Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιβάν Γκοντσαρόφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιβάν Γκοντσαρόφ
Πορτρέτο του Γκοντσαρόφ από τον Ιβάν Κραμσκόι (1865)
Γενικές πληροφορίες
Προφορά
Γέννηση6ιουλ. / 18  Ιουνίου 1812γρηγ.[1][2]
Ουλιάνοφσκ
Θάνατος15ιουλ. / 27  Σεπτεμβρίου 1891γρηγ.[3][4]
Αγία Πετρούπολη[5][6]
Αιτία θανάτουπνευμονία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςLiteratorskie mostki
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[7][8]
ΣπουδέςΤμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[9][10]
ΕργοδότηςΑκαδημία Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης
Αξιοσημείωτο έργοThe Same Old Story
Ομπλόμοφ
The Precipice
Περίοδος ακμής1838
Οικογένεια
ΟικογένειαHouse of Goncharov
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιβάν Αλεξάντροβιτς Γκοντσαρόφ (ρωσικά: Иван Александрович Гончаров‎‎· 6 Ιουνίου 1812 [18 Ιουνίου 1812 στο Γ. Η., Σιμπίρσκ - 15 Σεπτεμβρίου 1891 (27 Σεπτεμβρίου στο Γ.Η., Αγία Πετρούπολη) ήταν Ρώσος συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας και θεάτρου. Υπηρέτησε επίσης σε πολλές επίσημες θέσεις ως κρατικός αξιωματούχος και ήταν μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης.[11]

Το πιο διάσημο έργο του είναι το μυθιστόρημα Ομπλόμοφ (1859), ένα από τα σημαντικά έργα της ρωσικής λογοτεχνίας.[12]

Εργοβιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γκοντσαρόφ γεννήθηκε το 1812, το έτος της Γαλλικής εισβολής στη Ρωσία, από τον Αλεξάντρ Ιβάνοβιτς Γκοντσαρόφ, πλούσιο γαιοκτήμονα και έμπορο σιτηρών για πολλές θητείες δήμαρχο του Σιμπίρσκ, και την Αντβότια Ματβέγιεβνα, σχεδόν είκοσι χρόνια νεότερή του, την οποία ο πατέρας του παντρεύτηκε σε ηλικία 55 ετών μετά από τη χηρεία του. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό και δύο μικρότερες αδερφές. Ο πατέρας του πέθανε το 1819, όταν ο Γκοντσαρόφ ήταν μόλις 7 ετών και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε με τον Νικολάι Νικολάγιεβιτς Τρεγκούμποφ, πρώην αξιωματικό του ναυτικού, ο οποίος έδειξε μεγάλη στοργή προς τον Ιβάν και τα αδέλφια του.

Ο Ιβάν Γκοντσαρόφ, πορτρέτο του Ιβάν Κραμσκόι (1874)

Από το 1822 έως το 1830, μαζί με τον αδερφό του, σπούδασε στην Εμπορική Σχολή της Μόσχας, όπου έλαβε τη βασική εκπαίδευση για οκτώ χρόνια. Από το 1831 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη λογοτεχνία, τις τέχνες και την αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Στη συνέχεια υπηρέτησε για 30 χρόνια στην Αγία Πετρούπολη, αρχικά ως μεταφραστής στο Υπουργείο Οικονομικών, μιλούσε γαλλικά, γερμανικά και αγγλικά, μετά ως κρατικός σύμβουλος και από το 1856 ως ανώτερος αυτοκρατορικός αξιωματούχος στο Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης και στη συνέχεια στο Υπουργείο Οικονομικών.[13] Μετά την πρώιμη ενασχόληση με μεταφράσεις και ποίηση, στράφηκε στη ρεαλιστική πεζογραφία από το 1838, επηρεασμένος από τον Πούσκιν, τον Λέρμοντοφ και τον Γκόγκολ. Έγραψε σατιρικές νουβέλες αλλά η επιτυχία ήρθε το 1847 όταν εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, Μια συνηθισμένη ιστορία, το οποίο πραγματευόταν τις συγκρούσεις μεταξύ της ρωσικής αριστοκρατίας και της ανερχόμενης τάξης των εμπόρων.

