Ιωάννης καρδινάλιος της Λωρραίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 19: Γραμμή 19:
===Αββαεία του Κλυνύ, Φεκάμπ, Γκορζ===
===Αββαεία του Κλυνύ, Φεκάμπ, Γκορζ===


To 1528 έγινε διοικητής (ηγούμενος in commendam) του αββαείου του Κλυνύ από τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄, ένα δώρο που διατήρησε μέχρι τον θάνατο του (1550). Οι μοναχοί είχαν εκλέξει τον Ζακ λε Ρουά, αλλά επενέβησαν ο βασιλιάς και ο πάπας και επέβαλαν στην Σύνοδο της Μπολόνια (1516) τον Ιωάννη, ο Λε Ρουά τοποθετήθηκε σαν αποζημίωση αρχιεπίσκοπος της [[Μπουρζ]].<ref>Gallia christiana 10 (Paris 1751), p. 1570. Prosper Lorain (1845). Histoire de l'abbaye de Cluny: depuis sa fondation jusqu'à sa destruction à l'époque de la Révolution francaise : avec pièces justificatives ... (Στα Γαλλικά, 2η Έκδοση). Paris: Sagnier et Bray. σσ. 220–227.</ref> Ο πάπας εξέδωσε το 1530 ''κατ' εξαίρεση απόφαση (indult)'', ώστε ο Ιωάννης να μπορεί να κρατά περισσότερες από μία επισκοπές και αβαεία.<ref>Catalogue des actes de Francois Ier (Tome premier ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 718</ref> Ο Φραγκίσκος Α΄ διέταξε τον θησαυροφύλακα του (26 Μαρτίου 1531) να πληρώσει στον Καρδινάλιο της Λωρραίνης και σε άλλους ευγενείς τις αποζημιώσεις από έναν αγώνα Τένις που έγινε έναν μήνα πριν (1 Μαρτίου 1531).<ref>Catalogue des actes de Francois Ier (Tome deuxieme ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 18</ref> Το 1532 διορίστηκε από τον βασιλιά επίτροπος στο [[Αββαείο του Φεκάμπ]], το κράτησε μέχρι τον θάνατο του.<ref>Gallia christiana 11, σ. 214. Léon Fallue (1841). Histoire de la ville et de l'abbaye de Fécamp (Στα Γαλλικά). Rouen: Nicétas Periaux. σσ. 312–318.</ref> Ο νέος [[Πάπας Παύλος Γ΄]] τον διόρισε Αποστολικό Λεγάτο στις επισκοπές του [[Μετς (Γαλλία)|Μετς]], του [[Τουλ]] και του [[Βερντέν]].<ref>Fisquet, σ. 385</ref> Παραιτήθηκε από αρχιεπίσκοπος του Ρεν και από επίσκοπος Μετς και Νάντης υπέρ του ανιψιού του [[Κάρολος καρδινάλιος της Λωρραίνης|Καρόλου]], από την αρχιεπισκοπή του Αλμπί υπέρ του ανιψιού του [[Λουδοβίκος Α΄ καρδινάλιος της Λωρραίνης|Λουδοβίκου]] (αδελφού του Καρόλου) και από την επισκοπή του Βερντέν υπέρ του ανιψιού του [[Νικόλαος του Μερκέρ|Νικολάου]]. Αυτό έγινε ως μέρος της πολιτικής του Οίκου του, ώστε να εγκαθίσταται μόνιμα ο Οίκος σε θέσεις με απολαβές.
To 1528 έγινε διοικητής (ηγούμενος in commendam) του αββαείου του Κλυνύ από τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄, ένα δώρο που διατήρησε μέχρι τον θάνατο του (1550). Οι μοναχοί είχαν εκλέξει τον Ζακ λε Ρουά, αλλά επενέβησαν ο βασιλιάς και ο πάπας και επέβαλαν στην Σύνοδο της Μπολόνια (1516) τον Ιωάννη, ο Λε Ρουά τοποθετήθηκε σαν αποζημίωση αρχιεπίσκοπος της [[Μπουρζ]].<ref>Gallia christiana 10 (Paris 1751), p. 1570. Prosper Lorain (1845). Histoire de l'abbaye de Cluny: depuis sa fondation jusqu'à sa destruction à l'époque de la Révolution francaise : avec pièces justificatives ... (Στα Γαλλικά, 2η Έκδοση). Paris: Sagnier et Bray. σσ. 220–227.</ref> Ο πάπας εξέδωσε το 1530 ''κατ' εξαίρεση απόφαση (indult)'', ώστε ο Ιωάννης να μπορεί να κρατά περισσότερες από μία επισκοπές και αβαεία.<ref>Catalogue des actes de Francois Ier (Tome premier ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 718</ref> Ο Φραγκίσκος Α΄ διέταξε τον θησαυροφύλακα του (26 Μαρτίου 1531) να πληρώσει στον Καρδινάλιο της Λωρραίνης και σε άλλους ευγενείς τις αποζημιώσεις από έναν αγώνα Τένις που έγινε έναν μήνα πριν (1 Μαρτίου 1531).<ref>Catalogue des actes de Francois Ier (Tome deuxieme ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 18</ref> Το 1532 διορίστηκε από τον βασιλιά επίτροπος στο [[Αββαείο του Φεκάμπ]], το κράτησε μέχρι τον θάνατο του.<ref>Gallia christiana 11, σ. 214. Léon Fallue (1841). Histoire de la ville et de l'abbaye de Fécamp (Στα Γαλλικά). Rouen: Nicétas Periaux. σσ. 312–318.</ref> Ο νέος [[Πάπας Παύλος Γ΄]] τον διόρισε Αποστολικό Λεγάτο στις επισκοπές του [[Μετς (Γαλλία)|Μετς]], του [[Τουλ]] και του [[Βερντέν]].<ref>Fisquet, σ. 385</ref> Παραιτήθηκε από αρχιεπίσκοπος του Ρεν και από επίσκοπος Μετς και Νάντης υπέρ του ανιψιού του [[Κάρολος καρδινάλιος της Λωρραίνης|Καρόλου]], από την αρχιεπισκοπή του Αλμπί υπέρ του ανιψιού του [[Λουδοβίκος Α΄, καρδινάλιος του Γκιζ|Λουδοβίκου]] (αδελφού του Καρόλου) και από την επισκοπή του Βερντέν υπέρ του ανιψιού του [[Νικόλαος του Μερκέρ|Νικολάου]]. Αυτό έγινε ως μέρος της πολιτικής του Οίκου του, ώστε να εγκαθίσταται μόνιμα ο Οίκος σε θέσεις με απολαβές.


