Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais (Γαλλικά)
Γέννηση24  Ιανουαρίου 1732 (unspecified calendar, assumed Gregorian)[1][2][3]
Παρίσι[4][5][6]
Θάνατος18  Μαΐου 1799 (unspecified calendar, assumed Gregorian)[2][7][8]
Παρίσι[2][9][6]
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[10][11] και Τάφος των Ντελαρύ ντε Μπωμαρσαί
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[12]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[13]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμουσικός
ποιητής
επιχειρηματίας
εκδότης
θεατρικός συγγραφέας[2][4]
διπλωμάτης
επενδυτής
δημοσιογράφος άποψης[4]
έμπορος όπλων[14]
κατάσκοπος[14]
ωρολογοποιός[14]
Αξιοσημείωτο έργοΟ κουρέας της Σεβίλλης
Ο γάμος του Φιγκαρό
Η ένοχη μητέρα
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜαντλέν-Κατρίν Φρανκέ
Ζενεβιέβ-Μαντλέν Λεβέκ
Μαρί-Τερέζ-Αμελί Καρόν ντε Μπωμαρσαί[15]
ΤέκναΑμελί-Εζενί Καρόν ντε Μπωμαρσαί
ΓονείςΑντρέ-Σαρλ Καρόν
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί (γαλλικά: Pierre Augustin Caron de Beaumarchais‎‎) ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, ωρολογοποιός, μουσικός, επιχειρηματίας, ποιητής και τυχοδιώκτης.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1732 στο Παρίσι. Το πραγματικό του όνομα ήταν Πιερ-Ωγκιστέν Καρόν και ήταν ένα από τα δέκα παιδιά του ωρολογοποιού Αντρέ-Σαρλ Καρόν και της Λουίζ Νικόλ Πισόν, το μοναδικό αγόρι από τα έξι παιδιά που επέζησαν. Στην παιδική ηλικία του έμαθε να παίζει βιολί, φλάουτο και άρπα και πήγε στο εμπορικό σχολείο του Αλφορβίλ, όπου έμαθε λατινικά.

Επαγγελματική δράση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί.

Άσκησε το επάγγελμα του πατέρα του και, σε ηλικία είκοσι ενός χρόνων, εφηύρε ένα νέο μηχανισμό για τα ρολόγια, τον οποίο αντέγραψε ανταγωνιστής του. Για το λόγο αυτό, απευθύνθηκε στην Ακαδημία Επιστημών, η οποία τον δικαίωσε και, κέρδισε, το 1754, δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, που βοήθησε στην κατασκευή τυποποιημένων μερών των ωρολογίων. Με αφορμή αυτήν την υπόθεση, έγινε γνωστός και διορίστηκε ωρολογοποιός του Βασιλιά, ο οποίος, παρήγγειλε τον ίδιο, ένα ρολόι, ίδιο με αυτό που είχε κατασκευάσει για την Μαντάμ ντε Πομπαντούρ.[16]

Δίδαξε άρπα στις κόρες του Λουδοβίκου ΙΕ΄ και έλαβε διάφορες θέσεις στη γαλλική Αυλή, που τού εμπιστεύτηκε μυστικές αποστολές, που απαιτούσαν ιδιαίτερους χειρισμούς, όπως, η προμήθεια όπλων για τους αγωνιστές της Αμερικανικής ανεξαρτησίας, το 1776. Ως μυστικός πράκτορας, ανέπτυξε πλούσια δράση, τροφοδοτώντας με χρήματα και οπλισμό τους εξεγερμένους εναντίον των Άγγλων, Αμερικανούς, ενώ δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε δάσος της Βαυαρίας και φυλακίστηκε στην Αυστρία.

Ο Ζοζέφ Παρί Ντυβερνέ, ένας ισχυρός τραπεζίτης τον βοήθησε να γίνει χρηματιστής και έτσι, μπόρεσε να αγοράσει τον τίτλο "Secretaire du Roi" (= βασιλικός γραμματέας), και έγινε κληρονομικά αριστοκράτης. Από το 1764 έως 1766, ταξίδεψε στην Ισπανία για υποθέσεις του Ντυβερνέ και παρευρέθηκε σε δικαστήριο και οικονομικές διαπραγματεύσεις, για να εξασφαλίσει το μονοπώλιο του εμπορίου σκλάβων. Ασχολήθηκε, όμως, και με την υπόθεση του Χοσέ Κλαβίχο υ Φαγιάρδο, ο οποίος είχε δύο φορές υποσχεθεί να παντρευτεί την αδελφή του, αλλά δεν τήρησε το λόγο του.[17]

Το 1777, ίδρυσε μια από τις πρώτες οργανώσεις, για να προστατεύσει τα δικαιώματα των συγγραφέων. Μετά το θάνατο του Βολταίρου, αγόρασε τα απαγορευμένα βιβλία του και άνοιξε ένα τυπογραφείο στο Κελ στην περιοχή της Βάδης-Βυρτεμβέργης, όπου εξέδωσε την πρώτη πλήρη έκδοση των έργων του Βολταίρου, γεγονός, που του προκάλεσε πλήρη οικονομική καταστροφή.

