Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ζοζέ Πεσέιρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 13/05/2010.
Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης.
Αίτιο: μη εγκυκλοπαιδικό ύφος, μορφοποίηση
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.
Ζοζέ Πεσέιρο
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης4 Απριλίου 1960 (1960-04-04) (65 ετών)
Τόπος γέννησηςΚορούτσε, Πορτογαλία
ΘέσηΚεντρικός επιθετικός
Πληροφορίες συλλόγου
ΟμάδαAl-Sharjah SCC (προπονητής)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1992-1994Ουνιάο ντε Σανταρέμ (D/R)
1994-1996Ουνιάο ντε Μοντεμόρ (D/R)
1996-1999Οριεντάλ ΦΚ (D/R)
1999-2003ΚΝ Νασιονάλ
2003-2004Ρεάλ Μαδρίτης (βοηθός)
2004-2005Σπόρτινγκ Λισαβόνας
2006-2007Αλ Χιλάλ ΦΚ
2007-2008Παναθηναϊκός
2008Ραπίντ Βουκουρεστίου
2009-2011Σαουδική Αραβία
2012-2013Μπράγκα
2013-2015Αλ Γουάχντα ΣΚΚ
2015-2016Αλ Αχλί
2016Πόρτο
2016Μπράγκα
2017-Αλ Σαρτζαχ

Ο Ζοζέ Πεσέιρο (José Vítor dos Santos Peseiro, 4 Απριλίου 1960) είναι Πορτογάλος προπονητής ποδοσφαίρου.

Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1960 στο Κορούτσε της Πορτογαλίας. Ο Ζοζέ Πεσέιρο είναι απόφοιτος της πορτογαλικής σχολής, καλύτερος εκπρόσωπος της οποίας είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο. Οι ομάδες του χαρακτηρίζονται από θέαμα και πολλά γκολ, αν και το αποτέλεσμα ουδέποτε ήταν απαραίτητος συνοδός των δημιουργημάτων του.

Η καριέρα του άρχισε το 1992, όταν ανέλαβε τη Σανταρέμ, ομάδα τοπικού πρωταθλήματος. Εκεί έμεινε δύο περιόδους, για να ακολουθήσουν οι εμπειρίες σε Μοντεμόρ και Οριεντάλ, δύο και τρία χρόνια αντίστοιχα. Η παρθενική ευκαιρία για κάτι καλό ήρθε το 1999, όταν κίνησε το ενδιαφέρον της Νασιονάλ, η οποία και τον απέκτησε.

Τον Μάιο του 2022, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Νιγηρίας έχει το όνομα του νέου της εθνικού προπονητή και είναι ο Χοσέ Πεσέιρο που επιλέγεται να προπονήσει την ποδοσφαιρική ομάδα της Νιγηρίας.

Πρώτη εμπειρία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δε χρειάστηκε πολύ χρόνο στα νησιά Μαδέιρος. Στην πρώτη σεζόν έφερε την ομάδα στην πρώτη θέση της νότιας περιφέρειας του πρωταθλήματος της Γ’ κατηγορίας, δέκα πόντους μπροστά από τη Πορτιμονένσε, με αποτέλεσμα να εξασφαλίσει την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία.

Την επόμενη ήρθαν οι πρώτες μεγάλες συγκινήσεις. Στον έκτο γύρο του πορτογαλικού Κυπέλλου, ένα βήμα πριν από τα προημιτελικά, η Νασιονάλ αντιμετώπισε τη Σπόρτινγκ, τον Γενάρη του 2001. Το ματς της Λισσαβώνας ήταν εκπληκτικό και τελείωσε 3-3 αλλά οι Νησιώτες δε μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τον θρίαμβό τους και κλήθηκαν να δώσουν επαναληπτικό στην έδρα τους, τον οποίο έχασαν με 0-2. Στο πρωτάθλημα, η ομάδα τερμάτισε στην έβδομη θέση, δεκατρείς βαθμούς κάτω από την άνοδο και 18 πάνω από τον υποβιβασμό. Τελείωσε τη χρονιά με την πέμπτη καλύτερη επίθεση και την ανάλογη χειρότερη άμυνα. Φαίνονταν τα σημάδια.

