Ζυλ Μισλέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζυλ Μισλέ
Ο Ζυλ Μισλέ, φωτογραφία του Ναντάρ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jules Michelet (Γαλλικά)
Γέννηση22  Αυγούστου 1798[1]
rue Saint-Denis[1]
Θάνατος9  Φεβρουαρίου 1874[2][3][4]
Υέρ[5][6]
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[7] και Υέρ[8]
ΚατοικίαΝάντη (1852–1853)[9]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[10]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[11][12]
Εκπαίδευσηaggregation of modern literature
licence
ΣπουδέςΛύκειο Καρλομάγνος (1812–1816)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιστορικός[13]
αρχειονόμος
συγγραφέας[14]
ημερολογιογράφος
καθηγητής πανεπιστημίου[15]
μεταφραστής
φιλόσοφος[16]
ΕργοδότηςCollège-lycée Jacques-Decour (από 1822)
École Normale Supérieure (από 1827)
Archives nationales (1830–1852)
Κολλέγιο της Γαλλίας (1838–1852)[15]
Αξιοσημείωτο έργοIntroduction à l'Histoire universelle
Histoire de France (1833–1867)
Histoire de la revolution francaise (1847–1853)
Satanism and Witchcraft
Επηρεάστηκε απόΤζων Λοκ
Νικολά ντε Κοντορσέ
Ντέιβιντ Χιουμ
Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς
Περίοδος ακμής1821[17] - 1874[17]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτική ιδεολογίαρεπουμπλικανισμός, freethought και Αντικληρικαλισμός
Οικογένεια
ΣύζυγοςAthénaïs Michelet (1849–1874)
Pauline Rousseau (1824–1839)
ΣύντροφοςFrançoise Adèle Poullain-Dumesnil
ΤέκναAdèle Michelet
Charles Michelet
Yves-Jean-Lazare Michelet
ΓονείςJean-François Furcy-Michelet
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμακαθηγητής πανεπιστημίου
Βραβεύσειςγενικός διαγωνισμός
Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ζυλ Μισλέ (γαλλικά: Jules Michelet), στα ελληνικά συχνά αναφέρεται και Ζυλ Μισελέ,[18] (1798 - 1874) ήταν Γάλλος ιστορικός και συγγραφέας. Τα έργα του Ιστορία της Γαλλίας (1833-67) και Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης (1847-53) τον καθιέρωσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της Γαλλίας του 19ου αιώνα. [19]

Υπήρξε φιλελεύθερος και αντικληρικαλιστής, αν και σήμερα αμφισβητείται από την ιστοριογραφική εξέλιξη του τέλους του 20ού αιώνα[20], κυρίως επειδή μέσω των ιστορικών του έργων συνέβαλε στη δημιουργία του «Εθνικού μύθου» της Γαλλίας. Έγραψε επίσης δοκίμια και ηθογραφικά βιβλία, μερικά από τα οποία τον έφεραν αντιμέτωπο με την Εκκλησία και την πολιτική εξουσία. [21]

Εργοβιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ζυλ Μισλέ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Αυγούστου 1798. Ήταν γιος τυπογράφου και έλαβε λαμπρή εκπαίδευση. Εξαιρετικός μαθητής, σε ηλικία 29 ετών δίδασκε ιστορία και φιλοσοφία στην Εκόλ Νορμάλ Συπεριέρ. Το 1824 παντρεύτηκε με την Πωλίν Ρουσώ, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά.

