Σασκουεχάνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σασκουεχάνα
ΕκβολέςΚόλπος του Τσέζαπικ
ΧώραΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Μήκος715 χλμ
Μέση εκροή1.135 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο
ΠαραπόταμοιTowanda Creek, Armstrong Creek, Big Wapwallopen Creek, Juniata River, Chenango River, Swatara Creek, Walker Run, Catawissa Creek, Cayuta Creek, Cherry Valley Creek, Chiques Creek, Conestoga River, Conewago Creek, Conewago Creek, Conodoguinet Creek, Φίσινγκ Κρηκ, Harveys Creek, Lackawanna River, Mahanoy Creek, Mahantango Creek, Nescopeck Creek, Otego Creek, Paxton Creek, Pequea Creek, Powell Creek, Roaring Creek, Spring Creek, Tunkhannock Creek, Unadilla River, West Branch Susquehanna River, Wiconisco Creek, Mahoning Creek, Shickshinny Creek, Solomon Creek, Briar Creek, Newport Creek, Mill Creek, Little Wapwallopen Creek, Shamokin Creek, Kinney Run, Tenmile Run, Kipps Run, Toby Run, Hicks Creek, Corn Run, Little Roaring Creek, Logan Run, Gaskins Run, Raups Run, Gravel Run, Lithia Springs Creek, Packers Run, Salem Creek, Dalmatia Creek, Oaks Creek, Schenevus Creek, Charlotte Creek, Red Creek και Chase Creek
Χάρτης
wikidata (π • σ • ε )

Ο Σασκουεχάνα ή Σασκουαχάνα (Susquehanna River) είναι μεγάλος ποταμός των βορειοανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Με μήκος 747 χιλιομέτρων[1] είναι ο μακρύτερος ποταμός της περιοχής της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ που εκβάλλει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Με βάση την έκταση της λεκάνης απορροής του (71.225 τ.χλμ.), είναι ο 16ος μεγαλύτερος ποταμός ολόκληρων των ΗΠΑ.[2][3] Επίσης, είναι ο μακρύτερος ποταμός στις ηπειρωτικές ΗΠΑ που δεν έχει σήμερα εμπορική ποταμοπλοΐα. Η μέση παροχή του είναι 1.135 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο (m³/sec), ενώ η μέγιστη που έχει καταγραφεί ποτέ είναι 31.998 m³/sec (στις 24 Ιουνίου 1972) και η ελάχιστη 85 m³/sec.

Ο Σασκουεχάνα σχηματίζεται από δύο κύριους κλάδους: τον Βόρειο Κλάδο, που πηγάζει από το Κούπερσταουν της πολιτείας της Νέας Υόρκης και θεωρείται παραδοσιακά από τους ομοσπονδιακούς χαρτογράφους ως ο βασικός κλάδος, και τον Δυτικό Κλάδο, που πηγάζει στη δυτική Πενσυλβάνια και ενώνεται με τον Βόρειο Κλάδο στο Νορθάμπερλαντ της ίδιας πολιτείας.

Η λεκάνη απορροής του Σασκουεχάνα περιλαμβάνει σχεδόν το μισό της εκτάσεως της Πενσυλβάνια και περιέχει τμήματα του Οροπεδίου Αλλέγκενι των Απαλαχίων. Αφού διανύσει την αγροτική «καρδιά» της νοτιοανατολικής Πενσυλβάνια, ο ποταμός εισέρχεται στο Μέριλαντ και αμέσως μετά χύνεται στον βόρειο μυχό του Κόλπου Τσέσαπηκ του Ατλαντικού, ανάμεσα στην κωμόπολη Πέρυβιλ και στη μικρή πόλη Χάβρα Ντιγκρέις, παρέχοντας το ήμισυ της συνολικής εισόδου γλυκού νερού στον κόλπο. Ο Τσέσαπηκ αποτελεί τον ποταμόκολπο του Σασκουεχάνα.

Γεωλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ποταμός στις πηγές του, κοιτάζοντας τη λίμνη Οτσέγκο.

