Χανς Καρλ φον Ντίμπιτς
Ο Χανς Καρλ φον Ντίμπιτς (Hans Karl Friedrich von Diebitsch, 13 Μαΐου 1785 -10 Ιουνίου 1831) ήταν Πρώσος στρατιωτικός, που υπηρέτησε στο Ρωσικό στρατό μέχρι τον βαθμό του στρατάρχη. Διακρίθηκε στους Ναπολεόντειους πολέμους και στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829.
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χανς Καρλ εκπαιδεύτηκε στη σχολή δοκίμων του Βερολίνου, αλλά κατά την επιθυμία του πατέρα του, που είχε περάσει στην υπηρεσία της Ρωσίας, το 1801 και ο Χανς Καρλ προσελήφθη στο Ρωσικό στρατό.
Ναπολεόντειοι πόλεμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους υπηρέτησε στην εκστρατεία του 1805 εναντίον του Μεγάλου Στρατού (Grande Armée) του Ναπολέοντα στη Μάχη του Άουστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου 1805, όπου ο συνδυασμένος στρατός Αυστριακών και Ρώσων ηττήθηκε από τους Γάλλους. Στη μάχη ο Ντίμπιτς τραυματίστηκε. Η ήττα ανάγκασε τους Αυστριακούς να ζητήσουν ειρήνη και τους Ρώσους συμμάχους τους να αποσυρθούν από τη σύρραξη.[7]
Στη συνέχεια των Ναπολεόντειων Πολέμων ο Ντίμπιτς συμμετείχε, υπό την ηγεσία του στρατηγού Μπέννιγκσεν (von Bennigsen), στη Μάχη του Άιλαου, (ανατολική Πρωσία) στις 7 και 8 Φεβρουαρίου 1807, που ήταν μια αιματηρή μάχη την οποία κέρδισε ο Ναπολέων με απώλειες χιλιάδων στρατιωτών και από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος μεταξύ των δύο στρατευμάτων συνεχίστηκε στη Μάχη του Φρίντλαντ (σήμερα περιφέρεια Καλίνινγκραντ) στις 14 Ιουνίου 1807. Στη μάχη του Φρίντλαντ, παρόλο ότι η "Μεγάλη Στρατιά" υπό τη διοίκηση του Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας κατατρόπωσε το ρωσικό στρατό, αναδείχθηκαν οι ικανότητες του Ντίμπιτς, ο οποίος προήχθη στο βαθμό του λοχαγού.
Κατά τα επόμενα πέντε χρόνια αφιερώθηκε στη μελέτη της στρατιωτικής επιστήμης, αναλαμβάνοντας για άλλη μια φορά ενεργό υπηρεσία στον πόλεμο του 1812. Τότε, διακρίθηκε στην εκστρατεία του στρατηγού Βίτγκενσταϊν (Wittgenstein) και συγκεκριμένα στο Πόλοτσκ (Polotsk της Λευκορωσίας), στις 18 και 19 Οκτωβρίου, όταν ο Ναπολέων υποχωρούσε από τη Μόσχα. Μετά τη μάχη αυτή, ο Ντίμπιτς ανήλθε στο βαθμό του στρατηγού.
Στο τελευταίο μέρος της εκστρατείας, ο Ντίμπιτς μαζί με τον Καρλ φον Κλάουζεβιτς, ο οποίος υπηρετούσε στο επιτελείο του στρατηγού Βίτγκενσταϊν, βρήκαν την ευκαιρία να καταφέρουν ένα πλήγμα κατά των Γάλλων, διαπραγματευόμενοι, εκ μέρους του στρατηγού τους την περίφημη συνθήκη του Τάουρογκεν με τον επικεφαλή του πρωσικού επικουρικού σώματος, τον στρατηγό Λούντβιχ Γιορκ φον Βάρτενμπουργκ (Yorck von Wartenburg). Στη διαπραγμάτευση έπεισαν τον Γιορκ να απόσχει από τη Μεγάλη Στρατιά και να αδρανοποιήσει τη δύναμη που είχε υπό τις διαταγές του, με αποτέλεσμα να εμποδιστούν οι Γάλλοι να ανασυνταχτούν στα ρωσικά σύνορα [8].
