Μετάβαση στο περιεχόμενο

Χριστιανοδημοκρατία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τμήμα μιας σειράς λημμάτων
Χριστιανοδημοκρατία
Αρχές
Φιλόσοφοι
Οργανισμοί
Αρχεία
Σχετικά θέματα
Christian cross Πύλη:Χριστιανισμός

Η Χριστιανοδημοκρατία είναι μια ιδεολογία που εμπνέεται από τη χριστιανική κοινωνική διδασκαλία για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και πολιτικής.[1][2]

Η χριστιανική δημοκρατία αντλήθηκε κυρίως από την καθολική κοινωνική διδασκαλία[3][4] και τον νεοσχολαστικισμό,[5][6][7] καθώς και από τη νεοκαλβινιστική παράδοση εντός του Χριστιανισμού,[8][9] αργότερα κέρδισε έδαφος με τους Λουθηρανούς και τους Πεντηκοστιανούς,[nb 1] μεταξύ άλλων δογματικών παραδόσεων του Χριστιανισμού σε διάφορα μέρη του κόσμου.[nb 2][11] Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, οι κύριες ανησυχίες της ήταν να συμφιλιώσει τον Καθολικισμό με τη δημοκρατία,[6][7] να απαντήσει στο «κοινωνικό ζήτημα» που περιβάλλει τον καπιταλισμό και την εργατική τάξη,[12][13] και να επιλύσει τις εντάσεις μεταξύ εκκλησίας και κράτους.[14][15] Στον εικοστό αιώνα, οι χριστιανοδημοκράτες ηγήθηκαν της μεταπολεμικής Δυτικής και Νότιας Ευρώπης στην οικοδόμηση των σύγχρονων κρατών πρόνοιας και στην οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.[16] Επιπλέον, στα τέλη του εικοστού και στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, η χριστιανοδημοκρατία κέρδισε την υποστήριξη στην Ανατολική Ευρώπη μεταξύ των πρώην κομμουνιστικών κρατών που υπέφεραν από τη διαφθορά και τη στασιμότητα.[17][18]

Στο ευρωπαϊκό πολιτικό φάσμα της Αριστεράς-Δεξιάς, η Χριστιανοδημοκρατία ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί, καθώς οι Χριστιανοδημοκράτες συχνά απέρριψαν τη φιλελεύθερη οικονομία και τον ατομικισμό και υποστήριξαν την κρατική παρέμβαση, ενώ ταυτόχρονα υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στην ιδιοκτησία ενάντια στην υπερβολική κρατική παρέμβαση.[19] Αυτό σήμαινε ότι η Χριστιανοδημοκρατία ιστορικά θεωρήθηκε κεντροαριστερά στην οικονομία και κεντροδεξιά σε πολλά κοινωνικά και ηθικά ζητήματα.[20] Πιο πρόσφατα, οι Χριστιανοδημοκράτες αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροδεξιοί, όπως συμβαίνει τόσο με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα όσο και με το Ευρωπαϊκο Χριστιανικό Πολιτικό Κίνημα, με την οποία συνδέονται πολλά Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη.[21] Οι Χριστιανοδημοκράτες, υποστηρίζουν μια «ελαφρώς ρυθμιζόμενη οικονομία της αγοράς», με ένα αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, έτσι μια κοινωνική οικονομία της αγοράς.[22]