Ο πάπας Κλήμης Ζ΄ απεβίωσε (25 Σεπτεμβρίου 1534) σε ηλικία 56 ετών, ο Ιωάννης έλαβε μέρος στον Σύλλογο καρδιναλίων (Conclavium) για την εκλογή νέου πάπα. Από τους 20 καρδιναλίους οι 10 ήταν Γάλλοι και υποστήριζαν τον Φρανσουά ντε Τουρνόν που είχε διαπραγματευτεί τον γάμο ανάμεσα στον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του βασιλιά [[Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας|Ερρίκο]] με την [[Αικατερίνη των Μεδίκων]]. Ο αντίπαλος του ήταν ο Καρδινάλιος Αλέξανδρος Φαρνέζε, τον υποστήριζαν οι Καρδινάλιοι που είχε χρίσει ο Κλήμης Ζ΄ (Ιππόλυτος των Έστε, κά). Οι Ιταλοί υποστήριξαν τον Αγκοστίνο Τριβούλτσιο, ο οποίος βλέποντας ότι δεν έχει αρκετές ψήφους, παραιτήθηκε υπέρ του Αλεξάνδρου Φαρνέζε, του πιο ηλικιωμένου καρδινάλιου, ελπίζοντας σε επόμενο Σύλλογο εκλογής. Η Σύνοδος τελικά ανακήρυξε νέο πάπα τον Αλέξανδρο Φαρνέζε από την πρώτη μέρα της ψηφοφορίας (11 Οκτωβρίου 1534), επέλεξε το όνομα Παύλος Γ΄ και κυβέρνησε 15 χρόνια. Ο Αγκοστίνο Τριβούλτσιο πέθανε έναν χρόνο πριν τον θάνατο του πάπα Παύλου Γ΄.<ref>http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1534.html</ref>
Ο πάπας Κλήμης Ζ΄ απεβίωσε (25 Σεπτεμβρίου 1534) σε ηλικία 56 ετών, ο Ιωάννης έλαβε μέρος στον Σύλλογο καρδιναλίων (Conclavium) για την εκλογή νέου πάπα. Από τους 20 καρδιναλίους οι 10 ήταν Γάλλοι και υποστήριζαν τον Φρανσουά ντε Τουρνόν που είχε διαπραγματευτεί τον γάμο ανάμεσα στον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του βασιλιά [[Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας|Ερρίκο]] με την [[Αικατερίνη των Μεδίκων]]. Ο αντίπαλος του ήταν ο Καρδινάλιος Αλέξανδρος Φαρνέζε, τον υποστήριζαν οι Καρδινάλιοι που είχε χρίσει ο Κλήμης Ζ΄ (Ιππόλυτος των Έστε, κά). Οι Ιταλοί υποστήριξαν τον Αγκοστίνο Τριβούλτσιο, ο οποίος βλέποντας ότι δεν έχει αρκετές ψήφους, παραιτήθηκε υπέρ του Αλεξάνδρου Φαρνέζε, του πιο ηλικιωμένου καρδινάλιου, ελπίζοντας σε επόμενο Σύλλογο εκλογής. Η Σύνοδος τελικά ανακήρυξε νέο πάπα τον Αλέξανδρο Φαρνέζε από την πρώτη μέρα της ψηφοφορίας (11 Οκτωβρίου 1534), επέλεξε το όνομα Παύλος Γ΄ και κυβέρνησε 15 χρόνια. Ο Αγκοστίνο Τριβούλτσιο πέθανε έναν χρόνο πριν τον θάνατο του πάπα Παύλου Γ΄.<ref>http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1534.html</ref>