Ο Σασκουεχάνα είναι ένας από τους παλαιότερους ποταμούς της Γης που υπάρχουν ακόμα, με εκτιμώμενη ηλικία 320 έως 340 εκατομμύρια έτη[4], αρχαιότερος δηλαδή από τις οροσειρές που διασχίζει και προέκυψαν κατά την Αλλεγκένεια ορογένεση. Η λεκάνη του ήταν καλώς εδραιωμένη κατά τον Μεσοζωικό αιώνα.[5], όταν γεννήθηκαν οι ποταμοί Χάντσον, Ντέλαγουερ και Ποτόμακ.[5]

Ρους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ποταμός στο Ντάνβιλ της Πενσυλβάνια

Αμφότεροι οι κλάδοι και ο κατώτερος ρους του Σασκουεχάνα αποτελούσαν τμήμα σημαντικών περιφερειακών διαδρόμων μεταφορών. Ο ποταμός ήταν μεταφορική αρτηρία εμπορευμάτων προτού το σύστημα διωρύγων της Πενσυλβάνια περιπέσει σε αχρησία από τον ερχομό του σιδηροδρόμου.

Ο Βόρειος Κλάδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο μακρύτερος αυτός ή βασικός κλάδος (Main Branch Susquehanna), πηγάζει από τη Λίμνη Οτσέγκο, κοντά στο Κούπερσταουν της πολιτείας της Νέας Υόρκης και σε υψόμετρο 360 μέτρα. Από εκεί ρέει προς τα δυτικά-νοτιοδυτικά μέσα από αγροτικές περιοχές και δέχεται τα νερά του παραπόταμου Ουναντίλα (Unadilla, μήκος 114 χλμ.) στο χωριό Σίντνεϋ. Μετά στρέφεται νότια και εισέρχεται στην Πενσυλβάνια, αλλά με μια απότομη στροφή προς τα βορειοδυτικά στο Γκρέιτ Μπεντ (το όνομα του χωριού σημαίνει ακριβώς αυτό) επιστρέφει στο έδαφος της Νέας Υόρκης και συνεχίζει προς τα δυτικά. Στο κέντρο της πόλης Μπίναμτον ενώνεται με τον παραπόταμο Τσενάνγκο (μήκος 140 χλμ.), και αρκετά δυτικότερα στρέφεται νότια και περνά πάλι το σύνορο με την Πενσυλβάνια, στις δίδυμες κωμοπόλεις Waverly και Sayre, όπου στη δεξιά όχθη βρισκόταν κάποτε το μακρύτερο κτίριο του κόσμου (επισκευής και κατασκευής τρένων της Lehigh Valley Railroad στο Sayre).

Μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα, στην κωμόπολη Άθενς (Athens Township, Bradford County, Pennsylvania), συμβάλλει με τον ποταμό Σέμανγκ. Μετά στρέφεται κατά ορθή γωνία και διασχίζει τα όρη Έντλες (Endless Mountains, δηλ. «Ατέλειωτα όρη») στο Οροπέδιο Αλλέγκενι. Δέχεται τα νερά του παραπόταμου Λακαγουάνα (Lackawanna, μήκος 65,7 χλμ.) νοτιοδυτιά του Σκράντον και στρέφεται απότομα προς τα νοτιοδυτικά, εισερχόμενος στη βιομηχανική περιοχή της Πενσυλβάνια με τα κοιτάσματα γαιανθράκων, περνώντας από τις κώμες και πόλεις Πίτστον), Γουίλκς-Μπέαρ, Νάντικοουκ, Σίκσινυ (Shickshinny), Μπέργουικ, Μπλούμσμπεργκ και Ντάνβιλ.

Ο Δυτικός Κλάδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ποταμός στο Σάνμπερυ της Πενσυλβάνια

Ο Δυτικός Κλάδος του Σασκουεχάνα πηγάζει στο βόρειο μέρος της Κομητείας Κάμπρια, σε υψόμετρο 604 μέτρα, και ρέει αρχικώς προς τα βορειοανατολικά, περνώντας από το Κέρουενσβιλ (Curwensville), όπου έχει δημιουργηθεί τεχνητή λίμνη με φράγμα, και από το Κλήαρφηλντ, όπου δέχεται από τα δεξιά του τα νερά του μικρού ποταμού Κλήαρφηλντ Κρηκ (Clearfield Creek, μήκος 118 χλμ.). Η κοιλάδα αυτού του ποταμού χρησιμεύει ως πέρασμα σιδηροδρομικής γραμμής.