Η ανόδος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Φθινόπωρο του 2001 οι προσδοκίες έχουν πια μεγαλώσει. Η λέξη "άνοδος" ακουγόταν όλο και πιο έντονα ανάμεσα στα στελέχη της Νασιονάλ και εξασφαλίστηκε, έστω και μέσω της τρίτης (ωστόσο άνετης) θέσης. Η Νασιονάλ διέθετε την καλύτερη επίθεση (62 γκολ σε 34 ματς), ωστόσο μελανό σημείο ήταν το ότι δεν κατάφερε να νικήσει κάποιο από τα τέσσερα παιχνίδια απέναντι σε Μορεϊρένσε και Ακαντέμικα, τα μεγάλα ονόματα της κατηγορίας εκείνη τη σεζόν. Μάλιστα, η Ακαντέμικα, την απέκλεισε στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου (3-1).

Μετά από τρεις ημέρες, η Χάλμσταντ κάνει την έκπληξη, αποκλείει τη Σπόρτινγκ και περνάει εκείνη στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Η παραίτηση του Πεσέιρο δεν είναι μακριά. Η πρώτη παρουσία του Πεσέιρο στα μεγάλα σαλόνια κρίθηκε επιτυχημένη. Η Νασιονάλ τελείωσε στην ενδέκατη θέση, ψηλότερα από αυτές των δύο αντιπάλων της την περασμένη σεζόν. Παρά το ότι στις πρώτες τρεις αγωνιστικές είχε μόλις έναν βαθμό προσαρμόστηκε και επανήλθε, αν και στο Κύπελλο, ο αποκλεισμός από την Τσάβες, ομάδα δεύτερης κατηγορίας, δεν ήταν δα και η μεγαλύτερη επιτυχία.

Από τη Σανταρέμ στη Ρεάλ Μαδρίτης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Καλοκαίρι του 2003 ήρθε η μεγαλύτερη διάκριση, μέχρι την επόμενη. Ο Κάρλος Κεϊρόζ άφησε τον μέντορά του, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για να αναλάβει την πρόκληση της Ρεάλ Μαδρίτης και ήθελε τον Πεσέιρο βοηθό του[1]. Τα πράγματα στην ισπανική πρωτεύουσα δεν πήγαν καλά, με συνέπεια ο Κεϊρόζ να επιστρέψει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο Πεσέιρο να μείνει "ξεκρέμαστος". Το κάλεσμα της Σπόρτινγκ Λισσαβόνας όμως κάθε άλλο παρά αδιάφορο τον άφησε, καθώς πλέον είχε αποκτήσει ένα αξιοπρόσεκτο βιογραφικό.

Τα "λιοντάρια" άρχισαν άσχημα και μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου του 2004 μετρούσαν τρεις ήττες και δύο ισοπαλίες στο πρωτάθλημα. Όχι η ιδανική συγκομιδή. Η αστάθεια συνεχίστηκε μέχρι τέλους και η Σπόρτινγκ έκοψε το νήμα πίσω από Πόρτο και Μπενφίκα, παρά το ότι ο ανταγωνισμός ήταν επίσης ανεπαρκής. Την προτελευταία αγωνιστική όμως η Μπενφίκα σκόραρε στο 90ο λεπτό, νίκησε τους "πράσινους" και τους στέρησε τις ελπίδες για πρωτάθλημα. Μοναδικό θετικό στις εντός των τειχών υποχρεώσεις η επίθεση. Τα 61 γκολ ήταν η καλύτερη συγκομιδή, 15 τέρματα περισσότερα από τη Μπενφίκα και 25 (!) από την Πόρτο. Πρώτος σκόρερ αναδείχθηκε ο Λιέντσον με 25 γκολ.

Παραλίγο αποθέωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Κύπελλο αποκλείστηκε από τη Μπενφίκα στη φάση των "16", για να αποδειχθεί αργότερα πως τα κόκκινα είναι ο κακός δαίμονας του Πεσέιρο, έστω και αν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ τα πράγματα πήγαν ασύγκριτα καλύτερα.