Ρωσικό γραμματόσημο που εκδόθηκε το 2012, με την ευκαιρία της 200ής επετείου από τη γέννηση του Γκοντσαρόφ

Μεταξύ 1852 και 1855 ο Γκοντσαρόφ ταξίδεψε στην Αγγλία, την Αφρική, την Ιαπωνία και μέσω της Σιβηρίας πίσω στη Ρωσία ως γραμματέας του ναυάρχου Ποντιάντιν. Ο παρατηρητικός απολογισμός του ταξιδιού και οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του καταγράφηκαν στο έργο Η φρεγάτα Παλλάς, ένα μοναδικό κοινωνιολογικό και εθνογραφικό ντοκουμέντο, που δημοσιεύτηκε το 1858 και είχε μεγάλη επιτυχία. Για το ρωσικό αναγνωστικό κοινό στα μέσα του 19ου αιώνα, το βιβλίο ήρθε ως αποκάλυψη, παρέχοντας νέες γνώσεις για τον κόσμο, άγνωστο μέχρι τώρα. Ο Γκοντσαρόφ, με την ευρυμάθειά του και την ειδίκευση στην ιστορία και τα οικονομικά των χωρών που επισκέφθηκε, αποδείχθηκε ικανός και διορατικός συγγραφέας.[14]

Την επόμενη χρονιά εκδόθηκε το επιτυχημένο μυθιστόρημά του Ομπλόμοφ, το οποίο έθετε στο προσκήνιο όλα τα χαρακτηριστικά του Ρώσου γαιοκτήμονα με την κοινωνική απάθεια, την αυτοκαταστροφική οκνηρία και απροθυμία του να προσπαθήσει καν να αποβάλει την αδράνεια και ο ομώνυμος ήρωας αποτελεί την επιτομή της οπισθοδρόμησης, της αδράνειας και της ματαιότητας της ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα. Το έργο περιλαμβάνεται στον κατάλογο των εκατό καλύτερων βιβλίων της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit και επηρέασε συγχρόνους συγγραφείς, μεταξύ άλλων και τον Ντοστογιέφσκιο οποίος χαρακτήρισε τον Γκοντσαρόφ ως αξιόλογο και υψηλής ποιότητας συγγραφέα. [15]

Το 1860 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης.[16]

Οικία των Γκοντσαρόφ στο Σιμπίρσκ, 1890

Το 1867 ο Γκοντσαρόφ αποσύρθηκε από τη δημόσια υπηρεσία και δημοσίευσε το τελευταίο του μυθιστόρημα Ο γκρεμός (1869) που διηγείται την αντιπαλότητα μεταξύ τριών ανδρών που αναζητούν την αγάπη μιας μυστηριώδους γυναίκας και καταδίκαζε τον μηδενισμό ως κίνημα ανατρεπτικό των θρησκευτικών και ηθικών αξιών της Ρωσίας. Το μυθιστόρημα είχε σημαντική επιτυχία, αλλά απορρίφθηκε από τους κριτικούς, αφού κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τη συντηρητική στροφή του συγγραφέα στον απόηχο της απελευθέρωσης των δουλοπάροικων του 1861. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την κριτική, παρέχοντας πολυάριθμες κριτικές θεάτρου και λογοτεχνίας.[17] Το 1883 εκδόθηκαν σε οκτώ τόμους τα Άπαντα του Γκοντσαρόφ που μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και σουηδικά.

