Ρογήρος Α΄ της Σικελίας

Ρογήρος Α΄
κόμης της Σικελίας
Περίοδος	1071 - 1101
Διάδοχος	Σίμων
Γέννηση	π. 1031
Θάνατος	22 Ιουνίου 1101; Μίλητο, Καλαβρία
Σύζυγος	Ιουδήθ Νορμανδίας; Ερεμβούργα του Μορταίν; Αδελαΐδα ντελ Βάστο
Επίγονοι	Ματθίλδη; Φελίτσια; Βιολάντη; Φλαντίνα; Σίμων; Ρογήρος Β΄; Μαξιμίλλα
Οίκος	Οίκος των Ωτβίλ
Πατέρας	Τανκρέδος του Ωτβίλ
Μητέρα	Φρεσέντα
Θρησκεία	Καθολικός Χριστιανός
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας ή Ρογήρος Μπόσο (περί το 1031 - 1101) ήταν ο πρώτος Κόμης της Σικελίας (1071 - 1101) από τον Οίκο των Ωτβίλ. Ήταν ο νεότερος υιός του Τανκρέδου του Ωτβίλ και της 2ης συζύγου του Φρεντιζέντας.^[1]

Βιογραφία

Έφθασε στην Ιταλία το 1057.^[2] Ο μοναχός Γοδεφρείδος Μαλατέρα περιγράφει το μεγαλύτερο αδελφό του Ροβέρτο γυϊσκάρδο (πανούργο) και το μικρότερο Ρογήρο ότι "ήταν νέοι όμορφοι, με υψηλό ανάστημα και ψύχραιμη σκέψη. Προέβλεπαν τα αποτελέσματα των ενεργειών τους, ήταν ευχάριστοι με τους άνδρες τους, δυνατοί στο σώμα και τολμηροί στη μάχη" .^[3] Κατέκτησαν την Καλαβρία,^[2] και στην αρχή τα δύο αδέλφια μοιραζόταν τις κτήσεις τους. Ο Ρογήρος Α΄ ζούσε για ένα διάστημα σαν ληστής στο κάστρο Σκάλεα, κοντά στη Κοζέντσα.^[2] ΤΟ 1062 έκαναν συμφωνία και μοιράσθηκαν κάθε κάστρο της Καλαβρίας.^[4]

Τότε σκέφθηκαν την κατάκτηση της Σικελίας, που ο πληθυσμός της ήταν κυρίως Έλληνες Χριστιανοί της Ρωμαίκής Αυτοκρατορίας, που είχαν κατακτηθεί και εδιοικούντο από Μουσουλμάνους.^[5] Οι Άραβες ηγέτες είχαν γίνει ανεξάρτητοι του σουλτάνου της Τύνιδας. Το 1061 τα δύο αδέλφια πέρασαν από το Ρήγιο (Ρέτζιο) στη Μεσσήνη (Μεσίνα), που την κατέκτησαν.^[5] To 1063 στη μάχη του Σεράμι νίκησαν 35.000 Σαρακηνούς. Όταν το 1072 κατέλαβαν το Παλέρμο, ο Ροβέρτος γυισκάρδος, σαν να ήταν φεουδαρχικός επικυρίαρχος, περιέβαλε τον Ρογήρο Α΄ με το αξίωμα του κόμη της Σικελίας.^[6] Κράτησε για τον εαυτό του το Παλέρμο, το ήμισυ της Μεσσήνης και το ΒΑ μέρος της νήσου (την κοιλάδα Ντεμόνε).^[6] Ο Ρογήρος δεν μπόρεσε να συνεχίσει την κατάκτηση ως το 1085. Το 1086 παραδόθηκαν οι Συρακούσες και το 1081 παραδόθηκε η νοτιότερη πόλη Νότο· η κατάκτηση της νήσου ήταν πλήρης από τον Ροβέρτο και οφειλόταν στην υποστήριξη του Ρογήρου Α΄.^[7] Ο τελευταίος υποστήριξε έπειτα το Ρογήρο Μπόρσα, υιό του Ροβέρτου γυϊσκάρδου εναντίον των Νορμανδών εκείνων που εξεγέρθηκαν. Γι' αυτό ο Ρογήρος Μπόρσα παρέδωσε το μερίδιό του στην Καλαβρία (το ήμισυ των κάστρων) το 1085 και στο Παλέρμο το 1091 στον θείο του Ρογήρο Α΄.

