Αναστάσιος Πεπονής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αναστάσιος Πεπονής
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1924
Αθήνα
Θάνατος8  Αυγούστου 2011[1]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Λεόντειος Σχολή
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΠανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Α΄ Αθηνών)[2]
Υπουργός Προεδρίας της Ελλάδας
Υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας
Υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου της Ελλάδας
Έλληνας Υπουργός Βιομηχανίας και Ενέργειας
Έλληνας υφυπουργός Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων‎
Έλληνας υφυπουργός Υγιεινής‎
Ευρωβουλευτής (Ιανουάριος 1981 – Οκτώβριος 1981, Ελλάδα)[3]
δεδομένα

Ο Αναστάσιος Πεπονής (1924 - 8 Αυγούστου 2011) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Από νεαρή ηλικία υπήρξε στενός συνεργάτης του στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα[4][5] που τον διόρισε πρόεδρο της Νεολαίας της ΕΠΕΚ, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1952 διαμαρτυρόμενος για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Μεταπολιτευτικά υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, του οποίου διετέλεσε βουλευτής Α΄ Αθηνών (1977 - 2000), κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και πολλές φορές υπουργός. Από τα σημαντικότερα επιτεύγματά του ήταν η δημιουργία συστήματος πρόσληψης δημοσίων υπαλλήλων με αντικειμενικά κριτήρια. Αυτό θεσμοθετήθηκε με τον νόμο 2190/1994, που αναφέρεται πολλές φορές ως Νόμος Πεπονή, χάρις στον οποίο ιδρύθηκε το ΑΣΕΠ.

Εξίσου σημαντικές ήταν και οι προσπάθειές του στον τομέα της ενέργειας και των εξωτερικών επενδύσεων, καθώς έκλεισε συμφωνίες ζωτικής σημασίας με την Αλγερία για την μεταφορά φυσικού αερίου στην Ελλάδα (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα) και με την Σοβιετική Ένωση για την επεξεργασία και μετέπειτα εξαγωγή ελληνικού βωξίτη.[6]

Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Οι γονείς του ήταν ο Ιωάννης Πεπονής από το Μεσολόγγι, αρχικά αξιωματικός της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης και αργότερα εισαγγελέας Ρεθύμνης (ως λοχαγός Δικαστικού υπήρξε γραμματέας του Έκτακτου Στρατοδικείου στην Δίκη των Έξι) και η Ρεθύμνια Ερασμία Σαουνάτσου.[7]

Αντίσταση και δικτατορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Αντίσταση ως μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων (ΠΕΑΝ) και του Εθνικού Συνδέσμου Ανωτάτων Σχολών (ΕΣΑΣ).

Είχε έντονη αντιδικτατορική δράση όντας μέλος του Εθνικού Κινήματος Δημοκρατικής Αντιστάσεως (ΕΚΔΑ) και της Εταιρίας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ).

Καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο και φυλακίστηκε. Απελευθερώθηκε με την πρώτη αμνηστεία και συνέχισε τη δράση του ενώ συνελήφθη άλλες δύο φορές από την ΕΣΑ.

Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διετέλεσε πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΠΕΚ (1950 - 1952). Από το 1963 έως το 1965, επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, ήταν γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) όπου καθιέρωσε τη χρήση της δημοτικής γλώσσας, ενώ ίδρυσε και τον πειραματικό σταθμό τηλεόρασης που αργότερα μετεξελίχθηκε στην ΕΡΤ. Ήταν βουλευτής Α΄ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ από το 1977 μέχρι και το 2000 και διορισμένος ευρωβουλευτής από τον Ιανουάριο έως τον Οκτώβριο του 1981.

Διετέλεσε υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις:

Στα σημαντικότερα επιτεύγματά του συγκαταλέγεται ο νόμος 2190/1994 που δημιούργησε το ΑΣΕΠ και το σύστημα πρόσληψης δημοσίων υπαλλήλων με αντικειμενικά κριτήρια. Ο νόμος αναφέρεται πολλές φορές ως «νόμος Πεπονή». [8] Ακόμη, ήταν γενικός εισηγητής της αναθεώρησης του Συντάγματος του 1985-86. Ως Υπουργός Βιομηχανίας ίδρυσε μεταξύ άλλων το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (Κ.Α.Π.Ε.) και τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (Ο.Β.Ι.).

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνέγραψε και εξέδωσε συνολικά 8 βιβλία:

  1. «Προσωπική Μαρτυρία», Κέδρος, 1970,
  2. «Το γλωσσικό μας πρόβλημα σήμερα», Κέδρος, 1972,
  3. «Για τη Λαϊκή Κυριαρχία», Νέα Σύνορα, 1976,
  4. «Εισαγωγικό σχόλιο στα πολιτικά κείμενα του Γιώργου Θεοτοκά», Ίκαρος, 1976,
  5. «Μεγάλη Επικοινωνία», Ίκαρος, 1984,
  6. «Η συνταγματική αναθεώρηση», 1986,
  7. «1961-1981. Τα γεγονότα και τα πρόσωπα», Λιβάνης, 2001,
  8. «Για το ζήτημα του Αιγαίου - Τα πετρέλαια, ο Μάρτης του ΄87, οι συνοριακές διαφορές, Ευρωπαϊκή Ένωση και η ενεργειακή γέφυρα», 2008, Λιβάνης.

Λοιπά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπήρξε ακόμη μέλος των διοικητικών συμβουλίων διαφόρων οργανισμών όπως το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (1964-65), η Τράπεζα της Ελλάδος (1974) και το Συμβούλιο Επιμορφώσεως Δημοσίων Υπαλλήλων (ΣΕΔΥ, 1976-1977).

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4648078.
  2. ↑ Βουλή των Ελλήνων. d33838ba-ca2f-4fdf-97da-84973ed9349c. Ανακτήθηκε στις 23  Απριλίου 2022.
  3. ↑ www.europarl.europa.eu/meps/en/737.
  4. ↑ Νικόλαος Πλαστήρας: Ο «Μαύρος καβαλάρης» που έγινε θρύλος, Τα Νέα, 18 Δεκεμβρίου 1999
  5. ↑ Εξιστορείν και Ιστορείν, "Αναστάσιος Πεπονής" Αρχείο ΕΡΤ
  6. ↑ http://www.socialistregister.com/index.php/srv/article/viewFile/5527/2425
  7. ↑ Δημοκρατία Ρεθύμνης 26/10/1923 σελ.3
  8. ↑ «Συζήτηση ΥΠΕΣ με νέους για αξιοκρατία και νέο σύστημα προσλήψεων στο Δημόσιο». Υπουργείο Εσωτερικών. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022. 

Επιπλέον υλικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αναστάσιος_Πεπονής&oldid=10157492"