Μετάβαση στο περιεχόμενο

Corsaro (αντιτορπιλικό)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Corsaro
Το αντιτορπιλικό Corsaro εν πλω.
Πληροφορίες
Τύπος και κλάσηαντιτορπιλικό κλάσης Soldati
ΝαυπηγείοO.T.O., Λιβόρνο
Έναρξη ναυπήγησης23 Ιανουαρίου 1941
Καθέλκυση16 Νοεμβρίου 1941
Ένταξη σε υπηρεσία16 Μαΐου 1942
ΚατάληξηΠροσέκρουσε σε νάρκη στις 9 Ιανουαρίου 1943
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμακανονικό: 1850–1880 t (1820-1850 LT)
πλήρες: 2490–2590 t (2450–2550 LT)
Μήκοςολικό: 106,7 m
Πλάτος10,15 m
Βύθισμα3,15-4,3 m
ΠρόωσηΤο προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 48000 shp.
Ταχύτητα34-35 kn (σε επιχειρησιακές συνθήκες)
Αυτονομία2340 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 14 kn.
Πλήρωμα206 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες
Οπλισμός2×2 πυροβόλα των 120 mm
1 πυροβόλο κατάδειξης στόχων των 120 mm
8 αντιαεροπορικά πυροβόλα των 20 mm
2 τρίδυμοι τορπιλοσωλήνες των 533 mm
2 εκτοξευτές βομβών βυθού
48 νάρκες

Το Corsaro ήταν ένα από τα δεκαεννέα αντιτορπιλικά κλάσης Soldati που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) τις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Ολοκληρώθηκε το 1942 και είχε πολεμική δράση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προσέκρουσε σε νάρκη το 1943 και βυθίστηκε.

Τα αντιτορπιλικά κλάσης Soldati ήταν ελαφρώς βελτιωμένες εκδοχές της προηγούμενης κλάσης Oriani.[1] Είχαν ολικό μήκος 106,7 m.[2] Το πλάτος τους ήταν 10,15 m και το μέσο βύθισμά τους έφτανε τα 3,15 m, ενώ με πλήρες φορτίο ανέρχονταν σε 4,3 m.[3] Τα Soldati είχαν εκτόπισμα 1830-1850 t (1800-1820 LT) με κανονικό φορτίο και 2450-2550 t (2410-2510 LT) με πλήρες.[4] Το πλήρωμα κατά τη διάρκεια του πολέμου ανερχόταν σε 206 αξιωματικούς υπαξιωματικούς και ναύτες.[2]

Σχεδιασμένα για μέγιστη ισχύ 48000 shp και ταχύτητα 34-35 kn σε επιχειρησιακές συνθήκες, τα πλοία της κλάσης αυτής έφτασαν σε ταχύτητες 39-40 kn κατά τη διάρκεια των θαλάσσιων δοκιμών τους, όντας όμως ελαφρώς φορτωμένα. Είχαν ακτίνα δράσης 2340 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα πλεύσης 14 kn και 682 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 34 kn.[4]

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πυροβόλα των 120 mm εγκατεστημένα σε ζεύγη σε δύο πυργίσκους, έναν στην πλώρη μπροστά από την υπερκατασκευή, καθώς και έναν ακόμη στην πρύμνη. Υπήρχε επίσης ένα πυροβόλο των 120 mm που μπορούσε να βάλει βλήματα φωτισμού/κατάδειξης στόχων.[5] Αντιαεροπορική προστασία παρείχαν οκτώ πυροβόλα των 20 mm,[4] ενώ ο οπλισμός συμπληρώνονταν από δύο τρίδυμους τορπιλοσωλήνες των 533 mm εγκατεστημένους στο μέσον του πλοίου. Παρόλο που δεν ήταν εφοδιασμένα με σύστημα σόναρ για ανθυποβρυχιακό πόλεμο, τα πλοία της κλάσης αυτής διέθεταν ζεύγος εκτοξευτών βομβών βυθού. Μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν έως και 48 νάρκες.[2]