Ο Δυτικός Κλάδος στρέφεται κατόπιν προς τα νοτιοανατολικά και περνά από τα Λοκ Χέιβεν και Γουίλιαμσπορτ. Στη συνέχεια στρέφεται προς τα νότια και ενώνεται με τον Βόρειο Κλάδο, που ρέει από τα βορειοδυτικά, στο Νορθάμπερλαντ, λίγο πάνω από το Σάνμπερυ.

Ο κύριος ρους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο θόλος του Καπιτωλίου της Πενσυλβάνια δεσπόζει πάνω από την όχθη του Σασκουεχάνα στο Χάρισμπεργκ.

Ο ενωμένος πλέον ποταμός Σασκουεχάνα ρέει προς τα νότια στην Πενσυλβάνια, περνώντας από το Σέλινσγρόουβ, όπου δέχεται τα νερά του Πενς Κρηκ (μήκος 108 χλμ.) και περνά από χαράδρα στη δυτική πλευρά του όρους Μαχαντόνγκο (Mahantongo). Αμέσως μετά συμβάλλει με τον παραπόταμο Τζουνιάτα στο χωριό Ντάνκανον (Duncannon) και στη συνέχεια περνά από το τελευταίο του άνοιγμα μέσα από βουνά, το «Χάσμα του Σασκουεχάνα», διασχίζοντας την Κυανή Οροσειρά, στα βορειοδυτικά του Χάρισμπεργκ.

Η ίδια η πόλη του Χάρισμπεργκ αναπτύχθηκε στην ανατολική όχθη του ποταμού, ο οποίος εδώ έχει πλάτος ενάμισυ χιλιόμετρο. Είναι η μεγαλύτερη πόλη που είναι κτισμένη στον κάτω ρου του ποταμού, ο οποίος ρέει προς τα νοτιοανατολικά, διασχίζοντας τη Νοτιοκεντρική Πενσυλβάνια και ορίζοντας το σύνορο μεταξύ των κομητειών Γιορκ και Λάνκαστερ, όπου και δέχεται τα νερά του παραποτάμου Σουατάρα Κρηκ (Swatara Creek, μήκος 116 χλμ.) από τα βορειοανατολικά. Στη συνέχεια εγκαταλείπει την Πενσυλβάνια, περνώντας στο βόρειο Μέριλαντ περί τα 50 χλμ. βορειοανατολικά της Βαλτιμόρης και αμέσως μετά δέχεται τα νερά των μικρών παραποτάμων Οκτοράρο Κρηκ (Octoraro Creek, μήκος 35,6 χλμ.) και Ντηρ Κρηκ (Deer Creek, μήκος 85,1 χλμ.). Τέλος χύνεται στο βόρειο άκρο του Κόλπου Τσέσαπηκ του Ατλαντικού, ανάμεσα στην κωμόπολη Πέρυβιλ και στη μικρή πόλη Χάβρα Ντιγκρέις. Ο φάρος Concord Point Light κτίσθηκε εδώ το 1827 για να εξυπηρετεί την αυξανόμενη κίνηση των πλοίων.[6]

Ετυμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα του ποταμού προέρχεται από τη φράση της γλώσσας των Λέναπι (φυλής Ινδιάνων του Ντέλαγουερ) Sisa'we'hak'hanna, που σημαίνει «ποταμός των στρειδιών»[7] Πράγματι, ξέρες με στρείδια ήταν εκτεταμένες κοντά στο στόμιο του ποταμού, όπου ζούσαν οι Λέναπι, που έχουν αφήσει ηλικίας αιώνων στρώματα οστράκων από τα στρείδια που έτρωγαν.[8]

Οι Λέναπι ή Λανάπι ζούσαν και ψηλότερα στον ρου του Σασκουεχάνα, όπου ήταν γνωστοί ως Minquas (= «αρκετά διαφορετικοί») ή Sisa'we'hak'hanna'lenno'wak («άνθρωποι του ποταμού των στρειδιών»)[9], οπότε το όνομα επεκράτησε για τον ποταμό. Επιπλέον οι Λέναπι αποκαλούσαν και την περιοχή Sisa'we'hak'hanna'unk («τόπος του ποταμού των στρειδιών»).[10]