Τα πρώτα του έργα ήταν σχολικά βιβλία και μια μετάφραση (1827) της Νέας Επιστήμης (Scienza nuova) του Ναπολιτάνου φιλοσόφου Τζιανμπατίστα Βίκο. Η Ιουλιανή επανάσταση του 1830 ενίσχυσε την επιρροή του Βίκο στον Μισελέ, τονίζοντας τον ρόλο του ανθρώπου στη δημιουργία της ιστορίας, ως ένας συνεχής αγώνας της ανθρώπινης ελευθερίας ενάντια στο πεπρωμένο. Αυτή η θέση είναι το κεντρικό θέμα στο μικρό δοκίμιο: Εισαγωγή στην Παγκόσμια Ιστορία που εξέδωσε το 1831 και ενυπάρχει σε όλα τα μεταγενέστερα έργα του. [22]

Ιστορικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1831, δημοσίευσε την Ρωμαϊκή Ιστορία (2 τόμοι). Στη συνέχεια, αφοσιώθηκε στη μεσαιωνική και σύγχρονη ιστορία. Το 1831 διορίστηκε διευθυντής του ιστορικού τμήματος των Εθνικών Αρχείων της Γαλλίας, έτσι είχε πρόσβαση σε μοναδικές πηγές για την εκτέλεση του μνημειώδους έργου της ζωής του, την Ιστορία της Γαλλίας. Οι πρώτοι 6 τόμοι σταμάτησαν προσωρινά το 1847 έως το τέλος του Μεσαίωνα. Περιλαμβάνουν τον «Πίνακα της Γαλλίας», στον οποίο η ανάδυση της Γαλλίας ως έθνος θεωρείται ως νίκη επί του φυλετικού και γεωγραφικού ντετερμινισμού. Επίσης, προβάλει την Ιωάννα της Λωρραίνης ως την ίδια την ψυχή της Γαλλίας και ζωντανό σύμβολο των δικών του πατριωτικών και δημοκρατικών ιδεωδών.[23]

Ο Μισλέ παρενέβαλε σκόπιμα τον εαυτό του στην αφήγησή του, πεπεισμένος ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να επιτύχει τον απώτερο σκοπό του ιστορικού: την ανάσταση (ή την ανάπλαση) του παρελθόντος, στην οποία όλα τα στοιχεία του παρελθόντος - καλλιτεχνικά, θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά - πρέπει να ανακληθούν, να αναβιώσουν, όπως ήταν κάποτε, σε μια ζωντανή σύνθεση. Όσο αυθαίρετο και υπερβολικά φιλόδοξο και αν φαίνεται αυτό το εγχείρημα, η ιδιοφυΐα και η ρομαντική φαντασία του επέτρεψαν στον συγγραφέα να επιτύχει μια αποτελεσματική ανασύνθεση, αξεπέραστη σε ποιητική και δραματική δύναμη.

Ο Ζυλ Μισλέ, πίνακας του Τομά Κουτύρ (1865)

Το τέλος αυτής της περιόδου σημαδεύτηκε από προβλήματα στην προσωπική του ζωή (θάνατος της πρώτης του συζύγου το 1839 και της φίλης του κυρίας Ντυμενίλ, το 1842) που αντικατοπτρίζονται στο έργο του. Αυτή την περίοδο, ο Μισλέ απομακρύνθηκε από τον Χριστιανισμό και άρχισε να διακηρύττει την πίστη του στη δημοκρατική πρόοδο. Η αυξανόμενη εχθρότητά του προς την εκκλησία, που εκφράστηκε στις παραδόσεις του στο Κολλέγιο της Γαλλίας, όπου κατείχε την έδρα της Ιστορίας από το 1838, τον έφερε τελικά σε σύγκρουση με τους Ιησουίτες και οι παραδόσεις του διακόπηκαν τον Ιανουάριο του 1848.[24]