Το 1813 ο Ντίμπιτς, στα πλαίσια του πολυεθνικού Έκτου συνασπισμού πολέμησε και διακρίθηκε στη μάχη του Λύτσεν, στη μάχη της Δρέσδης και στη νικηφόρα για τους συμμάχους Μάχη της Λειψίας που ήταν η πιο σημαντική μάχη των Ναπολεόντειων Πολέμων, στην οποία ο Ναπολέων ηττήθηκε από τους συμμαχικούς στρατούς. Μετά από αυτή τη νίκη ο Ντίμπιτς προήχθη σε αντιστράτηγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε και στις διαπραγματεύσεις για τη μυστική συνθήκη του Reichenbach, όπου συναντήθηκαν ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας με τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄ της Πρωσίας για την οργάνωση της στρατιωτικής τους συνεργασίας.
Στην εκστρατεία του 1814, συνέβαλε στη νικηφόρα πορεία των συμμάχων στο Παρίσι, οι οποίοι υποχρέωσαν το Ναπολέοντα να εγκαταλείψει τον πόλεμο και να εξοριστεί στη νήσο Έλβα. Μετά την κατάληψη του Παρισιού ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας τον τίμησε με το παράσημο του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι.
Το 1815 παρακάθισε με τη Ρωσική αντιπροσωπεία στο Συνέδριο της Βιέννης, όπου οι νικητές ξανασχεδίασαν το χάρτη της Ευρώπης. Τότε διορίστηκε στρατηγός του αυτοκράτορα, με τον οποίον, όπως και με τον διάδοχό του, τον Νικόλαο Α΄ της Ρωσίας, απέκτησε μεγάλη επιρροή. Από τον αυτοκράτορα Νικόλαο έλαβε αρχικά τον τίτλο του βαρόνου και αργότερα του κόμη. Το 1820 είχε γίνει αρχηγός του γενικού επιτελείου και το 1825 συμμετείχε στην καταστολή της εξέγερσης των Δεκεμβριστών, η οποία πραγματοποιήθηκε την ημέρα που είχε οριστεί για τη στέψη του τσάρου Νικολάου Α΄.
Ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-1829 και συνέπειες στην Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του Ντίμπιτς και συγχρόνως αυτά που αφορούν και την ίδρυση του πρώτου Ελληνικού κράτους συνδέονται με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829. Μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ για να τιμωρήσει τη Ρωσία που συμμετείχε σ’ αυτήν, έκλεισε τα Δαρδανέλια στα ρωσικά πλοία και ανακάλεσε τη Σύμβαση του Άκκερμαν (1826). Τότε ο τσάρος Νικόλαος Α΄ τέθηκε επικεφαλής 100.000 ανδρών και με αρχιστράτηγο τον Βίτγκενσταϊν κινήθηκε τον Απρίλιο του 1828 κατά των Οθωμανών. Τον Ιούνιο του 1828 πέρασε τον Δούναβη και έφθασε στη Δοβρουτσά. Τον Φεβρουάριο του 1829 ο Βίτγκενσταϊν αντικαταστάθηκε από τον δυναμικό Ντίμπιτς, ενώ ο τσάρος αναχώρησε για την Αγία Πετρούπολη. Στις 7 Μαΐου 1829 οι Ρώσοι στρατιώτες υπό την ηγεσία του Ντίμπιτς συνέχισαν την πολιορκία της Σηλυβρίας. Στις 19 Ιουνίου η Σηλυβρία έπεσε στα χέρια των Ρώσων και ο ρωσικός στρατός κατέλαβε και την Αδριανούπολη, αλλά δεν προχώρησε νοτιότερα, αφού στο μεταξύ οι Οθωμανοί έδειχναν να δέχονται τις ρωσικές αξιώσεις. Πάντως τα ρωσικά στρατεύματα είχαν φτάσει σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη προκαλώντας πανικό στους κατοίκους της.