Αργότερα οι Άγγλοι άποικοι της Πενσυλβάνια αποκαλούσαν τους Ερόνι της Κονεστόγκα ως «Σασκουεχάνοκς» (Susquehannocks) ή «Ινδιάνους του Susquehannock», από τη φράση των Λέναπι[11] Επιπλέον, ο Τζων Σμιθ της Τζέιμσταουν ονόμασε τον καταυλισμό τους Sasquesahanough στον χάρτη του τού 1612, όταν εξερεύνησε την περιοχή του άνω κόλπου του Τσέσαπηκ.[12]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη δεκαετία του 1670 οι Κονεστόγκα ή Σασκουεχάνοκς κατακτήθηκαν από τους Ιροκέζους των Πέντε Εθνών και αφομοιώθηκαν από αυτούς. Στη συνέχεια οι Ιροκέζοι επανεγκατέστησαν μερικούς Λέναπι στην περιοχή των Κονεστόγκα, καθώς αυτή βρισκόταν κοντά στο δυτικό όριο των παλαιών εδαφών των Λέναπι (Lenapehoking).

Τον 18ο αιώνα ο Γουίλιαμ Πεν, ο ιδρυτής της Αποικίας της Πενσυλβάνια, διαπραγματεύθηκε με τους Λέναπι αυτούς την εγκατάσταση λευκών στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Ντέλαγουερ και Σασκουεχάνα. Προς το τέλος της αποικιακής περιόδου, ο Σασκουεχάνα κέρδιζε σε σημασία ως διάδρομος μεταφορών, ιδίως για τη μεταφορά ανθρακίτη, που είχε ανακαλυφθεί στα όρη της βόρειας Πενσυλβάνια.

Το 1779, κατά την Αμερικανική Επανάσταση, ο στρατηγός Τζέιμς Κλίντον οδήγησε ένα εκστρατευτικό σώμα από τις πηγές μέχρι πολύ κάτω στον ποταμό, καθιστώντας τον Βόρειο Κλάδο προσωρινά πλωτό με τον εξής τρόπο: πρώτα ανέγειραν ένα πρόχειρο φράγμα στην πηγή, το οποίο ανύψωσε τη στάθμη της Λίμνης Οτσέγκο και μετά, καταστρέφοντας το φράγμα, προκάλεσαν προσωρινή πλημμύρα στον ποταμό, οπότε ο στολίσκος τους μπόρεσε να ταξιδέψει για πολλά μίλια προς την κατεύθυνση του ρεύματος. Ο Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ περιγράφει αυτό το γεγονός στην εισαγωγή του ιστορικού μυθιστορήματός του The Pioneers (πλήρης τίτλος: The Pioneers, or The Sources of the Susquehanna; a Descriptive Tale = «Οι πρωτοπόροι, ή οι πηγές του Σασκουεχάνα, μια περιγραφική ιστορία», 1823).

Μνημείο στη θέση του προσωρινού φράγματος του στρατηγού Κλίντον, στις πηγές του ποταμού στο Κούπερσταουν

Στο Άθενς της Πενσυλβάνια, γνωστό τότε ως Τιόγκα (Tioga), ο στρατηγός Κλίντον συνάντησε τον στρατηγό Τζων Σάλιβαν και τις δυνάμεις του. Ενωμένοι πλέον, στις 29 Αυγούστου 1779 νίκησαν τους πιστούς στο Βρετανικό Στέμμα αποίκους και τους συμμάχους τους Ιροκέζους Ινδιάνους στη Μάχη του Νιούταουν.

Μετά την ανεξαρτησία των ΗΠΑ, ανατέθηκε (1790) στον συνταγματάρχη Τίμοθυ Μάτλακ, στον Σάμουελ Μακλέυ και στον Τζων Άντλουμ από το Ανώτατο Εκτελεστικό Συμβούλιο της Κοινοπολιτείας της Πενσυλβάνια να εξερευνήσουν την περιοχή των πηγών του ποταμού για μια δίοδο που θα ένωνε τον Δυτικό Κλάδο του Σασκουεχάνα με τα νερά του ποταμού Αλεγκένυ και άρα με το Πίτσμπουργκ και τον ποταμό Οχάιο.[13] Το 1792 προτάθηκε η διάνοιξη της διώρυγας Union Canal για τη σύνδεση του Σασκουεχάνα με τον ποταμό Ντέλαγουερ στην Πενσυλβάνια. Τον 19ο αιώνα πολλά βιομηχανικά κέντρα αναπτύχθηκαν κατά μήκος του Σασκουεχάνα, χρησιμοποιώντας τα νερά του για να λειτουργήσουν μύλους, να ψύξουν μηχανές και να μεταφέρουν πρώτες ύλες και προϊόντα.

