Κάρλος Μαρία δε Αλβεάρ
| Κάρλος Μαρία δε Αλβεάρ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Carlos María de Alvear (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 25 Οκτωβρίου 1789[1][2][3] Σάντο Άνγκελο |
| Θάνατος | 3 Νοεμβρίου 1852[1][2] Ουάσινγκτον |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο της Ρεκολέτα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αργεντινή Βραζιλία |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ισπανικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά Πορτογαλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Τορκουάτο δε Αλβεάρ Ντιέγο δε Αλβεάρ Εμίλιο δε Αλβεάρ Χοακίνα Αλβεάρ Κιντανίγια ι Αροτέα |
| Γονείς | Ντίεγκο ντε Αλβεάρ ι Πόνσε ντε Λεόν |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός και στρατιώτης |
| Πόλεμοι/μάχες | Ναπολεόντειοι Πόλεμοι και Cisplatine War |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πρέσβης πρέσβης της Αργεντινής στις Ηνωμένες Πολιτείες (1824–1835)[4] Ανώτατος Διοικητής των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα (Ιανουάριος 1815 – Απριλίου 1815) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κάρλος Μαρία δε Αλβέαρ (ισπανικά: Carlos María de Alvear, 25 Οκτωβρίου 1789, Σάντο Άνγκελο, Ρίο Γκράντε ντο Σουλ – 3 Νοεμβρίου 1852, Νέα Υόρκη), ήταν Αργεντινός στρατιωτικός και πολιτικός, Ανώτατος Διοικητής των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα το 1815.[5]
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στο Σάντο Άνχελ, στο βόρειο τμήμα της Αντιβασιλείας του Ρίβερ Πλέιτ (σήμερα στο Ρίο Γκράντε ντο Σουλ), από πατέρα Ισπανό ευγενή, τον Ντιέγκο ντε Αλβέαρ ι Πόνσε ντε Λεόν, και μητέρα Κριόλα, τη Μαρία Μπαλμπάστρο, και βαφτίστηκε Κάρλος Αντόνιο ντελ Σάντο Άνχελ Γκουαρντιάν. Η γενέτειρά του Σάντο Άνχελ αποτελούσε, εκείνη την εποχή, τμήμα της επαρχίας Μισιόνες, αλλά σήμερα ανήκει στη βραζιλιάνικη πολιτεία Ρίο Γκράντε ντο Σουλ.
Όπως πολλοί άλλοι Αργεντινοί του δέκατου ένατου αιώνα που πρωταγωνίστησαν στη δημόσια ζωή, ήταν ελευθεροτέκτονας.[6]
Στρατιωτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αλβεάρ ήταν ένας από τους λίγους επαγγελματίες αξιωματικούς που συμμετείχαν στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής στο πλευρό των επαναστατών, αφού είχε υπηρετήσει στον ισπανικό στρατό κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων. Έγινε ενεργός τέκτονας.[7] Ενώ βρισκόταν στο Κάδιθ, ίδρυσε την Sociedad de los Caballeros Racionales, μια μασονική μυστική κοινωνία, που αποτελούνταν από Νοτιοαμερικανούς. Ο Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, με τον οποίο ο Αλβεάρ θα είχε πάντα μια συγκρουσιακή και αντιφατική σχέση, θα γινόταν αργότερα επίσης μέλος αυτής της μυστικής εταιρείας.[8]
Επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες με το βρετανικό εμπορικό πλοίο George Canning, στο οποίο επέβαιναν επίσης οι Σαν Μαρτίν, Χουάν Ματίας Ζαπιόλα, Φρανσίσκο Τσίλαβερτ και άλλοι στρατιωτικοί. Με την άφιξή του, ο Αλβεάρ ονομάστηκε υπολοχαγός Κορονέλ του νεαρού στρατού της Αργεντινής. Ηγήθηκε της δράσης εναντίον του βασιλικού στρατού υπό τον Γκασπάρ Βιγκοντέτ στο Μοντεβιδέο, αντικαθιστώντας τον Χοσέ Ροντό και καθιστώντας εχθρό τον ηγέτη Χοσέ Γερβάσιο Αρτίγας.
Ο Αλβεάρ ήταν ηγέτης της συντακτικής συνέλευσης του 1813 και, παρακινούμενος από πολιτική φιλοδοξία, πέτυχε να εγκαθιδρύσει μια Ενωτική (συγκεντρωτική) μορφή διακυβέρνησης, διορίζοντας τον θείο του Χερβάσιο Αντόνιο δε Ποσάδας ως Ανώτατο Διοικητή (επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας).