Στον όμιλο, η πορτογαλική ομάδα τερμάτισε τρίτη και καταϊδρωμένη, πίσω από τις Νιούκαστλ και Σοσό και μπροστά από τον Πανιώνιο. Στους "32" απέκλεισε τη Φέγενορντ με δύο νίκες (2-1), για να έρθουν ακόμη δύο (2-3, 1-0) με αντίπαλο τη Μίντλεσμπρο. Στα προημιτελικά, η Νιουκάσλ πήρε το πρώτο ματς με 1-0 και προηγούταν στο "Ζοσέ Αλβαλάδε" μέχρι το 40ο λεπτό χάρη στο γκολ του Κίερον Ντάιερ. Ουδείς πίστευε πως οι Πορτογάλοι μπορούν να σκοράρουν τρεις φορές αλλά βρήκαν δίχτυα τέσσερις και πέρασαν στα ημιτελικά με εκπληκτικό στιλ.

Εκεί, η Άλκμααρ ήταν σκληρό καρύδι. Ηττήθηκε με 2-1 στον πρώτο αγώνα, ενώ η ρεβάνς πήγε στην παράταση. Στο 108’ οι Ολλανδοί πήραν το προβάδισμα με 3-1 και μέχρι το 122’ ήταν φιναλίστ. Τότε όμως μίλησε ο Μιγέλ Γκαρσία και η Σπόρτινγκ εξασφάλισε την παρουσία της στον τελικό, ο οποίος μάλιστα έγινε στο γήπεδό της. Ο Ροζέριο έβαλε μπροστά στο σκορ την ομάδα του απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας αλλά τρία γκολ στο δεύτερο μέρος έστειλαν το τρόπαιο στη ρωσική πρωτεύουσα.

Η τελική αποτυχία όμως δεν στερεί τη δυνατότητα από τον Πεσέιρο να απολαύσει το βραβείο του καλύτερου προπονητή της χρονιάς στην Πορτογαλία.

Από το ζενίθ στο ναδίρ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 2005 είχε φτάσει ένα βήμα κάτω από τον Όλυμπο αλλά την επόμενη σεζόν έπεσε ένα πάνω από τα τάρταρα. Στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ η Σπόρτινγκ αποκλείστηκε από την Ουντινέζε, εν συνεχεία δεν κατάφερε να μπει στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ καθώς υποτάσσεται στη σουηδική Χάλμσταντ, ενώ στο πρωτάθλημα αρχίζει με τρεις νίκες, η μία επί της Μπενφίκα, για να ακολουθήσει ο εφιάλτης.

Μέσα σε ένα μήνα, από τις 16 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 16 Οκτωβρίου, η Σπόρτινγκ έχασε από Νασιονάλ, FC Πάσος ντε Φερέιρα και Ακαντέμικα και ενδιάμεσα νίκησε τη Σετούμπαλ, με συνέπεια ο Πεσέιρο να υποβάλλει την παραίτησή του και ο πρόεδρος, Αντόνιο Ντίας ντα Κούνια να την κάνει αποδεκτή.

Ο πορτογαλικός Τύπος αναφέρει χαρακτηριστικά εκείνη την εποχή πως ο Πεσέιρο είναι ικανός προπονητής αλλά δύο παράμετροι δεν τον οδήγησαν στην κορυφή. Η μία είναι η ολιγωρία την κρίσιμη στιγμή. Στα κομβικά σημεία, η Σπόρτινγκ σπάνια έστριβε σωστά και αυτό στοίχισε, όπως και τα κρούσματα απειθαρχίας. Δύο είναι οι περίφημες περιπτώσεις που οδήγησαν στην πτώση των μετοχών του προπονητή της ομάδας.

Οι Λιέντσον και Ρόχεμπακ δε δίστασαν μπροστά στις κάμερες να εκφράσουν τη δυσφορία τους και τον έβρισαν με την ψυχή τους, ενώ δεν ήταν λίγοι οι τότε παίκτες του που βρήκαν την αφορμή να τονίσουν ότι τα πράγματα στα αποδυτήρια ήταν ολίγον χαλαρά.

