Z3 Max Schultz
 Το Z3 Max Schultz. | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | Αντιτορπιλικό Τύπου 1934. |
| Ναυπηγείο | Deutsche Werke, Κίελο |
| Έναρξη ναυπήγησης | 2 Ιανουαρίου 1935 |
| Καθέλκυση | 30 Νοεμβρίου 1935 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 8 Απριλίου 1937 |
| Κατάληξη | Προσέκρουσε σε νάρκη και βυθίστηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1940. |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 2.223 LT (2.259 t) |
| Μήκος | 119 m |
| Πλάτος | 11,3 m |
| Βύθισμα | 4,23 m |
| Πρόωση | μέγιστη ισχύς: 70.000 shp |
| Ταχύτητα | 36 kn |
| Αυτονομία | 1.825 ναυτικών μιλίων, με ταχύτητα πλεύσης 19 kn |
| Πλήρωμα | 10 αξιωματικοί και 315 ναύτες |
| Οπλισμός | 5 πυροβόλα των 12,7 cm 4 πυροβόλα των 37 mm 6 πυροβόλα των 20 mm 8 τορπιλοσωλήνες των 533 mm 60 νάρκες 32–64 βόμβες βυθού |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Z3 Max Schultz ήταν γερμανικό αντιτορπιλικό Τύπου 1934. Ονομάστηκε προς τιμήν του Μαξ Σουλτς (Max Schultz), ενός διοικητή τορπιλακάτου που έχασε τη ζωή του στη μάχη τον Ιανουάριο του 1917.[1]
Η επιχειρησιακή πορεία του αντιτορπιλικού ήταν σύντομη και μάλλον άδοξη. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εμβόλισε και βύθισε εξαιτίας λάθους χειρισμών μια γερμανική τορπιλάκατο και τον επόμενο μήνα ήταν υπό επισκευή. Τον Φεβρουάριο του 1940 ένα άλλο πλοίο ίδιου τύπου, το Z1 Leberecht Maass, ενώ βρίσκονταν σε αποστολή στη Βόρεια Θάλασσα χτυπήθηκε εξαιτίας κακού συντονισμού από βομβαρδιστικό της Luftwaffe και βυθίστηκε. Το Max Schultz συμμετείχε στη διάσωση των ναυαγών αλλά προσέκρουσε σε νάρκη και επίσης βυθίστηκε, αύτανδρο.
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ολικό μήκος ήταν 119 m (114 m στο επίπεδο της ισάλου), το πλάτος 11,3 m και το βύθισμα 4,23 m. Το εκτόπισμα ήταν 2.223 LT και έφτανε τους 3.156 LT με πλήρη φόρτο μάχης. Οι ατμοστρόβιλοι του παρείχαν μέγιστη ισχύ της τάξεως των 70.000 shp και έτσι μπορούσε να φτάσει σε μέγιστη ταχύτητα 36 kn. Ατμό για τις τουρμπίνες παρείχαν έξι λέβητες υψηλής πίεσης.[2] Το Max Schultz μπορούσε να μεταφέρει μέχρι και 752 t πετρελαίου, με σκοπό η μέγιστη ακτίνα δράσης του να φτάνει τα 4.400 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 19 kn, όμως αποδείχθηκε πως είχε υψηλό κέντρο βάρους με συνέπεια το 30% του καυσίμου να πρέπει να διατηρείται ως έρμα.[3] Η πραγματική ακτίνα δράσης ήταν μόλις 1.530 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 19 kn.[4]
Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από πέντε πυροβόλα των 12,7 cm τοποθετημένα σε ισάριθμους πυργίσκους. Δύο από τα πυροβόλα βρίσκονταν στο εμπρόσθιο τμήμα του πλοίου, επίσης δύο στο οπίσθιο ενώ το πέμπτο ήταν στην οροφή του οπίσθιου υπερστεγάσματος. Τέσσερα πυροβόλα των 37 mm και έξι των 20 mm παρείχαν αντιαεροπορική προστασία. Το Z3 διέθετε, επίσης, οκτώ τορπιλοσωλήνες των 53,3 cm,[2] μετέφερε βόμβες βυθού[5] καθώς και μέχρι 60 νάρκες.[2] Για την ανίχνευση των υποβρυχίων είχε εγκατασταθεί σύστημα παθητικών υδροφώνων 'GHG'.[6] Το πλήρωμα αποτελούνταν συνήθως από 10 αξιωματικούς και 315 ναύτες και αυξάνονταν κατά 4 αξιωματικούς και 19 ναύτες εάν το σκάφος δρούσε ως ναυαρχίδα στολίσκου.[2]
Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ναυπήγηση του αντιτορπιλικού ξεκίνησε στις 2 Ιανουαρίου 1935 στις εγκαταστάσεις της Deutsche Werke στο Κίελο. Καθελκύστηκε στις 30 Νοεμβρίου του ίδιου έτους και ολοκληρώθηκε στις 8 Απριλίου 1937.[7] Πρώτος πλοίαρχος του ήταν ο Μάρτιν Μπάλτζερ (Martin Balzer). Στις 26 Οκτωβρίου 1937 το σκάφος εντάχθηκε στη δύναμη της 1ης Μεραρχίας Αντιτορπιλικών[1] και τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς πραγματοποίησε επίσκεψη στο Ούλβικ (Ulvik) της Νορβηγίας μαζί με τα αδελφά πλοία Z2 Georg Thiele και Z4 Richard Beitzen. Μετά την επιστροφή του έγινε ανακατασκευή της πλώρης του στα ναυπηγεία της Deutsche Werke. Τον Αύγουστο μετείχε στην Επιθεώρηση του Στόλου και στη μεγάλη ναυτική άσκηση που ακολούθησε. Στις 23-24 Μαρτίου 1939 συνόδεψε μαζί με άλλα αντιτορπιλικά το βαρύ καταδρομικό Deutschland, στο οποίο επέβαινε ο Αδόλφος Χίτλερ, όταν προσαρτήθηκε το Μέμελ στο Τρίτο Ράιχ.[1] Το επόμενο έτος έλαβε μέρος στην εαρινή άσκηση του στόλου στη δυτική Μεσόγειο ως ναυαρχίδα του υποναυάρχου Γκούνθαρ Λούτγιενς και πραγματοποίησε αρκετές επισκέψεις σε λιμένες του Μαρόκου και της Ισπανίας.[8]
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Αυγούστου 1939, λίγες ημέρες πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, το Max Schultz συγκρούστηκε, από λάθος, με την τορπιλάκατο Tiger κοντά στο νησί Μπόρνχολμ. Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και έξι τραυματίστηκαν. Η πλώρη του αντιτορπιλικού υπέστη σοβαρές ζημιές με συνέπεια να χρειαστεί να το ρυμουλκήσει αρχικά το αδελφό πλοίο Z2 Georg Thiele, με την πρύμνη του εμπρός. Στη συνέχεια, δύο ρυμουλκά το μετέφεραν στο Σβινεμούντε (Swinemünde). Οι επισκευές του διήρκεσαν μέχρι τα τέλη του Σεπτεμβρίου με αποτέλεσμα να μη συμμετέχει στις επιχειρήσεις εναντίον της Πολωνίας.[9]
Τον Οκτώβριο, πραγματοποίησε περιπολίες στον Σκαγεράκη με αποστολή την επιθεώρηση του φορτίου εμπορικών πλοίων ουδέτερων χωρών. Την 28η Οκτωβρίου, ενώ επέστρεφε στην βάση του, μία από τις τουρμπίνες του εξερράγη με συνέπεια να ακινητοποιηθεί. Οι προσπάθειες ρυμούλκησης του ήταν ανεπιτυχείς, όμως το πλήρωμα του κατάφερε να αποκαταστήσει πρόχειρα τη βλάβη και έπλευσε στο Κίελο για επισκευές.[1] Τη νύχτα 9/10 Φεβρουαρίου πόντισε μαζί με τα Beitzen και Z16 Friedrich Eckoldt ναρκοπέδιο στα ανοιχτά του Χάργουιτς.[10]
Στις 22 Φεβρουαρίου, το Max Schultz μαζί με τα αντιτορπιλικά Z1 Leberecht Maass, Z4 Richard Beitzen, Z6 Theodor Riedel, Z13 Erich Koellner, Z16 Friedrich Eckoldt συμμετείχαν στην επιχείρηση Wikinger που ως στόχο είχε την αναχαίτιση βρετανικών αλιευτικών στο Ντόγγερ Μπανκ (Dogger Bank). Ενώ κατευθύνονταν στον προορισμό της η γερμανική μοίρα δέχτηκε λόγω κακού συντονισμού επίθεση από ένα βομβαρδιστικό He 111 της Luftwaffe, το οποίο μάλιστα κατάφερε να βυθίσει το Leberecht Maass. Ενώ περισυνέλεγε ναυαγούς, το Max Schultz χτύπησε νάρκη και χάθηκε αύτανδρο.
Ο Χίτλερ διέταξε να διεξαχθεί δικαστική έρευνα για το συμβάν, σύμφωνα με την οποία και τα δύο σκάφη βυθίστηκαν από τις βόμβες του He 111. Το Kriegsmarine δεν είχε ενημερώσει τα σκάφη του ότι η αεροπορία διεξήγαγε περιπολίες για την προσβολή θαλάσσιων στόχων στην περιοχή, ούτε τη Luftwaffe για την παρουσία γερμανικών σκαφών στην περιοχή.[11] Έρευνα που διεξήχθη μεταπολεμικά έδειξε ότι το ένα ή και τα δύο πλοία χτύπησαν στις νάρκες που είχαν ποντίσει τα βρετανικά αντιτορπιλικά HMS Ivanhoe και HMS Intrepid.[12]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Gröner, Erich (1990). German Warships: 1815–1945. Volume 1: Major Surface Warships. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-790-9.
- Hervieux, Pierre (1980). «German Destroyer Minelaying Operations Off the English Coast (1940–1941)». Στο: Roberts, John. Warship. IV. Greenwich, England: Conway Maritime Press. ISBN 0-87021-979-0.
- Koop, Gerhard· Schmolke, Klaus-Peter (2003). German Destroyers of World War II. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-307-1.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939-1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
- Whitley, M. J. (1991). German Destroyers of World War Two. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-55750-302-8.
| ||||||||||||||||||||||