Στις αρχές του 1814, ο Αλβεάρ διορίστηκε αρχιστράτηγος των δυνάμεων που υπερασπίζονταν την πρωτεύουσα. Λίγους μήνες αργότερα, αντικατέστησε τον στρατηγό Χοσέ Ροντό ως αρχιστράτηγος του στρατού που πολιορκούσε το Μοντεβιδέο, το τελευταίο προπύργιο της ισπανικής εξουσίας στο Ρίβερ Πλέιτ, το οποίο υπερασπίζονταν 5.000 στρατιώτες. Στα τέλη Ιουνίου του 1814, καθώς μαθεύτηκε ότι ο Φερδινάνδος Ζ΄ είχε ανακτήσει το στέμμα της Ισπανίας, ο Αλβέαρ κατάφερε να εξαναγκάσει την παράδοση των ισπανικών στρατευμάτων στο Μοντεβιδέο. Ήταν η μεγαλύτερη νίκη για την υπόθεση της ανεξαρτησίας από το 1810. Ήταν μόλις 25 ετών και ο πιο επιτυχημένος στρατηγός της επανάστασης. Επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες για να διεκδικήσει τις δάφνες του, αλλά μια εξέγερση τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Μπάντα Οριεντάλ. Μετά από μια γρήγορη και αποφασιστική εκστρατεία, οι δυνάμεις του νίκησαν τους καουντίγιο που αντιτάσσονταν στην κυβέρνηση.
Στα τέλη του 1814 ο Αλβεάρ διορίστηκε διοικητής της Στρατιάς του Βορρά, αλλά δεν είχε την υποστήριξη του Ποσάδας, και η αντιδημοτικότητά του μεταξύ των στρατευμάτων, καθώς και άλλες διαφωνίες -συμπεριλαμβανομένου ενός σχεδίου συνταγματικής μοναρχίας που έστειλε στην Ευρώπη για διαπραγμάτευση από τον Μανουέλ Μπελγράνο, στο οποίο αντιτάχθηκε σθεναρά η Ένωση Ελεύθερων Λαών- τον ανάγκασαν να επιστρέψει στο Μπουένος Άιρες. Στις 9 Ιανουαρίου 1815, σε ηλικία 25 ετών, επιλέχθηκε για να αντικαταστήσει τον θείο του Ποσάδας ως Ανώτατος Διοικητής.[9]
Μη έχοντας ούτε την υποστήριξη των στρατευμάτων ούτε επαρκή επιρροή στον λαό των επαρχιών της ενδοχώρας, ο διοικητής Αλβεάρ προσπάθησε τότε να συμμαχήσει με τον Αρτίγας, στον οποίο προσέφερε την ανεξαρτησία της Μπάντα Οριεντάλ (σημερινή Ουρουγουάη). Σε αντάλλαγμα, ο Αρτίγας θα απέσυρε τον στρατό του από την παράκτια ζώνη της Αργεντινής. Όμως ο Αρτίγας αρνήθηκε την προσφορά και ο Αλβεάρ έστειλε στρατεύματα για να καταλάβουν την περιοχή.
Εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε αλληλογραφία με τον Βρετανό πρεσβευτή, υποκόμη Στράνγκφορντ στο Ρίο ντε Τζανέιρο, προκειμένου να ζητήσει βρετανική παρέμβαση. Μετά από ανταρσία μεταξύ των στρατευμάτων του και υπό την πίεση του Καμπίλντο, ο Αλβεάρ παραιτήθηκε στις 15 Απριλίου και εγκατέλειψε τη χώρα. Έμεινε εξόριστος στο Ρίο ντε Τζανέιρο μέχρι το 1818. Τον Μάιο του ίδιου έτους μετακόμισε στο Μοντεβιδέο, όπου συναντήθηκε με τον φίλο του, τον Χιλιανό Χοσέ Μιγκέλ Καρέρα, ο οποίος ήταν επίσης εξόριστος λόγω πολιτικών διαφορών με τον Σαν Μαρτίν και τον Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς.