Έκδοση από την 09:14, 30 Μαρτίου 2021

Ιωάννης καρδινάλιος της Λωρραίνης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jean III de Lorraine (Γαλλικά)
Γέννηση9  Απριλίου 1498[1]
Μπαρ-λε-Ντυκ[2]
Θάνατος18  Μαΐου 1550[1]
Νεβί-συρ-Λουάρ[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία[3]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαθολικός ιερέας
πολιτικός[4]
Οικογένεια
ΓονείςΡενέ Β΄ της Λωρραίνης και Φιλίππη του Χέλρε[2]
ΑδέλφιαΛουδοβίκος του Βωντεμόν[2]
Κλαύδιος της Λωρραίνης[2]
Φραγκίσκος του Λαμπέσκ[2]
Αντώνιος της Λωρραίνης[2]
ΟικογένειαΟίκος της Λωρραίνης[2]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμααποστολικός διαχειριστής (1524–1550)
καρδινάλιος (1518–1550)[5][6]
επίσκοπος του Μετς (1501–1550)[7][8]
επίσκοπος του Μετς (1548–1550)[7]
αποστολικός διαχειριστής (1523–1544)[9]
αποστολικός διαχειριστής (1548)[9]
αποστολικός διαχειριστής (1517–1524)[10]
αποστολικός διαχειριστής (1532–1537)[10]
αποστολικός διαχειριστής (1542–1543)[11]
αποστολικός διαχειριστής (1532–1538)[8]
αποστολικός διαχειριστής (1535–1550)[8]
αββάς (1508–1550, Gorze Abbey)
αββάς (1508–1530, Abbatiale Saint-Géraud d'Aurillac)
καρδινάλιος-διάκονος (1519–1550, Sant’Onofrio)
αποστολικός διαχειριστής (1521–1522)
αποστολικός διαχειριστής (1522–1535)
αββάς (1523–1550, Αββαείο του Φεκάμπ)
αποστολικός διαχειριστής (1523–1524)
Abbot of Cluny (1528–1549)
αββάς (1533–1535, église Saint-Evre de Toul)
αποστολικός διαχειριστής (1537–1539)
αποστολικός διαχειριστής (1538–1550)
αββάς (1539–1550, Marmoutier Abbey)
αββάς (1539–1550, Saint-Germer-de-Fly Abbey)
αββάς (1540–1545, abbaye Saint-Basle de Verzy)
αββάς (1542–1549, abbaye Saint-Mansuy de Toul)
αββάς (1542–1548, Abbaye de Blanche-Couronne)
αποστολικός διαχειριστής (1542–1550)
αββάς (1543–1545, Notre Dame de Déols)
αββάς (1545–1550, Saint-Ouen Abbey, Rouen)
επίσκοπος[12]
diocesan administrator[12]
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιωάννης της Λωρραίνης, (Γαλλική γλώσσα : Jean, 9 Απριλίου 1498 - 18 Μαΐου 1550) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν καρδινάλιος, αρχιεπίσκοπος του Ρεν, Λυών, Ναρμπόν, επίσκοπος του Μετς και διοικητής των επισκοπών Τουλ, Βερντέν, Τερουάν, Λυσόν, Αλμπί, Βαλένς, Νάντ και Αζέν.[13][14] Ήταν φίλος και σύμβουλος του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας, ο πλουσιότερος ιεράρχης του βασιλείου του και πλουραλιστής στις απόψεις του.[15][16][17]

