Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1832
Ρίμινι
Θάνατος1897
Αθήνα
Τόπος ταφήςΠρώτο Νεκροταφείο Αθηνών
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ιταλίας (1861–1887)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαινοτόμος επιχειρηματίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚλημεντίνη Λεμπουά
ΤέκναΦερνάνδος Σερπιέρης
ΓονείςΕνρίκο Σερπιέρι
ΑδέλφιαΑτίλλιο Σερπιέρι
Σίμπρο Σερπιέρι
ΟικογένειαΟικογένεια Σερπιέρη
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης (ιταλικά: Giovanni Battista Serpieri, Ρίμινι, 1832[1] – Αθήνα, 1897[Σ 1]) ήταν Ιταλός επιχειρηματίας, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο Λαύριο, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με μεταλλευτικές εργασίες. Ήταν ένας από τους πρώτους επιχειρηματίες που ασχολήθηκαν με τη μεταλλευτική στη νεώτερη Ελλάδα.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ιωάννης Σερπιέρης, ο ανδριάντας του που είχε τοποθετηθεί στο Λαύριο.

Πατέρας του ήταν ο Ενρίκο Σερπιέρι (Ρίμινι, 1809 - Κάλιαρι, 1872), Ιταλός πατριώτης, βιομήχανος και πολιτικός[2]. Ο Ενρίκο έκανε τρία παιδιά, τον Ιωάννη Βαπτιστή (Giambattista, δηλαδή Giovanni Battista), τον Αττίλιο (Attilio) και τον Σίμπρο (Cimbro)[3]. Λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας στο επαναστατικό κίνημα του Γκαριμπάλντι, ο Ενρίκο φυλακίστηκε ισόβια το 1845 και ελευθερώθηκε το 1846 μετά από γενική αμνηστία, ενώ αργότερα έγινε βουλευτής στη βουλή (Costituente romana) της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και το 1866 βουλευτής του Βασιλείου της Ιταλίας. Το 1850 ο Ενρίκο πήγε με τα παιδιά του στη Σαρδηνία όπου ασχολήθηκε με μεταλλευτικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε το 1862 παρήγαγε το 56% από το σύνολο του μολύβδου που έβγαινε από τη Σαρδηνία.

Επειδή ο Ιωάννης Βαπτιστής (Τζιανμπατίστα) ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του στην πολιτική, αναγκάστηκε σε εκούσια εξορία και βρέθηκε στη Μασσαλία[1], όπου παντρεύτηκε την Clemence Leboyl[4], και αργότερα στην Ελλάδα.

Δραστηριότητα στην Ελλάδα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετοχή του 1873 της εταιρείας Τα Μεταλλουργεία του Λαυρίου
Μετοχή της Compagnie francaise des mines du Laurium που ιδρύθηκε το 1875

Στην Ελλάδα ίδρυσε το 1864 την εταιρεία Roux - Serpieri - Fressynet C.E., με συνέταιρο το γαλλικό τραπεζικό οίκο I.Roux - Fressynet με έδρα τη Μασσαλία, για να εκμεταλλευθεί μεταλλεύματα αργυρούχου μολύβδου (αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις) στο Λαύριο, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του στη Σαρδηνία, αναβιώνοντας τα Μεταλλεία Λαυρίου τα οποία είχαν μείνει ανενεργά από την αρχαιότητα. Η εταιρεία λειτούργησε έως το 1873, οπότε μετά το Λαυρεωτικό ζήτημα, εξαγοράσθηκε από την Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως με κύριο μέτοχο τον Ανδρέα Συγγρό και δημιουργήθηκε η Ε.Ε.Μ.Λ. Ελληνική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου με έργο την εκμετάλλευση των σκωριών και των εκβολάδων από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις στην οποία συμμετείχε και ο Σερπιέρης. Δυο χρόνια αργότερα, ο Σερπιέρης ίδρυσε το 1875 την Compagnie Française des Mines du Laurium (ή αλλιώς Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου) με έργο την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου[5]. Η μεν Ελληνική Εταιρεία λειτούργησε μέχρι το 1917, μέχρι δηλαδή την εξάντληση των υλικών που εκμεταλλευόταν, των σκωριών και των εκβολάδων (το 1930 πούλησε τις εγκαταστάσεις της), ενώ η Γαλλική μέχρι το 1982 (όταν αυτή ενοικίασε τις εγκαταστάσεις της στην κρατική ΕΜΜΕΛ Ελληνική Μεταλλευτική Μεταλλουργική Εταιρία Λαυρίου η οποία έκλεισε το 1989)[6] Για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν στα ορυχεία, αποτέλεσμα των οποίων ήταν συχνά εργατικά ατυχήματα και παρουσίαση ασθενειών στους εργάτες, έχει κατακριθεί από πολιτικούς και παρατηρητές της εποχής καθώς από ιστορικούς.