Πολιτικές απόψεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Χριστιανοδημοκράτες είναι συνήθως κοινωνικά συντηρητικοί[23] και γενικά έχουν μια σχετικά σκεπτικιστική στάση απέναντι στην άμβλωση και το γάμο ομοφυλοφίλων, αν και ορισμένα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα έχουν αποδεχτεί την περιορισμένη νομιμοποίηση και των δύο. Υποστηρίζουν μια συνεπή ηθική ζωής σχετικά με την αντίθεσή τους στην θανατική ποινή και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία.[24][25] Οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν επίσης υποστηρίξει την απαγόρευση των ναρκωτικών.[nb 3] Τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα είναι συχνά πιθανό να ισχυριστούν τη χριστιανική κληρονομιά της χώρας τους και να επιβεβαιώσουν ρητά τη χριστιανική ηθική αντί να υιοθετήσουν μια πιο φιλελεύθερη ή κοσμική στάση.[nb 4] Ταυτόχρονα, τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα διακηρύσσουν την θρησκευτική ελευθερία. Η χριστιανοδημοκρατία προωθεί μια «οικουμενική ενότητα που επιτυγχάνεται σε θρησκευτικό επίπεδο ενάντια στην αθεΐα της κυβέρνησης στις κομμουνιστικές χώρες».[nb 5]

Οι απόψεις των Χριστιανοδημοκρατών περιλαμβάνουν τις παραδοσιακές ηθικές αξίες (σχετικά με το γάμο, την άμβλωση, την απαγόρευση των ναρκωτικών κ.λπ.),[30] την αντίθεση στην εκκοσμίκευση, την αντίθεση στον κρατικό αθεϊσμό, την άποψη για την εξελικτική (σε αντίθεση με την επαναστατική) εξέλιξη της κοινωνίας, την έμφαση στο νόμο και την τάξη, και την απόρριψη του κομμουνισμού.[29][10] Οι Χριστιανοδημοκράτες είναι ανοιχτοί στην αλλαγή (για παράδειγμα, στη δομή της κοινωνίας) και δεν υποστηρίζουν απαραίτητα το κοινωνικό status quo, και δίνουν έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ατομική πρωτοβουλία. Μια απόρριψη της εκκοσμίκευσης και μια έμφαση στο γεγονός ότι το άτομο είναι μέρος μιας κοινότητας και έχει υποχρεώσεις προς αυτήν. Οι χριστιανοδημοκράτες υποστηρίζουν ότι οι διάφοροι τομείς της κοινωνίας (όπως η εκπαίδευση, η οικογένεια, η οικονομία και το κράτος) έχουν αυτονομία και ευθύνη πάνω στη σφαίρα τους, μια έννοια γνωστή ως κυριαρχία της σφαίρας.[31] Μια σφαίρα δεν πρέπει να υπαγορεύει τις υποχρεώσεις μιας άλλης κοινωνικής οντότητας, για παράδειγμα, η σφαίρα του κράτους δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει στην ανατροφή των παιδιών, ένας ρόλος που ανήκει στη σφαίρα της οικογένειας.[31] Εντός της σφαίρας της διακυβέρνησης, οι Χριστιανοδημοκράτες υποστηρίζουν ότι τα πολιτικά ζητήματα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίζονται στο χαμηλότερο επίπεδο διακυβέρνησης πριν εξεταστούν σε ένα υψηλότερο επίπεδο, ένα δόγμα γνωστό ως επικουρικότητα.[32] Αυτές οι έννοιες της σφαίρας της κυριαρχίας και της επικουρικότητας θεωρούνται ακρογωνιαίοι λίθοι της πολιτικής ιδεολογίας της Χριστιανοδημοκρατίας.[33]

Το χριστιανοδημοκρατικό κράτος πρόνοιας στοχεύει στην υποστήριξη των οικογενειών και συχνά βασίζεται σε ενδιάμεσους θεσμούς για την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και κοινωνικής ασφάλισης, συχνά με την υποστήριξη του κράτους.[34]

Οι Χριστιανοδημοκράτες υποστηρίζουν την αρχή της κηδεμονίας, η οποία υποστηρίζει την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να προστατεύουν τον πλανήτη για τις μελλοντικές γενιές ζωής.[32] Οι Χριστιανοδημοκράτες τείνουν επίσης να έχουν μια συμβιβαστική άποψη σχετικά με τη μετανάστευση.[35]