Η Πενσυλβάνια και το Κονέκτικατ διεκδίκησαν προεπαναστατικά εκτάσεις της ανθρακοφόρας Κοιλάδας Γουαϊόμινγκ κατά μήκος του ποταμού. Το Κονέκτικατ ίδρυσε στην περιοχή την Κομητεία Γουέστμορλαντ και υπερασπίσθηκε τη διεκδίκησή του στους λεγόμενους «Πολέμους των Πενναμιτών». Με ομοσπονδιακή μεσολάβηση, τελικώς η πολιτεία παρεχώρησε αυτά τα εδάφη στην Πενσυλβάνια.

Κατά τη δεκαετία του 1790 οι Άγγλοι ποιητές Ρόμπερτ Σάουδυ, Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ και Ρόμπερτ Λόβελ κατέστρωσαν το «Σχέδιο Pantisocracy»: να πάρουν ως συζύγους τρεις αδελφές και να μεταναστεύσουν στις όχθες του Σασκουεχάνα για να ιδρύσουν ένα σοσιαλιστικό πείραμα. Οι γάμοι έγιναν, αλλά ο Σάουδυ πήγε στη Λισαβόνα να επισκεφθεί έναν θείο του, ο Λόβελ πέθανε το 1796 σε ηλικία 25 ετών και έτσι το σχέδιο εγκαταστάσεως στις ΗΠΑ εγκαταλείφθηκε.

Το 1833 ο Τζων Μπ. Τζέρβις (Jervis) άρχισε τη διάνοιξη ενός συστήματος καναλιών για να επεκτείνει τον παραπόταμο Τσενάνγκο και να συνδέσει έτσι τον Σασκουεχάνα με το Κανάλι της Ήρι. Τον Οκτώβριο του 1836 έγινε αυτή η σύνδεση στη Γιούτικα. Το Κανάλι της Ήρι ανέπτυξε εντυπωσιακά το εμπόριο μεταξύ κοινοτήτων γύρω από τις Μεγάλες Λίμνες και των αγορών της Νέας Υόρκης και της Πενσυλβάνια. Ωστόσο, με την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου, η μεταφορά από τα κανάλια δεν μπορούσε να συναγωνισθεί το νέο μέσο σε ταχύτητα ή ευελιξία.[14] Τα ποταμόπλοια έπρεπε να ανέβουν μια υψομετρική διαφορά 307,5 μέτρων ανάμεσα στις δύο λεκάνες, απαιτώντας τη χρήση περισσότερων των 100 υδατοφρακτών, η συντήρηση των οποίων ήταν υπερβολικά ακριβή σε σχέση με τον νέο ανταγωνισμό.[14]

Ο ποταμός Σασκουεχάνα κατέχει μια θέση στην ιστορία των Μορμόνων. Λέγεται ότι οι Τζόζεφ Σμιθ και Όλιβερ Κάουντερυ δέχθηκαν την ιερωσύνη από «ουράνια πλάσματα» σε μια θέση στις όχθες του ποταμού στη δυτική πολιτεία της Νέας Υόρκης και τέλεσαν τις πρώτες βαπτίσεις τους στον Μορμονισμό στον Βόρειο Κλάδο του. Ισχυρίσθηκαν ότι στις 15 Μαΐου 1829 δέχθηκαν την επίσκεψη του αναστημένου Ιωάννη του Βαπτιστή, που τους χορήγησε την Ααρωνική ιεροσύνη. Κατόπιν οι Σμιθ και Κάουντερυ βάπτισαν ο ένας τον άλλον στον Σασκουεχάνα. Αργότερα το ίδιο έτος ισχυρίσθηκαν ότι τους επισκέφθηκαν κοντά στο ποτάμι, σε μη προσδιοριζόμενη επακριβώς τοποθεσία της ομώνυμης κομητείας της Πενσυλβάνια, οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης.

