Διεθνείς σχέσεις της Ιταλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έθνη με τα οποία η Ιταλία διατηρεί διπλωματικές σχέσεις.

Οι διεθνείς σχέσεις της Ιταλικής Δημοκρατίας (αγγλικά: Foreign relations of Italy‎‎) αναφέρονται στις εξωτερικές σχέσεις της ιταλικής κυβέρνησης με τον έξω κόσμο. Η Ιταλία, που βρίσκεται στην Ευρώπη, θεωρείται σημαντική δυτική δύναμη από την ενοποίησή της το 1861.[1] Οι κύριοι σύμμαχοί της είναι οι χώρες του ΝΑΤΟ και τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δύο οργανισμοί των οποίων η Ιταλία είναι ιδρυτικό μέλος. Η Ιταλία έγινε δεκτή στα Ηνωμένα Έθνη το 1955 και είναι μέλος και ισχυρός υποστηρικτής ενός μεγάλου αριθμού διεθνών οργανισμών, όπως του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) της Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου / Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Πρωτοβουλίας της Κεντρικής Ευρώπης.

Η σειρά της στην εκ περιτροπής προεδρία διεθνών οργανισμών περιλαμβάνει τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, το G7 και το Συμβούλιο της ΕΕ. Η Ιταλία είναι επίσης επαναλαμβανόμενο μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και είναι σημαντικός παράγοντας στην περιοχή της Μεσογείου καθώς έχει στενές σχέσεις με τις ρομανόφωνες χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Αν και είναι ένα κοσμικό κράτος, [2] η Ρώμη φιλοξενεί τον Πάπα και την έδρα της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία λειτουργεί ένα μεγάλο δικό της διπλωματικό σύστημα. Η Ιταλία διοικεί επί του παρόντος διάφορες πολυεθνικές δυνάμεις και έχει σημαντικά στρατεύματα σε όλο τον κόσμο για ειρηνευτικές αποστολές και για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, του παράνομου εμπορίου ναρκωτικών, της εμπορίας ανθρώπων, της πειρατείας και της τρομοκρατίας.[3]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εθνική ενοποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Ενοποίηση της Ιταλίας, Βασίλειο της Ιταλίας, και Ιταλική Αυτοκρατορία
Διαδραστικός χάρτης της ιταλικής ενοποίησης από το 1829 έως το 1871

Το Risorgimento ήταν η εποχή μεταξύ 1829-1871 που είδε την ανάδυση μιας εθνικής συνείδησης. Οι Ιταλοί πέτυχαν την ανεξαρτησία τους από την Αυστρία και από τον Οίκο των Βουρβόνων, εξασφαλίζοντας την εθνική ενοποίηση το 1861.[4][5] Ο παπισμός κάλεσε τη Γαλλία να αντισταθεί στην ενοποίηση, φοβούμενος ότι η παραίτηση από τον έλεγχο των Παπικών Κρατών θα αποδυνάμωνε την Εκκλησία και θα επέτρεπε στους φιλελεύθερους να κυριαρχήσουν στους συντηρητικούς Καθολικούς.[6] Η Ιταλία κατέλαβε τη Ρώμη το 1870 και αργότερα σχημάτισε την Τριπλή Συμμαχία (1882) με τη Γερμανία και την Αυστρία.

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Είσοδος της Ιταλίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο

Η Ιταλία νίκησε την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1911-1912.[7] Μέχρι το 1915, η Ιταλία είχε αποκτήσει στην Αφρική μια αποικία στην ακτή της Ερυθράς Θάλασσας (Ερυθραία), ένα μεγάλο προτεκτοράτο στη Σομαλία και διοικητική αρχή στην πρώην τουρκική Λιβύη. Εκτός Αφρικής, η Ιταλία κατείχε μια μικρή παραχώρηση στο Τιέντσιν στην Κίνα (μετά την Εξέγερση των Μπόξερ) και στα Δωδεκάνησα.