Ένα μήνα αργότερα, η επανάσταση του 1848 πραγματοποίησε τα όνειρά του, τα οποία όμως σύντομα διαψεύσθηκαν: το 1852 ο Μισλέ, έχοντας αρνηθεί νομιμοφροσύνη στη Δεύτερη Αυτοκρατορία, έπεσε σε πολιτική δυσμένεια και έχασε όλα τα δημόσια αξιώματά του. [25]Το 1847 είχε διακόψει την Ιστορία της Γαλλίας για να γράψει την Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης, 7 τόμοι (1847–53). Οραματίστηκε τη Γαλλική Επανάσταση ως την κορύφωση και τον θρίαμβο της Δικαιοσύνης επί της Θείας Χάριτος, με την οποία εννοούσε τόσο το χριστιανικό δόγμα όσο και την αυθαίρετη εξουσία της μοναρχίας. Αυτοί οι τόμοι, γραμμένοι με πυρετώδη ρυθμό, αποτελούν ένα ζωντανό χρονικό.[26]

Στη συνέχεια, συμπλήρωσε την Ιστορία της Γαλλίας από τη Γαλλική Αναγέννηση έως τις παραμονές της Γαλλικής επανάστασης (11 τόμοι, 1855–67). Ωστόσο, η αντιπάθειά του για τον κλήρο και τη βασιλεία, η βιαστική ή καταχρηστική χρησιμοποίηση των αρχείων και η μανία του για συμβολική ερμηνεία καθιστά το έργο μη απόλυτα αξιόπιστο ιστορικά επειδή ο Μισλέ, αν και αφιέρωσε πολύ χρόνο και κόπο στην εξερεύνηση των αρχείων, δεν δίστασε να εκφράσει ελεύθερα τις ιδεολογικές του προκαταλήψεις.

Δοκίμια - Πεζογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1862 έγραψε τη Μάγισσα (1862), μια απολογία για τις μάγισσες που επιδίδονταν στη μαγεία και θεωρούνταν ως εγκαταλειμμένες ψυχές, θύματα των αντιφυσικών απαγορεύσεων της εκκλησίας.[27]

Προικισμένος επίσης με λογοτεχνικό ταλέντο συγκαταλέγεται στους μεγάλους συγγραφείς της ρομαντικής εποχής της γαλλικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα. Με νέα και πιο χαρούμενη έμπνευση δημιούργησε μια σειρά βιβλίων για τη φύση: Το πουλί (1856), Το Έντομο (1858), Η Θάλασσα (1861), Το Βουνό (1868), αντικατοπτρίζουν την επιρροή του δεύτερου γάμου του με την Αθηναΐδα Μιαλαρέ, 30 χρόνια νεότερή του, το 1849. Γραμμένα σε λυρική φλέβα, περιέχουν μερικές από τις πιο όμορφες σελίδες του πεζογράφου. Ο Έρωτας (1858) και Η Γυναίκα (1860), γραμμένα κάτω από την ίδια επιρροή, είναι ερωτικά και διδακτικά.

Θάνατος - Ημερολόγια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ζυλ Μισλέ πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 1874 στην Υέρ.

Η δημοσίευση των ημερολογίων του ξεκίνησε το 1959 (Ημερολόγιο, τομ. 1 το 1959, τομ. 2 το 1962, Νεανικά γραπτά το 1959). Καταγράφουν τα ταξίδια του στην Ευρώπη και, κυρίως, δίνουν ένα κλειδί για την προσωπικότητά του και φωτίζουν τη σχέση ανάμεσα στα προσωπικά του βιώματα και το έργο του.[28]

Ακαδημαϊκή αποτίμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μισλέ ήταν από τους πρώτους ιστορικούς που αφοσιώθηκε σε ο,τιδήποτε παρουσίαζε μια γραφική απεικόνιση του Μεσαίωνα και η αφήγηση του είναι μια από τις πιο ζωντανές που υπάρχουν. Ήταν επίσης ο πρώτος εκπρόσωπος του ιστορικισμού στη Γαλλία, μια φιλοσοφική θεωρία σύμφωνα με την οποία η γνώση, τα ρεύματα σκέψης ή οι αξίες μιας κοινωνίας συνδέονται με το ιστορικό πλαίσιο αυτής της κοινωνίας. Σε ένα διάσημο απόφθεγμα, όρισε την ιστορία ως «ανάσταση».

