Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ελευθεροτυπία (εφημερίδα)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ελευθεροτυπία
ΤύποςΚαθημερινή εφημερίδα
Μορφήταμπλόιντ
ΙδιοκτήτηςΧ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε. (1975-2011)
Τρίτη Όψη Α.Ε. Εντύπων και Ηλεκτρονικών Εκδόσεων (2013-2014)
Ελευθεροτυπία Μ.Α.Ε. (2024-σήμερα)
ΑρχισυντάκτηςΒαγγέλης Παναγόπουλος
Ίδρυση21 Ιουλίου 1975, πριν 49 έτη (1975--7-21)
Πολιτική τοποθέτησηΚεντροαριστερά
ΓλώσσαΕλληνικά
Διακοπή έκδοσης14  Νοεμβρίου 2014
ΈδραΚουμπάρη 4, 106 74, Αθήνα, Ελλάδα
ΙστοσελίδαΕπίσημη ιστοσελίδα
δεδομένα

Η Ελευθεροτυπία ήταν απογευματινή, καθημερινή εφημερίδα, που εκδιδόταν στην Αθήνα και κυκλοφορούσε πανελλαδικά από το 1975 έως και το 2014.

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκίνησε να εκδίδεται στις 21 Ιουλίου του 1975 και υπήρξε η πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε μετά τη μεταπολίτευση, καθώς οι υπόλοιπες της εποχής είτε απλά επανεκδόθηκαν μετά τη διακοπή της κυκλοφορίας τους κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών, είτε δεν είχαν διακόψει την κυκλοφορία τους.

Το πρώτο φύλλο της στήθηκε πάνω στα χνάρια του απεργιακού φύλλου Αδέσμευτη Φωνή, το οποίο είχε πρωτοκυκλοφορήσει στις 13 Μαΐου του 1975, εν μέσω της μεγάλης απεργίας των δημοσιογράφων. Το απεργιακό εκείνο φύλλο ήταν η απάντηση των απεργούντων αρχισυντακτών σε ένα αντίστοιχο φυλλάδιο που εξέδιδε τον καιρό της απεργίας η ένωση ιδιοκτητών και εκδοτών εφημερίδων με τα καθημερινά «νέα» της επιλογής τους.[1][2] Εμφανίσθηκε ως «η εφημερίδα των 70 συντακτών»,[3] με αρχικούς ιδιοκτήτες τον Χρήστο Τεγόπουλο, τον Χρήστο Σιαμαντά, τον Αλέξανδρο Σουδενό και άλλους, και με διευθυντή σύνταξης τον Αλέκο Φιλιππόπουλο. Τον Απρίλιο του 1976 τη διεύθυνση σύνταξης ανέλαβε ο Σεραφείμ Φυντανίδης. Μετά από δύο χρόνια (Μάιος 1978), ο έλεγχος της εφημερίδας περιήλθε αποκλειστικά στον πρώτο μέσω της εκδοτικής εταιρίας «Χ.Κ. Τεγόπουλος και Σία Εκδόσεις Α.Ε. - Ε.Π.Ε. - Α.Β.Ε.» και παρέμεινε έως τον θάνατό του (Νοέμβριος 2006).

Τον Νοέμβριο του 1975 κυκλοφόρησε και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, η πρώτη κυριακάτικη έκδοση απογευματινής εφημερίδας, ενώ τον Μάιο του 1978 κυκλοφόρησε και η Πρωινή Ελευθεροτυπία, παράλληλα με το απογευματινό φύλλο, χωρίς μάλιστα η έκδοση της μίας να επηρεάσει την κυκλοφορία της άλλης. Η πρωινή αυτή έκδοση διακόπηκε τρία χρόνια αργότερα (Μάιος 1981). Από τον Ιανουάριο του 1984 η εφημερίδα άλλαξε το σχήμα της σε ταμπλόιντ, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών.