Η Αυστρία ξεκίνησε την επίθεση ενάντια στους όρους της συμμαχίας και η Ιταλία αποφάσισε να λάβει μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως κύρια συμμαχική δύναμη με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Δύο ηγέτες, ο πρωθυπουργός Αντόνιο Σαλάντρα και ο υπουργός Εξωτερικών Σίντνεϊ Σονίνο ήταν αυτοί που έλαβαν τις αποφάσεις. Το κύριο κίνητρό τους ήταν η κατάληψη εδαφών από την Αυστρία, όπως είχαν υποσχέθηκαν μυστικά η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία στη Συνθήκη του Λονδίνου του 1915. Επίσης, η Ιταλία κατέλαβε τη νότια Αλβανία και ίδρυσε ένα προτεκτοράτο πάνω από την Αλβανία, το οποίο παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1920.[8]

Οι Σύμμαχοι νίκησαν την Αυστριακή Αυτοκρατορία το 1918 και η Ιταλία έγινε ένας από τους κύριους νικητές του πολέμου. Στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού το 1919, ο Πρωθυπουργός Βιτόριο Εμανουέλε Ορλάντο εστίασε σχεδόν αποκλειστικά στα εδαφικά κέρδη, αλλά πήρε πολύ λιγότερα από ό,τι ήθελε και οι Ιταλοί ήταν πικρά αγανακτισμένοι όταν τους αρνήθηκαν τον έλεγχο της πόλης Φιούμε. Η διάσκεψη, υπό τον έλεγχο της Βρετανίας, της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών αρνήθηκε να εκχωρήσει τη Δαλματία και την Αλβανία στην Ιταλία, όπως είχε υποσχεθεί στη Συνθήκη του Λονδίνου. Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιαπωνία χώρισαν τις γερμανικές υπερπόντιες αποικίες σε δικές τους δικαιοδοσίες, εξαιρουμένης της Ιταλίας. Η Ιταλία επίσης δεν κέρδισε έδαφος από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μια εμφύλια αναταραχή ξέσπασε στην Ιταλία μεταξύ εθνικιστών που υποστήριζαν την πολεμική προσπάθεια και αντιτάχθηκαν σε αυτό που αποκαλούσαν «ακρωτηριασμένη νίκη» (όπως την ανέφεραν οι εθνικιστές) και αριστερών που ήταν αντίθετοι στον πόλεμο.[9]

Φασισμός 1922-1945[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Φασιστική Ιταλία

Η φασιστική κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με τον Μπενίτο Μουσολίνι το 1922 προσπάθησε να αυξήσει το μέγεθος της ιταλικής αυτοκρατορίας και να ικανοποιήσει τους ισχυρισμούς του Ιταλικού αλυτρωτισμού. Το 1935–36, η δεύτερη εισβολή στην Αιθιοπία, ήταν επιτυχημένη και η Ιταλία συγχώνευσε τη νέα της κατάκτηση με τις παλαιότερες αποικίες της στην Ανατολική Αφρική. Το 1939 η Ιταλία εισέβαλε στην Αλβανία και την ενσωμάτωσε στο φασιστικό κράτος. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1939–45), η Ιταλία σχημάτισε συμμαχία με τη Γερμανία (και ονομαστικά επίσης την Ιαπωνία) όπου και κατέλαβε πολλά εδάφη (συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Τυνησίας). Με το τέλος του πολέμου αναγκάστηκε να φύγει από όλες τις αποικίες και τα προτεκτοράτα της.[10][11]

