Παλάτι του Λούβρου

Παλάτι του Λούβρου
Είδος	ανάκτορο και σατώ
Αρχιτεκτονική	Γαλλική Γοτθική αρχιτεκτονική, French Renaissance architecture, Ρυθμός Λουδοβίκου ΙΓ΄, French Baroque architecture, νεοκλασική αρχιτεκτονική, baroque revival, Second Empire style και μοντέρνα αρχιτεκτονική
Γεωγραφικές συντεταγμένες	48°51′40″N 2°20′9″E
Διοικητική υπαγωγή	1ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Χώρα	Γαλλία
Έναρξη κατασκευής	Δεκαετία του 1190
Ένοικοι	Μουσείο του Λούβρου
Διαχειριστής	Μουσείο του Λούβρου
Αρχιτέκτονας	Πιέρ Λεσκό, Ζακ Λεμερσιέ, Λουί Λε Βω, Hector-Martin Lefuel και Ι.Μ. Πέι
Προστασία	κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1889), κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1888) και κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1914)
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το παλάτι του Λούβρου (γαλλικά: Palais du Louvre) είναι ένα πρώην βασιλικό παλάτι που βρίσκεται στο 1ο διαμέρισμα του Παρισιού στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, ανάμεσα στον κήπο του Κεραμεικού και την εκκλησία Σαιν-Ζερμαίν-λ'Ωσερουά. Εκτείνεται σε επιφάνεια άνω των 135.000 τετραγωνικών μέτρων και είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό ανάκτορο.

Η ιστορία του ανακτόρου του Λούβρου είναι στενά συνδεδεμένη με την ιστορία του Παρισιού και αρχίζει πριν από περίπου 800 χρόνια. Αρχικά ήταν ένα φρούριο χτισμένο στη μεσαιωνική περίοδο. Έγινε βασιλικό παλάτι τον 14ο αιώνα από τον Κάρολο Ε' ο οποίος εγκαταστάθηκε εκεί, δίνοντας στο παλάτι την αίγλη που διατήρησε μέχρι τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΔ'. Για περισσότερο από 3 αιώνες χρησιμοποιήθηκε από τους βασιλείς της Γαλλίας ως κύρια κατοικία τους στο Παρίσι. Η δομή του σημερινού παλατιού διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε σταδιακά από τον 16ο αιώνα. Το 1793 μέρος του Λούβρου έγινε δημόσιο μουσείο, σήμερα στεγάζει το Μουσείο του Λούβρου, το οποίο έχει επεκταθεί και κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου.

Με 10,2 εκατομμύρια επισκέπτες το 2018 - το τρία τέταρτα των οποίων είναι αλλοδαποί - είναι το πιο επισκέψιμο μουσείο στον κόσμο και ο πιο δημοφιλής πολιτιστικός χώρος στη Γαλλία.

Τοποθεσία

Το παλάτι βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, μεταξύ της οδού Ριβολί στα βόρεια και της προκυμαίας Και Φρανσουά Μιτεράν στα νότια. Στα δυτικά βρίσκεται ο κήπος του Κεραμεικού και, ανατολικά, η οδός Αμιράλ ντε Κολινί, όπου βρίσκεται η πιο διάσημη αρχιτεκτονική πρόσοψή του, η στοά με την κιονοστοιχία του Λούβρου και η πλατεία του Λούβρου. Η εσωτερική αυλή του οικοδομήματος βρίσκεται στον ιστορικό άξονα του Παρισιού, ο οποίος εκτείνεται από το έφιππο άγαλμα του Λουδοβίκου ΙΔ' στην αυλή του κτιρίου έως την αψίδα της Λα Ντεφάνς.