Στη Σαουδική Αραβία για πρώτη φορά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την εντός των τειχών εμπειρία να αποτελεί παρελθόν, τον Ιούνιο του 2006, ανακοινώθηκε από την Αλ Χιλάλ, την θεωρούμενη την ομάδα με τους περισσότερους οπαδούς στη Σαουδική Αραβία. Παρά το ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά και ο Πεσέιρο διατηρούσε την ομάδα στην κορυφή, στις 10 Γενάρη απολύεται. Όταν ρωτήθηκε για τη γνώμη του, απάντησε: "Έχω απολυθεί δεκάδες φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν σύμφωνα με τα ΜΜΕ αλλά αυτό δε σημαίνει πως η απόφαση της διοίκησης δε με σοκάρει. Ιδιαίτερα αν σκεφτώ πως η ομάδα βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας και έχει πολλές πιθανότητες για την κατάκτηση του Κυπέλλου".

Ανατολική Ευρώπη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 2007, ο Πεσέιρο ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού[2]. Μετά την αποτυχία να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας, αλλά και την ήττα με 4–0 από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο Ελλάδας, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη θέση του στο τέλος της σεζόν.

Τον Ιούνιο του 2008, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τη Ραπίντ Βουκουρεστίου. Στις 2 Οκτωβρίου, μετά τον αποκλεισμό της ομάδας από το Κύπελλο UEFA από τη Βόλφσμπουργκ, απολύθηκε, αλλά λίγες ημέρες αργότερα επανήλθε στη θέση του. Τελικώς παραιτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2009, μετά από διαφωνία για την ανανέωση του συμβολαίου του[3].

Επιστροφή στη Σαουδική Αραβία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2009, κατά τη διάρκεια της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010, ο Πεσέιρο διαδέχθηκε τον Νάσερ Αλ-Τζοχάρ στην τεχνική ηγεσία της εθνικής Σαουδικής Αραβίας. Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 28 Μαρτίου με εκτός έδρας νίκη 2–1 επί του Ιράν, η οποία αποτέλεσε την πρώτη στην ιστορία της Σαουδικής Αραβίας επί ιρανικού εδάφους και την πρώτη εντός έδρας ήττα του Ιράν μετά από σχεδόν 40 αγώνες[4]. Παρά ταύτα, η ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά, χάνοντας από το Μπαχρέιν λόγω του εκτός έδρας γκολ. Ο Πεσέιρο απολύθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2011, έπειτα από ήττα με 2–1 από τη Συρία, στην πρεμιέρα του Κυπέλλου Ασίας 2011[5].

Κεφάλαιο Μπράγκα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Ιουνίου 2012, ανέλαβε την Μπράγκα. Η πρώτη του σημαντική μεταγραφή ήταν ο Ρούμπεν Μικαέλ, ενώ οδήγησε την ομάδα στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη φορά στην ιστορία της, αποκλείοντας τη Ουντινέζε στα πέναλτι[6].

Παρά την κατάκτηση του Λιγκ Καπ Πορτογαλίας και την 4η θέση στο πρωτάθλημα, το καλοκαίρι του 2013 ο Πεσέιρο και η ομάδα έλυσαν κοινή συναινέσει τη συνεργασία τους.

Εμιράτα και Αλ-Αχλί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τις 11 Νοεμβρίου 2013 έως τις 11 Ιανουαρίου 2015, εργάστηκε στην Αλ Γουάχντα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στις 9 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ανακοινώθηκε η πρόσληψή του από την Αλ-Αχλί, προκαλώντας αντιδράσεις από φιλάθλους της ομάδας, που εξέφρασαν δυσαρέσκεια λόγω του φτωχού βιογραφικού του[7].

Επιστροφή στην Πορτογαλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 18 Ιανουαρίου 2016, μετά τη λύση της συνεργασίας του με την Αλ-Αχλί, ανέλαβε την Πόρτο, διαδεχόμενος τον Χουλέν Λοπετέγκι[8]. Αν και διατήρησε την ομάδα στην 3η θέση, υπέστη περισσότερες ήττες από τον προκάτοχό του και ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πορτογαλίας από την πρώην ομάδα του Μπράγκα, στα πέναλτι.

