Παναγιούδα Λέσβου
Συντεταγμένες: 39°9′0″N 26°32′0″E / 39.15000°N 26.53333°E
| Παναγιούδα Λέσβου | |
|---|---|
 |
|
 Παναγιούδα Λέσβου
|
|
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Βορείου Αιγαίου |
| Δήμος | Λέσβου |
| Γεωγραφία και στατιστική | |
| Νομός | Λέσβου |
| Πληθυσμός | 906 (2011) |
Η Παναγιούδα είναι ένα σχετικά μικρό παραθαλάσσιο χωριό 6 χλμ. βόρεια της πόλης της Μυτιλήνης και έχει πληθυσμό περί τους 705 κατ. (2001) και κύρια ασχολία των κατοίκων είναι το ψάρεμα. Υπάρχουν σαν αξιοθέατα ο Ι.Ν. των Γενεθλίων της Θεοτόκου, αναπαλαιωμένα παλιά ελαιοτριβεία και η πλακόστρωτη παραλιακή οδός κατά μήκος του μικρού λιμανιού της.
Ο οικισμός της Παναγιούδας, ουσιαστικά είναι ένας προσφυγικός οικισμός "εσω-νησιωτικής" και Μικρασιατικής προσφυγιάς. Άρχισε να χτίζεται το 1867 από "πρόσφυγες" κατοίκους του γειτονικού οικισμού του Αφάλωνα, καθώς τότε ένας μεγάλος σεισμός κατέστρεψε πολλές απ' τις κατοικίες τους στο χωριό, και ο νεόδμητος αυτός οικισμός ονομάστηκε τότε "Νεοχώριον" ή "Νέος Αφάλων". Αρκετά αργότερα, το 1924 ήρθαν περίπου 100 πρόσφυγες από τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια και έκτισαν τα σπίτια τους δημιουργώντας τον "Οικισμό Αλιέων" ή "Συνοικισμό".
Στα βόρεια όρια του οικισμού, υπάρχει ο συνοικισμός "Καλαμιάρης", από τον οποίο κατάγεται ο Παναγιώτης Αλεπουδέλλης, πατέρας του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. Στο ίδιο μέρος υπάρχει και το σχετικά άγνωστο Φοινικόδασος Καλαμιάρης ή της Παναγιούδας αποτελούμενο από Phoenix canariensis.
Το χωριό οφείλει το όνομα του στον Ι.Ν της Παναγίας που σημαίνει "Μικρή Παναγία" (ντοπιολαλιά:"Παναγιούδα"). Αυτός ο ναός χτίστηκε το 1896 από τον μεγάλο Λέσβιο αρχιτέκτονα της εποχής: Αργύρη Αδαλή, με γοτθικού ρυθμού τρούλο όπως και του Αγίου Θεράποντος στην Μυτιλήνη και των Ταξιαρχών στο Καγιάνι.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- www.mytilene.gr [1]
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