Το συγκρότημα

Το σημερινό παλάτι του Λούβρου είναι ένα τεράστιο συγκρότημα αποτελούμενο από πτέρυγες και αίθουσες σε τέσσερα βασικά επίπεδα, τα οποία είναι αποτέλεσμα πολλών φάσεων κατασκευής, τροποποίησης, καταστροφής και αποκατάστασης.  Το συγκρότημα καταλαμβάνει περίπου 40 εκτάρια και αποτελείται από δύο βασικά τετράπλευρα που περιβάλλουν δύο μεγάλες αυλές: την Τετράγωνη αυλή και τη μεγαλύτερη Αυλή Ναπολεόν, που κατασκευάστηκε από τον Ναπολέοντα Γ'. Στα δυτικά της Αυλής Ναπολεόν βρίσκεται η πλατεία του Καρουζέλ.

Το συγκρότημα του Λούβρου διακρίνεται στο «παλιό Λούβρο» με τις μεσαιωνικές και αναγεννησιακές αίθουσες και πτέρυγες που περιβάλλουν την Τετράγωνη αυλή, καθώς και τη μεγάλη στοά Γκαντ Γκαλερί που εκτείνεται δυτικά κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα και το «Νέο Λούβρο» με τις αίθουσες και πτέρυγες του 19ου αιώνα που εκτείνονται κατά μήκος των βόρειων και νότιων πλευρών της αυλής Ναπολεόν μαζί με τις επεκτάσεις τους στα δυτικά, που ήταν αρχικά μέρος του ανακτόρου του Κεραμεικού, το οποίο κάηκε κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του Παρισιού το 1871.

Το μουσείο του Λούβρου καταλαμβάνει περίπου 51.615 τετραγωνικά μέτρα στο συγκρότημα του παλατιού.

• 
  Γενική άποψη του παλατιού του Λούβρου
• 
  Το παλάτι από τον κήπο του Κεραμεικού
• 
  Το Παλάτι του Λούβρου: στάδια κατασκευής
• 
  Οι μεσαιωνικές οχυρώσεις

Ιστορία

Το Λούβρο του 15ου αιώνα σε μινιατούρα από τις Πολύ πλούσιες ώρες του δούκα του Μπερί

Το φρούριο

Στα τέλη του 12ου αιώνα ο Φίλιππος Αύγουστος λίγο πριν φύγει για την Τρίτη σταυροφορία με τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, επιθυμώντας να ενισχύσει την υπεράσπιση της πόλης του Παρισιού, ώστε να την καταστήσει πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο του βασιλείου της Γαλλίας, κατασκεύασε ένα μεγάλο τείχος που περιέβαλε την πόλη. Για την προστασία της δεξιάς όχθης του Σηκουάνα κατασκεύασε στα δυτικά του Παρισιού το φρούριο του Λούβρου με κεντρικό μεγάλο πύργο στο κέντρο ενός τετράγωνου περιτειχίσματος με πλευρά 72 και 78 μέτρων, ενισχυμένο με δέκα αμυντικούς πύργους και δύο ανυψούμενες γέφυρες αντίστοιχα στο νότιο και ανατολικό τμήμα, πάνω από τάφρο πλάτους 10 μέτρων και βάθους 6 μ. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1202, ένα έγγραφο της εποχής το αναφέρει ως πύργο του Λούβρου.

Βασιλική κατοικία

Κατά τη βασιλεία του Καρόλου Ε', στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, το παλάτι έγινε βασιλική κατοικία. Μετά την καταστολή της εξέγερσης του επόπτη των εμπόρων Ετιέν Μαρσέλ, ο Κάρολος Ε' κατασκεύασε, μεταξύ 1360 και 1383, νέα τείχη, που περιέκλειαν τα παλιά, για την προστασία της πόλης η οποία είχε αναπτυχθεί σημαντικά. Το Λούβρο, που προηγουμένως βρίσκονταν έξω από τα παλιά τείχη, βρέθηκε μέσα σ' αυτό το νέο αμυντικό σύστημα. Νέες αίθουσες κατασκευάστηκαν και το κάστρο εκτός από τον προστατευτικό του ρόλο, έγινε μια από τις κατοικίες του βασιλιά και της αυλής του. Ο βασιλιάς Κάρολος Ε' δημιούργησε εκεί επίσης την πρώτη βασιλική βιβλιοθήκη μετατρέποντας τον βορειοδυτικό πύργο σε πύργο της Βιβλιοθήκης, ο οποίος περιείχε 900 χειρόγραφα.