Τον Μάρτιο του 2011 το Crary Park του Σίκσινυ πλημμύρισε όταν η στάθμη του ποταμού ξεπέρασε τα 8,2 μέτρα στο Γουίλκς-Μπέαρ.[15] Μόλις ένα εξάμηνο αργότερα, η πόλη καταστράφηκε από μία πλημμύρα-ρεκόρ 12,8 μέτρων.[16]

Κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, στα πλαίσια της Εκστρατείας του Γκέτυσμπεργκ το 1863, ο υποστράτηγος των Βορείων Δαρείος Κάουτς αποφάσισε να μην αφήσει τον στρατό των Νοτίων του Ρόμπερτ Λη να περάσει τον Σασκουεχάνα. Τοποθέτησε έτσι μονάδες υπό τον ταγματάρχη Γκράνβιλ Χάλερ για την προστασία σημαντικών γεφυρών στο Χάρισμπεργκ και στη Ράιτσβιλ (Wrightsville) της Πενσυλβάνια. Οι δυνάμεις των Νοτίων έφθασαν στον ποταμό σε αρκετά σημεία των κομητειών Κούμπερλαντ και Γιορκ της Πενσυλβάνια, αλλά ανακλήθηκαν στις 29 Ιουνίου, όταν ο Λη επέλεξε να συγκεντρώσει τον στρατό του στα δυτικά.[17]

Το 1972 τα υπολείμματα του τροπικού κυκλώνα Αγνή ακινητοποιήθηκαν στα όρια Νέας Υόρκης-Πενσυλβάνια και έρριξαν περισσότερα από 500 χιλιοστά βροχής στη λοφώδη περιοχή. Μεγάλο μέρος από αυτή τη βροχόπτωση κατέληξε στον Σασκουεχάνα από τους δυτικούς παραποτάμους του και η κοιλάδα του ποταμού είχε καταστροφικές πλημμύρες. Το Γουίλκς-Μπέαρ ήταν μεταξύ των κοινοτήτων που επλήγησαν περισσότερο, ενώ και η πρωτεύουσα της πολιτείας Χάρισμπεργκ πλημμύρισε. Ο Κόλπος Τσέσαπηκ δέχθηκε τόσο πολύ γλυκό νερό, ώστε εξολοθρεύτηκε μεγάλο μέρος της θαλάσσιας ζωής που ζούσε μόνο σε αλμυρό νερό.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο ποταμός και οι παραποτάμιοι οικισμοί κτυπήθηκαν από την τροπική καταιγίδα Λη, που προκάλεσε τη χειρότερη πλημμύρα μετά την Αγνή.

Γέφυρες, πορθμεία, κανάλια και φράγματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σασκουεχάνα έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία των μεταφορών των ΗΠΑ. Προτού εγκαινιασθεί το 1818 η γέφυρα Πορτ Ντεπόζιτ, ο ποταμός αποτελούσε ένα εμπόδιο στη συγκοινωνία ανάμεσα στις βόρειες και στις νότιες πολιτείες, καθώς μπορούσε να τον περάσει κάποιος μόνο με πορθμείο. Τα πρώτα φράγματα στον ποταμό κατασκευάσθηκαν για να υποστηρίξουν τη λειτουργία των πορθμείων σε περιόδους χαμηλής στάθμης των νερών. Η παρουσία πολλών χειμαρρωδών τμημάτων στον Σασκουεχάνα σήμαινε ότι, αν και κάποια εμπορικά σκάφη μπορούσαν να κατεβούν τον ποταμό με τα πολλά νερά την άνοιξη, τίποτα δεν μπορούσε να τον ανεβεί.

Η κατάσταση αυτή βελτιώθηκε μετά τη δεκαετία του 1820 με την κατασκευή καναλιών όπως το Κανάλι της Πενσυλβάνια. Τα φορτωμένα σκάφη μεταφέρονταν από το κανάλι και φορτώνονταν στον σιδηρόδρομο Allegheny Portage Railroad για να διασχίσουν την οροσειρά Αλεγκέινυ και να κατεβούν στην περιοχή του Πίτσμπουργκ με τους ποταμούς Μενονγκαχήλα και Αλεγκέινυ, και από εκεί στους μεγάλους ποταμούς Οχάιο και Μισσισσιππή. Το 1828 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του μήκους 132 χλμ. Union Canal, που συνέδεσε τον Σκούλκιλ (παραπόταμο του Ντέλαγουερ) στο Ρέντινγκ με τον Σασκουεχάνα στα δυτικά, πάνω από την πρωτεύουσα Χάρισμπεργκ.[18] Ο ανταγωνισμός από την ταχύτερη σιδηροδρομική μεταφορά εμπορευμάτων από τη δεκαετία του 1850 μείωσε την εξάρτηση από τον ποταμό για τις μεταφορές.[19]

