Επαρχία Σαντιάγο δελ Εστέρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σαντιάγο δελ Εστέρο

Σημαία
Έμβλημα
ΧώραΑργεντινή
Διοικητική υπαγωγήΑργεντινή
ΠρωτεύουσαΣαντίαγο δελ Εστέρο
Διοίκηση
 • κυβερνήτης του Σαντιάγο δελ ΕστέροΚλαούδια Λεδέσμα Αμπντάλα δε Ζαμόρα (2013–2017) και Γεράρδο Ζαμόρα (από 2017)
Έκταση136.351 km²
Υψόμετρο135 μέτρα
Πληθυσμός896.461 (2010)[1]
Γεωγραφικές συντεταγμένες27°47′0″S 64°16′0″W
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Σαντιάγο δελ Εστέρο (ισπανικά: Santiago del Estero‎‎, ισπανική προφορά: sanˈtjaɣo ðel esˈteɾo), γνωστό και ως Σαντιάγο, είναι επαρχία στα βόρεια της Αργεντινής. Γειτονικές επαρχίες, δεξιόστροφα από τα βόρεια, είναι η Σάλτα, το Τσάκο, η Σάντα Φε, η Κόρδοβα, η Καταμάρκα και το Τουκουμάν. Πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η πόλη Σαντιάγο δελ Εστέρο, ενώ ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2022 είναι 1.054.028 κάτοικοι.[2]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντιέγκο ντε Ρόχας έφτασε για πρώτη φορά σε αυτό το έδαφος το 1542. Ο Φρανσίσκο ντε Αγκίρε ίδρυσε την πόλη Σαντιάγο δελ Εστέρο το 1553 ως τη βορειότερη πόλη που ιδρύθηκε από Ισπανούς κατακτητές προερχόμενους από τον Ειρηνικό Ωκεανό.[3]

Στη συνέχεια, το Σαντιάγο πέρασε υπό διαφορετικές κυβερνήσεις, από την περιφέρεια του Τουκουμάν στην Audiencia de Charcas, και στη συνέχεια και πάλι στο Τουκουμάν, του οποίου αργότερα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα.

Ο συνθέτης και νομοθέτης Αμάνσιο Χασίντο Αλκόρτα.

Ωστόσο, ο επίσκοπος μετακόμισε στην Κόρδοβα το 1699 και η κυβέρνηση μετακόμισε στη Σάλτα δύο χρόνια αργότερα. Επιπλέον, η ασημένια οδός μεταξύ του Μπουένος Άιρες και της Αντιβασιλείας του Περού περνούσε από το Τουκουμάν αντί για το Σαντιάγο. Ο συνδυασμός αυτών των συνθηκών μείωσε σε μεγάλο βαθμό τη σημασία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής και, έτσι, στις αρχές του 19ου αιώνα, ο πληθυσμός της πόλης είχε πέσει στους 5.000 κατοίκους.[3]

Με τη δημιουργία της επαρχίας της Σάλτα, το Σαντιάγο δελ Εστέρο μεταφέρθηκε στη νέα επαρχία Τουκουμάν. Εν μέσω της εθνικής σύγκρουσης, το Σαντιάγο δελ Εστέρο διαχωρίστηκε από το Τουκουμάν το 1820, και τέθηκε υπό τον έλεγχο του κυβερνήτη Χουάν Φελίπε Ιμπάρρα, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της αυτονομίας. Μεταξύ των πιο αποτελεσματικών υποστηρικτών της νέας επαρχίας κατά τις πρώτες δεκαετίες της ήταν ο Αμάνσιο Χασίντο Αλκόρτα, ένας νεαρός συνθέτης εκκλησιαστικής μουσικής, ο οποίος, εκπροσωπώντας την επαρχία του από το 1826 έως το 1862, βοήθησε στον εκσυγχρονισμό του εμπορίου και της φορολογίας του στο ασταθές νεαρό έθνος και προώθησε τις εγχώριες τραπεζικές και πιστωτικές υπηρεσίες. Το 1856 διαμορφώθηκε το σύνταγμα της επαρχίας.[4]

Στις αρχές του 20ού αιώνα το Σαντιάγο δελ Εστέρο απέκτησε μέρος των εδαφών που αποτελούσαν αντικείμενο διαμάχης με την επαρχία Τσάκο. Μέχρι τότε η επαρχία διέθετε τέσσερις πόλεις και 35.000 κατοίκους, οι περισσότεροι από τους οποίους ζούσαν σε επισφαλείς συνθήκες. Η κατασκευή του φράγματος Λος Κιρόγα το 1950 επέτρεψε την αύξηση της παραγωγικότητας της κατά τα άλλα άνυδρης γης με την άρδευση.[4]

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επαρχία βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις πεδινές εκτάσεις του Γκραν Τσάκο, με κάποιες κοιλότητες. Σε αυτές τις κοιλότητες έχουν σχηματιστεί λιμνοθάλασσες, κυρίως στο Μπανιάδο δε Φιγκερόα, στο Μπανιάδο δε Ανατούγια και σε εκείνες κοντά στη λεκάνη των ποταμών Σαλάδο και Ντούλτσε. Οι οροσειρές Σουμάμπα και Αμπαργάστα είναι αποτέλεσμα της επιρροής των Πάμπας στα νοτιοδυτικά.