Δημοκρατική εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Ιταλικός Εμφύλιος Πόλεμος και Ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο το 1943-1945 και την επακόλουθη οικονομική ύφεση, η Ιταλία έγινε δημοκρατία μετά από δημοψήφισμα, [12] και απόλαυσε ένα οικονομικό θαύμα, όπου προώθησε την ευρωπαϊκή ενότητα, εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και έγινε ενεργό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. [13] Η Ιταλία έλαβε εντολή από τα Ηνωμένα Έθνη για τη διαχείριση της Σομαλιλάνδης το 1950. Όταν η Σομαλία έγινε ανεξάρτητη το 1960, η ογδόη δεκαετία εμπειρία της Ιταλίας με την αποικιοκρατία έληξε.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ française, La Documentation. «L'Italie : un destin européen». www.ladocumentationfrancaise.fr. 
  2. ↑ Articles 3, 7, 8, 19, 20 of the Constitution of Italy; Constitutional Court's Decision n. 203/1989
  3. ↑ Documento programmatico pluriennale per la Difesa per il triennio 2014-2016. Italian Ministry of Defence, August 2014.
  4. ↑ Martin Collier, Italian Unification 1820–71 (2003)
  5. ↑ Taylor, Struggle for Mastery pp 99–125
  6. ↑ E.E.Y. Hales (1954). Pio Nono: A Study in European Politics and Religion in the Nineteenth Century. 
  7. ↑ Charles Stevenson, A Box of Sand: The Italo-Ottoman War 1911–1912: The First Land, Sea and Air War (2014)
  8. ↑ Nigel Thomas. Armies in the Balkans 1914–18. Osprey Publishing, 2001, p. 17.
  9. ↑ H. James Burgwyn, The legend of the mutilated victory: Italy, the Great War, and the Paris Peace Conference, 1915-1919 (1993).
  10. ↑ Stephen Corrado Azzi, "The Historiography of fascist foreign policy." Historical Journal 36.1 (1993): 187-203.
  11. ↑ H. James Burgwyn, Italian foreign policy in the interwar period, 1918-1940 (Greenwood, 1997).
  12. ↑ Damage Foreshadows A-Bomb Test, 1946/06/06 (1946). Universal Newsreel. 1946. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2012. 
  13. ↑ Sara Lorenzini, "The roots of a 'statesman': De Gasperi's foreign policy," Modern Italy (2009) 14#4 pp 473–484.

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν το 1945[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Azzi, Stephen Corrado. "The Historiography of Fascist Foreign Policy," Historical Journal (1993) 36#1 pp. 187–203 in JSTOR
  • Bosworth, Richard. Italy and the wider world 1860-1960 (2013) excerpt
  • Bosworth, Richard. Italy: The Least of the Great Powers: Italian Foreign Policy Before the First World War (1979)
  • Bosworth, Richard. Mussolini (2002) excerpt and text search
  • Burgwyn, H. James. The legend of the mutilated victory: Italy, the Great War, and the Paris Peace Conference, 1915-1919 (1993).
  • Burgwyn, H. James. Italian Foreign Policy in the Interwar Period, 1918-1940 (1997) excerpt and text search
  • Cassels, Alan. Italian Foreign Policy, 1918-1945: A Guide to Research and Research Materials (1997)
  • Chabod, Federico. Italian Foreign Policy: The Statecraft of the Founders, 1870-1896 (1996) excerpt and text search
  • Gooch, John. Mussolini and his Generals: The Armed Forces and Fascist Foreign Policy, 1922-1940 (2007) excerpt and text search
  • Knox, MacGregor. Common Destiny: Dictatorship, Foreign Policy, and War in Fascist Italy and Nazi Germany (2000)
  • Lowe, C. J. and F. Marzari. Italian Foreign Policy, 1870-1940 (2001) online
  • Maurizio Marinelli, Giovanni Andornino. Italy's Encounter with Modern China: Imperial dreams, strategic ambitions (New York: Palgrave Macmillan, 2014).
  • Maurizio Marinelli, "The Genesis of the Italian Concession in Tianjin: A Combination of Wishful Thinking and Realpolitik". Journal of Modern Italian Studies, 15 (4), 2010: 536–556.
  • Sette, Alessandro. "L'Albania nella strategia diplomatica italiana (1871-1915)", Nuova Rivista Storica, Vol. CII, n. 1 (2018), 321–378.
  • Smith, Denis Mack. Modern Italy: A Political History (1997)
  • Taylor, A.J.P. The Struggle for Mastery in Europe 1848–1918 (1954), covers all European diplomacy