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Μπαρ-λε-Ντυκ και ήταν ο τρίτος γιος του Ρενέ Β΄ δούκα της Λωρραίνης και της Φιλίππας των Έγκμοντ, κόρης του Αδόλφου δούκα του Γκέλντερς. Αδέλφια του ήταν ο Αντώνιος δούκας της Λωρραίνης και ο Κλαύδιος του Γκιζ.[18] Η μητέρα του το 1520 αποσύρθηκε στη μονή της Αγ. Κλάρας στο Ποντ-α-Μουσόν, όπου έγινε μοναχή.[19]

Επίσκοπος του Μετς

Ήταν 2 ετών όταν o Καρδινάλιος έγινε Ρέιμοντ Περάουν παραιτήθηκε (1500) και ο μικρός Ιωάννης τον διαδέχθηκε σαν βοηθός του θείου του Ερρίκου του Βωντεμόν, επισκόπου του Μετς. Τον διορισμό αυτό κατοχύρωσαν το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού (3 Νοεμβρίου 1500) και ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ (1501). Ο παραιτηθείς Καρδινάλιος αποζημιώθηκε με το μοναστήρι του Σαιν Μανσού στην Τουλ. Αυτή η παραδοξότητα έγινε, διότι ο Ρενέ Β΄ ήθελε η επισκοπή να μείνει σε μέλος του Οίκου.[20] Ο επίσκοπος Ερρίκος παραιτήθηκε από την επισκοπή της Μετς υπέρ του ανεψιού του (16 Ιουλίου 1505) αλλά επειδή ήταν πολύ μικρός συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μέχρι τον θάνατο του την ίδια χρονιά (20 Οκτωβρίου 1505). Το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μικρού Ιωάννη μέχρι την ενηλικίωση του (1515), δέχτηκε το ένα τρίτο από τα έσοδα της επισκοπής. Οι πνευματικές λειτουργίες του ναού βρέθηκαν στα χέρια του επισκόπου της Νικοπόλεως.[21] Παρά την νεότητα του έγινε επίσκοπος της Τουλ όταν πέθανε ο προκάτοχος του από το Κεφάλαιο του Καθεδρικού (19 Οκτωβρίου 1517), την διατήρησε μέχρι την παραίτηση του (1524).[22] Εισήλθε στην Γαλλική βασιλική αυλύ και συνάντησε τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ για πρώτη φορά όταν αρραβωνιάστηκε ο αδελφός του Αντώνιος της Λωρραίνης την Ρενέα των Βουρβόνων (26 Ιουνίου 1515).[23]

Καρδινάλιος

Ο πάπας Λέων Ι΄ διόρισε τον Ιωάννη της Λωρραίνης, επίσκοπο του Μετς καρδινάλιο-διάκονο στην 7η Σύνοδο δημιουργίας Καρδιναλίων (28 Μαίου 1518). Ο Ιωάννης ήταν ο μοναδικός επίσκοπος που έγινε Καρδινάλιος στην συγκεκριμένη Σύνοδο, ο Λέων Ι΄ είχε γίνει ο ίδιος Καρδινάλιος σε ηλικία 13 ετών οπότε δεν μπορούσε να αρνηθεί στον βασιλιά της Γαλλίας να του δώσει τον τίτλο λόγω της νεότητας του. Ο πάπας του ανέθεσε την Καρδιναλία-διακονία του Σαν Ονόφριο ιν Τραστέβερε και του έστειλε τον ερυθρό πίλο στην Γαλλία (7 Ιανουαρίου 1519). Τον Απρίλιο του 1521 επισκέφτηκε την Ρώμη και ανέλαβε την διακυβέρνηση της Συνόδου.[24] Μετά την επιστροφή του πέθανε ο πάπας Λέων Ι΄ (1 Δεκεμβρίου 1521) και δεν ήταν παρόν στην Σύνοδο στην οποία εξελέγη ο νέος Πάπας Αδριανός ΣΤ΄ (27 Δεκεμβρίου 1521 - 9 Ιανουαρίου 1522).[25] Ο Ιωάννης της Λωρραίνης ήταν παρόν στο "Πεδίο του υφάσματος του χρυσού" (1520) με μια σειρά από Καρδιναλίους όπως ο Αμανιέ του Αλμπρέ αλλά δεν έπαιξε πολιτικό ρόλο.[26] Η πολιτική του ανυπαρξία συνεχίστηκε ολόκληρη την δεκαετία του 1520.[27] Την ίδια χρονιά διορίστηκε επίσκοπος του Τερουάν στο Αρτουά (29 Οκτωβρίου 1521) και ανέλαβε την διακυβέρνηση της εκκλησίας του (7 Ιανουαρίου 1522), την διατήρησε ωε το 1535.[28] Η σταδιοδρομία του είχε μεγάλη ακμή από το 1522 χάρη στον θάνατο του Φραγκίσκου Α΄, συνεχίστηκε μέχρι τον θάνατο του βασιλιά (1547), έγινε βασιλικός ευνοούμενος και σύμβουλος.[29]

