Σερβική Επανάσταση

Το λάβαρο της Σερβικής επανάστασης

Η Σερβική επανάσταση (σερβικά : Српска револуција) ήταν η εθνική εξέγερση και συνταγματική αλλαγή που έλαβε χώρα στη Σερβία από το 1804 μέχρι το 1835, οπότε η χώρα αυτή μετεξελίχθηκε από Οθωμανική επαρχία σε επαναστατημένη, συνταγματική μοναρχία και τη νεότερη Σερβία. Η πρώτη της περίοδος, από το 1804 ως το 1815, σημαδεύτηκε από το βίαιο αγώνα για ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με δύο ένοπλες εξεγέρσεις, που τερματίστηκαν με κατάπαυση του πυρός. Την επόμενη περίοδο (1815–1835) σημειώθηκε μια ειρηνική ενοποίηση της πολιτικής εξουσίας από την ολοένα και πιο αυτόνομη η Σερβία, με αποκορύφωμα την αναγνώριση του κληρονομικού δικαιώματος εξουσίας σε Σέρβους ηγεμόνες το 1830 και το 1833 και την εδαφική επέκταση της νεαρής μοναρχίας. Η έγκριση του πρώτου γραπτού Συντάγματος το 1835 κατήργησε τη φεουδαρχία και τη δουλοπαροικία και κατέστησε τη χώρα αυτόνομη. [2] Ο όρος Σερβική Επανάσταση επινοήθηκε από ένα Γερμανό ακαδημαϊκό ιστοριογράφο, το Λέοπολντ φον Ράνκε, στο βιβλίο του Die Serbische Revolution, που δημοσιεύθηκε το 1829. Αυτά τα γεγονότα αποτέλεσαν τη θεμελίωση της σύγχρονης Σερβίας.

Η περίοδος διαιρείται περαιτέρω ως εξής:

• Πρώτη Σερβική εξέγερση (1804- 1813), υπό τον Καραγιώργη Πέτροβιτς.
• Εξέγερση του Χατζί Προντάν (1814).
• Δεύτερη Σερβική Εξέγερση (1815) υπό το Μίλος Ομπρένοβιτς
• Επίσημη αναγνώριση του Σερβικού κράτους (1815–1833).

Η Διακήρυξη (1809) από τον Καραγιώργη στην πρωτεύουσα Βελιγράδι αποτέλεσε πιθανότατα την κορύφωση της πρώτης φάσης. Απηύθυνε έκκληση για εθνική ενότητα, βασιζόμενος στη Σερβική ιστορία για να απαιτήσει ελευθερία της θρησκείας και επίσημα καταγεγραμμένο κράτος δικαίου, τα οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε παράσχει. Κάλεσε επίσης τους Σέρβους να σταματήσουν να πληρώνουν στην Πύλη φόρους , θεωρώντας τους καταχρηστικούς, καθώς βασίζονταν στις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Εκτός από την κατάργηση του κεφαλικού φόρου των μη-μουσουλμάνων, οι επαναστάτες κατάργησαν επίσης όλες τις φεουδαρχικές υποχρεώσεις το 1806, μόλις 15 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση, με τη χειραφέτηση αγροτών και δουλοπαροικών να αντιπροσωπεύει έτσι μια σημαντική κοινωνική ρήξη με το παρελθόν. Η κυβέρνηση του Μίλος Ομπρένοβιτς παγίωσε τα επιτεύγματα των εξεγέρσεων, που οδήγησαν στην ανακήρυξη του πρώτου συντάγματος στα Βαλκάνια και στην ίδρυση του παλαιότερου στα Βαλκάνια ιδρύματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που εξακολουθεί να υφίσταται, τη Μεγάλη Ακαδημία του Βελιγραδίου (1808). Το 1830 και ξανά το 1833 η Σερβία αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη ηγεμονία, με κληρονομικήούς πρίγκιπες πλήρωναν ετήσιο φόρο στην Πύλη. Τέλος η de facto ανεξαρτησία ήρθε το 1868, με την αποχώρηση των Οθωμανικών φρουρών από το πριγκιπάτο, ενώ η de jure ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε επίσημα στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878.

Ιστορικό υπόβαθρο

Οι νέες συνθήκες, όπως η Αυστριακή κατοχή της Σερβίας, h άνοδος της Σερβικής ελίτ πέρα από το Δούναβη, οι κατακτήσεις του Ναπολέοντα στα Βαλκάνια και οι μεταρρυθμίσεις στη Ρωσική Αυτοκρατορία σήμαιναν, επίσης, την έκθεση σε νέες ιδέες. Οι Σέρβοι μπορούσαν τώρα να συγκρίνουν καθαρά πώς οι συμπατριώτες τους προόδευαν στη Χριστιανική Αυστρία, στις Ιλλυρικές επαρχίες κλπ., ενώ οι Οθωμανοί Σέρβοι υπόκειντο ακόμη σε φόρο με βάση τη θρησκεία, που τους αντιμετώπιζε ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες.

