Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σερπιερίτης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σερπιερίτης
Σερπιερίτης. Προέλευση: Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, Γερμανία. Φωτ.Leon Hupperichs
Γενικά
ΚατηγορίαΘειικά. Ομάδα δεβιλλίνη
Χημικός τύποςCa(Cu, Zn)4(SO4)2(OH)6 . 3H2O
Ορυκτολογικά χαρακτηριστικά
Πυκνότητα3 gr/cm3
ΧρώμαΓαλάζιο, γαλαζοπράσινο σε διάχυτο φωτισμό
Σύστημα κρυστάλλωσηςΜονοκλινές
ΚρύσταλλοιΕπιμηκυσμένοι κατά {101}, πεπλατυσμένοι κατά {100}
ΥφήΒοτρυοειδής, ινώδης
ΔιδυμίαΌχι
Σκληρότητα2
ΣχισμόςΤέλειος κατά {100}
ΘραύσηΑνώμαλη
ΛάμψηΥαλώδης, μαργαριτώδης σε σχισμογενείς επιφάνειες
Γραμμή κόνεωςΛευκή έως ανοικτογάλαζη
ΠλεοχρωισμόςΧ=άχρους, Υ=γαλαζοπράσινος Ζ= βαθύ πρασινογάλαζο
ΔιαφάνειαΔιαφανής
ΠαρατηρήσειςType Locality (TL) για τα μεταλλεία Λαυρίου. Διμορφικός με τον ορθοσερπιερίτη

Ο σερπιερίτης (αγγλ. serpierite) είναι ένυδρο θειικό ορυκτό του ασβεστίου, του χαλκού και του ψευδαργύρου. Έλαβε το όνομά του από τον Ιταλό επιχειρηματία Τζιανμπατίστα Σερπιέρι (Gianbattista Serpieri, 1832-1897), ο οποίος πρωτοδημιούργησε τη σύγχρονη εταιρεία εκμετάλλευσης των μεταλλείων στο Λαύριο.

Αποτελεί δευτερογενές ορυκτό στη ζώνη οξείδωσης υδροθερμικών αποθέσεων χαλκού και ψευδαργύρου, συνήθως σχηματιζόμενο ως προϊόν σε απορρίμματα ή μη εξορυχθείσες ποσότητες μεταλλευμάτων, όταν η μεταλλευτική δραστηριότητα έχει εγκαταλειφθεί.

Ορυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο σμιθσονίτης, ο δεβιλλίνης, ο ποσνιακίτης, ο κτενασίτης, ο λιναρίτης, ο λανγκίτης, ο βροσαντίτης, ο ναμουβίτης, ο σουλενβεργίτης, ο υδροζινκίτης, ο μαλαχίτης και η γύψος.

Απαντά σε αρκετές περιοχές του πλανήτη. Σημαντικές εκτός Ελλάδος εμφανίσεις του είναι στην Ιρλανδία, την Κάμπρια στην Αγγλία, τη Σκωτία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την περιοχή Κατάνγκα στο Ζαΐρ, το Tsumeb της Ναμίμπια, το Κολοράντο των ΗΠΑ, τη Σονόρα του Μεξικού, τη Νέα Νότια Ουαλία στην Αυστραλία και τη Σαρδηνία στην Ιταλία. Αναφέρεται η ύπαρξή του και σε ορισμένες άλλες χώρες.

Στην Ελλάδα αποτελεί "Type Locality" (TL) των μεταλλείων Λαυρίου και συγκεκριμένα στο μεταλλείο «Ιλάριον» αρ. 50, το «Χριστιάνα», το «Σερπιέρη»(TL), το «Εσπεράντσα», τα «Βίλλια» της περιοχής Πλάκα, το «Σούνιο» αρ. 19 και την παραλία Θορικού στα μεταλλευτικά απορρίμματα.

  • James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244