Ο βασιλιάς Πανούκλας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο βασιλιάς Πανούκλας
Εικονογράφηση από τον Άρθουρ Ράκχαμ (1835)
ΣυγγραφέαςΈντγκαρ Άλλαν Πόε
ΤίτλοςKing Pest
ΓλώσσαΑμερικανικά αγγλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1835
Πολιτιστικό κίνημαρομαντισμός
Μορφήδιήγημα
ΤόποςΛονδίνο
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο βασιλιάς Πανούκλας με υπότιτλο Μια ιστορία που περιέχει μια αλληγορία (πρωτότυπος τίτλος: King Pest: A Tale Containing an Allegory) είναι διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1835 στο λογοτεχνικό περιοδικό του Ρίτσμοντ Southern Literary Messenger.[1]

Πρόκειται για μια από τις πιο μακάβριες ιστορίες μαύρου χιούμορ του Αμερικανού συγγραφέα, όπου διακρίνονται μερικά χαρακτηριστικά θέματα και εμμονές του: η κατανάλωση αλκοόλ και η νεκροφιλία καθώς και η συμπάθειά του, που είναι ορατή σε πολλά άλλα διηγήματα, για το γκροτέσκο και το μακάβριο, άγριο χιούμορ.

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το διήγημα διαδραματίζεται στο Λονδίνο σε μια εποχή επιδημίας πανώλης του 14ου αιώνα, κατά τη βασιλεία του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας.

Ένα βράδυ του Οκτώβρη, δύο ναύτες από το πλήρωμα του ποταμόπλοιου Εύκολη και Ελεύθερη, μετά από περιπετειώδεις περιπλανήσεις σε διάφορες μπυραρίες κοντά στον Τάμεση, κατέληξαν στο καπηλειό Ο χαρούμενος ναύτης. Ο ένας είναι ψηλός και αδύνατος, ο σύντροφός του τον αποκαλεί Ποδάρα, και ο νεότερος είναι ο Χιού Τάρπολιν, κοντόχοντρος, με στραβά πόδια και κοντά δυνατά χέρια. Καθώς τα χρήματά τους τελείωσαν, αποφασίζουν, μεθυσμένοι πια γύρω στα μεσάνυχτα, να φύγουν χωρίς να πληρώσουν. Φεύγουν τρέχοντας γιατί τους κυνηγάει με μανία η ιδιοκτήτρια.[2]

Εικονογράφηση του 1895

Οι δύο ναύτες φθάνουν σε ένα φράγμα που χωρίζει τις απαγορευμένες συνοικίες της πόλης. Η είσοδος σ' αυτές τις ανθυγιεινές συνοικίες, όπου η πανούκλα θερίζει, έχει απαγορευθεί από τον βασιλιά με ποινή θανάτου. Ωστόσο, αυτή η απειλή δεν πτοεί κάθε είδους κλέφτες που μπαίνουν στα έρημα στενά βρώμικα δρομάκια για νυχτερινές λεηλασίες ή κατεβαίνουν στις κάβες των ακατοίκητων σπιτιών. Οι δύο ναύτες δεν διστάζουν, σκαρφαλώνουν πάνω από τα εμπόδια, περνούν και τρέχουν κάπου από όπου ακούγονται άγριες κραυγές. Το αίμα ενός νηφάλιου ατόμου σίγουρα θα πάγωνε στις φλέβες του, αλλά το θάρρος των δύο ναυτικών ενισχύεται επιπλέον με τα ποτά που έχουν καταναλώσει. Ανοίγουν έτσι την πόρτα και ορμούν μέσα.

Μια εκλεκτή παρέα διασκεδάζει σε ένα δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό. Είναι ένα παλιό γραφείο κηδειών και γύρω από ένα τραπέζι με διάφορα ποτά κάθονται πάνω σε φέρετρα και πίνουν τέσσερις άνδρες και δυο γυναίκες, ντυμένοι με σάβανα σαν φαντάσματα. Στην οροφή κρέμεται ένας σκελετός στη θέση του πολυέλαιου.[3]

