Σαιντ-Σαπέλ
Συντεταγμένες: 48°51′19.33″N 2°20′42.10″E / 48.8553694°N 2.3450278°E
| Σαιντ-Σαπέλ | |
|---|---|
| Sainte Chapelle | |
 | |
 | |
 | |
| Είδος | παρεκκλήσιο[1] και secularized church |
| Αρχιτεκτονική | Rayonnant |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°51′19″N 2°20′42″E |
| Θρήσκευμα | Καθολικισμός[2] |
| Θρησκευτική υπαγωγή | ρωμαιοκαθολική αρχιεπισκοπή του Παρισιού |
| Διοικητική υπαγωγή | Σαιν-Ζερμαίν-λ'Οσερουά[3] και 1ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού |
| Χώρα | Γαλλία[1][3] |
| Έναρξη κατασκευής | 1246 |
| Ύψος | 75,75 μέτρα |
| Αρχιτέκτονας | Pierre de Montreuil |
| Προστασία | κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1862)[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η Σαιντ-Σαπέλ (Γαλλικά: Sainte-Chapelle, Άγιο Παρεκκλήσιο) είναι βασιλικό παρεκκλήσι στο μεσαιωνικό Παλαί ντε λα Σιτέ, το ανάκτορο των βασιλέων της Γαλλίας έως τον 14ο αιώνα, στο νησί Ιλ ντε λα Σιτέ στον ποταμό Σηκουάνα στο Παρίσι της Γαλλίας, στο 1ο διαμέρισμα.
Η κατασκευή άρχισε το 1242 και το παρεκκλήσι καθαγιάσθηκε τον Απρίλιο 1248. [4] Ανεγέρθηκε από τον βασιλιά Λουδοβίκο Θ' της Γαλλίας για να στεγάσει τη συλλογή του από τα λείψανα του Θείου Πάθους του Χριστού που είχε αποκτήσει το 1239, μεταξύ των οποίων το Ακάνθινο στεφάνι του Χριστού - ένα από τα πιο σημαντικά λείψανα του μεσαιωνικού Χριστιανισμού, [5]που αργότερα τοποθετήθηκε στον κοντινό καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων μέχρι την πυρκαγιά του 2019, από την οποία διασώθηκε.[6]
Μαζί με την Κονσιερζερί, το παρεκκλήσι Σαιντ-Σαπέλ είναι ένα από τα αρχαιότερα κτίσματα που σώθηκαν από το βασιλικό παλάτι στο Ιλ ντε λα Σιτέ. Αν και υπέστη καταστροφές κατά τη Γαλλική Επανάσταση, αποκαταστάθηκε τον 19ο αιώνα και έχει μια από τις πιο εκτεταμένες επιφάνειες βιτρό του 13ου αιώνα στον κόσμο.
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Παρεκκλήσι Σαιντ-Σαπέλ έχει μήκος 36 μέτρα, πλάτος 17 μέτρα και ύψος 42,5 μέτρα, ολοκληρώθηκε το 1248 μετά από εργασίες μόνο έξι ετών και θεωρείται από τα υψηλότερα επιτεύγματα γοτθικής ακτινωτής αρχιτεκτονικής της περιόδου. Τα εντυπωσιακά πολύχρωμα βιτρό καλύπτουν σχεδόν όλο το επάνω μέρος του ναού, φτάνοντας σε ύψος έως τα 15 μέτρα. Τα βιτρό καλύπτουν μια επιφάνεια περίπου 750 τετραγωνικών μέτρων και αναπαριστούν 1113 διαφορετικές εικόνες και παραστάσεις από την Παλαιά διαθήκη και την Αποκάλυψη.[7]
Το παρεκκλήσι είχε δύο επίπεδα, το κατώτερο επίπεδο για τους υπαλλήλους του βασιλιά και το ανώτερο επίπεδο για τον βασιλιά και τη βασιλική οικογένεια. Το ανώτερο παρεκκλήσι συνδέονταν απευθείας με την κατοικία του βασιλιά από ένα σκεπαστό πέρασμα. Μόνο ο βασιλιάς επιτρεπόταν να αγγίξει το στέμμα των αγκαθιών, το οποίο έβγαζε κάθε χρόνο τη Μεγάλη Παρασκευή.[8]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το παρεκκλήσι Σαιντ-Σαπέλ ή Άγιο Παρεκκλήσιο, στην αυλή του βασιλικού παλατιού στο Ιλ ντε λα Σιτέ (τώρα μαζί με την Κονσιερζερί βρίσκεται στο χώρο του Δικαστικού μεγάρου του Παρισιού), χτίστηκε για να στεγάσει τη συλλογή λειψάνων του Χριστού του βασιλιά Λουδοβίκου Θ' της Γαλλίας, η οποία περιελάμβανε το Ακάνθινο στεφάνι, το Άγιο Μανδήλιο και περίπου άλλα 30 αντικείμενα. Ο Λουδοβίκος αγόρασε τα λείψανα του Θείου Πάθους από τον Βαλδουίνο Β΄, τον Λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, για το ποσό των 135.000 λιβρών, [9]αν και αυτά τα χρήματα καταβλήθηκαν στους Ενετούς, στους οποίους τα λείψανα είχαν ενεχυριασθεί.