Η εμφάνιση της βασιλικής κατοικίας εκείνη την εποχή διατηρείται στις Πολύ πλούσιες ώρες του δούκα του Μπερί σε μινιατούρα γύρω στο 1440 και δείχνει ένα αμυντικό κτίριο με γοτθικά στοιχεία και μεγάλα παράθυρα.

Ανάμεσα στα πρόσωπα που φιλοξενήθηκαν στο κάστρο από τον Κάρολο Ε' ήταν και ο θείος του, ο αυτοκράτορας Κάρολος Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Μετά το θάνατο του Καρόλου Ε' το 1380, το κάστρο δεν κατοικήθηκε κανονικά μέχρι που ο Φραγκίσκος Α' επέστρεψε από την αιχμαλωσία στη Μαδρίτη το 1526.

Το Λούβρο στην Αναγέννηση

Το 1527, ο Φραγκίσκος Α' αποφάσισε να κάνει το Λούβρο την κύρια παρισινή κατοικία του. Νέα κατασκευαστικά έργα ξεκίνησαν το 1527 με την κατεδάφιση του κεντρικού μεγάλου πύργου. Ο αρχιτέκτονας Πιέρ Λεσκό ανέλαβε το έργο της οικοδόμησης ενός σύγχρονου παλατιού στο πνεύμα της Αναγέννησης, όπου αρχικά διατηρήθηκε η διάταξη του 1200 - τέσσερις πτέρυγες γύρω από μια τετράγωνη αυλή. Ο θάνατος του βασιλιά το 1547 δεν σταμάτησε τις εργασίες, καθώς ο γιος του Ερρίκος Β' τις συνέχισε με τον Λεσκό, που σε λίγα χρόνια κατασκεύασε τη μεγαλειώδη κεντρική αίθουσα υποδοχής, σημερινή αίθουσα των Καρυάτιδων, μανιφέστο της αρχιτεκτονικής της Γαλλικής Αναγέννησης, που τότε στέγαζε την αίθουσα χορού. Τα γλυπτά της αίθουσας ήταν του Ζαν Γκουζόν. Όταν οι εργασίες ολοκληρώθηκαν περίπου το 1554-1556, η δυτική πτέρυγα αποτελούνταν από τρία επίπεδα. Στο ισόγειο στεγάζονταν η μεγάλη αίθουσα υποδοχής, ο πρώτος όροφος περιλάμβανε την αίθουσα των σωματοφυλάκων του βασιλιά, που χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για δημόσια γεύματα και προθαλάμους. Το τρίτο επίπεδο είχε τη μορφή σοφίτας στο οποίο στεγάζονταν το προσωπικό και οι κυρίες συνοδείας της βασίλισσας.

Κατόπιν αιτήματος του Ερρίκου Β', ο Λεσκό κατασκεύασε το περίπτερο του βασιλιά για να φιλοξενήσει τα διαμερίσματά του. Η νέα κατασκευή είχε τέσσερις ορόφους, στον πρώτο όροφο βρισκόταν η αίθουσα του Συμβουλίου, στον δεύτερο το υπνοδωμάτιο του βασιλιά και στον τέταρτο μια αίθουσα με θέα στο Σηκουάνα. Η ανακατασκευή της νότιας πτέρυγας, που προορίζονταν για τα διαμερίσματα της βασίλισσας, ήταν ακόμη υπό κατασκευή όταν ο βασιλιάς πέθανε το 1559. Το κάστρο παραμένει ακόμη πολύ μεσαιωνικό, με μόνο μία πτέρυγα αναγεννησιακού στυλ.

Τους επόμενους αιώνες, το Λούβρο επανασχεδιάστηκε σύμφωνα με τις ανάγκες των αντίστοιχων ηγεμόνων και κυρίως η περιοχή της εσωτερικής αυλής τετραπλασιάστηκε σε μέγεθος.