Η Ελευθεροτυπία υπήρξε εξαρχής αντιπολιτευόμενη εφημερίδα προς τις τότε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας ενώ με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φάνηκε να έχει φιλοκυβερνητικό χαρακτήρα. Είχε μάλιστα υιοθετήσει το σλόγκαν «Στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία». Ωστόσο κατά καιρούς άσκησε στο ΠΑΣΟΚ έντονη κριτική, όπως στην περίοδο του Σκανδάλου Κοσκωτά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαιτίας της δημοσίευσης προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων που απαγορευόταν με νόμο της εποχής.

Ένα πρόσωπο που συνέδεσε το όνομά του με την εφημερίδα ήταν αυτό του Σεραφείμ Φυντανίδη, που υπήρξε διευθυντής της για περισσότερα από 30 χρόνια (μία θητεία από τις μακρότερες στον αθηναϊκό τύπο), από το ξεκίνημα της έκδοσης της εφημερίδας το 1976 (με μικρά διαλείμματα) μέχρι την παραίτησή του τον Απρίλιο του 2007. Τον αντικατέστησε ο Βαγγέλης Παναγόπουλος. Η καλύτερη κυκλοφοριακή περίοδος της εφημερίδας υπήρξε τον Νοέμβριο του 1977, όταν ο μέσος όρος πωλήσεων τον μήνα εκείνο έφτασε τα 160.448 φύλλα (105.066 σε Αθήνα - Πειραιά, 54.370 στη Θεσσαλονίκη).

Από τα χαρακτηριστικά της εφημερίδας ήταν και η σχετική με την επικαιρότητα φράση - σλόγκαν της τελευταίας σελίδας που καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1990. Γραφόταν από τον αρχισυντάκτη Γιώργο Παπαδόπουλο-Τετράδη.

Από το Μάιο του 1990 η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία[4] φιλοξενούσε στο περιοδικό Ε την ομάδα ερευνητών-δημοσιογράφων Ιός.[5] Ο Ιός λειτουργούσε με ελευθερία επιλογής των θεμάτων των ερευνών του και του σχεδιασμού των σελίδων του[6] και ασχολήθηκε εκτεταμένα με την ελληνική ακροδεξιά.[5] Το Νοέμβριο του 2010, μετά από έναν επανασχεδιασμό της Ελευθεροτυπίας, έπαυσε η δημοσίευση του Ιού και οι «φορείς» του, όπως ονομάζονταν οι συντάκτες του, έγιναν απλώς συντάκτες της εφημερίδας.[4]

Οικονομικά προβλήματα, επανέκδοση και οριστικό κλείσιμο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λόγω οικονομικών προβλημάτων της Χ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε., εκδότριας εταιρείας της Ελευθεροτυπίας,[7] σταμάτησαν οι πληρωμές των εργαζόμενων στην εφημερίδα τον Αύγουστο του 2011.[8] Το δάνειο από την Alpha Bank στο οποίο βασιζόταν η εκδότρια Μάνια Τεγοπούλου για την εκπλήρωση των οικονομικών υποχρεώσεων της εταιρείας, δεν εγκρίθηκε τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς με αποτέλεσμα να παραμένουν σε εκκρεμότητα οι οφειλές προς το προσωπικό, οι οποίες ανέρχονταν στα 3,2 εκ. ευρώ στις 2 Νοεμβρίου.[9] Στις 22 Δεκεμβρίου 2011 οι εργαζόμενοι, μετά από πληροφορίες ότι η εκδότρια εταιρεία είχε πρόθεση να υπαχθεί στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, αποφάσισαν την έναρξη επαναλαμβανόμενων 48ωρων απεργιών, αναστέλλοντας έτσι την κυκλοφορία της εφημερίδας.[10] Η εφημερίδα ζήτησε τελικά επίσημα την υπαγωγή της στο άρθρο 99 μερικές μέρες αργότερα, στις 30 Δεκεμβρίου.[11]

Μετά από περίπου ένα χρόνο, η εφημερίδα και η ιστοσελίδα κυκλοφόρησαν και πάλι στις 10 Ιανουαρίου 2013 με εκδότη τον Χάρη Οικονομόπουλο. Ωστόσο, λίγο μετά τα οικονομικά προβλήματα επέστρεψαν και η εφημερίδα έκλεισε οριστικά τον Νοέμβριο του 2014, με το αρχείο της ιστοσελίδας της να παραμένει προσβάσιμο μέχρι τον Οκτώβριο του 2021.