Τα λείψανα έφτασαν στο Παρίσι τον Αύγουστο του 1239, μεταφέρθηκαν δε από τη Βενετία από δύο Δομινικανούς μοναχούς. Κατά την άφιξη, πραγματοποιήθηκαν εορταστικές εκδηλώσεις διάρκειας μιας εβδομάδας. Στο τελευταίο στάδιο του ταξιδιού τους τα μετέφερε ο ίδιος ο βασιλιάς, γυμνόπους και με ενδυμασία μετανοούντος, σκηνή που απεικονίζεται σε παράθυρο της νότιας πλευράς του παρεκκλησίου. Τα λείψανα αποθηκεύτηκαν σε ένα μεγάλο και περίτεχνο ασημένιο σεντούκι, για το οποίο ο Λουδοβίκος διέθεσε άλλες 100.000 λίβρες.
Ολόκληρο το παρεκκλήσι κόστισε 40.000 λίβρες για να χτιστεί και να διακοσμηθεί. Μέχρι να ολοκληρωθεί το 1248, τα λείψανα στεγάστηκαν στο παρεκκλήσι του κάστρου της Βενσέν και σε ένα ειδικά χτισμένο παρεκκλήσι στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι. Το 1246, τμήματα του Τιμίου Σταυρού και της Ιερής λόγχης προστέθηκαν στη συλλογή του Λουδοβίκου, μαζί με άλλα λείψανα. Το παρεκκλήσι καθαγιάσθηκε στις 26 Απριλίου 1248 και τα λείψανα μεταφέρθηκαν στο νέο τους χώρο με εντυπωσιακή τελετή.
Εκτός από τόπος λατρείας, το παρεκκλήσι Σαιντ Σαπέλ έπαιξε σημαντικό ρόλο στις πολιτικές και πολιτιστικές φιλοδοξίες του βασιλιά Λουδοβίκου Θ' και των διαδόχων του. [10]Με τον αυτοκρατορικό θρόνο στην Κωνσταντινούπολη να έχει καταληφθεί από το 1205 από τον Βαλδουίνο Α΄ και τους διαδόχους του απλούς κόμητες της Φλάνδρας και με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε αναταραχή, η ανέγερση του Αγίου Παρεκκλησίου προσέδωσε στον βασιλιά, το Παρίσι και ολόκληρο το βασίλειο της Γαλλίας τεράστιο κύρος και ισχύ και το Παρίσι εδραιώθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα στον κόσμο με τον βασιλιά του κεντρικό μονάρχη του δυτικού Χριστιανισμού.
Ακριβώς όπως ο αυτοκράτορας μπορούσε να περάσει ιδιωτικά από το παλάτι του στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, έτσι τώρα ο Λουδοβίκος θα μπορούσε να περάσει απευθείας από το παλάτι του στο παρεκκλήσι. Επίσης, το διώροφο παρεκκλήσι του παλατιού είχε προφανείς ομοιότητες με το βασιλικό παρεκκλήσι του Καρλομάγνου στο Άαχεν (χτισμένο 792-805) - παραλληλισμό που ο Λουδοβίκος ήθελε να εκμεταλλευτεί παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως άξιο διάδοχο του Καρλομάγνου. [11]
Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-
-
βιτρώ -
βιτρώ -
εσωτερικό μέρος του Σαιντ-Σαπέλ -
βιτρώ -
-
-
-
-
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «base Mérimée» (Γαλλικά) Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 7578. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ Alain Erlande-Brandenburg, the Ste Chapelle (Paris-Buildings) in Grove Encyclopedia of Art
- ↑ . «en.parisinfo.com/paris-museum-monument/71380/Sainte-Chapelle».
- ↑ . «parisdigest.com/paris/paris-facts.htm».
- ↑ . «goparis.gr/sainte-chapelle/».
- ↑ Bove, Boris; Gauvard, Claude (2014). Le Paris du Moyen Age (in French). Paris: Belin. ISBN 978-2-7011-8327-5. p. 77-82
- ↑ χρυσά νομίσματα της εποχής
- ↑ Beat Brenk, The Sainte Chapelle as a Capetian Political Program in Artistic integration in Gothic buildings, Virginia Chieffo Raguin, Kathryn Brush, Peter Draper (eds), pp. 195-273, University of Toronto Press, 1995
- ↑ Daniel H. Weiss, Architectural Symbolism and the Decoration of the Ste.-Chapelle, in The Art Bulletin, Vol. 77, No. 2 (Jun., 1995), pp. 308-320, esp. p.317 n.45
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η ιστοσελίδα του παρεκκλησίου Σαιντ-Σαπέλ (επιλογή γλώσσας)
- Σαιντ-Σαπέλ από την ιστοσελίδα GoParis (ελληνικά)
|