Διπλωματικές αποστολές σε Αγγλία, Ηνωμένες Πολιτείες και Βολιβία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αλβεάρ επέστρεψε στην Αργεντινή το 1822 χάρη σε έναν νόμο περί αμνηστίας (Ley del olvido). Στα τέλη του 1823, ο Μπερναρδίνο Ριβαδάβια τον διόρισε πληρεξούσιο υπουργό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν πάει στην Ουάσινγκτον, ο Αλβεάρ σταμάτησε στο Λονδίνο και κατάφερε να συνομιλήσει με τον Τζωρτζ Κάνινγκ, τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών. Εβδομάδες μετά τη συνέντευξη αυτή, η βρετανική κυβέρνηση αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα. Το 1825, μαζί με τον Χοσέ Μιγκέλ Ντίας Βέλες, ο Κάρλος Μαρία ντε Αλβεάρ στάλθηκε από την κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες στη Βολιβία για να συναντηθεί με τον Σιμόν Μπολίβαρ.[10] Ο πραγματικός στόχος της λεγόμενης αποστολής Αλβεάρ-Ντίας Βέλες ήταν να ζητήσει την υποστήριξη του Μπολίβαρ στον επικείμενο πόλεμο με την αυτοκρατορία της Βραζιλίας, για την Μπάντα Οριεντάλ. Προτάθηκε ο Μπολιβάρ να ηγηθεί μιας ισπανόφωνης αμερικανικής συμμαχίας που θα μπορούσε να ασκήσει πίεση στον Ντομ Πέδρο Α΄ να αποσύρει τον στρατό του που στάθμευε στην Ανατολική Επαρχία.[10] Η αποστολή, η οποία δημιουργήθηκε με νόμο που ψηφίστηκε στις 9 Μαΐου 1825, έδωσε στον Αλβεάρ και στον Ντίας Βέλες την εξουσία να διαπραγματευτούν και να διευθετήσουν ζητήματα που αφορούσαν την απελευθέρωση των τεσσάρων επαρχιών του Άνω Περού.[11]
Πόλεμος κατά της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Για να εξουδετερώσει τις πολιτικές φιλοδοξίες του Αλβεάρ, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Μπερναρδίνο Ριβαδάβια τον διόρισε υπουργό πολέμου και ναυτικού στις αρχές του 1826. Σε σύντομο χρονικό διάστημα και με περιορισμένους πόρους, ο Αλβεάρ κατάφερε να συγκεντρώσει έναν στρατό 8.000 ανδρών για να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας. Οι αντικρουόμενες διεκδικήσεις επί της Μπάντα Οριεντάλ (η οποία περιελάμβανε τη σημερινή Ουρουγουάη) ώθησαν τις δύο χώρες σε σύγκρουση. Η νίκη φαινόταν ανέφικτη για τους Αργεντινούς. Εκείνη την εποχή, η Βραζιλία είχε πληθυσμό κοντά στα 5 εκατομμύρια κατοίκους (συμπεριλαμβανομένων 2 εκατομμυρίων σκλάβων), μόνιμο στρατό 120.000 ανδρών και ναυτικό στόλο σχεδόν 80 σκαφών. Αντίθετα, η νεοσύστατη Δημοκρατία της Αργεντινής είχε μόλις 700.000 κατοίκους και αντιμετώπιζε την απόσχιση σχεδόν των μισών επαρχιών της.
Φοβούμενος μια βραζιλιάνικη εισβολή στο έδαφος της Αργεντινής, στα μέσα του 1826, ο πρόεδρος Ριβαδαβία διόρισε τον Αλβεάρ αρχιστράτηγο του στρατού της Αργεντινής, ο οποίος βρισκόταν σε ανταρσία. Ο Αλβεάρ αποκατέστησε γρήγορα την πειθαρχία και έθεσε τα στρατεύματα σε ετοιμότητα. Στο τέλος του έτους, μετά από μόλις τρεις μήνες στη θέση του, ανέλαβε την πρωτοβουλία και εξαπέλυσε εισβολή στη βραζιλιάνικη επαρχία Ρίο Γκράντε ντο Σουλ. Μεταξύ των στόχων του Αλβεάρ ήταν να προωθήσει μια εξέγερση σκλάβων που θα ανάγκαζε τον αυτοκράτορα να ζητήσει ανακωχή.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του πολέμου το 1827, ο στρατός της Αργεντινής εισήλθε στο βραζιλιάνικο έδαφος και νίκησε τους Βραζιλιάνους στο Μπαγκέ, στο Ομπού, στο Καμακούα και στη μεγάλη μάχη του Ιτουζαϊνγκό, ίσως τη σημαντικότερη νίκη της καριέρας του. Ήταν η λαμπρή και ατρόμητη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας και η αξέχαστη νίκη που την έκλεισε, που έκαναν τον αμφιλεγόμενο Αλβεάρ εθνικό ήρωα του λαού της Αργεντινής από τότε. Ωστόσο, οι εσωτερικές διαφωνίες στην Αργεντινή και η υπογραφή μιας ταπεινωτικής, όπως θεωρήθηκε, συνθήκης ειρήνης έριξαν την προεδρία του Ριβαδαβία. Χωρίς καμία πολιτική στήριξη ή υποστήριξη από το Μπουένος Άιρες. Ο Αλβεάρ υπέβαλε την παραίτησή του και επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες. Όταν έφτασε στην πρωτεύουσα, συνειδητοποίησε ότι είχε απομακρυνθεί από τη νέα κυβέρνηση, η οποία έκανε τα πάντα για να δυσφημίσει τον ίδιο και τον Ριβαδάβια.
