Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μύθοι του Αισώπου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μια λεπτομέρεια της Φοντάνα Ματζόρε του 13ου αιώνα στην Περούτζια της Ιταλίας, με τους μύθους του Λύκου και του Γερανού και του Λύκου και του Αρνιού.

Οι μύθοι του Αισώπου, ή Αισωπικά, είναι συλλογή μύθων που πιστώνονται στον Αίσωπο, έναν σκλάβο και αφηγητή που πιστεύεται ότι έζησε στην αρχαία Ελλάδα μεταξύ 620 και 564 π.Χ. Διαφορετικής προέλευσης, οι ιστορίες που σχετίζονται με το όνομά του έχουν φτάσει στη σύγχρονη εποχή μέσω διαφόρων πηγών και συνεχίζουν να ερμηνεύονται εκ νέου σε διαφορετικούς λεκτικούς καταλόγους και σε δημοφιλή καθώς και καλλιτεχνικά μέσα.

Οι μύθοι ανήκαν αρχικά στην προφορική παράδοση και δεν συγκεντρώθηκαν παρά περίπου τρεις αιώνες μετά το θάνατο του Αισώπου. Μέχρι εκείνη την εποχή, του αποδίδονταν διάφορες άλλες ιστορίες, ανέκδοτα και παροιμίες, αν και μέρος αυτού του υλικού προερχόταν από πηγές προγενέστερες από αυτόν ή προερχόταν πέρα από την ελληνική πολιτιστική σφαίρα. Η διαδικασία της συμπερίληψης συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με ορισμένους από τους μύθους να μην έχουν καταγραφεί πριν από τον Ύστερο Μεσαίωνα και άλλους να φθάνουν εκτός Ευρώπης. Η διαδικασία είναι συνεχής και νέες ιστορίες εξακολουθούν να προστίθενται στο έργο του Αισώπου, ακόμη και όταν είναι αποδεδειγμένα πιο πρόσφατες εργασίες και μερικές φορές από γνωστούς συγγραφείς.

Τα χειρόγραφα στα λατινικά και τα ελληνικά ήταν σημαντικοί οδοί μετάδοσης, αν και οι ποιητικές επεξεργασίες στην ευρωπαϊκή καθομιλουμένη διαμόρφωσαν τελικά μια άλλη. Με την άφιξη της τυπογραφίας, οι συλλογές των μύθων του Αισώπου ήταν από τα πρώτα βιβλία σε διάφορες γλώσσες. Μέσω των μέσων μεταγενέστερων συλλογών και μεταφράσεων ή διασκευών τους, η φήμη του Αισώπου ως παραμυθογράφου μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο.

Αρχικά οι μύθοι απευθύνονταν σε ενήλικες και κάλυπταν θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης ως ηθικοί οδηγοί και από την Αναγέννηση και μετά χρησιμοποιήθηκαν ιδιαίτερα για την εκπαίδευση των παιδιών. Η ηθική τους διάσταση ενισχύθηκε στον κόσμο των ενηλίκων μέσω της απεικόνισης σε γλυπτική, ζωγραφική και άλλα εικονογραφικά μέσα, καθώς και προσαρμογή στο δράμα και το τραγούδι. Επιπλέον, υπήρξαν επανερμηνείες της σημασίας των μύθων και αλλαγές στην έμφαση με την πάροδο του χρόνου.

Μυθοπλασία που δείχνει την αλήθεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχές του 1485 Ιταλική έκδοση του Aesopus Moralisatus

Οι μύθοι ως είδος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας, ένας φιλόσοφος του 1ου αιώνα μ.Χ., αναφέρεται ότι είπε για τον Αίσωπο:

Όπως εκείνοι που τρώνε καλά με τα πιο απλά πιάτα, χρησιμοποιούσε ταπεινά περιστατικά για να διδάξει μεγάλες αλήθειες, και αφού αφηγείται μια ιστορία, προσθέτει σε αυτήν τη συμβουλή να κάνεις κάτι ή να μην το κάνεις. Τότε, επίσης, ήταν πραγματικά πιο προσκολλημένος στην αλήθεια από ό,τι οι ποιητές, γιατί οι τελευταίοι ασκούν βία στις δικές τους ιστορίες για να τις κάνουν πιθανές, αλλά ανακοινώνοντας μια ιστορία που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι αληθινή, είπε την αλήθεια από το ίδιο το γεγονός ότι δεν ισχυρίστηκε ότι αφηγείται πραγματικά περιστατικά.[1]

Νωρίτερα ακόμη, ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος ανέφερε εν παρόδω ότι ο «Αίσωπος ο παραμυθογράφος» ήταν ένας σκλάβος που έζησε στην Αρχαία Ελλάδα κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. Μεταξύ των αναφορών σε άλλους συγγραφείς, ο Αριστοφάνης, στην κωμωδία του Οι Σφήκες, παρουσίασε τον πρωταγωνιστή Φιλόκλεοντα σαν να είχε μάθει τα «παράλογα» του Αισώπου από συνομιλίες στα συμπόσια. Ο Πλάτωνας έγραψε στον Φαίδωνα ότι ο Σωκράτης πέρασε τον χρόνο του στη φυλακή μετατρέποντας μερικούς από τους μύθους του Αισώπου «που γνώριζε» σε στίχους. Ωστόσο, για δύο βασικούς λόγους –επειδή πολυάριθμα ήθη στους μύθους του Αισώπου αντιφάσκουν μεταξύ τους και επειδή οι αρχαίες αφηγήσεις για τη ζωή του Αισώπου αντιφάσκουν μεταξύ τους– η σύγχρονη άποψη είναι ότι ο Αίσωπος δεν ήταν ο εμπνευστής όλων αυτών των μύθων που του αποδίδονται.[2] Αντίθετα, οποιοσδήποτε μύθος έτεινε να αποδοθεί στο όνομα του Αισώπου αν δεν υπήρχε γνωστή εναλλακτική πηγή.[3]

