Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αν Άπλμπαουμ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αν Άπλμπαουμ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση25  Ιουλίου 1964[1][2][3]
Ουάσινγκτον[4][5]
ΚατοικίαΟυάσινγκτον[6][7]
Βαρσοβία[8]
Λονδίνο[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[9]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[10][11]
Πολωνικά[12][13]
Ρωσικά[12][13]
Γαλλικά[12]
ΣπουδέςΣχολή Οικονομικών του Λονδίνου[7][14]
Πανεπιστήμιο Γέιλ (έως 1986)[7][8][14]
Κολλέγιο Σαιντ Άντονις[7]
Pierson College
Sidwell Friends School
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιστορικός[8][15]
δημοσιογράφος[8][15]
αρθρογράφος[15]
συγγραφέας
μη μυθοπλαστικός συγγραφέας
ΕργοδότηςThe Atlantic (από 2020)[16]
Paul H. Nitze School of Advanced International Studies[5]
Αξιοσημείωτο έργοΓκουλάγκ: Η αληθινή ιστορία[8]
Ο Κόκκινος λιμός: Ο πόλεμος του Στάλιν εναντίον της Ουκρανίας[16]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΡαντόσουαφ Σικόρσκι (από 1992)[17][14]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΒραβείο Πούλιτζερ Καλύτερου μη μυθοπλαστικού βιβλίου (2004)[6][17]
Marshall Scholarship[7]
Τάγμα της Πριγκίπισσας Όλγας, 3η τάξη (2019)[18]
βραβείο Βερολίνου (2009 και 2006)[19]
Officer's Cross of the Order of Merit of the Republic of Poland (7  Νοεμβρίου 2012)[20]
Order of the Cross of Terra Mariana, 3rd Class (2008)[21]
Cundill History Prize (2013)[15][8]
Βραβείο Νταφ Κούπερ (2018)[15][5]
Βραβείο Λάιονελ Γκέλμπερ (2018)[16][5]
Duke of Westminster's Medal for Military Literature (2013)[5][22]
Petőfi Prize (2010)[23]
Antonovych prize (2017)[24]
Order of Princess Olga, 2nd class (23  Αυγούστου 2022)[25]
Carl von Ossietzky Prize (2024)[26]
βραβείο ειρήνης των γερμανικών εκδοτικών οίκων (2024)[27]
Ιστότοπος
www.anneapplebaum.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Αν Ελίζαμπεθ Άπλμπαουμ (αγγλικά: Anne Elizabeth Applebaum‎‎)[28] (γενν. 25 Ιουλίου 1964) είναι Πολωνή-Αμερικανίδα δημοσιογράφος και ιστορικός. Έχει γράψει εκτενώς για τον Μαρξισμό-Λενινισμό και την ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Έχει εργαστεί στο The Economist και στο The Spectator,[29] και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της Washington Post (2002–2006).[30] Η Άπλμπαουμ κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ το 2004 για το Γκουλάγκ: Η αληθινή ιστορία, το οποίο δημοσιεύτηκε την προηγούμενη χρονιά.[31] Είναι συγγραφέας προσωπικού για το The Atlantic[32] και ανώτερη συνεργάτης στο Ινστιτούτο The Agora στη Σχολή Προηγμένων Διεθνών Σπουδών του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς.[33]

Πρώιμη ζωή και εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Άπλμπαουμ γεννήθηκε στην Ουάσιγκτον. Έχει δηλώσει ότι μεγάλωσε σε μια «πολύ αναμορφωμένη» εβραϊκή οικογένεια.[34] Οι πρόγονοί της ήρθαν στην Αμερική από τη σημερινή Λευκορωσία.[35] Αποφοίτησε από τη Σχολή Sidwell Friends (1982). Απέκτησε Bachelor of Arts, summa cum laude, στην ιστορία και τη λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο Γέιλ,[36] όπου παρακολούθησε το μάθημα σοβιετικής ιστορίας που δίδαξε ο Βόλφγκανγκ Λέονχαρτ το φθινόπωρο του 1982.[37] Ως φοιτήτρια, η Άπλμπαουμ πέρασε το καλοκαίρι του 1985 στο Λένινγκραντ της Σοβιετικής Ένωσης (τώρα Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), κάτι που, όπως έχει γράψει, βοήθησε στη διαμόρφωση των απόψεών της.[38] Επίσης εξελέγη στην Φι Βήτα Κάπα. Ως υπότροφος στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου, απέκτησε μεταπτυχιακό στις διεθνείς σχέσεις (1987).[39] Σπούδασε στο Κολλέγιο Σαιντ Άντονις της Οξφόρδης, προτού γίνει ανταποκρίτρια του The Economist και μετακομίσει στη Βαρσοβία το 1988.[40]