Δύο διαφορετικά συστήματα καναλιών διανοίχθηκαν στον κάτω ρου του Σασκουεχάνα για να παρακάμψουν τα χειμαρρώδη τμήματα. Το πρώτο ήταν το κανάλι του Σασκουεχάνα ή Κονοουίνγκο (Conowingo Canal) ή Port Deposit Canal, που ολοκληρώθηκε το 1802. Το δεύτερο ήταν το πολύ μακρύτερο και πιο επιτυχημένο Κανάλι Susquehanna and Tidewater Canal. Τα κανάλια αυτά απαίτησαν και την κατασκευή φραγμάτων για την παροχή αρκετού νερού σε αυτά.

Καθώς η βιομηχανική εποχή προχωρούσε, γέφυρες αντικαθιστούσαν τα πορθμεία και σιδηροδρομικές γραμμές τα κανάλια. Συχνά οι γραμμές τοποθετούνταν επάνω από τα πρώην κανάλια.

Σήμερα 200 γέφυρες γεφυρώνουν τον Σασκουεχάνα. Η Γέφυρα της Ρόκβιλ (Rockville Bridge), που διασχίζει τον ποταμό στο Χάρισμπεργκ και το ενώνει με την κωμόπολη Μέρυσβιλ, ήταν κατά τα εγκαίνιά της το 1902 και παραμένει η μακρύτερη πέτρινη αψιδωτή γέφυρα στον κόσμο, έχοντας συνολικό μήκος 1.160 μέτρα. Δύο εποχικά πορθμεία εξακολουθούν να λειτουργούν διασχίζοντας τον ποταμό: αυτό του Μίλερσμπεργκ παίρνει έως και τέσσερα οχήματα και 50 επιβάτες, ενώ το Pride of the Susquehanna στο Χάρισμπεργκ είναι ποταμόπλοιο αναψυχής.

Τα περισσότερα κανάλια έχουν επιχωματωθεί ή διατηρούνται ως μέρος ιστορικών πάρκων. Τα φράγματα χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ενέργειας ή για τη διατήρηση των τεχνητών λιμνών τους για αναψυχή.

Περιβαλλοντικές απειλές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δορυφορική εικόνα του ποταμού (άνω αριστερά) στις εκβολές του στον Κόλπο Τσέσαπηκ (κέντρο)

Το μεγαλύτερο μέρος της ρυπάνσεως του ποταμού προκαλείται από κοπριές ζώων από την κτηνοτροφία, αγροτικές επιφανειακές εκροές, και λιγότερο από ανεπαρκώς επεξεργασμένα αστικά απόβλητα. Το 2003 ο ποταμός μετέφερε το 44% του αζώτου, το 21% του φωσφόρου και το 21% των ιζημάτων που χύνονται στον Κόλπο Τσέσαπηκ.[20]

Ο Σασκουεχάνα χαρακτηρίσθηκε το 1997 ως ένας από τους «Ποταμούς της Αμερικανικής Κληρονομιάς».[21] Ο χαρακτηρισμός αυτός επιτρέπει την παροχή τεχνικής βοήθειας από ομοσπονδιακές υπηρεσίες στην τοπική αυτοδιοίκηση για έργα στη λεκάνη απορροής του ποταμού.

Μια άλλη περιβαλλοντική ανησυχία είναι η ραδιενέργεια που εκλύθηκε το 1979 κατά το πυρηνικό ατύχημα του Θρη-Μάιλ Άιλαντ[22], στο ομώνυμο νησί του Σασκουεχάνα.

Αναψυχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σασκουεχάνα προσελκύει ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής που ψαρεύουν τα μεταναστευτικά του είδη ψαριών. Γενικότερα, πολλοί τουρίστες και κάτοικοι της περιοχής έρχονται στον ποταμό τα καλοκαίρια για να ασχοληθούν με το άθλημα του κανόε-καγιάκ, ή για βόλτες με εξωλέμβιες. Αγώνες κανόε γίνονται κάθε χρόνο σε διάφορα τμήματα του ποταμού, όπως ο αγώνας ερασιτεχνών στην Οουνηόντα της Νέας Υόρκης.