Στην κλασική εποχή υπήρχαν διάφοροι θεωρητικοί που προσπάθησαν να διαφοροποιήσουν αυτούς τους μύθους από άλλα είδη αφήγησης. Έπρεπε να είναι σύντομοι και ανεπηρέαστοι,[4] επιπλέον, είναι φανταστικά γεγονότα, χρήσιμα στη ζωή και πιστά στη φύση.[5] Σε αυτά θα μπορούσαν να υπάρχουν ζώα και φυτά που μιλούν, αν και υπάρχουν λίγοι όπου άνθρωποι που αλληλεπιδρούν μόνο με τους ανθρώπους. Συνήθως μπορεί να ξεκινήσουν με μια εισαγωγή με βάση τα συμφραζόμενα, ακολουθούμενη από την ιστορία, συχνά με το επιμύθιο (ηθική αξία) τονισμένο στο τέλος. Ο καθορισμός του πλαισίου ήταν συχνά απαραίτητος ως οδηγός για την ερμηνεία της ιστορίας, όπως στην περίπτωση του πολιτικού νοήματος των Βάτραχων που επιθυμούσαν έναν βασιλιά και των βατράχων και του ήλιου.

Μερικές φορές οι τίτλοι που δίνονται αργότερα στους μύθους έχουν γίνει παροιμιώδεις, όπως στην περίπτωση της χήνας που έκανε χρυσά αυγά ή του ποντικιού της πόλης και του ποντικιού του αγρού. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι μύθοι, όπως ο Νεαρός και το Χελιδόνι, φαίνεται να έχουν εφευρεθεί ως εικονογραφήσεις ήδη υπαρχουσών παροιμιών. Ένας θεωρητικός, πράγματι, έφτασε στο σημείο να ορίσει τους μύθους ως εκτεταμένες παροιμίες.[6] Σε αυτό έχουν μια αιτιολογική λειτουργία, την εξήγηση της προέλευσης, όπως, σε ένα άλλο πλαίσιο, γιατί το μυρμήγκι είναι ένα κακόβουλο πλάσμα που κλέβει ή πώς η χελώνα πήρε το καβούκι της. Άλλοι μύθοι, που άπτουν επίσης αυτή τη λειτουργία, είναι ξεκάθαρα αστεία, όπως στην περίπτωση της Γριάς και του Γιατρού, που απευθύνονται σε άπληστους επαγγελματίες της ιατρικής.

Προέλευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι αντιφάσεις μεταξύ μύθων που έχουν ήδη αναφερθεί και εναλλακτικών εκδόσεων του ίδιου μύθου, όπως στην περίπτωση του Ξυλοκόπου και των Δέντρων, εξηγούνται καλύτερα από την απόδοση όλων των μύθων στον Αίσωπο. Μερικοί είναι αποδεδειγμένα δυτικής Ασίας προέλευσης, άλλα έχουν ανάλογα πιο ανατολικά. Η σύγχρονη επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει μύθους και παροιμίες της Αισωπικής μορφής που υπήρχαν τόσο στα αρχαία Σουμερία όσο και στο Ακκάδ, ήδη από την τρίτη χιλιετία π.Χ.[7] Οι μύθοι του Αισώπου και η ινδική παράδοση, όπως αντιπροσωπεύονται από τις βουδιστικές ιστορίες Γιατάκα και οι ινδουιστικές Παντσατάντρα, μοιράζονται περίπου δώδεκα κοινές ιστορίες, αν και συχνά έχουν μεγάλες διαφορές στις λεπτομέρειες. Υπάρχει κάποια συζήτηση για το αν οι Έλληνες έμαθαν αυτούς τους μύθους από Ινδούς αφηγητές ή το ανάποδο, ή αν οι επιρροές ήταν αμοιβαίες.

Ο εκδότης του Μπεν Πέρι πήρε την ακραία θέση στο βιβλίο του Babrius and Phaedrus (1965) ότι

Σε ολόκληρη την ελληνική παράδοση δεν υπάρχει, όσο μπορώ να δω, ούτε ένας μύθος που να μπορεί να λεχθεί ότι προέρχεται είτε άμεσα είτε έμμεσα από ινδική πηγή. Αλλά πολλοί μύθοι ή μοτίβα μύθων που εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ελληνική ή τη λογοτεχνία της Εγγύς Ανατολής βρίσκονται αργότερα στην Παντσατάντρα και σε άλλα ινδικά βιβλία ιστοριών.[8]

Μετάφραση και διάδοση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ελληνικές εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα ελληνικό χειρόγραφο των μύθων του Βαβρία