Κατά το πρώτο μέρος της Γαλλικής επανάστασης, το 1789, μπήκε ένοπλος στη Βαστίλη και ανέλαβε την επίβλεψη της καταστροφής της, όμως, αργότερα, εκεί κοντά, αγόρασε ένα οικόπεδο, στο οποίο έκτισε πολυτελές σπίτι.

Εξορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατηγορήθηκε για απόκρυψη όπλων και καλαμποκιού στο σπίτι του. Παρ' όλο που η έρευνα δεν έφερε στο φως, τίποτε άλλο πέρα από χιλιάδες αντίτυπα από των εκδόσεων των έργων Βολταίρου, κατηγορήθηκε ως προδότης της δημοκρατίας και φυλακίστηκε στις 20 Αυγούστου 1792, στο Αμπαγιέ. Μια εβδομάδα αργότερα, αφέθηκε ελεύθερος, με την μεσολάβηση της ερωμένης του, Ουρέτ ντε λα Μαρινιέρ.

Έπειτα, κατέφυγε στην Ολλανδία και την Αγγλία, ενώ η περιουσία του κατασχέθηκε, το σπίτι του σφραγίστηκε και εκτέθηκε σε κίνδυνο η ζωή του, όπως και της γυναίκας, της κόρης και της αδελφής του, που είχαν παραμείνει στη Γαλλία. Επέστρεψε το 1796 στη Γαλλία, όπου συνέχισε τις επαγγελματικές δραστηριότητές του, αλλά οι εκκλήσεις του για την απόδοση της ιδιοκτησίας του, αποδείχθηκαν άκαρπες.[18]

Πέθανε στις 18 Μαΐου 1799 στο Παρίσι από επιπλοκές που συνδέονταν με το μεγάλο σωματικό του βάρος και την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, οι οποίες τού προκάλεσαν αποπληξία.[19] Τάφηκε στο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ.[20]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1759, νυμφεύθηκε τη Μαντελέν Ωμπερτέν-Φρανκέ, χήρα ενός πλούσιου πελάτη του πατέρα του και, μετά το θάνατο της, κληρονόμησε μια μικρή περιουσία, και πήρε το όνομα Μπουμαρσέ. Το 1768, έκανε το δεύτερο του γάμο, με μια άλλη πλούσια χήρα, τη Ζενεβίβ Βατμπλέντ Λεβέκ, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ωγκιστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί, ο οποίος πέθανε σε ηλικία τεσσάρων ετών και μια κόρη που πέθανε αβάπτιστη. Η Λεβέκ, πέθανε, το 1770. Το 1786, νυμφεύθηκε τη Μαρί-Τερέζ Βιλλερμανουλά, η οποία γέννησε στις 5 Ιανουαρίου 1777, την κόρη του, Εζενί ντε Μπωμαρσαί.[17]

Κινηματογράφος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ζωή του γυρίστηκε σε ταινία με τίτλο "Μπωμαρσαί, ο προκλητικός" από τον Εντουάρ Μολιναρό. Ο σκηνοθέτης, τον περιέγραφε ως θαυμαστή του Βολταίρου, πολιτικά τοποθετημένο στον αντίποδα των Δημοκρατικών, ταλαντούχο τυχοδιώκτη και ραδιούργο που κινούνταν στους κύκλους της βασιλικής Aυλής και της αριστοκρατίας, ενώ τον εμφάνιζε να εξαγοράζει τίτλους ευγενείας και δημόσια αξιώματα, ώστε να εξασφαλίζει εξουσία, διασημότητα, αισθησιασμό και χλιδή.

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προικισμένος με σπάνιες λογοτεχνικές ικανότητες, έγραψε έργα που όχι μόνο γνώρισαν (και μερικά γνωρίζουν ακόμα) επιτυχία, αλλά και που άσκησαν βαθιά επίδραση στη γαλλική λογοτεχνία και ανέδειξαν το συγγραφέα τους σ` έναν από τους κυριότερους θεατρικούς εκπροσώπους της νεότερης δραματουργίας.

