works." [13] Αρχειοθετήθηκε 2009-06-02 στο Wayback Machine.
  48. ↑ Morrison, p.252
  49. ↑ "Prokofiev never fully recovered from this accident, although the greatness of works which were to follow gave no indication of it." [14] Αρχειοθετήθηκε 2009-06-02 στο Wayback Machine.
  50. ↑ "This orgy of government denouncements, censorship, and intimidation became known as Zhdanovshchina ('Zhdanov's Terror'.) Prokofiev became the target in early 1948. Zhdanov denounced Prokofiev, Shostakovich, and Khatchaturian among other composers, as too cosmopolitan and formalist." [15] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-20 στο Wayback Machine.
  51. ↑ The Seventh Symphony is variously viewed as overly simplistic or banal by its critics, but with dark emotions beneath the surface.
  52. ↑ "Prokofiev's body was later buried at the Novodevichy Cemetery in Moscow." [16] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-20 στο Wayback Machine.
  53. ↑ The tragedy of Sergei Prokofiev. [Semin Neurol. 1999] - PubMed Result
  54. ↑ «'My father was naïve' - Telegraph». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2021. 
  55. ↑ Obituary: Oleg Prokofiev | Independent, The (London) | Find Articles at BNET.com

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σεργκέι_Προκόφιεφ&oldid=10282632"