Φρουζίν
| Φρουζίν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1380 (περίπου) Βέλικο Τάρνοβο |
| Θάνατος | 1460 Μπρασόβ |
| Θρησκεία | Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ιβάν Σισμάν και Ντράγκανα Λαζάρεβιτς Σισμάν |
| Αδέλφια | Αλέξανδρος (γιος του Ιβάν Σισμάν) |
| Οικογένεια | Οίκος του Σισμάν |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φρουζίν, βουλγαρικά: Фружин / Fruzhin επίσης μεταγραφή Fružin ή Frujin, (π. δεκαετία 1380 - π. 1460) από τον Οίκο του Σρατσιμίρ ήταν Βούλγαρος ευγενής του 15ου αι. που πολέμησε ενεργά κατά της Οθωμανικής κατάκτησης της Β΄ Βουλγαρικής αυτοκρατορίας. Γιος ενός από τους τελευταίους Βούλγαρους τσάρους, του Ιβάν Σισμάν τσάρου του Τάρνοβο, ο Φρουζίν συνδιοργάνωσε τη λεγόμενη Εξέγερση του Κωνσταντίνου και του Φρουζίν μαζί με τον Κωνσταντίνο Β΄ του Βιντίν, τους τελευταίους Βούλγαρους μονάρχες. Ο Φρουζίν είχε την έδρα του κυρίως στο βασίλειο της Ουγγαρίας, όπου ήταν ηγεμόνας της κομητείας Tέμες. [1]
Ούτε η ημερομηνία γέννησης του Φρουζίν, ούτε η βιογραφία του πριν από την Άλωση του Tάρνοβo από τους Οθωμανούς το 1393 είναι γνωστά, αλλά από τη συμμετοχή του στην εξέγερση του 1404, η πρώτη μπορεί να περιοριστεί στη δεκαετία του 1380, την ίδια δεκαετία που παντρεύτηκαν οι γονείς του, και δεν υπάρχει καμία αναφορά του ότι ήταν νόθος. Είχε έναν αδελφό τον Αλέξανδρο, ο οποίος ασπάστηκε το Ισλάμ μετά την Οθωμανική κατάκτηση, υιοθετώντας το όνομα Ισκεντέρ και έγινε κυβερνήτης της Σαμψούντας και στη συνέχεια της Σμύρνης, όπου απεβίωσε το 1418. Καθώς η πρωτεύουσα Tάρνοβo καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, ο Φρουζίν κατέφυγε αρχικά στις περιοχές τού θείου του Iβάν Στρασιμίρ στο Βιντίν, στα βορειοδυτικά της Βουλγαρίας. Εγκαταστάθηκε στην Ουγγαρία υπό τον Σιγισμούνδο Α΄ λίγο καιρό μετά. Ο Σιγισμούνδος δέχτηκε τον Φρουζίν στην Αυλή του και αναγνώρισε την αξίωσή του για τον βουλγαρικό θρόνο. [1] Στην Ουγγαρία έγινε μέλος του Τάγματος του Δράκου με κάποιον άλλο διάσημο ευγενή, όπως ο Φίλιπο Σκολάρι, ο Βλαντ Ντράκουλα και ο Σκεντέρμπεης.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ Β΄ μπορεί επίσης να ήταν νόθος ετεροθαλής αδελφός του Φρουζίν.
Πιθανώς το 1404, ο Φρουζίν ηγήθηκε μιας αντι-οθωμανικής εξέγερσης στα βουλγαρικά εδάφη μαζί με τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο Β', γιο τού Ιβάν Σρατσιμίρ και τελευταίο βασιλεύοντα Βούλγαρο μονάρχη στο Βιντίν. Παρά τις αντικρουόμενες ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με το εύρος και το μέγεθος της εξέγερσης, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Κωνσταντίνος Β΄ και ο Φρουζίν κατάφεραν να αποκαταστήσουν την κυριαρχία τους σε τουλάχιστον ένα μέρος των βουλγαρικών εδαφών. Ωστόσο, η εξέγερση καταπνίγηκε (πιθανότατα το 1413 ή το 1418) και ο Φρουζίν επέστρεψε στην Ουγγαρία. [1]
Το 1425 ο Φρουζίν συμμετείχε στην ουγγρική υπηρεσία σε μία κοινή επιδρομή Ούγγρων και Βλάχων στις πόλεις Βιντίν, Oρυάχοβοo και Σιλίστρα στον Δούναβη μαζί με τον Νταν Β΄ και τον Φιλίπο Σκολάρι. Ο Σιγισμούνδος επιβράβευσε τη στρατιωτική θητεία του Φρουζίν με έναν τίτλο ευγένειας, δίνοντάς του τη διακυβέρνηση της κομητείας Τέμες και παρέχοντάς του μία προσωπική ιδιοκτησία στη Λίπα. Ο Φρουζίν επισκέφτηκε τη Δημοκρατία της Ραγκούσας (Ντουμπρόβνικ) και τους ηγέτες της Αλβανικής εξέγερσης το 1435, σε μία μυστική διπλωματική αποστολή του Σιγισμούνδου. [1]
Το 1444 συμμετείχε με τον Βλαδίσλαο Γ΄ της Πολωνίας στη Σταυροφορία της Βάρνας, μία προσπάθεια να διώξει τους Οθωμανούς μακριά από τη Βουλγαρία και την Ευρώπη. Η εκστρατεία τελείωσε με καταστροφή, καθώς ο Βλάντισλαβ Γ΄ απεβίωσε στη μάχη της Βάρνας στη Μαύρη Θάλασσα και ο Φρουζίν δεν αναφέρεται σε μεταγενέστερες ιστορικές πηγές. [1] Ο Φρουζίν απεβίωσε στο Μπρασόβ το 1460.