Στις 6 Ιουνίου 2016 επέστρεψε στη Μπράγκα, υπογράφοντας διετές συμβόλαιο[9]. Ωστόσο, στις 14 Δεκεμβρίου απολύθηκε, μετά από διαδοχικές εντός έδρας ήττες που οδήγησαν στον αποκλεισμό από το Europa League (από τη Σαχτάρ Ντόνετσκ, 2–4) και το Κύπελλο Πορτογαλίας (από την Κοβίλια, 1–2)[10].

Τον Ιανουάριο του 2017 ανέλαβε την Σάρτζα στα ΗΑΕ, όμως απολύθηκε εννέα μήνες αργότερα λόγω κακής εκκίνησης στη νέα σεζόν. Τον Φεβρουάριο του 2018 επέστρεψε στην Πορτογαλία, υπογράφοντας με τη Βιτόρια Γκιμαράες μέχρι το καλοκαίρι του 2019, αλλά αποχώρησε νωρίτερα με κοινή συναίνεση[11].

Τον Ιούλιο του 2018 επέστρεψε στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, αναλαμβάνοντας μετά από 13 χρόνια την τεχνική ηγεσία, σε μία περίοδο που ο σύλλογος είχε χάσει βασικούς παίκτες λόγω επιθέσεων από οπαδούς, ενώ ο προκάτοχός του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς απολύθηκε έπειτα από μόλις εννέα ημέρες. Στις 1 Νοεμβρίου, μετά από μέτριες εμφανίσεις και ήττα με 1–2 από την Εστορίλ στο Λιγκ Καπ, απομακρύνθηκε από τη θέση του[12].

Περιπέτεια στη Βενεζουέλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 4 Φεβρουαρίου 2020 ανέλαβε την εθνική ομάδα της Βενεζουέλας, διαδεχόμενος τον Ραφαέλ Ντουδαμέλ. Το ντεμπούτο του ήρθε στις 9 Οκτωβρίου, με ήττα 3–0 από την Κολομβία στα προκριματικά του Μουντιάλ 2022, με τον αγώνα να διεξάγεται υπό την καθοδήγηση του συμπατριώτη του Κάρλος Κεϊρόζ από την πλευρά της Κολομβίας[13].

Στο Κόπα Αμέρικα 2021, η Βενεζουέλα αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων με δύο ισοπαλίες και δύο ήττες. Ο Τιμ Βίκερι, Άγγλος αναλυτής, επαίνεσε τον Πεσέιρο για τα αποτελέσματα που πέτυχε εν μέσω πολλών κρουσμάτων COVID-19 και απουσίας σημαντικών παικτών, όπως ο Σαλομόν Ροντόν, που παρέμεινε στην Κίνα λόγω περιορισμών. Τον Αύγουστο του 2021 υπέβαλε την παραίτησή του, καθώς δεν είχε πληρωθεί για περισσότερο από έναν χρόνο, λόγω της οικονομικής κρίσης στη χώρα[14].

Η Νιγηρία κι ο τελικός του Κυπέλλου Εθνών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 29 Δεκεμβρίου 2021, ο Πεσέιρο έφτασε σε προφορική συμφωνία με την Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Νιγηρίας για να διαδεχθεί τον Γκέρνοτ Ρορ[15]. Επρόκειτο να μεταβεί στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής 2021 ως παρατηρητής, με τον Όγκουστιν Εγκουαβόεν να αναλαμβάνει προσωρινά. Ωστόσο, η συμφωνία δεν ολοκληρώθηκε καθώς ο Εγκουαβόεν παρέμεινε στον πάγκο μετά το τουρνουά.

Στις 15 Μαΐου 2022, ανακοινώθηκε τελικά επίσημα ως νέος προπονητής της εθνικής Νιγηρίας[16]. Οδήγησε την ομάδα στη 2η θέση του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2023, χάνοντας 2–1 στον τελικό από την οικοδέσποινα Ακτή Ελεφαντοστού. Μετά την επιτυχία αυτή, τιμήθηκε με το Τάγμα της Νιγηρίας από τον πρόεδρο Μπόλα Τινούμπου.