Το 1880 ο Σερπιέρης δραστηριοποιήθηκε και στα μεταλλεία της Σερίφου, ως ένας από τους μετόχους της εταιρείας Σέριφος-Σπηλιαζέζα (με πλήρες όνομα «Société Anonyme des Mines de Seriphos et de Spiliazeza au Laurium»). Η εταιρεία αυτή πήρε τα μεταλλεία της Σερίφου μετά την παύση των εργασιών της Ελληνικής Μεταλλευτικής Εταιρείας η οποία ανήκε στην Εθνική Τράπεζα και λειτούργησε από το 1861 (ουσιαστικά το 1869) μέχρι το 1875 στη Σέριφο οπότε σταμάτησε τη δραστηριότητά της εκεί[7]. Μέτοχοι της εταιρείας Σέριφος-Σπηλιαζέζα ήταν «ομογενείς τραπεζίτες από την Κωνσταντινούπολη, Γάλλοι κεφαλαιούχοι και η Οθωμανική Τράπεζα» ενώ αναφέρεται η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου[8], ο Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης αλλά και ο Συγγρός[9]. Προϊόντα της Σέριφος-Σπηλιαζέζα ήταν σιδηρομεταλλεύματα, τα οποία εξόρυσσε και πωλούσε η εταιρεία τουλάχιστο μέχρι το 1910[8].

Ο Σερπιέρης, μέσω της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου δραστηριοποιήθηκε και στη Σίφνο, με τη μεταλλευτική εταιρεία «Σίφνος-Εύβοια» (με πλήρες όνομα «Compagnie Française Mines de Siphnos & Eubée»[10]) η οποία ιδρύθηκε το 1882[11][12].

Μετοχή της εταιρείας «Compagnie Française Mines de Siphnos & Eubée», 1882

Με το όνομα «Σίφνος-Εύβοια», ο Σερπιέρης (και συγκεκριμένα η εταιρεία Mines de Siphnos & Eubée) είχε και ένα ατμόπλοιο[13], το οποίο καθελκύστηκε στις 03.12.1883 από την εταιρεία Scott John & Co., Cartsdyke, Greenock [14]και παρέμεινε στην ιδιοκτησία της εταιρείας Σίφνος-Εύβοια μέχρι το 1906.

Το 1894, η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου του Σεπριέρη εξορύσσει μεταλλεύματα ψευδαργύρου στην Αντίπαρο[11].

Άλλη δραστηριότητα του Σερπιέρη ήταν επίσης η λειτουργία μεταλλείου μαγγανίου στη Μήλο[11], κοντά στο ακρωτήριο Βάνι (βόρεια - δυτική πλευρά της Μήλου)[15].

Αρχεία των θυγατρικών της Γαλλικής Εταιρείας Λαυρίου στη Σίφνο, τη Μήλο και την Αντίπαρο έχουν διασωθεί στο Τεχνολογικό - Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου[16].

Μεταλλευτική δραστηριότητα ανέπτυξε επίσης ο Σερπιέρης στην Κύθνο, στην ανατολική πλευρά της[17][18].

Ο Σερπιέρης δραστηριοποιήθηκε επίσης στο φωταέριο. Το 1887 ο Henri Foulon de Vaulx (Ανρί Φουλόν ντε Βω) ως εκπρόσωπος της εταιρείας Société Gaz et Eaux (Paris) και ο Ι.Β. Σερπιέρης, εξαγοράζουν την εταιρεία Φωταερίου την οποία είχε ιδρύσει το 1857 ο γάλλος Francois Theophile Feraldi (Φραγκίσκος Φεράλδι) με παραχώρηση εκμετάλλευσης για 50 χρόνια από το δήμο Αθηναίων[19], η οποία είχε τόσα οικονομικά προβλήματα το 1873, που ο τότε πιστωτής Γ. Δημητρίου, είχε κατάσχει το δίκτυο διανομής της. Το δίκτυο επαναγοράσθηκε τον ίδιο χρόνο με νόμο αλλά η κακή εκμετάλλευση της επιχείρησης οδήγησε το Δήμο Αθηναίων εκπροσωπούμενο από τον Δήμαρχο Δ. Σούτσο) να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Henri Foulon de Vaulx και τον Ι.Β. Σερπιέρη, οι οποίες κατέληξαν σε σύμβαση που υπογράφτηκε στις 27 Ιουνίου 1887 για επέκταση του δικαιώματος λειτουργίας του εργοστασίου σε 30 χρόνια. Οι νέοι αδειούχοι ανέλαβαν και ολοκλήρωσαν μέχρι το 1889 επέκταση και σημαντικές εργασίες στο εργοστάσιο της «Société hellénique du gaz d'Athènes» («Ελληνική Εταιρία Αεριόφωτος Αθηνών») όπως ονομαζόταν την εποχή εκείνη[20]. Στη συνέχεια μεταβίβασαν τα δικαιώματά τους στη νέα ελληνική εταιρεία Φωταερίου, η οποία είχε διάρκεια ζωής όσο και το δικαίωμα λειτουργίας της μονάδας και μπήκαν στη διοίκηση τους εργοστασίου ως εκπρόσωποι της γαλλικής εταιρείας οι Henri Foulon de Vaulx, Eugène Breittmayer, Φερνάνδος Σερπιέρης (ο γιος του Ιωάννη), Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης, Jean Alavoine και ο Alphonse Salanson, με γενικό διευθυντή τον Louis Robillot[21][19].

Κριτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σερπιέρης, ως ιδιοκτήτης μιας εκ των δύο εταιριών που δραστηριοποιούντο στην περιοχή του Λαυρίου, ασκούσε καταλυτικό[22] έλεγχο στην καθημερινότητα των κατοίκων που ως επί το πλείστον επρόκειτο περί εσωτερικών μεταναστών που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή για να εργαστούν στα ορυχεία. Οι δήμαρχοι της περιοχής ήταν διευθυντικά[23] στελέχη της περιοχής ενώ οι κάτοικοι εξαρτώντο αποκλειστικά από τις εταιρείες που εκμεταλλεύονταν τα ορυχεία. Περιηγητές και παρατηρητές της εποχής κάνουν αναφορά στην οικολογική μόλυνση[22] που προκαλούσαν τα μεταλλεία στην ευρύτερη περιοχή καθώς και για τις αντίξοες[22] και σκληρές[22] συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν σε αυτά.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παιδί του Ιωάννη Βαπτιστή και της Κλημεντίας (Clemence Leboyl) και κληρονόμος του ήταν ο Φερνάνδος Σερπιέρης. Δισέγγονος του είναι ο πρωταθλητής ιππασίας Φρέντυ Σερπιέρης.

Οίκος Σερπιέρη, Α΄ Νεκροταφείο

Ο Ιωάννης Βαπτιστής πέθανε το 1897 και κηδεύθηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, όπου και σήμερα βρίσκεται το ταφικό μνημείο της οικογένειάς του.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Στη βιβλιογραφία αναφέρεται σε ορισμένες περιπτώσεις λανθασμένα ως ημερομηνία γέννησής του το 1815