21ος αιώνας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα δεν έχουν πλέον τόση δύναμη στην ευρωπαϊκή πολιτική.[36] Πράγματι, στην Ιταλία, το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα κατέρρευσε.[37] Οι λόγοι για την παρακμή της χριστιανοδημοκρατίας είναι πολύπλευροι, εν μέρει λόγω της ευρωπαϊκής εκκοσμίκευσης και της απώλειας μιας εκλογικής βάσης.[38] Ο θάνατος του κομμουνισμού και η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού έχουν επίσης διαβρώσει το κίνημα, και η οικονομική κρίση έχει επίσης δείξει κενά στη χριστιανική δημοκρατική ευημερία.[38] Επιπλέον, η μετανάστευση και η άνοδος του λαϊκισμού έχουν ασκήσει περαιτέρω πίεση στη χριστιανoδημοκρατία, καθώς είναι διχασμένη ανάμεσα στο αίτημα της δεξιάς για περιορισμούς, το αίτημα των επιχειρήσεων για μια ανοικτή αγορά εργασίας και το θρησκευτικό αίτημα για περισσότερη φιλανθρωπία προς τους μετανάστες.[38]

Ορισμένα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δεν δίνουν πλέον έμφαση στη θρησκεία και έχουν γίνει πολύ πιο κοσμικά τα τελευταία χρόνια.[39]Πρόσφατα, πολλά μικρότερα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, όπως η Χριστιανική Ένωση, και άλλα σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν αισθάνθηκαν ότι εκπροσωπούνται στο υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, έτσι σχημάτισαν μια πολιτική οργάνωση στο Ευρωπαϊκό Χριστιανικό Πολιτικό Κίνημα.[40] Αυτά τα κόμματα τόνισαν τη χριστιανική ιστορία της Ευρώπης, παράλληλα με την υπεράσπιση των παραδοσιακών χριστιανικών αξιών και της οικονομικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης.[41]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Invernizzi Accetti 2019, σελίδες 19, 24.
  2. ↑ Caciagli, Robeck & Yong 2008, σελίδες 165, 169.
  3. ↑ Heywood 2012, σελ. 83.
  4. ↑ Galetti 2011, 3.4, σελ. 28.
  5. ↑ 5,0 5,1 Witte 1993, σελ. 9.
  6. ↑ 6,0 6,1 Caciagli, Robeck & Yong 2008, σελ. 165.
  7. ↑ 7,0 7,1 Invernizzi Accetti 2019, σελ. 19.
  8. ↑ Nijhoff 2011, σελίδες 18–22.
  9. ↑ Freeden 2004, σελ. 13.
  10. ↑ 10,0 10,1 Robeck & Yong 2014, σελ. 178.
  11. ↑ Freeden 2004, σελ. 82.
  12. ↑ Fogarty 1957, σελ. 3.
  13. ↑ Invernizzi Accetti 2019, σελίδες 139–140.
  14. ↑ Fogarty 1957, σελίδες 149–166.
  15. ↑ Witte 1993, σελ. 49.
  16. ↑ Kalyvas & van Kersbergen 2010, σελ. 185.
  17. ↑ Christian Democracy and the Fall of Communism. Leuven University Press. 2019. doi:10.2307/j.ctvrnfq4r. ISBN 978-94-6270-216-5. JSTOR j.ctvrnfq4r. 
  18. ↑ Karatnycky, Adrian (1998). «Christian Democracy Resurgent: Raising the Banner of Faith in Eastern Europe». Foreign Affairs 77 (1): 13–18. doi:10.2307/20048358. ISSN 0015-7120. https://www.jstor.org/stable/20048358. 
  19. ↑ Munro, André. «Christian democracy». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2022. For this reason, Christian democracy does not fit squarely in the ideological categories of left and right. 
  20. ↑ Kte'pi 2009, p. 131: "The basic tenets of Christian democracy call for applying Christian principles to public policy; Christian democratic parties tend to be socially conservative but otherwise left of centre with respect to economic and labour issues, civil rights, and foreign policy".
  21. ↑ Geest, Fred Van (2017). Introduction to Political Science: A Christian Perspective (στα Αγγλικά). InterVarsity Press. ISBN 978-0-8308-9086-6. In fact, there are scores of Christian Democratic parties throughout Europe and the world. In the European Parliament, they aer the dominant group, joining together in a pan-European party called the European People's Party, as well as in another party called the European Christian Political Movement. ... many Christian Democratic parties would be considered on the center-right of the ideological spectrum. ... What is distinctive about many of these parties is their explicit Christian identity. 
  22. ↑ Grabow 2011, σελίδες 24–25.
  23. ↑ Comelli 2021.
  24. ↑ Cimmino 2017.
  25. ↑ Engeli & Varone 2012, σελ. 109.
  26. ↑ Kerbo & Strasser 2000, σελ. 101.
  27. ↑ Coleman, Kerbo & Ramos 2001, σελ. 413.
  28. ↑ van Kersbergen 2003, σελ. 63.
  29. ↑ 29,0 29,1 Dussel 1981, σελ. 217.
  30. ↑ Poppa 2010, σελ. 12.
  31. ↑ 31,0 31,1 Monsma 2012, σελ. 133.
  32. ↑ 32,0 32,1 Vervliet 2009, σελίδες 48–51.
  33. ↑ Lamberts 1997, σελ. 401.
  34. ↑ Esping-Andersen 1990, σελίδες 59–61.
  35. ↑ Almeida 2012, σελίδες 117–.
  36. ↑ Bale & Krouwel 2013, σελ. 17.
  37. ↑ Bale & Krouwel 2013, σελ. 19.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Bale & Krouwel 2013, σελ. 20.
  39. ↑ Van Hecke & Gerard 2004, σελ. 307.
  40. ↑ Minnema 2011, σελίδες 82–83.
  41. ↑ ECPM 2003.

