Σεϊγκάντο-τζι

Σεϊγκάντο-τζι
	青岸渡寺
Είδος	βουδιστικός ναός και chokugan-ji
Γεωγραφικές συντεταγμένες	33°40′11″N 135°53′24″E
Θρήσκευμα	Τεντάι
Διοικητική υπαγωγή	Νατσικατσούουρα
Χώρα	Ιαπωνία
Προστασία	τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 2004) και σημαντικό πολιτιστικό αγαθό της Ιαπωνίας
Ιστότοπος
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Συντεταγμένες: 33°40′10.70″N 135°53′23.61″E / 33.6696389°N 135.8898917°E / 33.6696389; 135.8898917

Το Σεϊγκάντο-τζι (青岸渡寺) είναι βουδιστικός ναός της σχολής Τεντάι στο νομό Βακαγιάμα της Ιαπωνίας. Το 2004, καταχωρήθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO μαζί με άλλες τοποθεσίες, με την ονομασία «Ιερές Τοποθεσίες και Διαδρομές Προσκυνήματος στην οροσειρά Κίι». Σύμφωνα με έναν θρύλο, ιδρύθηκε από τον ιερέα Ραγκιό Σόνιν, έναν μοναχό από την Ινδία. Ο ναός χτίστηκε επίτηδες κοντά στους καταρράκτες Νάτσι, όπου μπορεί να ήταν προηγουμένως τόπος λατρείας της φύσης. Το Σεϊγκάντο-τζι είναι μέρος του συγκροτήματος ιερών Κουμάνο Σάνζαν και ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους λίγους τζίνγκου-τζι (jingū-ji) (ναούς-ιερά), που εξακολουθούν να υπάρχουν μετά τον βίαιο διαχωρισμό του Σιντοϊσμού και του Βουδισμού, που επέβαλε η ιαπωνική κυβέρνηση κατά την αποκατάσταση του Μεϊτζί.^[2]^[3]

Είναι το Νο. 1 (πρώτη στάση) του προσκυνήματος Σαϊγκόκου Κάννον και ένα σημαντικό πολιτιστικό αγαθό της Ιαπωνίας.

Ιστορία

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Νιντόκου (313 – 399), σύμφωνα με το μύθο του ναού, ο Ραγκιό Σόνιν, ένας μοναχός από την Ινδία, ήρθε εδώ ακολουθώντας τον ποταμό αναζητώντας ένα κατάλληλο μέρος, για να ασκηθεί και βρήκε τον καταρράκτη Νάτσι. Αφού εξασκήθηκε στο σουγκιό (shugyō), ο Κάννον του εμφανίστηκε στη βάση του καταρράκτη και έτσι έχτισε ένα ερημητήριο αφιερωμένο στον Κάννον σε αυτό το μέρος.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της αυτοκράτειρας Σουίκο (592 – 628), ο Σομπούτσου Σόνιν ήρθε εδώ από το Γιαμάτο, για να γίνει ασκητής. Εκείνη την εποχή χάραξε μια εικόνα του Νιοϊρίν Κάννον ύψους 4 μέτρων από ένα μόνο κομμάτι δέντρου καμέλιας. Το Χόντο (κύριος ναός) χτίστηκε, για να φυλάξει αυτήν την εικόνα, που έγινε το επίκεντρο της λατρείας του Νάτσι Κάννον και είναι η εικόνα που βρίσκεται στο σημερινό Νιορίντο.

Το 988 ο αυτοκράτορας Καζάν (花山天皇) (968-1008) επισκέφτηκε την περιοχή Κουμάνο στο πρώτο του προσκύνημα και, συγκινημένος βαθιά από την εικόνα του Κάννον, κήρυξε αυτόν τον Ναό ως ένα σημείο από το προσκύνημα του Σαϊγκόκου Κάννον. Λέγεται ότι ο αυτοκράτορας Καζάν ολοκλήρωσε 1000 ημέρες σοβαρής πνευματικής εκπαίδευσης κάτω από τον καταρράκτη, και μετά είχε ένα όραμα του Κάννον με τη μορφή του κάμι Κουμάνο Γκόνγκεν. Το κάμι έδωσε εντολή στον αυτοκράτορα να βρει τον ιερέα Μπουτσουγκάν της Χασεντέρα (Ναός ν. 8 του προσκυνήματος), ο οποίος βοήθησε τον αυτοκράτορα να χαράξει εκ νέου την τρέχουσα διαδρομή του προσκυνήματος.

Ο αυτοκράτορας Καζάν έγραψε όλα τα ποιήματα goeika που χρησιμοποιούνται ακόμα σε όλο το προσκύνημα ως ιεροί ύμνοι. Έγινε συνήθεια στα μεταγενέστερα χρόνια για άλλους αυτοκράτορες, που πήγαιναν σε αυτό το προσκύνημα να συνθέτουν επίσης δικά τους ποιήματα για κάθε έναν από τους ιερούς τόπους.

Επειδή ο αυτοκράτορας Γκο-Τόμπα (1180-1239, περίοδος βασιλείας του: 1183–1198) έκανε το προσκύνημα στο Κουμάνο 31 φορές και ο διάδοχός του αυτοκράτορας Γκο-Σιρακάβα (1127 – 1192, περίοδος βασιλείας του: 1155 – 1158) το έκανε 34 φορές, το προσκύνημα έγινε δημοφιλές αυτήν την εποχή. Ωστόσο, μέλη της αυλής έρχονταν εδώ για περίπου 400 χρόνια πριν από αυτό, πιστεύοντας ότι ήταν κοντά στο παραδεισένιο νησί του Κάννον, που βρίσκεται στα νότια της Ιαπωνίας, που ονομάζεται Φουνταράκου (Πολάτα στα σανσκριτικά).