Το πότε και πώς έφτασαν οι μύθοι και ταξίδεψαν από την αρχαία Ελλάδα παραμένει αβέβαιο. Μερικά δεν μπορούν να χρονολογηθούν νωρίτερα από τον Βαβρία και τον Φαίδρο, αρκετούς αιώνες μετά τον Αίσωπο, και άλλα ακόμη αργότερα. Η παλαιότερη αναφερόμενη συλλογή ήταν από τον Δημήτριο τον Φαληρέα, έναν Αθηναίο ρήτορα και πολιτικό του 4ου αιώνα π.Χ., ο οποίος συγκέντρωσε τους μύθους σε ένα σύνολο δέκα βιβλίων για χρήση από ρήτορες. Οπαδός του Αριστοτέλη, απλώς καταλογογράφισε όλους τους μύθους που οι προηγούμενοι Έλληνες συγγραφείς είχαν χρησιμοποιήσει μεμονωμένα ως παράδειγμα, βάζοντάς τους σε πρόζα. Τουλάχιστον ήταν απόδειξη του τι αποδόθηκε στον Αίσωπο από άλλους, αλλά αυτό μπορεί να περιλάμβανε οποιαδήποτε απόδοση σε αυτόν από την προφορική παράδοση με παραμύθια ζώων, φανταστικά ανέκδοτα, αιτιολογικούς ή σατιρικούς μύθους, πιθανώς ακόμη και οποιαδήποτε παροιμία ή αστείο, που μετέφεραν αυτοί οι συγγραφείς. Είναι περισσότερο μια απόδειξη της δύναμης του ονόματος του Αισώπου παρά απόδειξη της πραγματικής συγγραφής του. Σε κάθε περίπτωση, αν και το έργο του Δημητρίου αναφέρονταν συχνά για τους επόμενους δώδεκα αιώνες και θεωρούνταν ο επίσημος Αίσωπος, δεν σώζεται πλέον κανένα αντίγραφο. Οι σημερινές συλλογές εξελίχθηκαν από τη μεταγενέστερη ελληνική έκδοση του Βαβρία, από την οποία υπάρχει τώρα ένα ημιτελές χειρόγραφο με περίπου 160 μύθους σε χολιαμβικούς στίχους. Η τρέχουσα άποψη είναι ότι έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Η έκδοση των 55 μύθων σε χολιαμβικά τετράμετρα του 9ου αιώνα Ιγνάτιου του Διάκονου είναι επίσης άξια αναφοράς για την συμπερίληψη παραμυθιών από ανατολίτικες πηγές.[9]

Περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με την προσθήκη ανατολίτικων ιστοριών στον Αισωπικό κανόνα παρέχει η εμφάνισή τους σε εβραϊκές πηγές όπως το Ταλμούδ και η Μιδρασική λογοτεχνία. Υπάρχει ένας συγκριτικός κατάλογος αυτών στον ιστότοπο της Εβραϊκής Εγκυκλοπαίδειας[10] από τους οποίους δώδεκα μοιάζουν με εκείνες που είναι κοινές τόσο στις ελληνικές όσο και στις ινδικές πηγές, έξι είναι με αυτές που βρίσκονται μόνο στις ινδικές πηγές και έξι άλλες μόνο στα ελληνικά. Όπου υπάρχουν παρόμοιοι μύθοι στην Ελλάδα, στην Ινδία και στο Ταλμούδ, η Ταλμουδική μορφή προσεγγίζει περισσότερο την Ινδική. Έτσι, ο μύθος «Ο Λύκος και ο Γερανός» στην Ινδία μιλάει για ένα λιοντάρι και ένα άλλο πουλί. Όταν ο Τζόσουα μπεν Ανανία είπε αυτόν τον μύθο στους Εβραίους, για να αποτρέψει την εξέγερσή τους ενάντια στη Ρώμη και να βάλουν ξανά το κεφάλι τους στα σαγόνια του λιονταριού, υποδεικνύει εξοικείωση με τη μορφή που προέρχεται από την Ινδία.

Λατινικές εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη εκτενής μετάφραση του Αισώπου στα λατινικά ιαμβικά τρίμετρα έγινε από τον Φαίδρο, έναν απελευθερωμένο δούλου του Αυγούστου τον 1ο αιώνα μ.Χ., αν και τουλάχιστον ένας μύθος είχε ήδη μεταφραστεί από τον ποιητή Έννιο δύο αιώνες πριν, και άλλοι αναφέρονται στο έργο του Οράτιου. Ο ρήτορας Αφθόνιος ο Αντιοχέας έγραψε μια τεχνική πραγματεία για, και μετέτρεψε σε λατινική πεζογραφία, περίπου σαράντα από αυτούς τους μύθους το 315. Είναι αξιοσημείωτο ότι απεικονίζει τη σύγχρονη και μεταγενέστερη χρήση των μύθων στη ρητορική πράξη. Οι δάσκαλοι της φιλοσοφίας και της ρητορικής συχνά θέτουν τους μύθους του Αισώπου ως άσκηση για τους μελετητές τους, καλώντας τους όχι μόνο να συζητήσουν το ήθος του παραμυθιού, αλλά και να εξασκήσουν το στυλ και τους κανόνες της γραμματικής φτιάχνοντας νέες δικές τους εκδοχές. Λίγο αργότερα ο ποιητής Αυσόνιος κατέγραψε μερικούς από αυτούς τους μύθους σε στίχους, τους οποίους ο συγγραφέας Ιουλιανός Τιτιανός μετέφρασε σε πεζογραφία, και στις αρχές του 5ου αιώνα ο Αβιανός μετέφερε 42 από αυτούς τους μύθους σε λατινικά ελεγειακά δίστιχα.[11]