Αλβεάρ και Ρόσας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1829 ο Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Αργεντινής, εγκαινιάζοντας ένα αμφιλεγόμενο καθεστώς που θα διαρκούσε σχεδόν 23 χρόνια. Ο Αλβεάρ ήταν ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και, το 1832, ο Ρόσας τον διόρισε πρεσβευτή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως έναν τρόπο εξουδετέρωσης των πολιτικών του φιλοδοξιών. Μια αλλαγή στην κυβέρνηση τον επόμενο χρόνο επέτρεψε στον Αλβεάρ να παραμείνει στο Μπουένος Άιρες. Ωστόσο, όταν ο Ρόσας επέστρεψε στην εξουσία το 1835, προσπάθησε και πάλι να απαλλαγεί από τον Αλβεάρ, τον οποίο υποπτευόταν ότι συνωμοτούσε εναντίον της κυβέρνησής του.
Κληρονομιά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μπαρτολομέ Μίτρε, συγγραφέας της βιογραφίας του Σαν Μαρτίν Historia de San Martín y de la emancipación sudamericana, ήταν πολύ επικριτικός απέναντι στον Αλβεάρ, περιγράφοντάς τον ως φιλόδοξο και δικτατορικό. Οι περισσότεροι μεταγενέστεροι ιστορικοί απορρίπτουν επίσης τον Αλβεάρ, αν και για διαφορετικούς λόγους. Οι αριστεροί συγγραφείς υποστηρίζουν τον Μοντεαγουδό αλλά απορρίπτουν τον Αλβεάρ, παρά την πολιτική τους συγγένεια. Οι αναθεωρητικοί συγγραφείς, υποστηρικτές του αντιιμπεριαλισμού, καταδικάζουν τον Αλβεάρ για την προσπάθεια να μετατρέψει τις Ηνωμένες Επαρχίες σε βρετανικό προτεκτοράτο και τον συνδέουν με το κόμμα του Μπερναρδίνο Ριβαδάβια, παρά το γεγονός ότι ήταν εχθροί.[12]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 1053066031. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6x09bth. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 «Diccionario biográfico español» (Ισπανικά) Royal Academy of History. 2011. 9643/carlos-maria-alvear-y-balbastro. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2022.
- ↑ Ione S. Wright, Lisa M. Nekhom, Historical Dictionary of Argentina (1978) σσ. 31–32
- ↑ Denslow, William R. (1957). 10,000 Famous Freemasons. 1–4. Richmond, VA: Macoy Publishing & Masonic Supply Co Inc.
- ↑ «Masones Ilustres Argentinos». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2024.
- ↑ «Caballeros Racionales, Sociedad de | Encyclopedia.com». www.encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2024.
- ↑ «Alvear, Carlos María de | Encyclopedia.com». www.encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2024.
- ↑ 10,0 10,1 Briceño Ruíz, José· Rivarola, Andrés (2017). Brazil and Latin America : between the separation and integration paths. Lanham, Maryland. ISBN 978-1-4985-3846-6.
- ↑ Kohen, Marcelo G. (2006). Secession : international law perspectives. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-511-19144-8.
- ↑ Galasso, σσ. 104-105
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Galasso, Norberto (2009). Seamos Libres y lo demás no importa nada. Buenos Aires: Colihue. ISBN 978-950-581-779-5.
- Alvear, Carlos Maria de, El general Alvear a propósito de las memorias del general Iriarte, Emece Editores, Buenos Aires, 1986.
- Carranza, Ángel J., Biografía del General don Carlos María de Alvear, Documento manuscrito, Colección Alvear, AGN, Buenos Aires.
- Comisión del Segundo Centenario del General Carlos María de Alvear, Emece Editores, Buenos Aires, 1989.
- Davis, Thomas B.: Carlos de Alvear, Man of Revolution. The Diplomatic Career of Argentina's First Minister to the United States. Durham, NC, Duke University Press, 1955
- Fernandez Lalanne, Pedro, Los Alvear, Emecé Editores, Buenos Aires, 1980.
- Ocampo, Emilio, Alvear en la Guerra con el Imperio de Brasil, Editorial Claridad, Buenos Aires, 2003.
- Rodríguez, Gregorio F., Historia de Alvear, Cía. Sudamericana de Billetes de Banco, 2 tomos, Buenos Aires, 1909
- Rodríguez, Gregorio F., Contribución Histórica y Documental, Buenos Aires, 3 tomos, Talleres “Casa Jacobo Peuser”, 1921.