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Pentecostals have also secured parliamentary representation in countries such as Australia, Colombia, Nicaragua, and Peru, and have helped form Christian political parties that have won parliamentary seats. A noteworthy case is Sweden's Christian Democrats party, not only because it is in a continent where Pentecostals have struggled to make political headway but also because its Pentecostal founder, Lewi Pethrus, who challenged secularization by creating institutions to foster a Christian counterculture, was active at a time when Pentecostals in Sweden or the United States shunned politics.[10]
  2. ↑ "Concurrent with this missionary movement in Africa, both Protestant and Catholic political activists helped to restore democracy to war-torn Europe and extend it overseas. Protestant political activism emerged principally in England, the Lowlands, and Scandinavia under the inspiration of both social gospel movements and neo-Calvinism. Catholic political activism emerged principally in Italy, France, and Spain under the inspiration of both Rerum Novarum and its early progeny and of neo-Thomism. Both formed political parties, which now fall under the general aegis of the Christian Democratic Party movement. Both Protestant and Catholic parties inveighed against the reductionist extremes and social failures of liberal democracies and social democracies.[5]
  3. ↑ Conservatives, including the Christian democrats, favor an abstinence strategy that aims at a controlled use of legal drugs such as alcohol, nicotine, and medical drugs, on the one hand, and prohibiting the use of illegal drugs (whether soft or hard), on the other.[26][27]
  4. ↑ The main ideological and integrative theme present from the start concerned an emphasis on general Christian values, both as a moral rejection of the atheist, immoral and materialist Nazism and as a manner of distinction vis à vis social democracy. The thrust of the Christian democratic argument was that politics had to be founded in Christianity and that a moral recovery was a prerequisite for social and economic recuperation. It was imperative to concede the importance of Christian ethics after an epoch of such inhuman and atheist cruelty. (Heidenheimer 1960:33–34; Mintzel 1982:133)[28]
  5. ↑ European Christian democracy after the Second World War really represented a common political front against the People's Democracies, that is, Christian democracy was a kind of ecumenical unity achieved on the religious level against the atheism of the government in the Communist countries.[29]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χριστιανοδημοκρατία&oldid=10997883"