Η μεγαλύτερη, η παλαιότερη γνωστή και η πιο σημαντική από τις πεζογραφικές εκδόσεις του Φαίδρου φέρει το όνομα ενός κατά τα άλλα άγνωστου παραμυθογράφου που ονομάζεται Ρωμύλος. Περιέχει 83 μύθους, που χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα και φαίνεται ότι βασίστηκε σε μια παλαιότερη πεζογραφία που, με το όνομα «Αίσωπος» και απευθυνόμενη σε έναν Ρούφο, μπορεί να γράφτηκε στην Καρολίγγεια περίοδο ή και νωρίτερα. Η συλλογή έγινε η πηγή από την οποία, κατά το δεύτερο μισό του Μεσαίωνα, αντλήθηκαν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει σχεδόν όλες οι συλλογές λατινικών μύθων. Μια εκδοχή των τριών πρώτων βιβλίων του Ρωμύλου σε ελεγειακό στίχο, που πιθανόν έγινε γύρω στον 12ο αιώνα, ήταν ένα από τα κείμενα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη μεσαιωνική Ευρώπη. Αναφέρεται ποικιλοτρόπως (μεταξύ άλλων τίτλων) ως ελεγειακός Ρωμύλος, αποδίδεται στον Γουαλτέρο τον Άγγλο και ήταν κοινό λατινικό διδακτικό κείμενο και παρέμεινε δημοφιλές μέχρι την Αναγέννηση.[12]

Aesopus constructus κ.λπ., έκδοση 1495 με μετρική έκδοση του Fabulae Lib. I–IV του Γουαλτέρου του Άγγλουη

Με την αναβίωση των λατινικών κατά την Αναγέννηση, οι συγγραφείς άρχισαν να συντάσσουν συλλογές μύθων στους οποίους εμφανίζονταν δίπλα-δίπλα εκείνοι του Αισώπου και εκείνοι από άλλες πηγές. Ένας από τους πρώτους ήταν του Λορέντσο Μπεβιλάκουα, γνωστός και ως Λαυρέντιος Αμπστέμιος, ο οποίος έγραψε 197 μύθους,[13] από τους οποίους οι πρώτοι εκατό δημοσιεύτηκαν ως Εκατομύθιο το 1495. Περιλάμβανε λίγους μύθους του Αισώπου, και όσοι υπάρχουν προσαρμόζονται και ξαναερμηνεύονται, όπως για παράδειγμα «ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» διασκευάστηκε ως «Η σκνίπα και η μέλισσα» (94) με τη διαφορά ότι η σκνίπα προσφέρει να διδάξει μουσική στα παιδιά της μέλισσας. Υπάρχουν επίσης μεσαιωνικές ιστορίες όπως τα ποντίκια στο συμβούλιο (195). Οι περισσότεροι μύθοι στο Εκατομύθιο μεταφράστηκαν αργότερα στο δεύτερο μισό των Μύθων του Αισώπου του Ρότζερ ΛΈστρέιντζ και άλλων επιφανών μυθολόγων (1692).[14]

Ο Αίσωπος σε άλλες γλώσσες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για πολλούς αιώνες η κύρια μετάδοση των μύθων του Αισώπου σε όλη την Ευρώπη παρέμεινε στα λατινικά ή προφορικά σε διάφορες δημοτικές γλώσσες, όπου αναμείχθηκαν με λαϊκές ιστορίες που προέρχονταν από άλλες πηγές. Αυτή η ανάμειξη είναι συχνά εμφανής στις πρώιμες δημοτικές συλλογές μύθων στους μεσαιωνικούς χρόνους.

Ο μύθος του αγρότη και των γιων του από την έκδοση του Κάξτον, 1484

Η κύρια ώθηση πίσω από τη μετάφραση μεγάλων συλλογών μύθων που αποδίδονται στον Αίσωπο και μεταφράζονται σε ευρωπαϊκές γλώσσες προήλθε από μια πρώιμη έντυπη έκδοση στη Γερμανία. Υπήρχαν πολλές μικρές συλλογές μύθων σε διάφορες γλώσσες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, αλλά η πρώτη προσπάθεια για μια εξαντλητική έκδοση έγινε από τον Χάινριχ Στάινχεβελ στο Esopus, που δημοσιεύτηκε π. 1476. Αυτό περιείχε και λατινικές και γερμανικές μεταφράσεις και περιλάμβανε επίσης μια μετάφραση της εκδοχής του Ρινούτσιο ντα Καστιλιόνε από τα ελληνικά της ζωής του Αισώπου (1448).[15] Εμφανίζονται περίπου 156 μύθοι, συγκεντρωμένοι από τον Ρωμύλο, τον Αβιανό και άλλες πηγές, συνοδευόμενοι από σχολιαστικό πρόλογο και ηθικολογικό συμπέρασμα, και 205 ξυλογραφίες.[16] Ακολούθησαν σύντομα μεταφράσεις ή εκδόσεις βασισμένες στο βιβλίο του Στάινχεβελ στα ιταλικά (1479), γαλλικά (1480), τσέχικα (1480) και αγγλικά (έκδοση Κάξτον του 1484) και επανεκτυπώθηκαν πολλές φορές πριν από τις αρχές του 16ου αιώνα. Η ισπανική έκδοση του 1489, La vida del Ysopet con sus fabulas hystoriadas ήταν εξίσου επιτυχημένη και συχνά ανατυπώθηκε τόσο στον Παλαιό όσο και στον Νέο Κόσμο για τρεις αιώνες.[17]