Αρχιεπίσκοπος του Ναρμπόν

Ο Καρδινάλιος Ιωάννης εξελέγη αρχιεπίσκοπος του Ναρμπόν (7 Ιανουαρίου 1524) αφού ο προκάτοχος του Ιούλιος των Μεδίκων ανέβηκε στην παπική έδρα ως Πάπας Κλήμης Ζ΄, παρέμεινε στην θέση μέχρι τον θάνατο του.[30] Ο βασιλιάς του ανέθεσε να συναντήσει τον επιφανή Καρδινάλιο Τόμας Γούλσεϋ που είχε ταξιδεύσει στην Γαλλία και να τον συνοδεύσει στην Γαλλική αυλή (Αύγουστος 1527). Δεν είχε ακόμα διοριστεί μέλος του βασιλικού Συμβουλίου αλλά η θέση του είχε βελτιωθεί σημαντικά, ήταν μόλις 29 ετών. Οι διαπραγματεύσεις των βασιλικών συμβούλων με τον Γούλσεϋ οδήγησαν στην "Συνθήκη της Αμιένης" που επικυρώθηκε με τον Φραγκίσκο Α΄ (18 Αυγούστου 1527). Η Συνθήκη είχε σχέση με την λεηλασία της Ρώμης από τους Άγγλους και τους Γάλλους τον Μάιο του 1527, ο πάπας Κλήμης Ζ΄ φυλακίστηκε στο Καστέλ Σαντ Άντζελο αλλά ο Ιωάννης δεν συμμετείχε στην επιχείριση. Ο βασικός διαπραγματευτής ήταν ο Καγκελάριος Αντουάν Ντουπρά. Ο Ιωάννης ήταν ένας από τους 4 Καρδιναλίους που υπο την ηγεσία του Γούλσεϋ έστειλαν επιστολή από την Κομπιένη στον πάπα, τον πληροφορούσαν ότι επιθυμούσαν και προσεύχονταν να ελευθερωθεί (16 Σεπτεμβρίου 1527). Ο Καγκελάριος Αντουάν Ντουπρά είχε ασπαστεί τα διακριτικά που είχε παραχωρήσει ο πάπας ύστερα από αίτημα του βασιλιά. Η θέση του έγινε ιδιαίτερη υψηλή την επόμενη χρονιά (1528), ήταν τρίτος στην τάξη μετά τον Φραγκίσκο Α΄ και τον βασιλιά της Ναβάρρας.[31]