Ο Ροβέρτος γυϊσκάρδος (πανούργος) με το μικρότερο αδελφό του Ρογήρο Α΄

Η κυριαρχία του Ρογήρου Α΄ στη Σικελία ήταν πιο απόλυτη από εκείνη του αδελφού του στην ηπειρωτική Ν. Ιταλία. Στο νησί μετανάστευσαν Λομβαρδοί και Νορμανδοί, που το 1072 και το 1092 τους δόθηκαν φέουδα από τον κόμη, στον οποίο όφειλαν στρατιωτική συνδρομή ως υποτελείς. Η ελληνορωμαϊκή παράδοση άρχισε να αλλοιώνεται από τους Γάλλους και τους Λατίνους.

Η κατάκτηση της Μάλτας

Προκειμένου να αποφύγει μα επίθεση από την Τυνησία, σάλπαρε με στόλο για τη Μάλτα. Όταν έφθασε εκεί, οι υπερασπιστές της υποχώρησαν και ο Ρογήρος Α΄ βάδισε προς την πρωτεύουσα Μαντίνα. Συμφώνησε με τον τοπικό κύριο (qadi) της νήσου: να γίνει εκείνος υποτελής του Ρογήρου Α΄, να παραμείνει διοικητής των νησιών και να ελευθερωθούν οι Έλληνες και άλλοι Χριστιανοί κρατούμενοι, που μεγάλως ευχαρίστησαν τον Ρογήρο Α΄. Πολλοί τον ακολούθησαν και ήταν τόσοι που παραλίγο να βυθισθεί το πλοίο του. Ο θρύλος λέει ότι η κόκκινη και λευκή σημαία της Μάλτας προήλθε από το θυρεό του Ρογήρου Α΄. Κάθε έτος στη Μάλτα γινόταν λειτουργία σε ανάμνηση της ελευθέρωσης των Χριστιανών κατοίκων της νήσου από τους Μουσουλμάνους.

Κύριος της Σικελίας

Ο πάπας, ευχαριστημένος που ο Ρογήρος Α΄΄ ανέκτησε τη Σικελία από τη Μουσουλμανική διοίκηση και που ήταν ένας καθολικός ηγεμόνας στους Ορθόδοξους Έλληνες της νήσου, τον όρισε το 1098 Αποστολικό αντιπρόσωπό (legato) του, με κληρονομικό δικαίωμα. Ο Ρογήρος Α΄ μετέτρεψε την επισκοπή του Παλέρμο σε Καθολική και όρισε νέες Λατινικές επισκοπές ορίζοντας προσωπικά επισκόπους στις Συρακούσες, Ακράγαντα (Αγκιρζέντο) και αλλού. Εφήρμοσε γενική ανοχή στους Έλληνες και Άραβες της νήσου· μάλιστα χρηματοδότησε την ανέγερση περισσότερων από 12 ελληνικών μονών στην Κοιλάδα Ντεμόνε.^[8] Οι Άραβες, σύμφωνα με τους όρους παράδοσης, στις πόλεις διατήρησαν τα τζαμιά, τους καδήδες τους και την ελευθερία του εμπορίου. Στην επαρχία ωστόσο έγιναν δουλοπάροικοι. Την πλειοψηφία του πεζικού του τη στρατολογούσε από τους μουσουλμάνους: ο άγιος Άνσελμος, όταν επισκέφθηκε το 1098 την πολιορκημένη Κάπουα, είδε τις καφέ σκηνές των Αράβων αναρίθμητες. Με την εισροή Λομβαρδών στο νησί το Λατινικό στοιχείο άρχισε να υπερισχύει. Η κατάκτηση της Σικελίας αποδείχθηκε καθοριστική για την σταδιακή μείωση των Μουσουλμάνων στη Μεσόγειο.