Στις 4 Μαρτίου 2024, η Alter Ego Media του Βαγγέλη Μαρινάκη απέκτησε τα περιουσιακά στοιχεία της εφημερίδας μετά από πλειστηριασμό. Το ποσό εξαγοράς ανήλθε στα 8,1 εκατ. €.[12] Στις 22 Οκτωβρίου 2024 συστάθηκε η Ελευθεροτυπία Μονοπρόσωπη Α.Ε. η οποία θα αναλάβει την εκ νέου έκδοση της ομότιτλης εφημερίδας.[13][14]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Ευχές για ένα καλό κι επιτυχημένο απεργιακό φύλλο με ένα ιστορικό ντοκουμέντο (μέρος 1)». Η Λέσχη, φτιάχνοντας τετράδια της Ανυπότακτης θεωρίας. 31 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014. 
  2. ↑ Κομίνης, Λυκούργος (1985). Η κρίση του ελληνικού Τύπου. Κάκτος. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014. 
  3. ↑ Αντύπας 2012, σ. 16
  4. ↑ 4,0 4,1 «Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ ΤΟΥ "ΙΟΥ"». Ο Ιός. 7 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2016. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Antonis A. Ellinas (2010). The Media and the Far Right in Western Europe: Playing the Nationalist Card. Κέημπριτζ: Cambridge University Press. σελ. 134, σημ. 12. 
  6. ↑ Ο Ιός (2015-08-30). «Ο αποχαιρετισμός». Εφημερίδα των Συντακτών. https://www.efsyn.gr/arheio/o-ios/38611_o-apohairetismos. Ανακτήθηκε στις 2016-05-02. 
  7. ↑ Μπενβενίστε, Ελίζα (17 Οκτωβρίου 2012). «Η Άγρια Δύση της Ελευθεροτυπίας». lifo.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2024. 
  8. ↑ «Ελευθεροτυπία: Καταβολή του δώρου Χριστουγέννων αλλά όχι μισθό». Enimerosi24.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2011. 
  9. ↑ «Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ Χ.Α./ΤΗΣ Ε.Κ.». in.gr. 2011-11-03. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304105059/http://finance.in.gr/ASEPressDetails.aspx?ID=35724. Ανακτήθηκε στις 2011-12-28. 
  10. ↑ ««Ελευθεροτυπία» είναι η ψυχή των εργαζομένων της!». Ελευθεροτυπία. 2011-12-22. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304193849/http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=333642. Ανακτήθηκε στις 2011-12-28. 
  11. ↑ «Αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 υπέβαλε η Ελευθεροτυπία». in.gr. 2011-12-30. https://www.in.gr/2011/12/30/greece/aitisi-ypagwgis-sto-arthro-99-ypebale-i-dieythynsi-tis-eleytherotypias/. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2011. 
  12. ↑ NEWSROOM (4 Μαρτίου 2024). «Ελευθεροτυπία: Στην Alter Ego τα σήματα - Ποιο είναι το αντίτιμο». News 24/7. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2024. 
  13. ↑ «Νέα εταιρεία για την Ελευθεροτυπία από την Alter Ego». e-tetRadio.gr. 23 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2024. 
  14. ↑ «Βαγγέλης Μαρινάκης: Στην τελική ευθεία η επιστροφή της Ελευθεροτυπίας - Το ΔΣ της νεοσύστατης εταιρείας». businessnews.gr. 23 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2024. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Αντύπας, Ντένης (2012). Ελευθεροτυπία, τρεις φόνοι και ένα πτώμα. Αθήνα: Κάκτος. ISBN 978-960-382-948-5. 
  • Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 22ος, σελίδα 396.
  • Αλέξης Ζαούσης, Κωνσταντίνος Στράτος, Οι εφημερίδες, εκδόσεις Γνώση, σελίδες 74 - 78.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Stub icon 1 Stub icon 2 Αυτό το λήμμα εφημερίδας της Ελλάδας χρειάζεται επέκταση. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελευθεροτυπία_(εφημερίδα)&oldid=10839296"