Αββαεία του Κλυνύ, Φεκάμπ, Γκορζ

To 1528 έγινε διοικητής (ηγούμενος in commendam) του αββαείου του Κλυνύ από τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄, ένα δώρο που διατήρησε μέχρι τον θάνατο του (1550). Οι μοναχοί είχαν εκλέξει τον Ζακ λε Ρουά, αλλά επενέβησαν ο βασιλιάς και ο πάπας και επέβαλαν στην Σύνοδο της Μπολόνια (1516) τον Ιωάννη, ο Λε Ρουά τοποθετήθηκε σαν αποζημίωση αρχιεπίσκοπος της Μπουρζ.[32] Ο πάπας εξέδωσε το 1530 κατ' εξαίρεση απόφαση (indult), ώστε ο Ιωάννης να μπορεί να κρατά περισσότερες από μία επισκοπές και αβαεία.[33] Ο Φραγκίσκος Α΄ διέταξε τον θησαυροφύλακα του (26 Μαρτίου 1531) να πληρώσει στον Καρδινάλιο της Λωρραίνης και σε άλλους ευγενείς τις αποζημιώσεις από έναν αγώνα Τένις που έγινε έναν μήνα πριν (1 Μαρτίου 1531).[34] Το 1532 διορίστηκε από τον βασιλιά επίτροπος στο Αββαείο του Φεκάμπ, το κράτησε μέχρι τον θάνατο του.[35] Ο νέος Πάπας Παύλος Γ΄ τον διόρισε Αποστολικό Λεγάτο στις επισκοπές του Μετς, του Τουλ και του Βερντέν.[36] Παραιτήθηκε από αρχιεπίσκοπος του Ρεν και από επίσκοπος Μετς και Νάντης υπέρ του ανιψιού του Καρόλου, από την αρχιεπισκοπή του Αλμπί υπέρ του ανιψιού του Λουδοβίκου (αδελφού του Καρόλου) και από την επισκοπή του Βερντέν υπέρ του ανιψιού του Νικολάου. Αυτό έγινε ως μέρος της πολιτικής του Οίκου του, ώστε να εγκαθίσταται μόνιμα ο Οίκος σε θέσεις με απολαβές.

Ο πάπας Κλήμης Ζ΄ απεβίωσε (25 Σεπτεμβρίου 1534) σε ηλικία 56 ετών, ο Ιωάννης έλαβε μέρος στον Σύλλογο καρδιναλίων (Conclavium) για την εκλογή νέου πάπα. Από τους 20 καρδιναλίους οι 10 ήταν Γάλλοι και υποστήριζαν τον Φρανσουά ντε Τουρνόν που είχε διαπραγματευτεί τον γάμο ανάμεσα στον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του βασιλιά Ερρίκο με την Αικατερίνη των Μεδίκων. Ο αντίπαλος του ήταν ο Καρδινάλιος Αλέξανδρος Φαρνέζε, τον υποστήριζαν οι Καρδινάλιοι που είχε χρίσει ο Κλήμης Ζ΄ (Ιππόλυτος των Έστε, κά). Οι Ιταλοί υποστήριξαν τον Αγκοστίνο Τριβούλτσιο, ο οποίος βλέποντας ότι δεν έχει αρκετές ψήφους, παραιτήθηκε υπέρ του Αλεξάνδρου Φαρνέζε, του πιο ηλικιωμένου καρδινάλιου, ελπίζοντας σε επόμενο Σύλλογο εκλογής. Η Σύνοδος τελικά ανακήρυξε νέο πάπα τον Αλέξανδρο Φαρνέζε από την πρώτη μέρα της ψηφοφορίας (11 Οκτωβρίου 1534), επέλεξε το όνομα Παύλος Γ΄ και κυβέρνησε 15 χρόνια. Ο Αγκοστίνο Τριβούλτσιο πέθανε έναν χρόνο πριν τον θάνατο του πάπα Παύλου Γ΄.[37]

Βασιλικός σύμβουλος

Το 1530 έγινε μέλος του Αυλικού Συμβουλίου και το 1535 ίδρυσε το δικαστήριο της Φωτιάς για τους αιρετικούς. Το επόμενο έτος πήγε ως πρέσβης στη Σιένα, όπου συνάντησε τον Κάρολο Ε΄ των Αψβούργων και του εξήγησε τις παραχωρήσεις, που μπορούσε να κάνει ο Φραγκίσκος Α΄. Αλλά ο Κάρολος Ε΄ ήταν αποφασισμένος για πόλεμο. Μετά ο Ιωάννης πήγε στον πάπα, που ήθελε ειρήνη, αλλά ο Κάρολος Ε΄ εισέβαλε στη Νότια Γαλλία.

Το 1536 απεβίωσε ο διάδοχος Φραγκίσκος και ο Ιωάννης ανέλαβε να πει το δυσάρεστο νέο στον βασιλιά. Το επόμενο έτος του δόθηκε το αββαείο του Σαιν-Μετάρ στο Σουασόν. Το 1537 εστάλη ως πρέσβεις με αυξημένη δικαιοδοσία στον Κάρολο Ε΄· του δόθηκε η επισκοπή της Λυόν. Μαζί με τον Ανν ντε Μονμορανσύ, κοντόσταυλο (στρατάρχη) της Γαλλίας, διαπραδματεύτηκαν με τον Κάρολο Ε΄ για ειρήνη. Συνόδευσε τον Φραγκίσκο Α΄ στη συνάντησή του με τον Κάρολο Ε΄.