Μερικοί μύθοι αντιμετωπίστηκαν αργότερα δημιουργικά σε δικές τους συλλογές από τους συγγραφείς με τέτοιο τρόπο που συνδέθηκαν με τα ονόματά τους και όχι με του Αισώπου. Οι πιο διάσημοι ήταν οι Μύθοι του Λα Φονταίν, που εκδόθηκαν στα γαλλικά στα τέλη του 17ου αιώνα. Εμπνευσμένα από τη συντομία και την απλότητα των βιβλίων του Αισώπου,[18] αυτά στα πρώτα έξι βιβλία εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από το παραδοσιακό υλικό της Αισώπου. Οι μύθοι στα επόμενα έξι είχαν μεγάλη ποικιλία στην προέλευση.[19] Στις αρχές του 19ου αιώνα, μερικοί από τους μύθους διασκευάστηκαν στα ρωσικά και συχνά επαναερμηνεύτηκαν από τον παραμυθολόγο Ιβάν Κρύλοφ.[20] Στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά όχι σε όλες, αυτές βασίζονταν από τις εκδόσεις του Λα Φονταίν.

Οι πρώτες μεταφράσεις σε ασιατικές γλώσσες προέρχονται αρχικά από ελληνικές πηγές. Αυτά περιλαμβάνουν τους λεγόμενους Μύθους του Συντίπα, μια συλλογή Αισωπικών μύθων στα Συριακά, που χρονολογούνται από τον 9ο-11ο αιώνα. Συμπεριλαμβάνονταν πολλές άλλες ιστορίες, πιθανώς της Δυτικής Ασίας.[21] Στην Κεντρική Ασία υπήρχε μια συλλογή μύθων του 10ου αιώνα στα Ουιγουρικά.[22]

Μετά τον Μεσαίωνα, οι μύθοι που προέρχονταν σε μεγάλο βαθμό από λατινικές πηγές μεταδόθηκαν από τους Ευρωπαίους ως μέρος των αποικιακών ή ιεραποστολικών επιχειρήσεων τους. 47 μύθοι μεταφράστηκαν στη γλώσσα Νάουατλ στα τέλη του 16ου αιώνα με τον τίτλο In zazanilli in Esopo. Έργο ενός γηγενή μεταφραστή, προσάρμοσε τις ιστορίες ώστε να ταιριάζουν στο μεξικανικό περιβάλλον, ενσωματώνοντας έννοιες και τελετουργίες των Αζτέκων.[23]

Πορτογάλοι ιεραπόστολοι που έφτασαν στην Ιαπωνία στα τέλη του 16ου αιώνα μύησαν την Ιαπωνία στους μύθους όταν μια λατινική έκδοση μεταφράστηκε στα ρωμανικά ιαπωνικά. Ο τίτλος ήταν Esopo no Fabulas και χρονολογείται στο 1593. Σύντομα ακολούθησε μια πληρέστερη μετάφραση σε ένα τρίτομο καναζόσι με τίτλο Isopo Monogatari. Αυτό ήταν το μοναδικό δυτικό έργο που επιβίωσε σε μεταγενέστερη δημοσίευση μετά την εκδίωξη των Δυτικών από την Ιαπωνία, καθώς εκείνη την εποχή η φιγούρα του Αισώπου είχε καλλιεργηθεί και παρουσιαστεί σαν να ήταν Ιάπωνας.

Από τον 18ο έως τον 19ο αιώνα ένας τεράστιος αριθμός μύθων σε στίχους γράφτηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Οι τοπικές γλώσσες και διάλεκτοι στη ρομαντική περιοχή χρησιμοποίησαν εκδοχές προσαρμοσμένες ιδιαίτερα από τις αναδημιουργίες αρχαίου υλικού του Λα Φοντέν. Μία από τις πρώτες δημοσιεύσεις στη Γαλλία ήταν η ανώνυμη Fables Causides en Bers Gascouns (Επιλεγμένοι μύθοι στον στίχο της Γασκώνας, Μπαγιόν, 1776), που περιείχε 106.[24]

Θρησκευτικά θέματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στους κλασικούς χρόνους υπήρχε μια επικάλυψη μεταξύ μύθου και παραμυθιού, ειδικά όπου είχαν αιτιολογική λειτουργία.[25] Μεταξύ αυτών είναι δύο που ασχολούνται με τη διαφορά μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Σύμφωνα με την πρώτη, οι άνθρωποι διακρίνονται για τον ορθολογισμό τους.[26] Αλλά σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου έχουν μια κτηνώδη νοοτροπία, η εξήγηση είναι ότι κατά τη δημιουργία τα ζώα βρέθηκαν να υπερτερούν σε αριθμό των ανθρώπων και μερικά τροποποιήθηκαν ως εκ τούτου σε σχήμα, αλλά διατήρησαν τις ζωικές ψυχές τους.[27]