Κατά τη διάρκεια της Αυστριακής κατοχής της Σερβίας (1788-1791), πολλοί Σέρβοι υπηρέτησαν ως στρατιώτες και αξιωματικοί στο στρατό των Αψβούργων, όπου απέκτησαν γνώσεις σχετικά με στρατιωτικές τακτικές, οργάνωση και όπλα. Άλλοι απασχολούντο σε διοικητικά γραφεία στην Ουγγαρία ή στην κατεχόμενη ζώνη. Άρχισαν να ταξιδεύουν σε αναζήτηση εμπορίου και εκπαίδευσης και εκτέθηκαν σε ευρωπαϊκές ιδέες για την κοσμική κοινωνία, την πολιτική, το δίκαιο και τη φιλοσοφία, συμπεριλαμβανομένων τόσο του ορθολογισμού και του Ρομαντισμού. Εκεί γνώρισαν τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, που θα επηρεάσουν πολλούς Σέρβους εμπόρους και μορφωμένους ανθρώπους. Υπήρξε μια δραστήρια Σερβική κοινότητα στο νότιο τμήμα της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, από όπου οι ιδέες περνούσαν προς τα νότια (πέρα από τον Δούναβη). Ένα άλλο πρότυπο ήταν η Ρωσική Αυτοκρατορία, η μόνη ανεξάρτητη Σλαβική και Ορθόδοξη χώρα, που είχε μεταρρυθμιστεί πρόσφατα και ήταν τώρα σοβαρή απειλή για τους Τούρκους. Η ρωσική εμπειρία ενέπνεε ελπίδα για τη Σερβία.

Άλλοι Σέρβοι στοχαστές εντόπιζαν δυνάμεις στο ίδιο το Σερβικό έθνος. Δύο κορυφαίοι Σέρβοι μελετητές είχαν επηρεαστεί από τη Δυτική εκπαίδευση και έστρεψαν την προσοχή τους προς τη γλώσσα και τη λογοτεχνία της ίδιας της Σερβίας. Ο ένας ήταν ο Ντοσιντέι Ομπράντοβιτς (1739 – 1811), πρώην ιερέας που κατέφυγε στη Δυτική Ευρώπη. Σοκαρισμένος που ο λαός του δεν είχε καθόλου σύγχρονη κοσμική λογοτεχνία, συγκέντρωσε γραμματικές και λεξικά για να δημιουργήσει μια σύγχρονη Σερβική γλώσσα, έγραψε μερικά βιβλία ο ίδιος και μετέφρασε άλλα. Άλλοι ακολούθησαν το παράδειγμά του και αναβίωσαν ιστορίες μεσαιωνικής δόξας της Σερβίας. Αργότερα έγινε ο πρώτος Υπουργός Παιδείας της σύγχρονης Σερβίας (1805).

Η δεύτερη μορφή ήταν ο Βουκ Κάρατζιτς (1787 - 1864)). Ο Βουκ ήταν λιγότερο επηρεασμένος από τον ορθολογισμό του Διαφωτισμού, όπως ο Ντοσιντέι Ομπράντοβιτς και περισσότερο από το Ρομαντισμό, που εξιδανίκευε τις κοινότητες των αγροτών και των χωρικών. Ο Βουκ συνέλεξε και δημοσίευση τη Σερβική επική ποίηση, έργο που βοήθησε να δομηθεί η Σερβική επίγνωση της κοινής ταυτότητας που βασιζόταν σε κοινά έθιμα και κοινή ιστορία. Αυτό το είδος της γλωσσικής και πολιτιστικής αυτογνωσίας ήταν κεντρικό χαρακτηριστικό του Γερμανικού εθνικισμού αυτή την περίοδο και οι Σέρβοι διανοούμενοι που εφάρμοζαν τώρα τις ίδιες ιδέες στα Βαλκάνια.

Πρώτη Σερβική Εξέγερση (1804–1813)

Δείτε επίσης: Πρώτη Σερβική εξέγερση

Καραγιώργης Πέτροβιτς (Black George) ηγέτης της Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης.

Κατά την Πρώτη Σερβική Εξέγερση (1804-1813) η Σερβία ένειωσε ως ανεξάρτητο κράτος, για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια Οθωμανικής και βραχύβιας Αυστριακής κατοχής. Με την ενθάρρυνση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας τα αιτήματα για αυτοδιοίκηση εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1804 εξελίχθηκαν σε πόλεμο για ανεξαρτησία το 1807. Συνδυάζοντας την πατριαρχική δημοκρατία των αγροτών με τους σύγχρονους εθνικούς στόχους η Σερβική επανάσταση προσέλκυσε χιλιάδες εθελοντές, μεταξύ των Σέρβων από όλα τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη. Η Σερβική επανάσταση τελικά έγινε σύμβολο της διαδικασίας οικοδόμησης των εθνών στα Βαλκάνια, προκαλώντας αγροτικές αναταραχές μεταξύ των Χριστιανών τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βουλγαρία. Μετά την επιτυχή πολιορκία με 25.000 άνδρες, στις 8 Ιανουαρίου 1807 οι χαρισματικός ηγέτης της εξέγερσης Καραγιώργης Πέτροβιτς ανακήρυξε το Βελιγράδι ως πρωτεύουσα της Σερβίας.