Τα κτήρια του ναού, όπως και πολλοί από τους ναούς στη διαδρομή του προσκυνήματος, κάηκαν ολοσχερώς από τον Όντα Νομπουνάγκα κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων του 16ου αιώνα. Ο Νιορίντο (Nyorindō) (Κύριος Ναός) ξαναχτίστηκε το 1587 από τον Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, τον Αυτοκρατορικό Αντιβασιλέα, που ένωσε την Ιαπωνία μετά τους πολέμους. Είναι χαρακτηριστικό του στιλ αρχιτεκτονικής της εποχής Μομογιάμα με μια χαρακτηριστική οροφή που ονομάζεται ιριμόγια. Το Νιορίντο είναι πολιτιστική κληρονομιά, που καταγράφεται ως εθνικά σημαντική πολιτιστική ιδιοκτησία.

Όταν η κυβέρνηση αποκατέστησε την εξουσία του Αυτοκράτορα κατά την εποχή του Μεϊτζί (1868 - 1912), έγινε μια προσπάθεια διαχωρισμού βουδιστικών ναών και σιντοϊστικών ιερών, που για πάνω από χίλια χρόνια είχαν τους ίδιους τόπους λατρείας. Εξαιτίας αυτού, το Σεϊγκάντο-τζι καταργήθηκε επίσημα, οι ιερείς στερήθηκαν την εξουσία τους και δεν δόθηκε χρηματοδότηση στον ναό. Εκείνη την εποχή, το Σεϊγκάντο-τζι είχε τρεις κύριους ναούς καθώς και 37 κτήρια κατοικιών και εκπαίδευσης. Αλλά το μόνο που έμεινε μετά την Αποκατάσταση του Μεϊτζί ήταν το Νιορίντο και οι κατοικίες του ηγούμενου. Ωστόσο, σταδιακά τον επόμενο αιώνα ξαναχτίστηκε σιγά-σιγά λόγω της θέσης του ως σημαντικό τμήμα της λατρείας του βουνού Κουμάνο-Νάτσι του Σουγκέντο.

Το 1918, ένας τύμβος Σούτρα ανασκάφηκε στη βάση του καταρράκτη και βρέθηκε ότι περιείχε πολλά σημαντικά αρχαιολογικά αντικείμενα, όπως αγάλματα, καθρέφτες, εξαρτήματα βωμού και κυλίνδρους Σούτρα. Αυτά εκτίθενται τώρα στο Ryuhoden ("Αίθουσα Θησαυρού"), που βρίσκεται δίπλα στην Παγόδα. Αυτοί οι τύμβοι Σούτρα δημιουργήθηκαν από ιερείς σε περιόδους πολέμου, για να κρύψουν τους θησαυρούς τους, αλλά και πολλά αντικείμενα θάφτηκαν με αυτόν τον τρόπο ως αποτέλεσμα της πεποίθησης ότι το τέλος του κόσμου ερχόταν στις αρχές του 10ου αιώνα. ^[4]

Κτήρια και σημεία ενδιαφέροντος εντός του ναού

Δασικό μονοπάτι Νταϊμονσάκα
Σάνμον (Πύλη του Βουνού)
Ναός Κουμάνο Νάτσι Τάισα (χέιντεν)
Αίθουσα Θησαυρού Χομοτσούντεν
Νιορίντο (Nyoirindō) (Ο Ναός του Κάννον), ο κύριος ναός (Χόντο)
Παγόδα Σαντζούντο (παγόδα 3 ορόφων)
Νάτσι-νο-Τάκι (Καταρράκτης Νάτσι)
Νιοχόντο (Nyohōdō) (Αίθουσα του Φαναριού)
Κεντρικό κτήριο του ηγούμενου
Φουνταρακουσάν-τζι (補陀洛山寺, Fudarakusan-ji) ^[5]

Εικόνες

Χόντο (Nyoirindō), η κεντρική αίθουσα
Κεντρική πύλη
Θέα από τη βεράντα
Σόρο (Καμπαναριό)
Τριώροφη παγόδα (Παγόδα Σαντζούντο)
Το Σεϊγκάντο-τζι δίπλα στον καταρράκτη Νάτσι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Σεϊγκάντο-τζι

Παραπομπές

↑ kunishitei.bunka.go.jp/heritage/detail/102/2916.
↑ For details of the subject of shrine temples, see the article Shinbutsu shūgō.
↑ «Jungūji». Encyclopedia of Shinto. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2010.
↑ Juno, Cate Kodo. «History of Seigantoji». Sacred Japan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2014.
↑ Juno, Cate Kodo. «Places of Interest at Seigantoji». Sacred Japan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2014.

[d52a873ae87c5eb8d9f5ef905489464e244c374d-1] unishitei.bunka.go.jp/heritage/detail/102/2916.

[2] For details of the subject of shrine temples, see the article Shinbutsu shūgō.

[3] «Jungūji». Encyclopedia of Shinto. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2010.

[4] Juno, Cate Kodo. «History of Seigantoji». Sacred Japan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2014.

[5] Juno, Cate Kodo. «Places of Interest at Seigantoji». Sacred Japan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2014.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]