• 
  Νότια πρόσοψη του Αναγεννησιακού Λούβρου, ζωγραφισμένο από τον Reinier Nooms το 1650.
• 
  Η δυτική πτέρυγα που κατασκευάστηκε από τον Πιέρ Λεσκό το 1546-1556
• 
  Η αίθουσα των Καρυάτιδων
• 
  Οροφή του διαμερίσματος του βασιλιά, 1556

Το Λούβρο κατά τη διάρκεια των Θρησκευτικών πολέμων

Πρωινό στις πύλες του Λούβρου, πίνακας του 19ου αιώνα. Σκηνή μετά τη σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572. Διακρίνεται στα μαύρα η Αικατερίνη των Μεδίκων.

Μετά το θάνατο του Ερρίκου Β΄ το 1559, η σύζυγός του Αικατερίνη των Μεδίκων συνέχισε τις εργασίες στη νότια πτέρυγα στην οποία βρίσκονται τα διαμερίσματά της και διατήρησε αρχιτέκτονα τον Λεσκό μέχρι το θάνατό του το 1578. Η βασίλισσα κατασκεύασε, μεγάλο κήπο, μεγάλους στάβλους και το παλάτι του Κεραμεικού, το οποίο άρχισε να κατασκευάζεται το 1564, έξω από τα τείχη του Καρόλου Ε', αφού η βασίλισσα αγόρασε την έκταση από τους κατασκευαστές κεραμιδιών που την κατείχαν, εξ ου και το όνομα. Το έργο ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Φιλιμπέρ Ντελόρμ που μετά το θάνατό του το 1570 τον διαδέχθηκε ο Ζαν Μπυλάν, επίσης σχεδιαστής του κάστρου του Εκουάν, βόρεια του Παρισιού.

Το 1566 προστέθηκε μια στοά στην επέκταση της νότιας πτέρυγας, καθιστώντας δυνατή την πρόσβαση από τα διαμερίσματα του βασιλιά στον κήπο που βρίσκονταν ανάμεσα στη νότια πτέρυγα και τον Σηκουάνα. Η αίθουσα Πετίτ Γκαλερί που χτίστηκε προς το Σηκουάνα, κάθετη προς αυτή τη στοά, χρονολογείται από αυτή την περίοδο.

Κατά τη διάρκεια των Θρησκευτικών πολέμων που σημάδεψαν το τελευταίο τρίτο του 16ου αιώνα, το παλάτι του Λούβρου χρησίμευε ως τόπος διαμονής της βασιλικής οικογένειας, κυρίως κατά τον γάμο της Μαργαρίτας της Γαλλίας, τον οποίο ακολούθησε η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572. Από την εποχή του Ερρίκου Γ', που ξεκίνησε το 1574, το παλάτι του Λούβρου έγινε η κύρια κατοικία του βασιλιά της Γαλλίας και παρέμεινε μέχρι την εγκατάσταση του Λουδοβίκου ΙΔ' στις Βερσαλλίες το 1682.

Στην εποχή του Ερρίκου Δ'

Το παλάτι του Κεραμεικού συνδέθηκε με την Γκραντ Γκαλερί με το Αναγεννησιακό Λούβρο, χάρτης του 1615

Όταν το 1594, με το τέλος των Θρησκευτικών πολέμων, ανέλαβε την διακυβέρνηση της Γαλλίας ο Ερρίκος Δ', η Γαλλία ήταν μια ερειπωμένη χώρα. Με τη βοήθεια του υπουργού του Συλί, έλαβε άμεσα μέτρα για να κατευνάσει τη θρησκευτική σύγκρουση που είχε φέρει τη Γαλλία στο χείλος της καταστροφής και ανόρθωσε τη χώρα. Έδωσε ταυτόχρονα μια νέα ώθηση στις εργασίες στο Λούβρο, επιθυμώντας να φέρει οικονομική αναζωογόνηση με μεγάλα δημόσια έργα.