Το έδαφος, πλούσιο σε ασβέστη και αλάτι, είναι άνυδρο και χαρακτηρίζεται από ημιέρημους και στέπες. Ο καιρός που επικρατεί είναι υποτροπικός με ξηρή περίοδο και υψηλές θερμοκρασίες καθ' όλη τη διάρκεια του έτους- ο ετήσιος μέσος όρος είναι 21,5 °C, ο οποίος αυξήθηκε στους 24 °C τα τελευταία χρόνια, με μέγιστες τιμές έως 50 °C, με εμφανή αύξηση της θερμοκρασίας από το 1970 και μετά. Παραδόξως, το μέγιστο ήταν 38 °C πριν από το 1910- και το ελάχιστο -5 °C, το οποίο έχει αυξηθεί σε -2 °C. Η ξηρή περίοδος, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δέχεται κατά μέσο όρο 120 χιλιοστά βροχόπτωσης, αλλά ο ετήσιος μέσος όρος είναι 700 χιλιοστά.

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οικονομία της επαρχίας εξακολουθεί να στηρίζεται στην πρωτογενή παραγωγή, ειδικά στη γεωργία, που αποτελεί περίπου το 12% της παραγωγής της επαρχίας. Με επίκεντρο τις λεκάνες των ποταμών Σαλάδο και Ντούλτσε, οι κύριες καλλιέργειες περιλαμβάνουν το βαμβάκι (20% της εθνικής παραγωγής), τη σόγια, τον αραβόσιτο και το κρεμμύδι.

Σαλίνας Γκράνδες, μια από τις μεγαλύτερες αλυκές στον κόσμο.

Η εκτροφή βοοειδών είναι και αυτή σημαντική, κυρίως στα ανατολικά, όπου οι καιρικές συνθήκες την ευνοούν, αλλά οι κατσίκες, με το 15% της εθνικής παραγωγής, προσαρμόζονται καλύτερα στην υπόλοιπη επαρχία.

Η βιομηχανία ξύλου Κεμπράτσο και Αλγαρρόμπο αύξησε επίσης τα καλλιεργούμενα είδη με ετήσιο μέσο όρο άνω των 300 χιλιάδων τόνων, εκ των οποίων περίπου 100.000 τόνοι χρησιμοποιούνται για ξυλεία και οι υπόλοιποι για καυσόξυλα και φυτικό άνθρακα.

Υπάρχουν ελάχιστες εξορύξεις εκτός από τις αλυκές στα νοτιοδυτικά. Η μεταποίηση (λιγότερο από το 10% της παραγωγής) αποτελείται από μικρές επιχειρήσεις που επικεντρώνονται κυρίως στα τρόφιμα, τα υφάσματα και το δέρμα.

Ο τουρισμός είναι σχετικά αναπτυγμένος, αλλά μόνο γύρω από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα. Οι τουρίστες επισκέπτονται το Σαντιάγο δελ Εστέρο (την παλαιότερη πόλη της Αργεντινής) και τα ιστορικά κτίρια και μουσεία του, το Τέρμας ντε Ρίο Χόνδο και τις θερμές πηγές του Ρίο Χόνδο με τα 200 ξενοδοχεία του, καθώς και το φράγμα του Φροντάλ, όπου διεξάγονται θαλάσσια σπορ.

Πολιτική διαίρεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επαρχία χωρίζεται σε 27 νομούς (ισπανικά: departamentos).

Νομός (Πρωτεύουσα)

  1. Νομός Αβεγιανέδα (Ερέρα)
  2. Νομός Αγκίρε (Πίντο)
  3. Νομός Αλβέρδι (Κάμπο Γάλλιο)
  4. Νομός Αταμίσκι (Βίγια Αταμίσκι)
  5. Νομός Γουασαγιάν (Σαν Πέδρο δε Γουασαγιάν)
  6. Νομός Κεμπράτσο (Σουμάμπα)
  7. Νομός Κόπο (Μόντε Κεμάδο)
  8. Νομός Λορέτο (Λορέτο)
  9. Νομός Μίτρε (Βίγια Ουνιόν)
  10. Νομός Μορένο (Κιμίλι)
  11. Νομός Μπάνδα (Λα Μπάνδα)
  12. Νομός Μπελγράνο (Μπανδέρα)
  13. Νομός Όχο δε Άγουα (Βίγια Όχο δε Άγουα)
  14. Νομός Πεγιεγρίνι (Νουέβα Εσπεράνσα)
  15. Νομός Πρωτεύουσας (Σαντιάγο δελ Εστέρο)
  16. Νομός Ριβαδάβια (Σέλβα)
  17. Νομός Ρίο Χόνδο (Τέρμας ντε Ρίο Χόνδο)
  18. Νομός Ρόβλες (Φερνάντες)
  19. Νομός Σαλαβίνα (Λος Τελάρες)
  20. Νομός Σαν Μαρτίν (Μπρέα Πόσο)
  21. Νομός Σαρμιέντο (Γκάρσα)
  22. Νομός Σιλιπίκα (Άρραγα)
  23. Νομός Τσόγια (Φρίας)
  24. Νομός Φιγερόα (Λα Κανιάδα)
  25. Νομός Χενεράλ Ταβοάδα (Ανιατούγια)
  26. Νομός Χιμένες (Πόσο Χόνδο)
  27. Νομός Χουάν Φελίπε Ιμπάρρα (Σούντσο Κορράλ)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ web.archive.org/web/20120901061446/http://200.51.91.231/censo2010/.
  2. ↑ «Santiago del Estero (Province, Argentina) - Population Statistics, Charts, Map and Location». citypopulation.de. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2023. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «Historia de Santiago del Estero: Historia de la ciudad y la zona». Welcome Argentina (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2023. 
  4. ↑ 4,0 4,1 «Historia de Santiago del Estero». www.todo-argentina.net. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Διοικητική διαίρεση της Αργεντινής
Επαρχίες
Ειδική διοικητική ενότητα
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Επαρχία_Σαντιάγο_δελ_Εστέρο&oldid=9929799"