Τόρρε ντελ Γκρέκο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 40°47′7″N 14°23′43″E / 40.78528°N 14.39528°E / 40.78528; 14.39528

Τόρρε ντελ Γκρέκο
Comune
Città di Torre del Greco
Εικόνα
Το λιμάνι του Τόρρε ντελ Γκρέκο

(Έμβλημα)
Διοικητικές πληροφορίες
Χώρα    Ιταλία
Περιφέρεια   Καμπανία
Επαρχία   Νάπολη (BS)
Δήμαρχος   Σίρο Μπορριέλλο
Περιοχή
Έκταση   30,7 χιλιόμετρα (11,9 τετραγωνικά μίλια) χλμ²
Πληθυσμός   87.241 (28 Φεβρουαρίου 2014)
Πυκνότητα   2.900 / km 2 (7.400 / sq mi) κατ./χλμ²
Άλλες πληροφορίες
Ταχυδρομικός  
κώδικας
  
 80059, 80040
Ζώνη ώρας   UTC+1
Πολιούχος   Άγιος Ιανουάριος
Τοποθεσία
Τόρρε ντελ Γκρέκο is located in Ιταλία
Τόρρε ντελ Γκρέκο
Τόρρε ντελ Γκρέκο

Το Τόρρε ντελ Γκρέκο (ιταλ.: Torre del Greco, κυριολεκτικά, Πύργος του Έλληνα) είναι ιταλική πόλη στην επαρχία της Νάπολης, ακριβώς νότια της Νάπολης στην περιφέρεια της Καμπανίας , με πληθυσμό 86.309 κατοίκους (2015)[1]. Οι άνθρωποι μερικές φορές το αποκαλούν Κορραλίνι επειδή κάποτε είχε άφθονα κοράλλια στην κοντινή θάλασσα, και επειδή η πόλη υπήρξε σημαντικός παραγωγός των κοραλλικών κοσμημάτων και καρφιτσών από τον 17ο αιώνα.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαία και Μεσαιωνική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορικά μέρος της Μεγάλης Ελλάδας, η περιοχή αποικίστηκε για πρώτη φορά από αρχαίους Έλληνες αποίκους. Στη ρωμαϊκή εποχή, το Τόρρε ντελ Γκρέκο ήταν πιθανώς προάστιο του Ερκουλάνεουμ, που χαρακτηριζόταν από βίλες πατρικίων. Μετά την έκρηξη του ηφαιστείου Βεζούβιος, το 79 μ.Χ., η οποία κατέστρεψε την περιοχή απέμειναν δύο χωριά στην περιοχή, τα Σόρα και Καλάστρο. Ο βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος μετέφερε τους κατοίκους τους στη Νάπολη το 535. Περί το 700 αναφέρεται η ονομασία Πύργος των Οκτώ πλευρών (λατινικά: Turris Octava), πιθανώς αναφερόμενη σε παράκτιο πύργο-ρολόι. Η ομάδα ποδοσφαίρου του Τόρρε ντελ Γκρέκο ονομάζεται Turris Octava.

Το 880 η περιοχή αποικήθηκε από Σαρακηνούς, με την άδεια του επισκόπου Αθανασίου της Νάπολης. Το σημερινό του όνομα εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1015 σύμφωνα με την παράδοση, προέρχεται από έναν Έλληνα ερημίτη που εγκαταστάθηκε στον πύργο, ή από την καλλιέργεια ενός συγκεκριμένου τύπου αμπέλου από την Ελλάδα.

Μεσαίωνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Τόρρε ντελ Γκρέκο ήταν μέρος των βασιλικών κτημάτων του Βασιλείου της Νάπολης, έως ότου ο βασιλιάς Αλφόνσος Ε΄ της Αραγωνίας το παραχώρησε στην οικογένεια Καράφα (Carafa ή Caraffa).

Το 1631 το Τόρρε Ντελ Γκρέκο καταστράφηκε για δεύτερη φορά από την έκρηξη του Βεζούβιου. Οι πολίτες αγόρασαν πίσω τα δικαιώματά τους το 1699, μετά την καταβολή 106.000 δουκάτων στον οικοδεσπότη τους, τον μαρκήσιο του Μονφόρτ, και έκτοτε η πόλη άκμασε ως θαλάσσιο εμπορικό και αλιευτικό λιμάνι.