Αυτή η πρώιμη φιλοσοφική εικασία επεκτάθηκε και στα ηθικά προβλήματα που συνδέονται με τη θεία δικαιοσύνη. Για παράδειγμα, θεωρήθηκε δυσανάλογο για έναν κακό άνθρωπο να τιμωρείται με το θάνατο σε ναυάγιο, όταν αυτό αφορούσε πολλούς άλλους αθώους ανθρώπους. Ο θεός Ερμής το εξήγησε αυτό σε έναν αντιρρησία με την ανθρώπινη αναλογία ενός ανθρώπου που δάγκωσε ένα μυρμήγκι και κατά συνέπεια χτυπούσε όλα εκείνα που βρίσκονται γύρω από τα πόδια του.[28] Και πάλι, ρωτήθηκε γιατί οι συνέπειες μιας κακής πράξης δεν ακολούθησαν αμέσως που διαπράχθηκε. Ο Ερμής ασχολήθηκε και εδώ, αφού καταγράφει τις αντρικές πράξεις σε όστρακα και τις πηγαίνει στο Δία στοιβαγμένες σε ένα κουτί. Ο θεός της δικαιοσύνης, ωστόσο, τα περνάει με αντίστροφη σειρά και η ποινή μπορεί επομένως να καθυστερήσει.[29] Ωστόσο, όπου το σφάλμα γίνεται αντιληπτό ως πράξη περιφρόνησης, όπως συμβαίνει στον μύθο του Όρκού, η εκδίκηση φτάνει γρήγορα.[30]

Μια ιαπωνική ξύλινη εκτύπωση απεικονίζει το μύθο του Ηρακλή και του κάρου

Μερικοί μύθοι μπορεί να εκφράζουν ανοιχτό σκεπτικισμό, όπως στην ιστορία του άνδρα που πουλούσε ένα άγαλμα του Ερμή που καυχιόταν για την αποτελεσματικότητά του. Ερωτηθείς γιατί παραχωρούσε ένα τέτοιο περιουσιακό στοιχείο, ο πωλητής εξηγεί ότι ο θεός χρειάζεται χρόνο για να δώσει πλούτο, ενώ ο ίδιος χρειάζεται άμεσα μετρητά. Σε ένα άλλο παράδειγμα, ένας αγρότης του οποίου το στρώμα έχει κλαπεί πηγαίνει σε έναν ναό για να δει αν ο ένοχος μπορεί να βρεθεί με μαντεία. Κατά την άφιξή του ακούει μια ανακοίνωση που ζητά πληροφορίες για μια ληστεία στο ναό και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένας θεός που δεν μπορεί να φροντίσει τους δικούς του πρέπει να είναι άχρηστος.[31] Αλλά η αντίθετη θέση, ενάντια στην εξάρτηση από τη θρησκευτική τελετουργία, ελήφθη σε μύθους όπως ο Ηρακλής και το Βαγόνι που απεικονίζουν την παροιμία «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Η ιστορία αγαπήθηκε αιώνες αργότερα στην προτεσταντική Αγγλία, όπου ένας σχολιαστής πήρε την ακραία θέση ότι το να παραμελεί κανείς την αναγκαιότητα της αυτοβοήθειας είναι «βλασφημία» και ότι είναι «μεγάλη αμαρτία για έναν άνθρωπο να αποτυγχάνει στο εμπόριο του ή ενασχόληση τρέχοντας συχνά σε προσευχές».[32]

Καθώς οι μύθοι απομακρύνθηκαν από τον ελληνόφωνο κόσμο και προσαρμόστηκαν σε διαφορετικές εποχές και θρησκείες, είναι αξιοσημείωτο το πόσο ριζικά επαναερμηνεύτηκαν ορισμένοι μύθοι. Έτσι ένας από τους μύθους που συγκεντρώθηκαν με τον τίτλο μερίδα του λέοντος και αρχικά στρεφόταν κατά της τυραννίας έγινε στα χέρια του Ρουμί μια παραβολή ενότητας με τον Θεό του Ισλάμ και υπακοής στη θεία εξουσία.[33] Στους εβραϊκούς «μύθους αλεπούδων» του Μπερέχια χα-Νάκνταν, η χιουμοριστική αφήγηση των λαγών και των βατράχων έγινε η αφορμή για να συστήσει την εμπιστοσύνη στον Θεό,[34] ενώ η χριστιανική επανερμηνεία του συμβολισμού των ζώων στους μεσαιωνικούς χρόνους στράφηκε στον Λύκο και τον Γερανό ως μια παραβολή για τη διάσωση της ψυχής του αμαρτωλού από την Κόλαση.[35]

Στους μεσαιωνικούς χρόνους, επίσης, συγκεντρώθηκαν μύθοι για χρήση σε κηρύγματα, από τα οποία οι Παραβολές του Όντο του Χέριτον είναι μόνο ένα παράδειγμα. Στην αρχή της Μεταρρύθμισης, ο Μαρτίνος Λούθηρος ακολούθησε το παράδειγμά του στο έργο που είναι τώρα γνωστό ως Μύθοι του Κόμπουργκ.[36] Μια άλλη πηγή εκχριστιανισμένων μύθων ήταν στα βιβλία εμβλημάτων του 16ου-17ου αιώνα. Στο Emblemes ou devises chrestiennes (1571) της Ζορζέτ ντε Μοντεναί, για παράδειγμα, ο μύθος της βελανιδιάς και του καλαμιού απεικονίστηκε στο πλαίσιο των στίχων της Ωδής της Θεοτόκου, «Έριξε τους δυνατούς από τις θέσεις τους και τους εξύψωσε. χαμηλού βαθμού» (Λουκάς 1.52, AV).[37]

Από τη στιγμή που οι μύθοι έγιναν αντιληπτοί κυρίως ως μέσα για τη διδασκαλία των παιδιών, μια νέα γενιά χριστιανών συγγραφέων άρχισε να βάζει τη δική της ερμηνεία πάνω τους, συχνά σε αντίθεση με την αρχική τους ερμηνεία. Ένα ακραίο παράδειγμα εμφανίζεται σε μια συλλογή που ονομάζεται Χριστιανικοί μύθοι από τη βικτωριανή εποχή, όπου ο Βόρειος Άνεμος και ο Ήλιος αναφέρεται σε βιβλικά αποσπάσματα στα οποία η θρησκεία συγκρίνεται με έναν μανδύα. Επομένως, λέει ο συγγραφέας, θα πρέπει κανείς να προσέχει να εγκαταλείψει τις πεποιθήσεις του κάτω από τον ήλιο της ευημερίας.[38] Αποδεδειγμένα, η ουσία των μύθων είναι η προσαρμοστικότητά τους. Ξεκινώντας πριν από δυόμισι χιλιετίες με αιτιολογικές λύσεις σε φιλοσοφικά προβλήματα, οι νέες θρησκευτικές εφαρμογές συνεχίστηκαν μέχρι σήμερα.