Οικογένεια

Ο Ρογήρος Α΄ είχε δύο νόθα τέκνα:

(νόθος) Ιορδάνης γενν. μετά το 1055 - 1092, κόμης των Συρακουσών. Απεβίωσε πριν τον πατέρα του.
(νόθος;) Γοδεφρείδος απεβ. 1096-1120, νόθος ή γιος της 1ης ή της 2ης συζύγου του, κόμης της Ραγκούζα. Ως λεπρός δεν μπορούσε να τον διαδεχθεί.

Νυμφεύτηκε το 1061 πρώτα την Ιουδήθ από τον Οίκο της Νορμανδίας, κόρη του Γουλιέλμου κόμη του Εβρέ (γιου τού Ροβέρτου Β΄ αρχιεπισκόπου της Ρουέν). Είχε τέκνα:

κόρη, παντρεύτηκε τον Ούγο τού Ζαρζέ (απεβ. 1075/6) 1ο κόμη τού Πατερνό.
Ματθίλδη Α΄ 1062 - πριν το 1094, παντρεύτηκε πρώτα τον Ροβέρτο κόμη τού Ε από τον Οίκο της Νορμανδίας και μετά τον Ραϋμόνδο Δ΄ κόμη της Τουλούζης.
Αδελίζα απεβ. 1096, παντρεύτηκε τον Ερρίκο κόμη τού Μόντε Σαντ' Άντζελο.
Έμμα απεβ. 1120, παντρεύτηκε πρώτα τον Γουλιέλμο ΣΤ΄ κόμη τού Ωβέρν και μετά τον Ροδόλφο κόμη τού Μοντεσκαλιόζο.

Ο Ρογήρος Α΄ σε 2ο γάμο το 1077 νυμφεύτηκε την Ερεμβούργα, κόρη μάλλον του Γουλιέλμου κόμη του Μορταίν. Είχε τέκνα:

Μωζέ απεβ. μετά το 1098, κόμης της Τρόινα.
Ματθίλδη Β΄, παντρεύτηκε τον Ρανούλφο Β΄ κόμη τού Αλίφε.
Μουριέλα απεβ. 1119, παντρεύτηκε τον Ζοσμπέρ ντε Λυσύ.
Κωνστάνς.
Φελίτσα π.1078 - π.1102, παντρεύτηκε τον Κολομάν της Ουγγαρίας.
Βιολάντη, παντρεύτηκε τον Ροβέρτο των Καπετιδών, υιό του Ροβέρτου Α΄ δούκα της Βουργουνδίας.
Φλαντίνα, παντρεύτηκε τον Ερρίκο των Αλεράμιτσι-ντελ Βάστο μάργραβο της Δ. Λιγουρίας.
Ιουδήθ πεβ. 1136, παντρεύτηκε τον Ροβέρτο Α΄ κόμη τού Κονβερσάνο.

Το 1187 νυμφεύτηκε την Αδελαΐδα ντελ Βάστο, αδελφή του Ερρίκου μαργράβου της Δ. Λιγουρίας και είχε τέκνα:

Σίμων 1093-1105, διαδέχθηκε τον πατέρα του ως κόμης της Σικελίας.
Ρογήρος Β΄ 1095-1154, διαδέχθηκε τον αδελφό του Σίμωνα ως κόμης της Σικελίας (1105-30). Έγινε δούκας της Απουλίας & Καλαβρίας και βασιλιάς της Σικελίας, που περιελάμβανε τη Ν. Ιταλία (1130-54). Γιος του ήταν ο:
- Γουλιέλμος Α΄ 1120/1-1166, βασιλιάς της Σικελίας.
Μαξιμίλλα/Ματίλντα, παντρεύτηκε τον Κορράδο Β΄ των Σαλίων δούκα της Κάτω Λωρραίνης, βασιλιά της Γερμανίας και των Λομβαρδών (δηλ. της ΒΔ Ιταλίας).^[9]

