Υστεροβυζαντινή περίοδος

Η Υστεροβυζαντινή περίοδος ή Περίοδος των Παλαιολόγων ή Παλαιολόγεια Αναγέννηση είναι μια ιστορική περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ξεκινά το 1261, όταν η πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, που ως τότε βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων, ανακαταλαμβάνεται από τον Mιχαήλ H΄ Παλαιολόγο. Η περίοδος λήγει με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453. Η δυναστεία των Παλαιολόγων παραμένει στο θρόνο της αυτοκρατορίας ολόκληρο αυτό το διάστημα, στο οποίο παρατηρείται μια άνθηση και ανανέωση της βυζαντινής τέχνης και φιλοσοφίας με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την στροφή προς την κλασική αρχαιότητα.

Παρόλο που ήταν μια δύσκολη εποχή και η αυτοκρατορία έδινε αγώνα επιβίωσης, με τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση, με εμφυλίους πολέμους και με σταδιακή συρρίκνωση της εδαφικής έκτασής της, η καλλιτεχνική και πνευματική δραστηριότητα παραδόξως γνώρισαν νέα άνθηση.

Κύριοι εκφραστές αυτής της περιόδου

• Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων
• Θεόδωρος Μετοχίτης
• Μανουήλ Μοσχόπουλος
• Μάξιμος Πλανούδης
• Γεώργιος Παχυμέρης
• Δημήτρτιος Τρικλίνιος
• Νικηφόρος Γρηγοράς
• Nικηφόρος Χούμνος

Δείτε επίσης

• Δυναστεία Παλαιολόγων
• Πρωτοχριστιανική περίοδος, έως το 330μ.Χ.
• Παλαιοχριστιανική περίοδος, 4ος-7ος αιώνας μ.Χ.
• Μεσοβυζαντινή περίοδος, 7ος αιώνας έως το 1204 όπου ανακαταλαμβάνεται η Κων/πόλη από τους Φράγκους.
• Μεταβυζαντινή περίοδος, 1453-1821

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο / Η παλαιολόγεια περίοδος: η τελευταία αναλαμπή του Βυζαντίου