Δραματοποιημένοι μύθοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επιτυχία των μύθων του Λα Φοντέν στη Γαλλία ξεκίνησε μια ευρωπαϊκή μόδα για τη δημιουργία θεατρικών παραστάσεων γύρω από αυτούς. Δημιουργός ήταν ο Εντμέ Μπουρσώλ, με το πεντάπρακτο δράμα Les Fables d'Esope (1690), που αργότερα μετονομάστηκε Esope à la ville (Ο Αίσωπος στην πόλη). Ήταν τέτοια η δημοτικότητά του που ένα αντίπαλο θέατρο παρήγαγε το Arlaquin-Esope του Εστάς Λε Νόμπλ την επόμενη χρονιά. Στη συνέχεια, ο Μπουρσώλ έγραψε μια συνέχεια, το Esope à la cour (Ο Αίσωπος στην αυλή), μια ηρωική κωμωδία που λογοκρίθηκε και δεν παρήχθη παρά μετά τον θάνατό του το 1701. Άλλες μιμήσεις του 18ου αιώνα περιελάμβαναν το Esope au collège του Ζαν-Αντουάν ντι Σερσώ (1715),[39] όπου ο Αίσωπος γίνεται διευθυντής ενός σχολείου με αποτέλεσμα να έχει την ευκαιρία να πει τις ιστορίες του και το Esope au Parnasse (1793) του Σαρλ-Ετιάν Πεσσελιέ, μονόπρακτο σε στίχο.[40]

Τον 20ο αιώνα μεμονωμένοι μύθοι του Αισώπου άρχισαν να προσαρμόζονται σε κινούμενα σχέδια, κυρίως στη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο σκιτσογράφος Πολ Τέρι ξεκίνησε τη δική του σειρά, που ονομάζεται Aesop's Film Fables, το 1921, αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε τα στούντιο Van Beuren το 1928, οι ιστορίες είχαν ελάχιστη σχέση με οποιονδήποτε μύθο του Αισώπου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Τζέι Γουόρντ δημιούργησε μια τηλεοπτική σειρά μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων με τίτλο Aesop and Son, τα οποία προβλήθηκαν για πρώτη φορά ως μέρος του The Rocky and Bullwinkle Show. Οι πραγματικοί μύθοι πλαστογραφήθηκαν για να καταλήξουν σε ένα λογοπαίγνιο βασισμένο στην αρχική ηθική. Δύο μύθοι παρουσιάζονται επίσης στην τηλεοπτική ταινία του 1971 Aesop's Fables στις ΗΠΑ. Εδώ ο Αίσωπος είναι ένας μαύρος αφηγητής που αφηγείται δύο μύθους για τις χελώνες, τη Χελώνα και τον Αετό και τη Χελώνα και τον Λαγό σε ένα ζευγάρι παιδιών που περιπλανιούνται σε ένα μαγεμένο άλσος. Οι ίδιοι οι μύθοι εμφανίζονται ως κινούμενα σχέδια.[41]

Μουσική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ τα μουσικά σκηνικά των Μύθων του Λα Φονταίν άρχισαν να εμφανίζονται στη Γαλλία μέσα σε λίγες δεκαετίες από τη δημοσίευσή τους, μόλις τον 19ο αιώνα οι συνθέτες άρχισαν να εμπνέονται απευθείας από τον Αίσωπο. Ένα από τα παλαιότερα ήταν το Le festin d'Ésope ("Η γιορτή του Αισώπου", 1857) του Σαρλ Βαλεντέν Αλκάν, ένα σύνολο παραλλαγών πιάνου στις οποίες η καθεμία λέγεται ότι απεικονίζει ένα διαφορετικό ζώο ή σκηνή από τους μύθους του Αισώπου. Στη βικτωριανή Αγγλία υπήρχαν αρκετές διασκευές για πιάνο μύθων που είχαν γίνει στίχοι (χωρίς ιδιαίτερη ικανότητα) από τους συνθέτες τους. Το 1847 δημοσιεύθηκε η ανώνυμη Επιλογή των Μύθων του Αισώπου Επαληθευμένη και Μουσική με Συμφωνίες και Συνοδεία για το Πιάνο Φόρτε, η οποία περιείχε 28 μύθους.[42] Δώδεκα μελοποιήθηκαν από τον W. Langton Williams (περίπου 1832-1896) στους μύθους του Αισώπου, διασκευασμένοι και διασκευασμένοι για το πιάνο φόρτε (Λονδίνο, δεκαετία του 1870),[43] η αστεία διατύπωση του οποίου αποδοκιμάστηκε έντονα από τους The Musical Times.[44]