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1998, η Άπλμπαουμ έμενε στην Πολωνία, όπου συνέχισε να γράφει για την The Sunday Telegraph και άλλες εφημερίδες. Το 2001, έκανε μια μεγάλη συνέντευξη με τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ.[41] Ανέλαβε επίσης ιστορική έρευνα για το βιβλίο της Γκουλάγκ: Η αληθινή ιστορία (2003) σχετικά με το σύστημα των σοβιετικών στρατοπέδων φυλακών, το οποίο κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη γενική μη μυθοπλασία το 2004.[31][42] Ήταν επίσης υποψήφια για Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, για το βραβείο βιβλίου των Los Angeles Times και για το Βραβείο Εθνικού Κύκλου Κριτικών Βιβλίου. 

Από το 2001 έως το 2005, η Άπλμπαουμ έζησε στην Ουάσιγκτον και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της The Washington Post.[30] Έγραψε για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων πολιτικής των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, της κοινωνικής ασφάλισης και της εκπαίδευσης. Έγραψε επίσης μια στήλη για την The Washington Post η οποία συνεχίστηκε για δεκαεπτά χρόνια.[43] Η Άπλμπαουμ ήταν για λίγο ένα συμπληρωματική συνεργάτης στο American Enterprise Institute, μια συντηρητική δεξαμενή σκέψης.[44] Επιστρέφοντας στην Ευρώπη το 2005, η Άπλμπαουμ ήταν μέλος της συντροφιάς Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου/Άξελ Σπρίνγκερ στην Αμερικανική Ακαδημία στο Βερολίνο, στη Γερμανία, το 2006.[45][απέτυχε η επαλήθευση]

Το δεύτερο ιστορικό της βιβλίο, Σιδηρούν παραπέτασμα: Συνθλίβοντας την Ανατολική Ευρώπη (1944-1956), δημοσιεύτηκε το 2012 από την Doubleday στις ΗΠΑ και την Penguin Books στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προτάθηκε για ένα Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, που προκρίθηκε για το Βραβείο PEN/Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ το 2013.[46]

Από το 2011 έως το 2016, δημιούργησε και διηύθυνε το Forum Μεταβάσεων στο Ινστιτούτο Λεγκάτουμ, μια διεθνής δεξαμενή σκέψης και εκπαιδευτικό φιλανθρωπικό ίδρυμα με έδρα το Λονδίνο. Μεταξύ άλλων έργων, διεξήγαγε ένα διετές πρόγραμμα που εξετάζει τη σχέση μεταξύ δημοκρατίας και ανάπτυξης στη Βραζιλία, την Ινδία και τη Νότια Αφρική,[47] δημιούργησε τα έργα «Το Μέλλον της Συρίας»[48] και το «Μέλλον του Ιράν»[49] για μελλοντικές θεσμικές αλλαγές στο αυτές οι δύο χώρες, και ανέθεσε μια σειρά εγγράφων για τη διαφθορά στη Γεωργία,[50] τη Μολδαβία[51] και την Ουκρανία.[52] Αναφέρεται ότι αποχώρησε από το ινστιτούτο αφού κράτησε μια σκληρή στάση υπέρ του Brexit μετά το δημοψήφισμα της ΕΕ.[53]