Ο Ποδάρας απαιτεί μια εξήγηση για το τι είδους φρικτά άτομα είναι. Ο αρχηγός ικανοποιεί το αίτημά του και παρουσιάζει τον εαυτό του και τους συντρόφους του, λέγοντας ότι είναι ο βασιλιάς Πανούκλας, η βασίλισσα Πανούκλα και οι υπόλοιποι αρχιδούκες και αρχιδούκισσες που όλοι έχουν ηγεμόνα τον Θάνατο. Εκείνη τη στιγμή, ο Χιού δείχνει μεγάλη ασέβεια όταν τολμάει να γελάσει. Αυτό είναι υπερβολικό για τον βασιλιά και για τιμωρία διατάζει οι δύο ναύτες να γονατίσουν και να πιούν ένα γαλόνι ποτό ο καθένας. Ο Ποδάρας λέει ότι δεν μπορεί να πιει άλλο πια, αλλά ο Χιού είναι πρόθυμος να πιει και τα δύο μερίδια. Ωστόσο, ολόκληρη η συνέλευση εξοργίζεται από τα σαρκαστικά σχόλια του Χιού, έτσι τον αρπάζουν και τον ρίχνουν μέσα σε ένα τεράστιο βαρέλι με μπύρα.[4]

Ο Ποδάρας δεν διστάζει πολύ, σπρώχνει τον βασιλιά Πανούκλα στο κελάρι κρασιών, την κλείνει με δύναμη και ορμάει στο τραπέζι. Αρπάζει τον σκελετό από το ταβάνι και χτυπάει τους αξιότιμους άρχοντες, σκοτώνοντας τον ένα. Στη συνέχεια τρέχει να σώσει τον φίλο του και αναποδογυρίζει το βαρέλι. Ο χώρος πλημμυρίζει με ορμητικά κύματα μπύρας στα οποία πνίγονται δύο ακόμη της παρέας. Θριαμβευτικά, ο Ποδάρας αρπάζει τη μία κυρία της συντροφιάς από τη μέση και τρέχει προς το αγκυροβολημένο στον Τάμεση πλοίο τους. Τον ακολουθεί ο Χιού, που αρπάζει την άλλη γυναίκα και τρέχει πίσω από τον φίλο του.[5]

Σχόλια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Είναι ένα από τα πρώτα «χιουμοριστικά» διηγήματα του Πόε όπου απογειώνει το μακάβριο χιούμορ του. Η ιστορία πλαισιώνεται με διάφορα θέματα ιστοριών τρόμου, όπως η νύχτα, η ασθένεια και ο θάνατος, η φρίκη, οι σκελετοί, οι τρομερές κραυγές, τα κρανία που χρησιμεύουν ως κούπες, οι δολοφονίες, σε συνδυασμό με την παρουσία του αλκοόλ ως οργιαστικού και διονυσιακού στοιχείου (όλοι οι χαρακτήρες που απεικονίζονται είναι σε κατάσταση μέθης). Από την αρχή της συγγραφικής του καριέρας ο Πόε έγραψε τέτοιου είδους χιουμοριστικές ή γκροτέσκες ιστορίες, αν και λίγοι κριτικοί στην εποχή του εκτίμησαν την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ του.
  • Όσον αφορά τον υπότιτλο του διηγήματος Μια ιστορία που περιέχει μια αλληγορία, σε υποσημείωση ελληνικής μετάφρασης αναφέρεται: «Καμιά αλληγορία δε φαίνεται σ'αυτή την ιστορία. Παρόλα αυτά, ο υπότιτλος είναι του Πόε».[6]Άλλοι κριτικοί το είδαν σαν μια αλληγορία του θανάτου και των ασθενειών που τον προκαλούν, και ταυτόχρονα μια παραβολή της ανθρώπινης ελευθερίας που δεν πτοείται από φρικαλεότητες.[7]

Μετάφραση στα ελληνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το διήγημα περιλαμβάνεται σε συλλογές διηγημάτων του Πόε:

  • Ο βασιλιάς Πανούκλας, μετάφραση: Γιάννης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Γράμματα, 1982 [8]
  • Ο βασιλιάς Πανούκλας, μετάφραση: Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Αιγόκερως, 1999 [9]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Edgar Allan Poe, The Complete Tales & Poems, (Knickerbocker Classics)
  2. . «writinghorrorfiction.blogspot.com/2020/07/edgar-allan-poes-king-pest-analysis». 
  3. . «cutplease.com/summary/king-pest-by-edgar-allan-poe-short-summary/». 
  4. . «xroads.virginia.edu/~Hyper/POE/kingpest». 
  5. . «grotesqueground.wordpress.com/2013/11/29/edgar-allan-poes-king-pest-introduction-to-the-grotesque/». 
  6. Ο βασιλιάς Πανούκλας, στη συλλογή Η μάσκα του κόκκινου θανάτου, μετάφραση: Γιάννης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Γράμματα, 1982, στη σελίδα 40
  7. . «jstor.org/Poe's King: Playing It Close to the Pest». 
  8. . «politeianet.gr/books/poe-edgar-allan-grammata-i-maska-tou-kokkinou-thanatou». 
  9. . «politeianet.gr/books/poe-edgar-allan-aigokeros-to-pigadi-kai-to-ekkremes».