Ο Κάρολος ΙΕ΄ (Karl XV, 3 Μαΐου1826 - 18 Σεπτεμβρίου1872) ήταν βασιλιάς της Σουηδίας (ως Κάρολος ΙΕ΄) και της Νορβηγίας (ως Κάρολος Δ΄) από το 1859 μέχρι το θάνατό του το 1872.[1][2][3] Η αρίθμησή του ως ΙΕ΄ βασίζεται στη μυθική ιστορία της χώρας· στην πραγματικότητα είναι ο Κάρολος Θ΄.[4]
Ο Κάρολος Λουδοβίκος Ευγένιος γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1826 στο Παλάτι της Στοκχόλμης και αμέσως έλαβε τον τίτλο του δούκα του Σκάνε.[3] Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Όσκαρ Α΄ της Σουηδίας και της Ιωσηφίνας ντε Μπωαρναί, κόρης του Ευγένιου, Δούκα του Λόιχτενμπεγκ.[2][3] Εκπαιδεύτηκε από καθηγητές όπως ο Κρίστοφερ Γιάκομπ Μπόστρομ και ο Φρέντρικ Φέρντιναντ Κάρλσον.[3] Μετά την άνοδο τού πατέρα του στον θρόνο το 1844, έγινε πρύτανης των Πανεπιστημίων της Ουψάλα και του Λουντ και το 1853 έγινε πρύτανης της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Τεχνών.[3][3] Στις 11 Φεβρουαρίου 1846 έγινε επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Σουηδίας.[5]
Στις 19 Ιουνίου 1850 νυμφεύτηκε στη Στοκχόλμη τη Λουίζα των Νάσσαου, ανιψιά του Γουλιέλμου Β΄ των Κάτω Χωρών και του Γουλιέλμου Α΄ της Γερμανίας.[3][6][7] Το ζευγάρι δεν ταίριαζε, καθώς -παρότι η Λουίζα ερωτεύθηκε το σύζυγό της- εκείνος προτιμούσε τη συντροφιά άλλων γυναικών.[6] Γνωστές ερωμένες του ήταν η Γιόσεφινε Σπάρρε, η Βιλελμίνε Σρέντερ, η Χάννα Στύρελ και η Ελίς Βάσσερ.[8] Από την άλλη πλευρά, η σχέση του με τη μοναχοκόρη του Λουίζα ήταν θερμή και στενή.[1][6] Ο μοναδικός γιος του, ο Κάρολος Όσκαρ, απεβίωσε κατά τη βρεφική του ηλικία.[6]
Εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του πάτερα του ονομάστηκε αντιβασιλέας στις 25 Σεπτεμβρίου 1857, ενώ η άνοδός του στο θρόνο της Σουηδίας και της Νορβηγίας έγινε στις 8 Ιουλίου 1859, ημέρα που απεβίωσε ο πατέρας του.[1][2][3][9]
Η βασιλεία του σημαδεύτηκε για τις πολλαπλές και εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις της.[1][10] Το 1858 υπέγραψε τον νόμο, που παραχωρούσε ελευθερία στις ανύπαντρες ενήλικες γυναίκες. Η υφιστάμενη κοινοτική νομοθεσία της Σουηδίας (1862), το εκκλησιαστικό δίκαιο (1863) και το ποινικό δίκαιό της (1864) θεσπίστηκαν με την έγκριση και καθοδήγηση του Καρόλου ΙΕ΄. Βοήθησε επίσης τον Λούις Ντε Γκιρ στην αναθεώρηση του κοινοβουλευτικού συστήματος της χώρας το 1866.[1][2]
Ο Κάρολος ΙΕ΄ ήταν υπέρμαχος του Σκανδιναβισμού και της πολιτικής αλληλεγγύης μεταξύ των τριών βόρειων βασιλείων.[1] Ωστόσο, το 1864 αρνήθηκε να βοηθήσει το φίλο του Φρειδερίκο Ζ΄ της Δανίας, κατά τον Β΄ Πόλεμο του Σλέσβιχ.[1]
Απεβίωσε στο Μάλμε στις 18 Σεπτεμβρίου 1872, σε ηλικία 46 ετών.[2] Στον θρόνο έπειτα ανέβηκε ο αδελφός του Όσκαρ Β΄.[1]
Η αρίθμηση των Έρικ αρχίζει από τον Έρικ ΣΤ΄, που είναι στην πραγματικότητα ο Α΄, καθώς οι πρώτοι πέντε είναι μυθικοί. Το ίδιο και οι πρώτοι έξι Κάρολοι είναι μυθικοί: ο Κάρολος Ζ΄ θα έπρεπε να είναι ο Α΄.
Σχετικά πολυμέσα