Ύστερα από μια σειρά παράτες (parades), κωμικά και λαϊκίζοντα έργα, γραμμένα για το ιδιωτικό θέατρο του Λενορμάν ντ’ Ετιόλ, συζύγου της Πομπαντούρ, έγραψε διάφορα έργα.[18]

Θεατρικά έργα

Οι κωμωδίες του άρεσαν πολύ στο γαλλικό κοινό, γιατί καυτηρίαζαν τα ήθη κι έθιμα των ευγενών και τις καταχρήσεις τους σε βάρος του λαού.

Ο "Κουρέας" και "Οι Γάμοι" μεταφράστηκαν από τον Γιώργη Σημηριώτη (εκδ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ 1959)

Ο Μπωμαρσαί έγραψε επίσης τα "Απομνημονεύματα", το 1773, με αφορμή μία από τις πολύκροτες δίκες του. Το 1961, δημοσιεύτηκε ένας τόμος, με τίτλο "Σημειώσεις και σκέψεις", ο οποίος περιλαμβάνει διάφορα ανέκδοτά του.

Ο Γκαίτε, σε ηλικία 25 χρόνων έγραψε το ερωτικό δράμα "Κλαβίγκο", το οποίο βασίστηκε στα «Απομνημονεύματα», όπου ο Μπωμαρσαί αναφέρεται στην ερωτική αποπλάνηση, την ηθική ταπείνωση και την ψυχοσωματική εκμηδένιση της μικρής αδελφής του από έναν Ισπανό αριβίστα και καριερίστα γόη, τον Κλαβίχο.

Ο Μπωμαρσαί στην όπερα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα δύο έργα της τριλογίας του Φίγκαρο μεταφέρθηκαν στην όπερα και έδωσαν δύο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του λυρικού δραματολογίου: Ο Μότσαρτ συνέθεσε το αριστούργημά του Le Nozze di Figaro (Οι Γάμοι του Φίγκαρο, 1786), σε λιμπρέττο του Λορέντσο ντα Πόντε. Ο Τζοβάννι Παϊζιέλλο έγραψε την όπερα Il Barbiere di Siviglia (Ο Κουρέας της Σεβίλης, 1782), έργο που σημείωσε μεγάλη επιτυχία αλλά που επισκιάστηκε από τον Κουρέα της Σεβίλης του Τζοακίνο Ροσσίνι (1815), την περιφημότερη όπερα-μπούφα.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Бомаршэ, Пьер-Огюстен-Карон» (Ρωσικά)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Бомарше» (Ρωσικά)
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 «Бомаршэ, Пьер-Огюстен-Карон» (Ρωσικά)
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  7. ↑ Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 15886. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  8. ↑ «Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais (1732–1799)». (Αγγλικά) bartleby.com. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2023.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  10. ↑ 10,0 10,1 François-Marie Marchant de Beaumont: «Manuel et itinéraire du curieux dans le cimetière du Père la Chaise» (Γαλλικά) Παρίσι. 1828. σελ. 164.
  11. ↑ 11,0 11,1 A. Henry: «Le Père Lachaise historique, monumental et biographique» (Γαλλικά) A. Henry. Παρίσι. 1852. σελ. 61.
  12. ↑ (Ισπανικά) Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes. 13326. Ανακτήθηκε στις 13  Μαΐου 2020.
  13. ↑ CONOR.SI. 10638691.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Ανακτήθηκε στις 2  Οκτωβρίου 2023.
  15. ↑ hls-dhs-dss.ch/de/articles/049764/2013-11-06/. Ανακτήθηκε στις 22  Μαρτίου 2022.
  16. ↑ . «newworldencyclopedia.org/entry/Pierre_Beaumarchais». 
  17. ↑ 17,0 17,1 . «larousse.fr/encyclopedie/personnage/Pierre_Augustin_Caron_de_Beaumarchais/». 
  18. ↑ 18,0 18,1 . «m.scirp.org/. Pierre Augustin Caron De Beaumarchais and His Comedies with Character Figaro». 
  19. ↑ [1] Αίτια θανάτου του Πιερ Μπωμαρσαί
  20. ↑ . «britannica.com/biography/Pierre-Augustin-Caron-de-Beaumarchais». 
  21. ↑ . «goodreads.com/author/show/7814278.Pierre_Augustin_Caron_de_Beaumarchais». 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πιερ-Ωγκυστέν_Καρόν_ντε_Μπωμαρσαί&oldid=10717751"