Το 1540 παραιτήθηκε του δικαιώματος διαδοχής στο δουκάτο της Λωρραίνης υπέρ του αδελφού του, αντί 50.000 φράγκων. Δύο έτη μετά ο βασιλιάς τον έκανε διοικητή του ανναείου του Μπλανς-Κουρόν στη Βρετάνη. Το 1544 κατείχε τα αβαεία του Φεκάν, Σαιν-Ουέν, Μαρμουτιέ και τη μονή Λα-Σαριτέ, από την περιοχή της οποίας κόπηκαν μεγάλα δένδρα για τη ναυπήγηση γαλερών, με προσταγή του βασιλιά.

Προστάτης των Τεχνών

Ήταν γενναιόδωρος στην Τέχνη και στα Γράμματα και προστάτης του ουμανιστή λογίου Εράσμου, του ποιητή και μεταφραστή Κλήμεντα Μαρό και του σατυρικού Φρανσουά Ραμπελαί. Υποστηρίχθηκε ότι ο Πανούρζ στο έργο Γκαργκαντούα και Πανταγκρυέλ, βασίστηκε στον Ιωάννη και στην κατοικία του, το Οτέλ ντε Κλυνύ. Με τη σύσταση του Εράσμου, έκανε σύμβουλό του τον Κλωντ Σανσονέτ.

Το 1537 ο γλύπτης Μπενβενούτο Τσελίνι ήλθε στο Παρίσι και ο Φραγκίσκος Α΄ του ανέθεσε μερικά κομμάτια. Έφτιαξε ένα μετάλλιο για τον Ιωάννη: στην πίσω όψη η Αλήθεια κρατά κάτοπτρο και υπάρχει η επιγραφή sicitur ad astra (αυτή είναι η οδός προς τον ουρανό). To 1549 στην Πλακεντία συνάντησε τον φραγκισκανό Αντρέ Τεβέ και τον ενθάρρυνε να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους και στην Ανατολή· αυτό έγινε αφορμή για τον Τεβέ να γίνει κοσμογράφος.

Σύλλογος του 1549-50

Το 1549 απεβίωσε ο πάπας Παύλος Γ΄ και στο Σύλλογο των καρδιναλίων (Conclavium) o Ιωάννης ήταν υποψήφιος για πάπας. Αν και τον υποστήριξε ο ανιψιός του Κάρολος και οι Γάλλο καρδινάλιοι, η καθυστερημένη άφιξή του έδωσε χρόνο άλλες συμμαχίες και αντιπάθειες να παγιωθούν και έτσι εξελέγη πάπας ο Ιούλιος Γ΄.