Μαζί με το περιοδικό Foreign Policy δημιούργησε το Democracy Lab, έναν ιστότοπο που εστιάζει σε χώρες σε μετάβαση προς, ή μακριά από τη δημοκρατία[54] και που έκτοτε έγινε Democracy Post[55] στην The Washington Post. Έτρεξε επίσης το «Πέρα από την Προπαγάνδα» (Beyond Propaganda),[56] ένα πρόγραμμα που εξέταζε την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση του 21ου αιώνα. Ξεκίνησε το 2014 και το πρόγραμμα προέβλεπε μεταγενέστερες συζητήσεις σχετικά με τις «ψευδείς ειδήσεις». Το 2016, αποχώρησε από το Ινστιτούτο Λεγκάτουμ λόγω της στάσης της για το Brexit μετά τον διορισμό της ευρωσκεπτικίστριας Φίλιπα Στάουντ ως Διευθύνουσα Σύμβουλο[57] και εντάχθηκε στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου ως Καθηγήτρια Πρακτικής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιων Υποθέσεων. Εκεί, διηύθυνε το Arena, ένα πρόγραμμα για την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα του 21ου αιώνα.[58] Το φθινόπωρο του 2019 μετέφερε το έργο στο Ινστιτούτο Agora στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς.[33]

Τον Οκτώβριο του 2017, δημοσίευσε το τρίτο της ιστορικό βιβλίο, Ο Κόκκινος λιμός: Ο πόλεμος του Στάλιν εναντίον της Ουκρανίας , μια ιστορία του Γολοντομόρ. Το βιβλίο κέρδισε το Βραβείο Λάιονελ Γκέλμπερ[59] και το Βραβείο Νταφ Κούπερ[60] για δεύτερη φορά, καθιστώντας την τη μοναδική συγγραφέα που κέρδισε ποτέ το βραβείο δύο φορές.[61]

Τον Νοέμβριο του 2019, το The Atlantic ανακοίνωσε ότι η Άπλμπαουμ εντάχθηκε στο περιοδικό ως συγγραφέας προσωπικού από τον Ιανουάριο του 2020.[43] Συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο του Prospect το 2020 με τους κορυφαίους 50 στοχαστές για την εποχή του COVID-19.

Τον Ιούλιο του 2020 κυκλοφόρησε το Το λυκόφως της Δημοκρατίας. Εν μέρει απομνημονεύματα και εν μέρει πολιτική ανάλυση, ήταν μπεστ σέλερ του Der Spiegel[62] και των The New York Times.[63]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1992, η Άπλμπαουμ παντρεύτηκε τον Ραντόσουαφ Σικόρσκι, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε ως υπουργός Άμυνας της Πολωνίας, Υπουργός Εξωτερικών και Διευθύνων του Σέιμ. Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το ζευγάρι έχει δύο γιους, τον Αλεξάντερ και τον Ταντέους.[64] Έγινε Πολωνή υπήκοος το 2013.[65] Μιλάει πολωνικά και ρωσικά, εκτός από αγγλικά.[66]

Βιβλιογραφία (επιλεγμένη)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Gulag: A History, Doubleday, 2003, 677 σελίδες,(ISBN 0-7679-0056-1) ; Χαρτόδετο, Bantam Dell, 2004, 736 σελίδες, (ISBN 1-4000-3409-4)
  • Iron Curtain: The Crushing of Eastern Europe, 1944–1956, Allen Lane, 2012, 614 σελίδες, (ISBN 978-0-713-99868-9) / Doubleday (ISBN 978-0-385-51569-6)
  • Gulag Voices: An Anthology, Yale University Press, 2011, 224 σελίδες,(ISBN 9780300177831), σκληρό εξώφυλλο
  • From a Polish Country House Kitchen, Chronicle Books, 2012, 288 σελίδες, (ISBN 1-452-11055-7), σκληρό εξώφυλλο
  • Red Famine: Stalin's War on Ukraine, Penguin Randomhouse, 2017[67][68]
  • Twilight of Democracy: The Seductive Lure of Autoritarianism, Doubleday, 2020, 224 σελίδες, (ISBN 978-0385545808), σκληρό εξώφυλλο
  • «Οι κακοί κερδίζουν». Ο Ατλαντικός. 15 Νοεμβρίου 2021.
  • Wybór (Επιλογή), Agora, 2021, 320 σελίδες, ISBN 978-8326838569, σκληρό εξώφυλλο