Αποχώρησε από την εθνική ομάδα την 1η Μαρτίου 2024, τονίζοντας πως "Μετά από 22 μήνες αφοσίωσης, θυσίας, έντονων συναισθημάτων και μεγάλου ενθουσιασμού, το συμβόλαιο μου με την Εθνική Νιγηρίας ολοκληρώθηκε και δεν πρόκειται να ανανεωθεί. Ήταν μεγάλη μου τιμή και προνόμιο να διατελέσω τεχνικός των σούπερ αετών"[17].

Συνέχεια στην Αίγυπτο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 14 Φεβρουαρίου 2025, ο Πεσέιρο επέστρεψε στους συλλόγους και ανέλαβε την Ζάμαλεκ, υπογράφοντας συμβόλαιο διάρκειας 1,5 έτους[18]. Στα τρία πρώτα του παιχνίδια σημείωσε ισάριθμες ισοπαλίες με σκορ 1–1[19].

  1. ↑ Agencias (9 Ιουλίου 2003). «Queiroz presenta a Peseiro y Di Salvo». Diario AS (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  2. ↑ UEFA.com. «The official website for European football». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  3. ↑ «Roménia: Rapid Bucareste cumpre acordo com José Peseiro» (στα pt-pt). Relvado.com. http://relvado.aeiou.pt/internacional/romenia-rapid-bucareste-cumpre-acordo-com-jose-peseiro. Ανακτήθηκε στις 2025-05-16. 
  4. ↑ «2010 FIFA WORLD CUP: Saudi rally to put huge dent in Iran\'s World Cup hopes - Taipei Times». www.taipeitimes.com. 30 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  5. ↑ «Saudi Arabia sack coach Jose Peseiro after shock Asian Cup loss - ESPN Soccernet». web.archive.org. 12 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  6. ↑ UEFA.com. «The official website for European football». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  7. ↑ Ghanem, Mohaned (9 Οκτωβρίου 2015). «Official: Al Ahly appoint José Peseiro as new manager». KingFut (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  8. ↑ Αντωνόπουλος, Άρης (19 Ιανουαρίου 2016). «Συμφώνησε με Πεσέιρο η Πόρτο!». Όλα Πράσινα. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  9. ↑ «SC Braga anuncia José Peseiro – Sporting Clube de Braga». web.archive.org. 17 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  10. ↑ Renascença (15 Δεκεμβρίου 2016). «Sete meses de Peseiro em Braga. Quase tudo falhou - Renascença». Rádio Renascença (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  11. ↑ Lusa, Agência. «Vitória de Guimarães anuncia saída de José Peseiro, por mútuo acordo». Observador (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  12. ↑ «José Peseiro despedido» (στα pt-PT). https://www.record.pt/futebol/futebol-nacional/liga-nos/sporting/detalhe/jose-peseiro-despedido. Ανακτήθηκε στις 2025-05-16. 
  13. ↑ «Colombia goleó a Venezuela en Barranquilla por la primera fecha de las Eliminatorias». infobae (στα Ισπανικά). 9 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  14. ↑ «Venezuela coach quits after a year with no pay». France 24 (στα Αγγλικά). 20 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  15. ↑ «NFF appoint former Porto and Venezuela mentor Peseiro as new Super Eagles coach | Goal.com» (στα αγγλικά). https://www.goal.com/en-ng/amp/news/nff-appoint-former-porto-and-venezuela-coach-peseiro-as-new/blt1f963d9bfff6bc0c/. Ανακτήθηκε στις 2025-05-16. 
  16. ↑ «José Peseiro finally appointed Super Eagles' coach - Daily Trust». https://dailytrust.com/ (στα Αγγλικά). 15 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025.  Εξωτερικός σύνδεσμος στο |website= (βοήθεια)
  17. ↑ Αφουξεντίδης, Χαράλαμπος (1 Μαρτίου 2024). «Ελεύθερος στην αγορά ο πρώην «πράσινος» τεχνικός, Ζοσέ Πεσέιρο». Όλα Πράσινα. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  18. ↑ «Euro boss 'poised' for African giants job after missing out on Usuthu». Kick Off (στα Αγγλικά). 14 Φεβρουαρίου 2025. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
  19. ↑ «Egito: Zamalek só sabe empatar com Peseiro ao leme». CNN Portugal (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2025. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζοζέ_Πεσέιρο&oldid=11094080"