Ο Γκοντσαρόφ, ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ, πέρασε τις τελευταίες του μέρες απορροφημένος σε μοναχικές και πικρές αντεγκλήσεις λόγω της αρνητικής κριτικής που είχαν λάβει τα τελευταία έργα του. Πέθανε από πνευμονία στην Αγία Πετρούπολη το 1891. Την κηδεία του παρακολούθησε πλήθος κόσμου και επίσημοι, μεταξύ των οποίων και ο Μεγάλος Δούκας Κωνσταντίνος. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της μονής Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι και το 1956 τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο κοιμητήριο Βόλκοβο στην Αγία Πετρούπολη, όπου αναπαύονται πολλοί από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ρωσίας.

Το λογοτεχνικό του έργο περιλαμβάνει πολλές ιστορίες, δοκίμια, κριτικές θεάτρου ή ζωγραφικής, άρθρα, διηγήματα, παραμύθια, ποιήματα, αλληλογραφία ειδικότερα με τον αδελφό του αυτοκράτορα, μεταφράσεις (Σίλερ, Γκαίτε, Βίνκελμαν, Εζέν Συ κ.ά. ) και κριτικές αναλύσεις Γάλλων ( Μπαλζάκ, Ζολά, Φλωμπέρ, Εντμόν ντε Γκονκούρ και Ζυλ ντε Γκονκούρ) και Ρώσων ( Λέρμοντοφ) συγγραφέων.

Διένεξη με τον Τουργκένιεφ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι δύο συγγραφείς είχαν φιλικές σχέσεις αλλά μάλωσαν το 1857, όταν ο Γκοντσαρόφ κατηγόρησε τον Ιβάν Τουργκένιεφ για λογοκλοπή. Ο Τύπος γενικά πήρε το μέρος του Τουργκένιεφ. Συμφιλιώθηκαν εν μέρει γύρω στο 1863, αλλά παρέμειναν λογοτεχνικοί αντίπαλοι. Υπό τον τίτλο Μια ασυνήθιστη ιστορία αφηγείται την ιστορία της διαμάχης του με τον Τουργκένιεφ (η οποία παρέμεινε αδημοσίευτη μέχρι το 1924). Αυτή η αφήγηση της διαμάχης μεταξύ Γκοντσαρόφ και Τουργκένιεφ είναι μια μάλλον θλιβερή σελίδα στην ιστορία της ρωσικής λογοτεχνίας που έχει το αντίστοιχο σε αυτή των σχέσεων του Τουργκένιεφ με τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι.[18]

Επιλογή έργων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1836: Νυμφοντόρα Ιβάνοβνα (δημοσιεύτηκε ανώνυμα, βρέθηκε το 1959 )
  • 1838: Η τρομερή ασθένεια
  • 1847: Μια συνηθισμένη ιστορία
  • 1856: Η φρεγάτα Παλλάς
  • 1859: Ομπλόμοφ
  • 1869: Ο γκρεμός

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Goncharov, Ivan Alexandrovich» (Αγγλικά)
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11905384r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ Semyon Vengerov: «Гончаров, Иван Александрович» (Ρωσικά)
  4. ↑ «Goncharov, Ivan Alexandrovich» (Αγγλικά)
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  6. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11905384r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ CONOR.SI. 8783971.
  9. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/16120. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  10. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  11. ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Goncharov,_Ivan_Alexandrovich». 
  12. ↑ . «politeianet.gr/books/goncharov-alexandrovich-ivan-zacharopoulos-si-omplomof». 
  13. ↑ . «encyclopedia.com/history/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/goncharov-ivan-alexandrovich». 
  14. ↑ . «imdb.com/name/Ivan Goncharov/Biography». 
  15. ↑ . «greek_greek.en-academic.com/Γκοντσάροφ, Ιβάν Αλεξάντροβιτς». 
  16. ↑ . «britannica.com/biography/Ivan-Aleksandrovich-Goncharov». 
  17. ↑ . «academia-lab.com/encyclopedia/ivan-goncharov/». 
  18. ↑ . «goodreads.com/book/show/an-uncommon-story». 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιβάν_Γκοντσαρόφ&oldid=9988911"