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm2425999. Ανακτήθηκε στις 13  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6dn4njn. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000030015. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 12  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 www.anneapplebaum.com.
  6. ↑ 6,0 6,1 www.pulitzer.org/winners/anne-applebaum.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 www.nationalbook.org/people/anne-applebaum/.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 www.corpus.ru/authors/enn-epplbaum.htm.
  9. ↑ LIBRIS. 18  Απριλίου 2012. 75kntspr38n9lsj. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  10. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb150237316. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  11. ↑ CONOR.SI. 12599139.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 www.historytoday.com/archive/interview/spot-anne-applebaum.
  13. ↑ 13,0 13,1 www.c-span.org/video/?309623-1%2Fqa-anne-applebaum.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 www.nytimes.com/1992/06/28/style/weddings-anne-applebaum-radek-sikorski.html.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) 12461390.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 munkschool.utoronto.ca/gelber/authors/anne-applebaum-3/.
  17. ↑ 17,0 17,1 orka.sejm.gov.pl/media.nsf/files/EPIA-9P9DJ2/$File/Biography%20of%20the%20Marshal%20of%20the%20Sejm.pdf.
  18. ↑ www.pravda.com.ua/rus/news/2019/11/23/7232839/.
  19. ↑ www.americanacademy.de/person/anne-applebaum/.
  20. ↑ www.prezydent.pl/kancelaria/archiwum/archiwum-bronislawa-komorowskiego/aktualnosci/ordery-i-odznaczenia/odznaczenia-panstwowe-w-swieto-niepodleglosci,18715.
  21. ↑ ee.usembassy.gov/wp-content/uploads/sites/207/stateawards.pdf.
  22. ↑ rusi.org/about/our-purpose/rusi-awards-and-prizes/duke-of-westminster-medal-for-military-literature.
  23. ↑ xpatloop.com/channels/2010/12/anne-applebaum-receives-petofi-prize-in-budapest.html.
  24. ↑ www.ukrweekly.com/uwwp/anne-applebaum-honored-with-antonovych-award/.
  25. ↑ www.president.gov.ua/documents/5952022-43765.
  26. ↑ «Preisträgerin 2024 : Anne Applebaum erhält Carl-von-Ossietzky-Preis». 14  Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 24  Μαρτίου 2024.
  27. ↑ www.friedenspreis-des-deutschen-buchhandels.de/alle-preistraeger-seit-1950/2020-2029/willi-weber.
  28. ↑ «Anne Applebaum. Żona Radosława Sikorskiego to dziś jedna z najbardziej wpływowych Polek». Times of Polska. August 31, 2013. http://www.polskatimes.pl/artykul/981469,anne-applebaum-zona-radoslawa-sikorskiego-to-dzis-jedna-z-najbardziej-wplywowych-polek,id,t.html. Ανακτήθηκε στις August 31, 2013. «Anne Applebaum jest już pełnoprawną Polką.» 
  29. ↑ Cohen, Nick (July 12, 2020). «Anne Applebaum: how my old friends paved the way for Trump and Brexit». The Observer (London). https://www.theguardian.com/books/2020/jul/12/anne-applebaum-how-my-old-friends-paved-the-way-for-trump-and-brexit. Ανακτήθηκε στις August 4, 2020. 
  30. ↑ 30,0 30,1 «Anne Applebaum». Washington Post (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2017. 
  31. ↑ 31,0 31,1 «'The Known World' Wins Pulitzer Prize for Fiction». The New York Times. April 5, 2004. https://archive.nytimes.com/www.nytimes.com/ref/arts/05pulitzers-arts.html. Ανακτήθηκε στις March 2, 2020. 
  32. ↑ «Anne Applebaum Joins The Atlantic as Staff Writer». The Atlantic (στα Αγγλικά). 15 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. 
  33. ↑ 33,0 33,1 «Anne Applebaum: Stavros Niarchos Foundation SNF Agora Institute at Johns Hopkins». snfagora.jhu.edu. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. 
  34. ↑ Lazareva, Inna (4 Ιανουαρίου 2013). «Through a (communist) looking glass, then and now». Haaretz.com. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021. 