Το ιστορικό κέντρο του Τόρρε Ντελ Γκρέκο θάφτηκε κάτω από 10 μέτρων στρώμα λάβας το 1794.

19ος και 20ος αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την εποχή της γαλλικής κατοχής υπό τον στρατηγό του Ναπολέοντα, Ζοακίμ Μιρά, το Τόρρε Ντελ Γκρέκο, με 18.000 κατοίκους, ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην ενδοχώρα του Βασιλείου της Νάπολης, μετά τη Νάπολη και τη Φότζα.

Ξεκινώντας από τον 16ο αιώνα, πλούσιες οικογένειες ήρθαν στην πόλη και χτίστηκαν αριστοκρατικές περίτεχνες θερινές επαύλεις στις παρυφές της πόλης. Μεταξύ των πιο αξιοσημείωτων από αυτές είναι το Παλάτσο Ματεράτσο, ανακαινισμένο από το 1970 για την στέγαση σχολής χορού, αλλά αργότερα εξαγοράστηκε από τους καταληψίες μετά από ένα σεισμό το 1980 ο οποίος κατέστρεψε τα σπίτια πολλών φτωχών κατοίκων. Κατά τον 19ο, και αρχές του 20ου αιώνα, το Τόρρε ντελ Γκρέκο ήταν δημοφιλές θέρετρο για τους πλούσιους Ιταλούς.

Στο απόγειό του, το Τόρρε ντελ Γκρέκο ήταν γνωστό για τις καφετέριες και τα εστιατόριά του, ιδιαίτερα το "Gran Cafe Palumbo", ένα μεγάλο αρ νουβό καφέ με εκτεταμένο υπαίθριο κιόσκι, που είναι γνωστό για το παγωτό του, τα γλυκά του, το φαγητό του και τον καφέ του. Ο διάσημος Ιταλός κωμικός Τοτό, ήταν μεταξύ εκείνων που έκαναν το Τόρρε ντελ Γκρέκο καλοκαιρινό τους ενδιαίτημα.

Ο λόγος για τη δημοτικότητα του Τόρρε ντελ Γκρέκο ως πόλης θερέτρου ήταν οι όμορφες παραλίες του και το αγροτικό περιβάλλον των πλούσιων χωραφιών και αμπελιών, καθώς και η εγγύτητά του στον Βεζούβιο. Καθώς η πόλη είναι η πλησιέστερη προς το ηφαίστειο, το Τόρρε ντελ Γκρέκο ήταν το κύριο σημείο εκκίνησης για τους τουρίστες που επιθυμούσαν να ανεβούν στο βουνό. Αυτό διευκολύνθηκε από ένα τελεφερίκ (Τελεφερίκ Βεζούβιου), η οποία μετέφερε τουρίστεςαπό την πόλη στον κρατήρα.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη πυρομαχικών από τον γερμανικό και ιταλικό στρατό, και ως εκ τούτου υπέστη σφοδρό βομβαρδισμό από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον πόλεμο ο τουρισμός μειώθηκε γρήγορα, και με την αύξηση των αυτοκινήτων το τελεφερίκ έπεσε σε αχρηστία, αφαιρώντας έτσι έναν από τους κύριους λόγους για επίσκεψη στην πόλη. Επιπλέον, από το 1950 και μετά, η μαζική ανάπτυξη, η αστικοποίηση και η αύξηση του πληθυσμού αφαίρεσε από την πόλη την αγροτική της ατμόσφαιρα, συμβάλλοντας στην μετακίνηση των τουριστών στο Σορρέντο και την «Ακτή του Αμάλφι». Λίγοι θυμούνται τώρα τη χρυσή εποχή του Τόρρε ντελ Γκρέκο ως τουριστικού προορισμού. Παρόλα αυτά, η τέχνη της κατεργασίας των κοραλλιών και τα κοσμήματα παραμένουν στυλοβάτες της οικονομίας της πόλης.