Έτσι στις 2/14 Σεπτεμβρίου 1829 στο στρατηγείο του Ντίμπιτς υπογράφτηκε η Συνθήκη της Αδριανούπολης , κατά την οποία ο σουλτάνος εγγυήθηκε την ήδη υποσχεθείσα αυτονομία της Σερβίας, την παραχώρηση της Γεωργίας στη Ρωσία, αλλά και δέχθηκε αυτονομία για την Ελλάδα, σύμφωνα με τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου 1827, το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1828) και το Πρωτόκολλο του Μαρτίου 1829, που όριζε τα σύνορα της Ελλάδος μεταξύ Αμβρακικού και Παγασητικού Κόλπου [9].
Μετά τα οκτώ χρόνια του αγώνα των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους, που δημιούργησαν το φιλελληνικό κίνημα και το ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων (όπως στη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου 1827, που προκάλεσε ο Τζωρτζ Κάνινγκ) και μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, η Συνθήκη της Αδριανούπολης οδήγησε τον Ουέλλινγκτον, τότε πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, για να ανταγωνιστεί την επιρροή της Ρωσίας στην Ελλάδα, να αποφασίσει ότι ήταν προς το συμφέρον της χώρας του να συγκαλέσει τους άλλους δύο εκπροσώπους των μεγάλων δυνάμεων για την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου του 1830 [10]. Το τελευταίο αυτό, σε αντίθεση με τις προηγούμενες συνθήκες που αναφερόταν σε αυτονομία και υποτέλεια, κατοχύρωνε τη σύσταση του πρώτου Ελληνικού κράτους και την πλήρη ανεξαρτησία του [11]. Η Συνθήκη της Αδριανούπολης χάρισε και στον Ντίμπιτς τον βαθμό του στρατάρχη και τον νικητήριο τίτλο του Zabalkansky σε ανάμνηση της διέλευσής του από τα Βαλκάνια.
Η εξέγερση των Πολωνών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1830 ο Ντιμπιτς διορίστηκε επικεφαλής του μεγάλου στρατού που προοριζόταν να καταστείλει την εξέγερση των Πολωνών που είχε εκδηλωθεί το Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Μετά την ατελέσφορη για τους Ρώσους μάχη του Γκρόχουφ (Grochόw) στις 25 Φεβρουαρίου 1831, κέρδισε τη μάχη της Οστροουένκα στις 26 Μαΐου, αλλά προσβλήθηκε από χολέρα και πέθανε στο Κλέτσεβο κοντά στο Πουλτούσκ, στις 10 Ιουνίου 1831, λίγο πριν από την συνθηκολόγηση των Πολωνών.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Johann-Graf-Diebitsch. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0022483.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2015.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 1021854042. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2020.
- ↑
Μία ή περισσότερες προτάσεις από το προηγούμενο κείμενο ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Diebitsch, Hans Karl Friedrich Anton» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 8 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 209
- ↑ Κλαούζεβιτς ,στην ιστοσελίδα ΑΔΗΩΤΟΣ από το έργο του Peter Paret: Οι δημιουργοι της σύγχρονης στρατηγικής, Εκδόσεις Τουρίκη. https://adiotos.wordpress.com/2009/05/17/clausewicz/
- ↑ Παρά τις επανειλημμένες διπλωματικές προσπάθειες του κυβερνήτη Καποδίστρια, τελικά αυτή η ρύθμιση των συνόρων επισημοποιήθηκε με το πρωτόκολλο του Λονδίνου στις 18/30 Αυγούστου 1832, που έγινε δεκτό από την Οθωμανική Πύλη στις 14/26 Δεκεμβρίου 1832, ένα μήνα περίπου πριν την άφιξη του Όθωνα στο Ναύπλιο.
- ↑ Beaton, Roderick: Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η παγκόσμια σημασία της, (μεταφρ. Δ. Κανελλοπούλου), Αιώρα, Αθήνα, 2021, σελ.78-79.
- ↑ Καρακάσης, Δημήτριος: Μορφές Άγγλων από την Ιστορία, Εκδοσ. Αθ. Αλτιντζή, Θεσσαλονίκη, 2023, σελ. 127-128, ISBN 978-960-9465-68-7
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Chesney, Russo-Turkish Campaigns of 1828–29, (Νέα Υόρκη, 1856).
- «Diebitsch-Sabalkanski, Hans Karl Friedrich Anton». Encyclopedia Americana. 1920. (Αγγλικά)
|