Το Μεγάλο Σχέδιο που είχε ο Ερρίκος Δ' για το Λούβρο είχε πολλούς στόχους:

• την απομάκρυνση των τμημάτων του μεσαιωνικού Λούβρου.
• την κατασκευή μιας τετράγωνης αυλής στη βάση της πτέρυγας του Λεσκό που κατασκευάστηκε και η αυλή τετραπλασιάστηκε σε σύγκριση με την μεσαιωνική αυλή.
• τη σύνδεση του Λούβρου με το παλάτι του Κεραμεικού.
• την απαλλοτρίωση των κτισμάτων μεταξύ των δύο παλατιών.

Το φιλόδοξο έργο πραγματοποιήθηκε μεταξύ του 1594 και του 1610: Δημιουργήθηκε η Γκραντ Γκαλερί, η οποία ένωσε το Λούβρο και το παλάτι του Κεραμεικού. Έχει 450 μέτρα μήκος και 13 πλάτος και δύο ορόφους. Η κύρια κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1600, αλλά ο χώρος διακοσμήθηκε αργότερα, κατά τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΓ'. Αυτή την εποχή ολοκληρώθηκε και η Πετίτ Γκαλερί.

Ωστόσο, ο θάνατος του Ερρίκου Δ' το 1610 έθεσε τέλος στα έργα. Τα βόρεια και ανατολικά τμήματα του μεσαιωνικού Λούβρου παραμένουν.

Το Λούβρο του Λουδοβίκου ΙΓ' (1610-1643)

Η δυτική πλευρά της Τετράγωνης αυλής

Η απουσία έργων κατά την αντιβασιλεία της Μαρίας των Μεδίκων από το 1610 έως το 1617 επέτρεψε την ανέγερση στην περιοχή μεγάρων ισχυρών προσώπων, ευθυγραμμισμένων σε δομημένους δρόμους στην γύρω περιοχή. Έτσι, όταν ο Λουδοβίκος ΙΓ' επανήλθε στην ιδέα του Μεγάλου Σχεδίου του πατέρα του, ήταν δύσκολο να ακολουθήσει ακριβώς το παλιό σχέδιο. Ωστόσο, κατεδάφισε το βόρειο τμήμα του μεσαιωνικού τείχους προκειμένου να επεκτείνει την πτέρυγα Λεσκό προς αυτή την κατεύθυνση σε τέλεια συμμετρία με τις ίδιες λεπτομέρειες διακόσμησης. Υπεύθυνος για τον εκσυγχρονισμό του παλαιού Λούβρου ήταν πλέον ο αρχιτέκτονας Ζακ Λεμερσιέ. Το 1624, ξεκίνησε έργα στην Τετράγωνη αυλή, σεβόμενος το αρχικό στυλ του Λεσκό και δίνοντας σημαντικό ρόλο στις αίθουσες. Έτσι, βόρεια της πτέρυγας Λεσκό, ο Λεμερσιέ έκτισε τον «πύργο του Ρολογιού», τον οποίο επέκτεινε με μια άλλη πτέρυγα όμοια με εκείνη του Λεσκό, προκειμένου να διατηρήσει την αρμονική συμμετρία. Οι γλύπτες Ζακ Σαραζέν, Ζιλ Γκερέν και Φιλίπ ντε Μπυστέρ ήταν υπεύθυνοι για τη διακόσμηση του πύργου του Ρολογιού. Οι διακοσμήσεις της πτέρυγας στο βορρά προστέθηκαν το 1806. Η κατασκευή της βόρειας πτέρυγας της Τετράγωνης αυλής ξεκίνησε το 1639, σταμάτησε μετά το θάνατο του βασιλιά το 1643 και συνεχίστηκε το 1661 από τον Λουί Λε Βω.

• 
  Η Τετράγωνη αυλή γύρω στο 1642
• 
  Ο «πύργος του Ρολογιού»
• 
  Οροφή στα διαμερίσματα της βασίλισσας, 1632

Το Λούβρο του Λουδοβίκου ΙΔ'

Η αίθουσα του Απόλλωνα

Η ανατολική πρόσοψη με την κιονοστοιχία

Η αντιβασίλισσα Άννα της Αυστρίας και ο καρδινάλιος Μαζαρέν προσκάλεσαν πολλούς καλλιτέχνες από την Ιταλία, οι οποίοι έδωσαν στη γαλλική πρωτεύουσα ένα νέο στυλ ιταλικής επιρροής, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε σημαντική κατασκευή στο παλάτι του Λούβρου.