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης (Σκιαγραφία)[νεκρός σύνδεσμος], Ημερολόγιον του 1899, Κ. Φ. Σκόκου
  2. ↑ Serpièri, Enrico, treccani.it, l'enciclopedia italiana, πρόσβαση 3/8/2013
  3. ↑ Enrico Serpieri, minieredisardegna.it, archaeologia mineraria in Sardegna, ανάκτηση 3/8/2013
  4. ↑ Κριτική μιας Αναστήλωσης 1 Μέγαρο Σερπιέρη, Πανεπιστημίου & Εδουάρδου Λω (Κεντρικό κατάστημα Αγροτικής Τράπεζας)[νεκρός σύνδεσμος], Ελίζα Παπαδοπούλου, Τεχν. Χρον. Επιστ. Έκδ. ΤΕΕ, II, τεύχ. 1-2 2004
  5. ↑ Λαύριο, ευρετήριο Αρχειοθετήθηκε 2013-08-11 στο Wayback Machine., eranet.gr, ανάκτηση 4/8/2013
  6. ↑ Νεώτερο Μεταλλευτικό Λαύριο Αρχειοθετήθηκε 2013-11-04 στο Wayback Machine., Ιστοσελίδα του Βιοτεχνικού – Βιομηχανικού Εκπαιδευτικού Μουσείου, ανάκτηση 4/8/2013
  7. ↑ Σέριφος Μεταλλευτική Ιστορία. Συνοπτική ιστορία των μεταλλείων στη Σέριφο Αρχειοθετήθηκε 2013-07-14 στο Wayback Machine., serifosinfo.gr, ανακτήθηκε την 1/9/2013
  8. ↑ 8,0 8,1 Εξορυκτικές επιχειρήσεις και εργασία. Η περίπτωση του Αιγαίου (1860-1960), Λήδα Παπαστεφανάκη, Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου Ιστορικά Μεταλλεία στο Αιγαίο, 19ος-20ος αιώνας, (Μήλος 3-5.10.2003), Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, Αθήνα 2005, σ. 27-47 (eyploia.gr, ανακτήθηκε την 1/9/2013)
  9. ↑ Σέριφος, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, ανακτήθηκε την 1/9/2013
  10. ↑ Grèce - Mines de Siphnos & Eubée 1882[νεκρός σύνδεσμος], Mετοχή της εταιρείας Mines de Siphnos & Eubée
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Στην αναφορά (δες παραπάνω) «Η περίπτωση του Αιγαίου (1860-1960)», αναφέρεται ως πηγή: Χρ. Αγριαντώνη, Οι απαρχές της εκβιομηχάνισης στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα, Αθήνα 1986, σ. 244-245, 260-263
  12. ↑ Πορεία Μεταλλείας Περίοδος 1901-1925 Αρχειοθετήθηκε 2013-09-03 στο Wayback Machine., Σύλλογος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ)
  13. ↑ Το Άστυ, αρ. φύλ. 1606, 12.05.1895: 2 Ἐκδρομὴ μαθητῶν τοῦ γυμνασίου «Χθὲς τὴν πρωίαν πάντες οἱ μαθηταὶ τοῦ γυμνασίου ἐξέδραμον διὰ τοῦ ἀτμοπλοίου τοῦ κ. Σερπιέρη « Σίφνος - Εὔβοια » μέχρις Αἰγίνης πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν αὐτόθι ἀρχαιοτήτων. Τῆς ἐκδρομῆς ἐκτὸς τῶν μαθητῶν συμμετέσχον καὶ πλεῖστοι ἄλλοι μετὰ τῶν οἰκογενειῶν των, ἐπανέκαμψαν δὲ πάντες εἰς Πειραιᾶ τὴν 5 ην ἑσπερινὴν ὥραν διὰ τοῦ αὐτοῦ ἀτμοπλοίου.»
  14. ↑ Ships built by Scott's Αρχειοθετήθηκε 2016-06-29 στο Wayback Machine., INVERCLYDE SHIPBUILDING, ανακτήθηκε την 1/9/2013
  15. ↑ Βάνι Αρχειοθετήθηκε 2013-07-24 στο Wayback Machine., milos-island.info, ανακτήθηκε την 1/9/2013
  16. ↑ Το αρχείο της Γαλλικής εταιρείας μεταλλείων Λαυρίου, Αθανασία Μαρκουλή, Τεχνολογικό-Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, Ελληνικά Βιομηχανικά Αρχεία, σελ. 135
  17. ↑ Πολιτιστικές Διαδρομές στα μεταλλευτικά τοπία της Κύθνου Αρχειοθετήθηκε 2014-04-23 στο Wayback Machine., Χ. Βελουδάκη, Ν. Βουτσινάς, Α. Μπούσουλα, (καθ. Μ. Τζιτζάς, Ν. Μπελαβίλας), 2009-2010,
  18. ↑ Κύθνος Σπιτάρες Τα ερείπια του κτιρίου της διοίκησης της εταιρείας Ι.Β. Σερπιέρη στην Κύθνο, kythnosinfo.gr, ανακτήθηκε την 1/9/2013
  19. ↑ 19,0 19,1 Η ιστορία του εργοστασίου Αρχειοθετήθηκε 2013-07-30 στο Wayback Machine., Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, ανακτήθηκε στις 7/9/2013
  20. ↑ Σφραγίδες τα νέα αποκτήματα του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου, Εφημερίδα το ΒΗΜΑ, 17/04/2013, ανακτήθηκε στις 7/9/2013, «Η πρώτη σφραγίδα χρονολογείται στο 19ο αιώνα και ανήκει στην εταιρία που ίδρυσε το 1887 ο Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρι, συγκεκριμένα την «Εταιρία Αεριόφωτος Αθηνών και Αλλων Πόλεων» (ή στα γαλλικά «Société du gaz d'Athènes et autres villes»). Η δεύτερη, η οποία μάλιστα είναι και εσώγλυφη για χρήση με βουλοκέρι χρονολογείται στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και αναφέρεται πλέον στην «Ελληνική Εταιρία Φωταερίου Αθηνών» («Société hellénique du gaz d'Athènes»).»
  21. ↑ L' Industrie Du Gaz en Europe Aux XIXe Et XXe Siècles: L'innovation Entre Marchés Privés Et Collectivités Publiques, Serge Paquier, Jean-Pierre Williot, Volume 20 of Euroclio Series, Études et documents, ISSN 0944-2294 Publisher Peter Lang, 2005 ISBN 9052019371, ISBN 9789052019376, σελ. 185
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Παπαστεφανάκη Λήδα, Συνθήκες εργασίας στα μεταλλεία και μεταλλουργεία του Λαυρίου, σελ. 56, από τον ένθετο Λαυρεωτικά 1869 - 1873 της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία", Ιούλιος 2011
  23. ↑ Παπαστεφανάκη Λήδα, Συνθήκες εργασιας στα μεταλλεία και μταλλουργεία του Λαυρίου, σελ. 43 - 44, από τον ένθετο Λαυρεωτικά 1869 - 1873 της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία", Ιούλιος 2011
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιωάννης_Βαπτιστής_Σερπιέρης&oldid=10581170"