Ο ηλίθιος
.jpg) | |
| Συγγραφέας | Φιόντορ Ντοστογιέφσκι |
|---|---|
| Τίτλος | Идиот |
| Γλώσσα | Ρωσικά |
| Ημερομηνία δημιουργίας | 1867 |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1869 |
| Πολιτιστικό κίνημα | existentialism |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Χαρακτήρες | Πρίγκιπας Μίσκιν, Nastasya Filipovna και Parfyon Rogozhin |
| Τόπος | Ρωσική Αυτοκρατορία |
| LC Class | OL166973W[1] |
| LΤ ID | 8490 |
| Προηγούμενο | Ο παίκτης |
| Επόμενο | Ο αιώνιος σύζυγος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Ηλίθιος (συν. Cris) (ρωσικά: Идіотъ/Идиот) είναι μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην επιθεώρηση «Ρώσος αγγελιοφόρος»(D/R) από το 1868 μέχρι το 1869.
Ο τίτλος είναι ειρωνική αναφορά στον κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος, τον πρίγκιπα Λεφ Νικολέγιεβιτς Μύσκιν, ένα νεαρό άνδρα του οποίου η καλοσύνη, η απλόχερη απλότητα και η αδολία οδηγούν άλλους χαρακτήρες που συναντά να θεωρούν λανθασμένα ότι δε διαθέτει ευφυΐα ή επίγνωση. Στον χαρακτήρα του πρίγκηπα Μύσκιν ο Ντοστογιέφσκι θέλησε να απεικονίσει ένα καλό και όμορφο άνθρωπο.[2] Το μυθιστόρημα εξετάζει τις επιπτώσεις της τοποθέτησης ενός τέτοιου μοναδικού ανθρώπου εν μέσω διαφωνιών, παθών, επιθυμιών και εγωισμού της κοινωνίας, τόσο στον ίδιο όσο και στους άλλους γύρω του.
Ο Τζόζεφ Φρανκ, περιγράφει τον Ηλίθιο ως «το πιο προσωπικό από τα άλλα μεγάλα έργα του Ντοστογιέφσκι, το βιβλίο στο οποίο ενσαρκώνονται οι πιο εσωτερικές, αγαπημένες και ιερές πεποιθήσεις».[3] Περιλαμβάνει περιγραφές μερικών από τις πιο έντονες προσωπικές δοκιμασίες, όπως η επιληψία και η εικονική εκτέλεση και εξερευνά πνευματικά και φιλοσοφικά θέματα που σχετίζονται με αυτές. Το κύριο κίνητρό του στη συγγραφή του μυθιστορήματος ήταν να θέσει το δικό του υψηλότερο ιδανικό, αυτό της χριστιανικής αγάπης, στη βίαια σύγχρονή του ρωσική κοινωνία.
Η καλλιτεχνική μέθοδος της συνειδητής δοκιμασίας της κεντρικής του ιδέας σημαίνει ότι ο συγγραφέας δεν μπορούσε να προβλέψει πώς θα εξελισσόταν η πλοκή όσο προχωρούσε η συγγραφή. Το μυθιστόρημα έχει αδέξια δομή και πολλοί κριτικοί έχουν σχολιάσει την φαινομενικά χαώδη οργάνωσή του. Σύμφωνα με τον Γκάρι Σαούλ Μόρσον «Ο Ηλίθιος παραβιάζει κάθε κριτικό κανόνα και παρ' όλα αυτά καταφέρνει να φτάσει σε πραγματικό μεγαλείο».[4] Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι δεν θεωρούσε το εγχείρημα τελείως επιτυχημένο, αλλά το μυθιστόρημα ήταν το αγαπημένο του από όσα είχε γράψει. Σε γράμμα προς τον Στράχοφ είχε γράψει «Το μεγαλύτερο τμήμα του μυθιστορήματος γράφτηκε βιαστικά, είναι πολύ διάχυτο και δεν κατέληξε καλά, άλλα τμήμα του είναι πολύ καλό. Δε στέκομαι πίσω από το μυθιστόρημα, στέκομαι πίσω από την ιδέα».[5]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «The Idiot by Фёдор Михайлович Достоевский | Open Library». Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2023.
- ↑ Dostoevsky letter quoted in Peace, Richard (1971). Dostoyevsky: An Examination of the Major Novels. Cambridge University Press. σελίδες 59–63. ISBN 0 521 07911 X.
- ↑ Frank, Joseph (2010). Dostoevsky A Writer in His Time. Princeton University Press. σελ. 577.
- ↑ Morson, Gary Saul (June 2018). «"The Idiot" savant». The New Criterion 36 (10): 2.
- ↑ Bakhtin, Mikhail (1984). Problems of Dostoevsky's Poetics. University of Minnesota Press. σελ. 99.