Μετά την εξέγερση της Σφενδόνης και την επάνοδο του βασιλιά στο Παρίσι το 1652 και την εγκατάστασή του στο παλάτι του Λούβρου και όχι στο Παλαί Ρουαγιάλ, ο Μαζαρέν άρχισε να ενδιαφέρεται για τις εγκαταστάσεις του Λούβρου. Η ανακατασκευή των διαμερισμάτων της βασιλομήτωρος ανατέθηκε στον Ζακ Λεμερσιέ μέχρι το θάνατό του και έπειτα στον Λουί Λε Βω και η διακόσμηση στον ζωγράφο Σαρλ Λε Μπρεν. Ο Λουί Λε Βω την περίοδο 1654-59 διεύρυνε και διακόσμησε τα διαμερίσματα του βασιλιά, την αίθουσα του Απόλλωνα και άλλους χώρους και κατασκεύασε το Παρεκκλήσι. Επίσης δημιούργησε το Τετράγωνο Σαλόνι (το οποίο δεν είναι τετράγωνο καθώς οι διαστάσεις του είναι 24 Χ 15.70) το οποίο παραχωρήθηκε το 1692 στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής, όπου, από το 1725, παρουσιάζονταν τα έργα των μελών της, γεγονός που έδωσε στην έκθεση το όνομα «Σαλόνι».

Το 1677-70 δημιουργήθηκε η στοά με τις κιονοστοιχίες της ανατολικής πρόσοψης, έργο των Κλωντ Περώ και Λουί Λε Βω, που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του γαλλικού κλασικισμού, αλλά δεν ολοκληρώθηκε καθώς το ενδιαφέρον του βασιλιά είχε ήδη στραφεί στις Βερσαλλίες.

18ος αιώνας

Όταν ο Λουδοβίκος ΙΔ' και η αυλή του μεταφέρθηκαν στο παλάτι των Βερσαλλιών το 1682, το κτίριο παραμελήθηκε. Η πόλη του Παρισιού ανέλαβε το κτίριο, μερικές αίθουσες του οποίου ήταν ακόμα υπό κατασκευή και χωρίς στέγη. Η Ακαδημία της Γαλλίας και άλλες Ακαδημίες μεταφέρθηκαν στα βασιλικά διαμερίσματα και άλλα μέρη του κτιρίου χρησιμοποιήθηκαν από καλλιτέχνες ως κατοικίες και χώροι εργασίας. Ανάμεσα στο Λούβρο και το παλάτι του Κεραμεικού, που η αριστοκρατία είχε εγκαταλείψει, εγκαταστάθηκε ένας νέος φτωχότερος πληθυσμός και η περιοχή υποβαθμίστηκε.

Το μουσείο

Ο αρχιτέκτονας Βισκoντί παρουσιάζει στον Ναπολέοντα Γ' τα σχέδια για την ολοκλήρωση του Λούβρου, πίνακας του Ανζ Τισιέ

Άποψη του Λούβρου και του ανακτόρου Κεραμεικού κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, πριν την καταστροφή του το 1870

Κατά τη Γαλλική Επανάσταση το Λούβρο απέκτησε νέα λειτουργία ως το πρώτο δημόσιο μουσείο στη Γαλλία. Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση, με διάταγμα της 26ης Μαΐου 1791, όρισε ότι σε αυτό το παλάτι θα πρέπει να συλλεχθούν σημαντικά έργα επιστήμης και τέχνης. Το μουσείο άνοιξε στις 10 Αυγούστου 1793 και στις αίθουσες συγκεντρώθηκαν οι θησαυροί τέχνης του βασιλιά και των ευγενών.