Επαναστατημένη Σερβία το 1809

Επαναστατημένη Σερβία το 1813

Οι Σέρβοι απάντησαν στις Οθωμανικές βιαιότητες με την ίδρυση ξεχωριστών θεσμικών της οργάνων: το Κυβερνητικό Συμβούλιο (Praviteljstvujušči Sovjet), τη Μεγάλη Ακαδημία (Велика школа), τη Θεολογική Ακαδημία (Bogoslovija) και άλλα διοικητικά όργανα. Ο Καραγιώργης και άλλοι επαναστατικοί ηγέτες έστειλαν τα παιδιά τους στη Μεγάλο Ακαδημία, όπου μεταξύ των σπουδαστών ήταν επίσης ο Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς (1787-1864), ο διάσημος μεταρρυθμιστής του Σερβικού αλφαβήτου. Το Βελιγράδι επανακατοικήθηκε από τοπικούς στρατιωτικούς ηγέτες, εμπόρους και βιοτέχνες αλλά και από μια σημαντική ομάδα φωτισμένων Σέρβων από την Αυτοκρατορία των Αψβούργων, που έδωσε ένα νέο πολιτιστικό και πολιτικό πλαίσιο για την ισότιμη κοινωνία αγροτών της Σερβίας. Ο Ντοσιντέι Ομπράντοβιτς, εξέχουσα προσωπικότητα του Βαλκανικού Διαφωτισμού, ιδρυτής της Μεγάλης Ακαδημίας, έγινε ο πρώτος υπουργός Παιδείας της Σερβίας το 1811.

Μετά τη Γαλλική εισβολή το 1812 η Ρωσική Αυτοκρατορία απέσυρε την υποστήριξή της από τους Σέρβους επαναστάτες. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Σερβίας (τότε περίπου 100.000 άτομα) εξορίστηκαν στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων, συμπεριλαμβανομένου του ηγέτη της εξέγερσης Καραγιώργης Πέτροβιτς. Οταν ανακαταλήφθηκε από τους Οθωμανούς τον Οκτώβριο του 1813, το Βελιγράδι έγινε πεδίο κτηνώδους εκδίκησης, με τη σφαγή εκατοντάδων πολιτών του και την πώληση χιλιάδων ως σκλάβων στην Ασία. Η άμεση Οθωμανική επικράτηση σήμανε επίσης την κατάργηση όλων των Σερβικών θεσμών και την επιστροφή των Οθωμανών Τούρκων στη Σερβία.

Εξέγερση του Χατζί Προντάν (1814)

Δείτε επίσης: [[:

Δείτε επίσης: Εξέγερση του Χατζί Προντάνοβα

]]

Παρά την ήττα οι εντάσεις εξακολούθησαν. Το 1814 επιχειρήθηκε η ανεπιτυχής εξέγερση του Χατζί Προντάν, που ξεκίνησε από το Χατζί Προντάν Γκλιγκορίγεβιτς, έναν από τους βετεράνους της Πρώτης Σερβικής Εξέγερσηςπ. Ήξερε οι Τούρκοι θα τον συλλάβουν, έτσι σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερα να αντισταθεί στους Οθωμανούς, αλλά ο Μίλος Ομπρένοβιτς, άλλος βετεράνος, διαισθανόταν ότι ο χρόνος δεν ήταν κατάλληλος για εξέγερση και δεν του παρείχε βοήθεια.

Η Εξέγερση του Χατζί Προντάν απέτυχε σύντομα και αυτός κατέφυγε στην Αυστρία. Μετά από μια στάση σε ένα τουρκικό τσιφλίκι το 1814 οι τουρκικές αρχές κατέσφαξαν τον τοπικό πληθυσμό και παλούκωσαν δημοσίως 200 κρατούμενους στο Βελιγράδι. Μέχρι τον Μάρτιο του 1815 οι Σέρβοι είχαν πραγματοποιήσει αρκετές συναντήσεις και αποφάσισαν μια νέα εξέγερση.

Δεύτερη Σερβική Εξέγερση (1815–1817)

Δείτε επίσης: Δεύτερη Σερβική Εξέγερση

Μίλος Ομπρένοβιτς, ηγέτης της Δεύτερης Σερβικής Εξέγερσης και πρώτος Πρίγκιπας της Σερβίας

Πριγκιπάτο της Σερβίας το 1817

Αναφορές

• Κόροβιτς, Βλαντιμίρ (1997). Историја српског народа. 
• Историја за 7. разред основне школе; Радош Љушић; Завод за уџбенике и наставна средства; Београд; 2008.