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 137977182. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 genealogy.euweb.cz/lorraine/lorraine4.html. Ανακτήθηκε στις 20  Ιανουαρίου 2016.
  3. ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. lorrj. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2020.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 23  Μαΐου 2019.
  5. ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. lorrj. Ανακτήθηκε στις 4  Φεβρουαρίου 2021.
  6. ↑ metz-catholique.fr/l-eglise-en-moselle/generalites-chiffres-eveques/eveques/39-eveques. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7  Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23  Ιανουαρίου 2016.
  7. ↑ 7,0 7,1 metz-catholique.fr/l-eglise-en-moselle/generalites-chiffres-eveques/eveques/39-eveques. Ανακτήθηκε στις 23  Ιανουαρίου 2016.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 lorrj.
  9. ↑ 9,0 9,1 Ζακ Πολ Μιν: «Nouvelle encyclopédie théologique». (Γαλλικά) Abbé Migne, "Nouvelle encyclopédie théologique", 1851. Παρίσι. 1851. Ανακτήθηκε στις 4  Φεβρουαρίου 2016. σελ. 425-428.
  10. ↑ 10,0 10,1 Ζακ Πολ Μιν: «Nouvelle encyclopédie théologique». (Γαλλικά) Abbé Migne, "Nouvelle encyclopédie théologique", 1851. Παρίσι. 1851. Ανακτήθηκε στις 16  Φεβρουαρίου 2016. σελ. 423-5.
  11. ↑ «Catholic-Hierarchy.org». (Αγγλικά) Catholic-Hierarchy.org. Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ανακτήθηκε στις 16  Φεβρουαρίου 2016.
  12. ↑ 12,0 12,1 WIAG-Pers-EPISCGatz-20408-001.
  13. ↑ Gulik and Eubel, σ. 253
  14. ↑ Gulik and Eubel, σ. 98
  15. ↑ Gulik and Eubel (σσ. 18, 98)
  16. ↑ Andre Thevet (1584). Les vrais pourtraits et vies des hommes illustres grecz, latins et payens, recueilliz de leur tableaux (etc.) (Στα Γαλλικά). Second tome. Paris: Vefue J. Kervert. σ. 355
  17. ↑ Edelstein, Marilyn Manera (1974). "The Social Origins of the Episcopacy in the Reign of Francis I". French Historical Studies. 8 (3): 377–392, at σ. 380
  18. ↑ André Podsiadlo (2004). Les ducs de Lorraine de René Ier à François III (Στα Γαλλικά). Paris: Editions Publibook. σ. 8
  19. ↑ Martin Meurisse (1634). Histoire des évêques de l'Eglise de Metz (in French). Metz: Par Jean Anthoine. σ. 602
  20. ↑ Martin Meurisse. Histoire des évêques de l'Eglise de Metz. σ. 597
  21. ↑ Meurisse, σσ. 598–600. Gulik and Eubel, σ. 242 and Σημ. 2. Eubel, Hierarchia catholica medii aevi II edition altera (Monasterii 1914), σ. 242 με σημειώσεις 2 και 3 και σ. 279
  22. ↑ Meurisse, σ. 602. Gulik and Eubel, σ. 321 and Σημ. 3
  23. ↑ Michon, σσ. 35–36
  24. ↑ Gulik and Eubel, σ. 18
  25. ↑ http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1521.html
  26. ↑ Michon, σσ. 35–36, 39. Glenn Richardson (2014). The Field of Cloth of Gold
  27. ↑ Michon, σ. 39
  28. ↑ Gallia christiana 10 (Paris 1751), σ. 1570. Meurisse, σ. 602. Gulik and Eubel, σ. 250
  29. ↑ Michon, σ. 60
  30. ↑ Gallia christiana 6, σ. 112. Gulik and Eubel, σ. 253
  31. ↑ Michon, p. 41. Starkey, σσ. 42–78. Ethelred Luke Taunton (1902). Thomas Wolsey: legate and reformer. London: John Lane. σσ. 160–162
  32. ↑ Gallia christiana 10 (Paris 1751), p. 1570. Prosper Lorain (1845). Histoire de l'abbaye de Cluny: depuis sa fondation jusqu'à sa destruction à l'époque de la Révolution francaise : avec pièces justificatives ... (Στα Γαλλικά, 2η Έκδοση). Paris: Sagnier et Bray. σσ. 220–227.
  33. ↑ Catalogue des actes de Francois Ier (Tome premier ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 718
  34. ↑ Catalogue des actes de Francois Ier (Tome deuxieme ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 18
  35. ↑ Gallia christiana 11, σ. 214. Léon Fallue (1841). Histoire de la ville et de l'abbaye de Fécamp (Στα Γαλλικά). Rouen: Nicétas Periaux. σσ. 312–318.
  36. ↑ Fisquet, σ. 385
  37. ↑ http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1534.html

Βιβλιογραφία

  • Bellenger, Yvonne, ed. (1997). Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: Honoré Champion. ISBN 978-2-85203-689-5.
  • Carroll, Stuart (2011). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford: OUP Oxford. ISBN 978-0-19-161970-0.
  • Collignon, Albert (1910). Le mécénat du Cardinal Jean de Lorraine: 1498-1550. Annales de l'Est, 24e année, fasc. 2. (in French). Paris: Berger-Levrault.
  • Freedman, Richard (1997). «Le Cardinal Jean de Lorraine: Un Prélat de la Renaissance mécène de la musique». Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: 161–173.
  • Michon, Cédric (2003). «Les richesses de la faveur à la Renaissance: Jean de Lorraine (1498-1550) et François Ier». Revue d'histoire moderne et contemporaine. 50 (3): 35–36, 39. JSTOR 20530983.
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιωάννης_καρδινάλιος_της_Λωρραίνης&oldid=8762684"