Στην εποχή του Ναπολέοντα τα έργα στο μουσείο συνεχίστηκαν. Το 1806 ξεκίνησε η κατασκευή της αψίδας του Θριάμβου του Καρουζέλ, που βρίσκεται στην πλατεία ανάμεσα στις δύο δυτικές πτέρυγες και ήταν παραγγελία του αυτοκράτορα για να τιμήσει τις στρατιωτικές νίκες του.

Κατά τη Β' αυτοκρατορία, ο Ναπολέων Γ' από το 1852 έως το 1870 πρόσθεσε νέες αίθουσες και ολοκλήρωσε το κτήριο και ιδιαίτερα τις προσόψεις σε μεγάλο βαθμό στην παρούσα τους μορφή. Ολοκληρώθηκε επίσης η βόρεια πτέρυγα του Λούβρου κατά μήκος της οδού Ριβολί, ενώνοντας το Λούβρο με το παλάτι του Κεραμεικού, πραγματοποιώντας έτσι το σχέδιο του Ερρίκου Δ' που είχε διατυπωθεί 3 αιώνες πριν. Στις πτέρυγες της αυλής Ναπολεόν ανεγέρθηκε μια σειρά 86 ανδριάντων επιφανών ανδρών της Γαλλίας.

Το 1873, ο ρόλος του Λούβρου ως κέντρο πολιτικής εξουσίας τελείωσε οριστικά όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετακόμισε στο μέγαρο Ελιζέ.

• Τα διαμερίσματα του Ναπολέοντα Γ'
• 
  Οροφή στην αίθουσα Απόλλων, του Ντελακρουά
• 
  Η μεγάλη τραπεζαρία
• 
  Σαλόνι με το πορτρέτο της αυτοκράτειρας Ευγενίας
• 
  Το μεγάλο σαλόνι
• 
  Το μεγάλο σαλόνι

20ός αιώνας

Το Λούβρο από την πλατεία Κονκόρντ

Από το 1981 έως το 1999, το παλάτι αποτέλεσε αντικείμενο μεγάλων έργων εκσυγχρονισμού που ονομάστηκαν Μεγάλο Λούβρο και εμπίπτουν στο πλαίσιο των «Μεγάλων Έργων» που όρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν. Ο στόχος ήταν ο επανασχεδιασμός των εκθεσιακών χώρων και κυρίως των υπόγειων ερευνητικών εγκαταστάσεων και εργαστηρίων.

Αυτές οι ρυθμίσεις που περιλάμβαναν την επιστροφή ολόκληρου του παλατιού στη λειτουργία του ως μουσείου με τη μεταφορά του Υπουργείου Οικονομικών σε νέα γραφεία εκτός του Λούβρου, χαρακτηρίζονται από την κατασκευή της γυάλινης πυραμίδας ( εγκαινιάστηκε στις 30 Μαρτίου 1989 ), που βρίσκεται στη μέση της αυλής Ναπολεόν, έργο του σινο-αμερικανικού αρχιτέκτονα Ι.Μ. Πέι, το οποίο οδηγεί σε μια μεγάλη υπόγεια αίθουσα υποδοχής. Η πυραμίδα είναι πλέον η κύρια είσοδος του μουσείου και είναι κατασκευασμένη από γυαλί, δίνοντας τη δυνατότητα στον επισκέπτη να θαυμάσει τα ιστορικά κτίρια που την περιβάλλουν και συγχρόνως επιτρέπει την είσοδο του φωτός.

Ανεγέρθηκε επίσης ένα πρωτότυπο αντίγραφο του έφιππου αγάλματος του Λουδοβίκου ΙΔ'.

Οι εργασίες κατασκευής και ανάπτυξης επέτρεψαν την ανακάλυψη σημαντικών τμημάτων του μεσαιωνικού φρουρίου που ενσωματώθηκαν στους εκθεσιακούς χώρους του μουσείου

Η πυραμίδα στο κέντρο της αυλής Ναπολεόν

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Η ιστορία του Λούβρου Αρχειοθετήθηκε 2019-11-27 στο Wayback Machine. (επιλογή γλώσσας)