Επιχειρησιακή ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Corsaro ναυπηγήθηκε στις εγκαταστάσεις της O.T.O. στο Λιβόρνο.[6] Οι εργασίες άρχισαν στις 23 Ιανουαρίου 1941, η καθέλκυσή του έλαβε χώρα στις 16 Νοεμβρίου 1941 και παραδόθηκε στις 16 Μαΐου του επόμενου έτους.[6] Κατά τη διάρκεια της σύντομης επιχειρησιακής του ζωής συμμετείχε σε αποστολές συνοδείας νηοπομπών με προορισμό τη Λιβύη και την Τυνησία.

Μεταξύ 3 και 5 Αυγούστου 1942 συνόδευσε μαζί με τα αντιτορπιλικά Freccia, Legionario, Folgore, Grecale και Turbine, καθώς και τα τορπιλοβόλα Partenope και Calliope νηοπομπή αποτελούμενη από το πλοίο Ankara, που κατευθύνονταν προς το Τομπρούκ, καθώς και τα Nino Bixio και Sestriere με προορισμό τη Βεγγάζη. Τα πλοία έφθασαν στον προορισμό τους παρά τις πολυάριθμες αεροπορικές επιθέσεις, μεταξύ των οποίων σημειώθηκε και η πρώτη αμερικανικών αεροσκαφών εναντίον ιταλικών μονάδων.[7]

Στις 9 Ιανουαρίου 1943 συνόδευσε μαζί με το Maestrale το πλοίο Ines Corrado που απέπλευσε από τη Νάπολη με προορισμό τη Μπιζέρτα.[8][9][10] Το βράδυ εκείνης της ημέρας, το Maestrale προσέκρουσε σε νάρκη που είχε ποντίσει η βρετανική ναρκοθέτιδα HMS Abdiel,[11] χωρίς όμως να είναι σαφές εκείνη τη στιγμή αν η έκρηξη που επακολούθησε οφείλονταν σε νάρκη ή τορπιλισμό. Το Corsaro έσπευσε προς διάσωση του χτυπημένου αντιτορπιλικού[12] όμως προσέκρουσε και το ίδιο σε νάρκη που ανατίναξε την πρύμνη του και λίγο αργότερα σε δεύτερη νάρκη που του έδωσε τη χαριστική βολή, καθώς έσπασε στα δύο και βυθίστηκε ταχύτατα στα ανοικτά της Μπιζέρτας.[8][9][10][13] Χάθηκαν 187 μέλη του πληρώματος κατά τη βύθιση του αντιτορπιλικού.[8] Οι ναυαγοί, συμπεριλαμβανομένου και του κυβερνήτη Φερούτσιο Φερρίνι (Ferruccio Ferrini) κατάφεραν να φθάσουν έπειτα από εικοσιτέσσερις ώρες περίπου στο ακρωτήριο Μπον όπου πέρασαν τη νύχτα σε έναν αχυρώνα, για να μεταφερθούν την επομένη στην Ιταλία από διασωστικό υδροπλάνο.[10]

  1. Brescia, p. 127
  2. 2,0 2,1 2,2 Roberts, p. 300
  3. Whitley, p. 169
  4. 4,0 4,1 4,2 Brescia, p. 128
  5. Fraccaroli, p. 55
  6. 6,0 6,1 Whitley 1988, p. 171.
  7. Giorgerini, p. 527.
  8. 8,0 8,1 8,2 Rocca, p. 272.
  9. 9,0 9,1 «Cacciatorpediniere Corsaro». 
  10. 10,0 10,1 10,2 Cocchia, p. 355.
  11. «Minelaying and minesweeping in World War 2». 
  12. Aldo Cocchia riporta però, in Convogli, una versione diversa: su ordine del comandante del Maestrale, il Corsaro sarebbe proseguito insieme alla Roselli prima di saltare sulle mine
  13. «Le Operazioni Navali nel Mediterraneo». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2003.