Κύρια αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Αρχαία ρωμαϊκά ευρήματα, συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης «Villa Sora» (1ος αιώνας μ.Χ.), κατά πάσα πιθανότητα ιδιοκτησία της δυναστείας των Φλαβίων .
  • Η Μονή της Ζοσσολάντι, με 28 νωπογραφίες πίνακες που απεικονίζουν τη ζωή του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης .
  • Ο ενοριακός ναός της Σάντα Κρόσε, του οποίου το μπαρόκ καμπαναριό θάφτηκε από τη λάβα το 1794.
  • Η εκκλησία του Σαν Μικέλε, του 17ου αιώνα.
  • Η Βίλα ντέλε Τζινέστρε, όπου διέμενε ο ποιητής Τζάκομο Λεοπάρντι.
  • Το Μουσείο Κοραλλιού.

Κοραλλική τέχνη και κοσμήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταδύσεις για κοράλλια λάμβαναν χώρα στη Μεσόγειο Θάλασσα από τη ρωμαϊκή εποχή. Τον 15ο αιώνα, το Τόρρε ντελ Γκρέκο έγινε γνωστό για τις καταδύσεις και τη συγκομιδή κόκκινου κοραλλιού. Ωστόσο, τα πρώτα ανάγλυφα κοσμήματα παρήχθησαν τον 17ο αιώνα, και το 1815 χορηγήθηκε στην πόλη από τον βασιλιά της Νάπολης σύμβαση παραγωγής για περίοδο 10 ετών.

Σήμερα υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες επιχειρήσεις και πολλές χιλιάδες άτομα που απασχολούνται στην κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών από κοράλλια. Το κοράλλι τώρα εισάγεται κυρίως από την Ασία, δεδομένου ότι, όλο και περισσότερες περιοχές της Μεσογείου προστατεύονται από την αλιεία τους. Το σύνολο του κλάδου εκτιμάται ότι έχει κύκλο εργασιών της τάξης των 225.000.000 δολλαρίων.

Διάσημοι άνθρωποι από το Τόρρε ντελ Γκρέκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Σαλβατόρε Ακάρντο, βιολιστής και μαέστρος
  • Φρανσέσκο Αλμπάνες, τενόρο
  • Ρουγγέρο Μποντζί, φιλόλογος και πολιτικός
  • Ρίτα Μποττιτζλιέρι, πρώην πενταθλήτρια
  • Ρουγγέρο Καπουτσίο, συγγραφέας και σκηνοθέτης
  • Βινσένζο Σιαράβολο, Ναύτης, Παραλήπτης του Χρυσού Μετάλλιου της Στρατιωτικής Αξίας
  • Σαλβατόρε Κομμέσσο, ποδηλάτης
  • Ερμάννο Κόρσι, Δημοσιογράφος και συγγραφέας
  • Εττόρε Καπριόλο, μεταφραστής (στα ιταλικά) του "Οι σατανικοί στίχοι"
  • Τζίνο Ντι' Ακάμπο, σεφ
  • Νίκολας Ντε Κόρσι, ζωγράφος
  • Τζιοβάννι Ντι Κρίστο, μέλος της ιταλικής εθνικής ομάδας judoku
  • Ενρίκο Ντε Νίκολα, Πρώτος πρόεδρος της Ιταλίας
  • Μαρία Ντι Ντόνα, Τραγουδίστρια των 99 Posse
  • Μπάρμπαρα Ντούρσο, Παρουσιάστρια στην τηλεόραση
  • Μαούρο Εσποσίτο, ποδοσφαιριστής της Ρόμα και της ιταλικής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου
  • Ανιέλλο Φορμισάμο, ιταλίδα γερουσιαστής
  • Μίμμο Λιγκουόρο, Δημοσιογράφος
  • Ερνέστο Μαχιεύχ, ηθοποιός
  • Αδόλφο Μαργκιόττα, δημιουργός κόμικ
  • Κάρλο Παρλάτι, γλύπτης
  • Βαλέρια Παρρέλλα, συγγραφέας
  • Μασσίμο Ραστέλι, ποδοσφαιριστής
  • Αρτούρο Σκόττο, μέλος του ιταλικού κοινοβουλίου
  • Φρανσέσκο Βιτιέλλο, ηθοποιός
  • Τζεννάρο Βιτιέλλο, σκηνοθέτης και ηθοποιός
  • Νίκολα Αντόνιο Ζινγκαρέλλι, συνθέτης
  • Ντάριο Ναρντέλλα, δήμαρχος της Φλωρεντίας

Δίδυμες πόλεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Τόρρε ντελ Γκρέκο έχει αδελφοποιηθεί με:

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Statistiche demografiche ISTAT». www.demo.istat.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2016.