Η έρευνά του στις χειρόγραφες και έντυπες πηγές ήταν πολύ επίπονη, αλλά η ζωηρή φαντασία του και οι έντονες θρησκευτικές και πολιτικές προκαταλήψεις του τον έκαναν να παρουσιάζει τα πράγματα από την προσωπική του σκοπιά. Στο έργο του υπάρχει άνιση αντιμετώπιση των ιστορικών περιστατικών. Ωστόσο, η επιμονή του ότι η ιστορία πρέπει να επικεντρώνεται «στον λαό, και όχι μόνο στους ηγέτες ή τους θεσμούς» είναι σαφώς εμπνευσμένη από τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού (ο Βολταίρος και ο Μοντεσκιέ ήταν μεταξύ των αγαπημένων του) και τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Μισλέ ήταν ένας από τους πρώτους ιστορικούς που εφάρμοσαν αυτές τις φιλελεύθερες αρχές στην ιστορική επιστήμη.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Reconstructed vital records of Paris. archives.paris.fr/arkotheque/visionneuse/visionneuse.php?arko=YTo2OntzOjQ6ImRhdGUiO3M6MTA6IjIwMjMtMTAtMDMiO3M6MTA6InR5cGVfZm9uZHMiO3M6MTE6ImFya29fc2VyaWVsIjtzOjQ6InJlZjEiO2k6Mzk7czo0OiJyZWYyIjtpOjIwMjA3NTtzOjE2OiJ2aXNpb25uZXVzZV9odG1sIjtiOjE7czoyMToidmlzaW9ubmV1c2VfaHRtbF9tb2RlIjtzOjQ6InByb2QiO30%3D#uielem_move=-199%2C-842&uielem_rotate=F&uielem_islocked=0&uielem_zoom=115.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11916021g. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Jules-Michelet. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 464260. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ Departmental archives of Var. archives.var.fr/ark:/73531/s00512dd07f95a0e/512dd07fbce64.
  6. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Journal des débats». (Γαλλικά) Journal des débats. Louis-François Bertin. Παρίσι. 19  Μαΐου 1876. σελ. 3.
  8. ↑ 8,0 8,1 (Γαλλικά) Gallica. bpt6k6456988v.
  9. ↑ www.alexandrines.fr/nantes-pornic-michelet/.
  10. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/464260. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουνίου 2020.
  11. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11916021g. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  12. ↑ CONOR.SI. 34857827.
  13. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/88415. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  14. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  15. ↑ 15,0 15,1 list of professors at Collège de France. www.college-de-france.fr/media/chaires-et-professeurs/UPL3451746530003663772_LISTE_DES_PROFESSEURS.pdf.
  16. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/464260. Ανακτήθηκε στις 19  Οκτωβρίου 2022.
  18. ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, Μισ(ε)λέ Ζυλ, τομ. 42, σελ. 234
  19. ↑ . «britannica.com/biography/Jules-Michelet». 
  20. ↑ Laurent Avezou, Raconter la France. Histoire d'une histoire, Armand Colin, 2008, p. 17.
  21. ↑ . «herodote.net/Bio/Michelet-biographie». 
  22. ↑ . «books.openedition.org/Chronology of Jules Michelet». 
  23. ↑ . «19thc-artworldwide.org/spring20/wright-reviews-jules-michelet-by-michele-hannoosh». 
  24. ↑ . «histoire-pour-tous.fr/biographies/3062-jules-michelet-pere-de-lhistoire-de-france-biographie». 
  25. ↑ . «books.openedition.org/Preface to the History of France (1869)». 
  26. ↑ . «openbookpublishers.com/Michelet_National-History-Biography-Autobiography.pdf» (PDF). 
  27. ↑ . «babelio.com/auteur/Jules-Michelet». 
  28. ↑ . «biography.yourdictionary.com/jules-michelet». 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζυλ_Μισλέ&oldid=9270054"