Η κωπηλασία έχει επίσης μακρά ιστορία στον ποταμό, που αρχίζει το 1874, όταν κωπηλάτες από το Σαμόουκιν Νταμ μέχει το Σάνμπερυ. Η Λεμβοδρομία Κανόε του Στρατηγού Κλίντον, σε απόσταση 70 μιλίων, γίνεται κάθε χρόνο στα τέλη Μαΐου στη Νέα Υόρκη.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ U.S. Geological Survey. National Hydrography Dataset high-resolution flowline data. The National Map Αρχειοθετήθηκε 2012-03-29 στο Wayback Machine.
  2. ↑ Susquehanna River Trail Αρχειοθετήθηκε 2009-04-22 στο Wayback Machine. Pennsylvania Fish and Boat Commission, ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2010.
  3. ↑ Susquehanna River Αρχειοθετήθηκε 2015-04-17 στο Wayback Machine.
  4. ↑ «Clearwaters, άνοιξη 2009, Historical Look at the Susquehanna River Watershed» (PDF). nywea.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2018. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Description of the Geology of York County Peninsula». Penn State University Libraries. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2007. 
  6. ↑ Simms, William Q. «Two Lights on the Hill». Lighthouse Digest, Inc. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2006. 
  7. ↑ Brinton, Daniel G., C.F. Denke, Albert Anthony: A Lenâpé – English Dictionary, Biblio Bazaar, 2009, ISBN 978-1-103-14922-3, σελ. 132.
  8. ↑ «History on the Half-Shell: The Story of New York City and Its Oysters». Ανακτ. 20/5/2017, από το https://www.nypl.org/blog/2011/06/01/history-half-shell-intertwined-story-new-york-city-and-its-oysters
  9. ↑ Brinton, Daniel G., C.F. Denke, and Albert Anthony. A Lenâpé – English Dictionary, Biblio Bazaar, 2009, σσ. 81, 85,132.
  10. ↑ Zeisberger, David: Indian Dictionary: English, German, Iroquois—The Onondaga and Algonquin—The Delaware, Harvard University Press, 1887, ISBN 1-104-25351-8, σσ. 48, 161 και 222.
  11. ↑ Zeisberger, David: Indian Dictionary: English, German, Iroquois—The Onondaga and Algonquin—The Delaware, Harvard University Press, 1887, σελ. 141.
  12. ↑ «John Smith, A Map of Virginia, 1612». www.marinersmuseum.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2018. 
  13. ↑ Storey, Henry Wilson: History of Cambria County, Pennsylvania, The Lewis Publishing Company, Ν. Υόρκη 1907.
  14. ↑ 14,0 14,1 Chenango, Whitford. http://www.mikalac.com/tech/tra/chenango.html Αρχειοθετήθηκε 2013-11-13 στο Wayback Machine.
  15. ↑ Skrapits, Elizabeth (12 Μαρτίου 2011). «Winter flood slams Shickshinny». The Citizens' Voice. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2011. 
  16. ↑ Hughes, Matt (5 Νοεμβρίου 2011). «Shickshinny offered help from group of Buddhists». Wilkes-Barre Times Leader. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2011. [νεκρός σύνδεσμος]
  17. ↑ "Civil War Timeline", National Park Service
  18. ↑ Bartholomew, Ann M.· Metz, Lance E.· Kneis, Michael (1989). DELAWARE and LEHIGH CANALS (στα Αγγλικά) (1η έκδοση). Oak Printing Company, Bethlehem, Pennsylvania: Center for Canal History and Technology, Hugh Moore Historical Park and Museum, Inc., Easton, Pennsylvania. σελίδες 1–10. ISBN 0930973097. LCCN 89-25150. 
  19. ↑ Paddle the Susquehanna Αρχειοθετήθηκε 2018-04-07 στο Wayback Machine., ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2011.
  20. ↑ Chesapeake Bay Foundation. Annapolis, MD: «Susquehanna River Named America's Most Endangered River for 2005», 13 Απριλίου 2005.
  21. ↑ U.S. Environmental Protection Agency (EPA). Washington, D.C.: «American Heritage Rivers: Upper Susquehanna and Lackawanna Rivers», 19 Οκτωβρίου 2006.
  22. ↑ Sturgis, Sue (2 Απριλίου 2009). «Investigation: Revelations about Three Mile Island Disaster Raise Doubts over Nuclear Plant Safety». Facing South. Institute for Southern Studies. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2014. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σασκουεχάνα&oldid=10436670"