Τζον Μέιτζορ
| Τζον Μέιτζορ John Major | |
|---|---|
.jpg) | |
| Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου | |
| Περίοδος 28 Νοεμβρίου 1990 – 2 Μαΐου 1997 | |
| Μονάρχης | Ελισάβετ Β΄ |
| Προκάτοχος | Μάργκαρετ Θάτσερ |
| Διάδοχος | Τόνι Μπλερ |
| Ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος | |
| Περίοδος 27 Νοεμβρίου 1990 – 19 Ιουνίου 1997 | |
| Προκάτοχος | Μάργκαρετ Θάτσερ |
| Διάδοχος | Ουίλιαμ Χέιγκ |
| Καγκελάριος του Θησαυροφυλακίου | |
| Περίοδος 26 Οκτωβρίου 1989 – 28 Νοεμβρίου 1990 | |
| Πρωθυπουργός | Μάργκαρετ Θάτσερ |
| Προκάτοχος | Νάιτζελ Λόσον |
| Διάδοχος | Νόρμαν Λάμοντ |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 29 Μαρτίου 1943, Σάρρεϋ, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο |
| Εθνότητα | Αγγλική |
| Υπηκοότητα | Ηνωμένο Βασίλειο |
| Πολιτικό κόμμα | Συντηρητικό Κόμμα |
| Σύζυγος | Νόρμα Μέιτζορ (από 1970)[1] |
| Παιδιά | Elizabeth Major[2] James Major[2] |
| Σπουδές | Rutlish School[3] |
| Επάγγελμα | Πολιτικός |
| Βραβεύσεις | Knight of the Garter (23 Απριλίου 2005) British Sports Book Awards Grand Cordon of the Order of the Rising Sun (8 Μαΐου 2012)[4] Τάγμα της Περικνημίδας Τάγμα των Εταίρων της Τιμής Τάγμα του Ανατέλλοντος Ηλίου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σερ Τζον Ρόι Μέιτζορ (αγγλικά: John Roy Major, 29 Μαρτίου 1943) είναι Βρετανός πολιτικός, που υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και ως Ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος, από το 1990 έως το 1997.[5]
Υπηρέτησε για μερικές ημέρες, από τον Μάιο έως τον Ιούνιο του 1997, ως Αρχηγός της Α.Μ. Πλέον Πιστής Αντιπολίτευσης του Ηνωμένου Βασιλείου.
Υπό την Κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ, χρημάτισε ως Καγκελάριος του Θησαυροφυλακίου (Υπουργός Οικονομικών) (1989-1990), ως Υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτειακών Υποθέσεων (1989), και ως Γενικός Γραμματέας του Θησαυροφυλακίου (1987-1989).[6]
Υπηρέτησε ως βουλευτής της Βουλής των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου, με το Συντηρητικό Κόμμα, για την εκλογική περιφέρεια του Χάντινγκτον, από το 1979 έως το 2001, οπότε αποχώρησε από την ενεργό πολιτική.[7]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1943, στο Σάτον του Σάρρεϋ της Αγγλίας, από σχετικά φτωχή οικογένεια και μεγάλωσε στο Μπρίξτον. Δούλεψε αρχικά ως υπάλληλος σε ασφαλιστική εταιρεία, στη συνέχεια στην Ηλεκτρική Εταιρεία του Λονδίνου και έγινε διευθύνων σύμβουλος της Στάνταρντ Τσάρτερντ.[8]
Εξελέγη Μέλος του Κοινοβουλίου το 1979 με το Συντηρητικό Κόμμα και γρήγορα άρχισε να ανελίσσεται στην ιεραρχία του. Το 1987 διορίστηκε γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών και δύο χρόνια αργότερα, σε κυβερνητικό ανασχηματισμό τον Ιούλιο του 1989, διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών αντικαθιστώντας τον Τζέφρι Χόουβ. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους έγινε υπουργός Οικονομικών και εφάρμοσε νεοφιλελεύθερη πολιτική. Παρουσίασε τον ετήσιο προϋπολογισμό για το έτος 1990.[9]
Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 28 Νοεμβρίου 1990 μετά την παραίτηση της Θάτσερ από την πρωθυπουργία, ο Μέιτζορ διορίστηκε σε αυτή τη θέση. Κατά τη διάρκεια της θητείας του το Ηνωμένο Βασίλειο αναμείχθηκε ενεργά στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 και διαπραγματεύτηκε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετώπισε μεγάλη οικονομική κρίση, με πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν ή να χρεοκοπούν, ενώ η ανεργία έφτασε σε υψηλότατα επίπεδα το 1991. Παρά τις αντίθετες προβλέψεις, το Συντηρητικό Κόμμα κέρδισε με μικρή πλειοψηφία τις γενικές εκλογές του 1992 και ο Μέιτζορ παρέμεινε στο πόστο του. Στην οικονομία, ο Μέιτζορ εφάρμοσε νεοφιλελεύθερη συντηρητική πολιτική και κατάργησε το λεγόμενο κεφαλικό φόρο επί κυβέρνησης Μάργκαρετ Θάτσερ, ο οποίος είχε ξεσηκώσει διαμαρτυρίες και τον αντικατέστησε το 1992 με τα δημοτικά τέλη. Ο Μέιτζορ, θερμός φιλοευρωπαϊστής, επιθυμούσε την ένταξη της Μεγάλης Βρετανίας σε κοινή νομισματική ζώνη με άλλα κράτη, αλλά ωστόσο οι σφοδρές διαμαρτυρίες από το ίδιο του το κόμμα τον ανάγκασαν να αποσύρει την πρότασή του. Ο Μέιτζορ επίσης έθεσε την έναρξη των συνομιλιών με τη Βόρεια Ιρλανδία για την τελική ειρήνευση, πράγμα που αναγνωρίζεται ως η μεγαλύτερη επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής του. Η οικονομική ανάκαμψη μετά το 1995 ανέβασε τη δημοτικότητα της κυβέρνησης, ωστόσο τα πολυάριθμα σκάνδαλα μελών του Συντηρητικού Κόμματος επέφεραν μεγάλο πλήγμα στην αξιοπιστία της κυβέρνησης και το 1996 το Συντηρητικό Κόμμα απώλεσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τελικά, ο δημοφιλής ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Τόνι Μπλερ κατάφερε να νικήσει στις γενικές εκλογές του 1997 το Μέιτζορ με διαφορά 13%. Ο Μέιτζορ παρέδωσε τη θέση του στις 2 Μαΐου 1997 και παρέμεινε επί ένα μήνα αρχηγός της αντιπολίτευσης και του Συντηρητικού Κόμματος έως τον Ιούνιο του 1997, οπότε παραιτήθηκε και από αυτές τις θέσεις. Το 2001 παρέδωσε και τη βουλευτική του έδρα και από τότε έχει αποχωρήσει από την πολιτική.
Μετά την πρωθυπουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την αποχώρησή από την πολιτική, ο Μέιτζορ κράτησε ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ, ενώ αρνήθηκε να του παραχωρηθεί τίτλος ευγενείας, εκτός από αυτόν του Sir. Συμμετείχε μόνο σε ελάχιστες εκδηλώσεις και σε συναντήσεις με τους διαδόχους του στην πρωθυπουργία. Το 2013 έγινε ο γηραιότερος εν ζωή πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, μετά τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο Μέιτζορ έκανε μία επανεμφάνιση στην πολιτική το 2016, όταν ανακοίνωσε την αντίθεσή του ως προς την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο δημοψήφισμα που διεξήχθη για αυτό το θέμα οι πολίτες αποφάσισαν την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ p18326.htm#i183254. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ «Who's who» (Βρετανικά αγγλικά, Αγγλικά) A & C Black. U26366.
- ↑ «Embassy of Japan in the UK». Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2023.
- ↑ https://www.gov.uk/government/history/past-prime-ministers/john-major
- ↑ «BIOGRAPHY – The Rt. Hon. Sir John Major KG CH» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2022.
- ↑ https://members.parliament.uk/member/119/career
- ↑ «Sir John Major | One Young World». www.oneyoungworld.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2022.
- ↑ Scott, Peter (2009-03-01). «The Major governments and the limits of neo-liberal reform of the means of state power» (στα αγγλικά). Observatoire de la société britannique (7): 287–307. doi:. ISSN 1775-4135. https://journals.openedition.org/osb/835.
|