Από το 1945[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Barberini, Pierluigi. "What strategy for Italy in the Mediterranean basin: rethinking the Italian approach to foreign, security and defense policy." (2020). online Αρχειοθετήθηκε 2022-09-30 στο Wayback Machine.
  • Baraggia, Antonia. "The Italian regions in the European Union." in Federalism and Constitutional Law: The Italian Contribution to Comparative Regionalism (2021).
  • Cladi, Lorenzo, and Mark Webber. "Italian foreign policy in the post-cold war period: a neoclassical realist approach." European security 20.2 (2011): 205–219.
  • Cladi, Lorenzo, and Andrea Locatelli. "Explaining Italian foreign policy adjustment after Brexit: a Neoclassical realist account." Journal of European Integration 43.4 (2021): 459-473.
  • Collina, Cristian. "A bridge in times of confrontation: Italy and Russia in the context of EU and NATO enlargements." Journal of Modern Italian Studies 13.1 (2008): 25–40.
  • Coticchia, Fabrizio, and Jason W. Davidson. Italian Foreign Policy During Matteo Renzi's Government: A Domestically Focused Outsider and the World (Rowman & Littlefield, 2019).
  • Coticchia, Fabrizio, and Valerio Vignoli. "Italian Foreign Policy: Still the Days Seem the Same?." in Foreign policy change in Europe Since 1991 (Palgrave Macmillan, Cham, 2021) pp. 179–204.
  • Coticchia, Fabrizio, and Francesco Niccolò Moro. "From enthusiasm to retreat: Italy and military missions abroad after the Cold War." Italian Political Science 15.1 (2020): 114-131.
  • Coticchia, Fabrizio. "A sovereignist revolution? Italy’s foreign policy under the “Yellow–Green” government." Comparative European Politics 19.6 (2021): 739-759. online
  • Coticchia, Fabrizio, and Jason W. Davidson. "The limits of radical parties in coalition foreign policy: Italy, hijacking, and the extremity hypothesis." Foreign Policy Analysis 14.2 (2018): 149-168.
  • Croci, Osvaldo. "The ‘Americanization’ of Italian foreign policy?" Journal of Modern Italian Studies 10.1 (2005): 10–26.
  • Cusumano, Eugenio, and Kristof Gombeer. "In deep waters: The legal, humanitarian and political implications of closing Italian ports to migrant rescuers." Mediterranean Politics 25.2 (2020): 245-253. online
  • Dentice, Giuseppe, and Federico Donelli. "Reasserting (middle) power by looking southwards: Italy’s policy towards Africa." Contemporary Italian Politics 13.3 (2021): 331-351.
  • Diodato, Emidio, and Federico Niglia. Berlusconi ‘The Diplomat’: Populism and Foreign Policy in Italy (Springer, 2018).
  • Faherty, Douglas M. Italian Foreign Policy: Trends for the Twenty-First Century (2012) excerpt
  • Giuntini, Federico Mariano. "Italian 'Yellow-Green Government' and the European Union: a complicated relationship." Journal of Governance and Politics 2 (2019): 19+
  • Lupo, Nicola, and Giovanni Piccirilli, eds. The Italian Parliament in the European Union (Oxford: Hart Publishing, 2017)
  • Natalizia, Gabriele, and Mara Morini. "Sleeping with the enemy: The not-so-constant Italian stance towards Russia." Italian Political Science 15.1 (2020): 42-59. online
  • Prontera, Andrea. "Italy, Russia and the Great Reconfiguration in East–West Energy Relations." Europe-Asia Studies 73.4 (2021): 647-672.
  • Ratti, Luca. "Italy and NATO in the 21st century: Still a formidable partnership?" in NATO and Transatlantic Relations in the 21st Century (Routledge, 2020) pp. 188–206.
  • Siddi, Marco. "Italy-Russia relations: Politics, energy and other businesses." ast European (2012): 73+ online.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Διεθνείς_σχέσεις_της_Ιταλίας&oldid=10476508"