Ακολούθησαν κι άλλες τον 20ο αιώνα, με επτά μύθους στο Μύθοι του Αισώπου που ερμηνεύονται μέσω της μουσικής της Μέιμπελ Γουντ Χιλ (Νέα Υόρκη, 1920), με το επιμύθιο στην κορυφή κάθε κομματιού.[45] Πολλά από αυτά τα έργα απευθύνονταν ειδικά σε νέους. Περιλάμβαναν επίσης τραγούδια του Έντουαρντ Χιουζ από τους μύθους του Αισώπου για παιδικές φωνές και πιάνο (1965)[46] και το έργο του Άργουελ Χιουζ με παρόμοιο τίτλο για ομοφωνία.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Philostratus, Life of Apollonius of Tyana, Book V.14
  2. ↑ Aesop's Fables, ed. D.L. Ashliman, New York 2005, pp. xiii–xv, xxv–xxvi
  3. ↑ Christos A. Zafiropoulos (2001). Ethics in Aesop's Fables, Leiden, pp. 10–12
  4. ↑ Zafiropoulos, Ethics in Aesop's Fables, p. 4
  5. ↑ G. J. Van Dijk (1997). Ainoi, Logoi, Mythoi, Leiden, p. 57
  6. ↑ Francisco Rodríguez Adrados (1999). History of the Graeco-Latin Fable vol. 1, Leiden. p. 7
  7. ↑ John F. Priest, "The Dog in the Manger: In Quest of a Fable", in The Classical Journal, Vol. 81, No. 1, (October–November 1985), pp. 49–58.
  8. ↑ Perry, Ben E. (1965). "Introduction", Babrius and Phaedrus, p. xix.
  9. ↑ Ashliman, D.L. "Introduction", Aesop's Fables, 2003, p. xxii.
  10. ↑ «Æsop's Fables Among the Jews». JewishEncyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2014. 
  11. ↑ Progymnasmata: Greek Textbooks of Prose Composition and Rhetoric, Brill 2003
  12. ↑  Postgate, John Percival (1911) «Phaedrus» στο: Chisholm, Hugh, επιμ. Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 21 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 341 
  13. ↑ «Accessible online». Aesopus.pbworks.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2012. 
  14. ↑ «Accessible online». Mythfolklore.net. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2012. 
  15. ↑ A reproduction of a much later edition is available at Archive.org
  16. ↑ Several versions of the woodcuts can be viewed at PBworks.com
  17. ↑ Keller, John Esten (1993). A translation is available at Google Books. ISBN 978-0813132457. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2012. 
  18. ↑ «Préface aux Fables de La Fontaine». Memodata.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2012. 
  19. ↑ An English translation of all the fables can be accessed online
  20. ↑ Kriloff's Fables, translated into the original metres by C. Fillingham Coxwell, London 1920; the book is archived online
  21. ↑ Francisco Rodríguez Adrados, History of the Graeco-Latin Fable 1, Leiden NL 1999, pp. 132–135
  22. ↑ Susan Whitfield, Life Along the Silk Road, University of California 1999, p. 218
  23. ↑ Gordon Brotherston, Book of the Fourth World: Reading the Native Americas Through Their Literature, Cambridge University Press 1992, pp. 315–319
  24. ↑ The original edition is available on Google Books
  25. ↑ H.J.Blackham, The Fable as Literature, Bloomsbury Academic 1985, p.186
  26. ↑ «Zeus and Prometheus». mythfolklore.net. 
  27. ↑ «Zeus and Man». mythfolklore.net. 
  28. ↑ «Hermes, the Man and the Ants». mythfolklore.net. 
  29. ↑ «Zeus and the Potsherds». mythfolklore.net. 
  30. ↑ «The Oath's Punishment». mythfolklore.net. 
  31. ↑ «The Farmer and his Mattock». mythfolklore.net. 
  32. ↑ Samuel Croxall, Fables of Aesop, Fable 56
  33. ↑ Laura Gibbs, "Rumi's fable of the Lion's Share", Journey to the Sea, October 1, 2008
  34. ↑ Fables of a Jewish Aesop, Columbia University 1967,Fable 38
  35. ↑ Evans, E. P. Animal Symbolism in Ecclesiastical Architecture, London, 1896, p. 107
  36. ↑ Jason D. Lane, review of Luther's Aesop, Logia, December 30, 2013
  37. ↑ «French Emblems: Emblem: Deposuit Potent et Exaltavit». gla.ac.uk. 
  38. ↑ Rev. Samuel Lysons, Christian Fables, or the fables of Aesop, and other writers, Christianized and adapted with Christian morals for the use of young people, London 1850, p.6
  39. ↑ Du Cerceau, Jean Antoine (2 Αυγούστου 1828). «Oeuvres de Du Cerceau, contenant son théâtre et ses poésies. Nouv. éd., avec des notes, precédée d'un essai sur la vie et les ecrits de l'auteur». Paris P. Beuf. 
  40. ↑ Fievre, Paul. «Ésope Au Parnasse, Comédie». www.theatre-classique.fr. 
  41. ↑ The 24-minute feature is divided into three parts on YouTube
  42. ↑ Joachim Draheim, Vertonungen antiker Texte vom Barock bis zur Gegenwart, Amsterdam 1981, Bibliography, p. 111
  43. ↑ «PDF in Toronto Public Library» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2022. 
  44. ↑ The Musical Times, 1 December 1879, p.659
  45. ↑ The score can be downloaded here
  46. ↑ World Cat fable list

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μύθοι_του_Αισώπου&oldid=10755269"