Παραπομπές

↑ Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), Tafeln 205-206
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Edmund Curtis, Roger of Sicily and the Normans in lower Italy, 1016-1154 (London; New York: G. P. Putnam's Sons; The Knickerbocker Press, 1912), p. 57
↑ Galfredus Malaterra; Kenneth Baxter Wolf, The deeds of Count Roger of Calabria and Sicily and of his brother Duke Robert Guiscard (Ann Arbor: University of Michigan Press, 2005), p. 15
↑ Edmund Curtis, Roger of Sicily and the Normans in lower Italy, 1016-1154 (London; New York: G. P. Putnam's Sons; The Knickerbocker Press, 1912), p. 65
↑ ^5,0 ^5,1 Galfredus Malaterra; Kenneth Baxter Wolf, The deeds of Count Roger of Calabria and Sicily and of his brother Duke Robert Guiscard (Ann Arbor: University of Michigan Press, 2005), p. 17
↑ ^6,0 ^6,1 Edmund Curtis, Roger of Sicily and the Normans in lower Italy, 1016-1154 (London; New York: G. P. Putnam's Sons; The Knickerbocker Press, 1912), p. 68
↑ Roger II of Sicily: Rex, Basileus, and Khalif? Identity, Politics, and Propaganda in the Cappella Palatina, Karen C. Britt, Mediterranean Studies, Vol. 16, (2007), 23. JSTOR
↑ Roger II of Sicily: Rex, Basileus, and Khalif? Identity, Politics, and Propaganda in the Cappella Palatina, Karen C. Britt, Mediterranean Studies, Vol. 16, 24. JSTOR
↑ I. S. Robinson, Henry IV of Germany 1056-1106, (Cambridge University Press, 1999), 292.

Πηγές

Norwich, John Julius. The Normans in the South 1016–1130. London: Longmans, 1967.
Aubé, Pierre. Roger II de Sicile. Un Normand en Méditerranée. Payot, 2001.
Houben, Hubert (translated by Graham A. Loud and Diane Milburn). Roger II of Sicily: Ruler between East and West. Cambridge: Cambridge University Press, 2002.
Alex Metcalfe. The Muslims of Medieval Italy. Edinburgh, 2009.

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Roger I of Sicily της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Ρογήρος Α΄ της Σικελίας Οίκος των Ωτβίλ Γέννηση: 1031 Θάνατος: 22 Ιουνίου 1101
Προκάτοχος Εμιράτο της Σικελίας	Κόμης της Σικελίας 1071 - 1101	Διάδοχος Σίμων της Σικελίας

[1] Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), Tafeln 205-206

[R2-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Edmund Curtis, Roger of Sicily and the Normans in lower Italy, 1016-1154 (London; New York: G. P. Putnam's Sons; The Knickerbocker Press, 1912), p. 57

[3] Galfredus Malaterra; Kenneth Baxter Wolf, The deeds of Count Roger of Calabria and Sicily and of his brother Duke Robert Guiscard (Ann Arbor: University of Michigan Press, 2005), p. 15

[4] Edmund Curtis, Roger of Sicily and the Normans in lower Italy, 1016-1154 (London; New York: G. P. Putnam's Sons; The Knickerbocker Press, 1912), p. 65

[R5-5] 5,0 ^5,1 Galfredus Malaterra; Kenneth Baxter Wolf, The deeds of Count Roger of Calabria and Sicily and of his brother Duke Robert Guiscard (Ann Arbor: University of Michigan Press, 2005), p. 17

[R6-6] 6,0 ^6,1 Edmund Curtis, Roger of Sicily and the Normans in lower Italy, 1016-1154 (London; New York: G. P. Putnam's Sons; The Knickerbocker Press, 1912), p. 68

[7] Roger II of Sicily: Rex, Basileus, and Khalif? Identity, Politics, and Propaganda in the Cappella Palatina, Karen C. Britt, Mediterranean Studies, Vol. 16, (2007), 23. JSTOR

[8] Roger II of Sicily: Rex, Basileus, and Khalif? Identity, Politics, and Propaganda in the Cappella Palatina, Karen C. Britt, Mediterranean Studies, Vol. 16, 24. JSTOR

[9] I. S. Robinson, Henry IV of Germany 1056-1106, (Cambridge University Press, 1999), 292.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]