  35. ↑ «"Беларусі трэба нацыяналізм". Ляўрэатка "Пулітцэра" пра радзіму прадзедаў і выхад з тупіку гісторыі». svaboda.org (στα Λευκορωσικά). Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  36. ↑ «Anne Applebaum — internationales literaturfestival berlin». Literaturfestival.com (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2017. 
  37. ↑ Applebaum, Anne (2012). Iron Curtain: The Crushing of Eastern Europe 1944-1956. New York USA: Doubleday. σελ. 282,508. ISBN 9780385515696. 
  38. ↑ Anne, Applebaum. «Russia and the Great Forgetting». Commentary. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-06-01. https://web.archive.org/web/20190601223629/https://www.commentarymagazine.com/articles/russia-great-forgetting/. Ανακτήθηκε στις April 3, 2017. 
  39. ↑ «Anne E. Applebaum to Wed in June». The New York Times. December 8, 1991. https://www.nytimes.com/1991/12/08/style/anne-e-applebaum-to-wed-in-june.html. Ανακτήθηκε στις 2008-04-23. «... is a summa cum laude graduate of Yale University, where she was elected to Phi Beta Kappa.» 
  40. ↑ «Anne Applebaum». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-srv/opinions/biographies/anne-applebaum.html. Ανακτήθηκε στις 2009-10-03. 
  41. ↑ Applebaum, Anne (March 19, 2001). «I am still normal». The Telegraph. https://www.telegraph.co.uk/news/uknews/4722273/I-am-still-normal.html. Ανακτήθηκε στις September 27, 2021. 
  42. ↑ «The 2004 Pulitzer Prize Winners General Nonfiction». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2009. 
  43. ↑ 43,0 43,1 «Press Release: Anne Applebaum Joins The Atlantic as Staff Writer». The Atlantic. November 15, 2019. https://www.theatlantic.com/press-releases/archive/2019/11/anne-applebaum-joins-atlantic-staff-writer/602083/. Ανακτήθηκε στις March 2, 2020. 
  44. ↑ Leonard, Brooke (May 8, 2008). «Turning Abkhazia into a War». National Interest (New York City). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 13, 2009. https://web.archive.org/web/20090113214131/http://www.nationalinterest.org/Article.aspx?id=17660. Ανακτήθηκε στις December 31, 2008. 
  45. ↑ «Die strategischen Antworten Europas – Strategiepapier für das X. International Bertelsmann Forum 2006» (στα Γερμανικά). Bertelsmann Stiftung. Σεπτεμβρίου 22–23, 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2012. 
  46. ↑ «2013 PEN/John Kenneth Galbraith Award - PEN America». Pen.org. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2017. 
  47. ↑ «Democracy Works». www.li.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2017. 
  48. ↑ «Blob» (PDF). 
  49. ↑ «The Future of Iran». www.li.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2017. 
  50. ↑ «Blob» (PDF). 
  51. ↑ «Blob» (PDF). 
  52. ↑ «Blob» (PDF). 
  53. ↑ «Legatum: the Brexiteers' favourite think tank. Who is behind them?». openDemocracy (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2021. 
  54. ↑ «Democracy Lab». www.li.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2017. 
  55. ↑ «DemocracyPost». Washington Post. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2017. 
  56. ↑ «Beyond Propaganda». www.li.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2017. 
  57. ↑ «Londoner's Diary: Love's Legatum Lost in battle over Brexit» (στα αγγλικά). Evening Standard. December 8, 2016. https://www.standard.co.uk/news/londoners-diary/londoners-diary-loves-legatum-lost-in-battle-over-brexit-a3415381.html. Ανακτήθηκε στις April 17, 2017. 
  58. ↑ Science, London School of Economics and Political. «People». London School of Economics and Political Science (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. [νεκρός σύνδεσμος]
  59. ↑ Prize, The Lionel Gelber. «Anne Applebaum's Red Famine Wins the 2018 Lionel Gelber Prize». www.newswire.ca (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. 
  60. ↑ «Past Winners of The Duff Cooper Prize - The Duff Cooper Prize». www.theduffcooperprize.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. 
  61. ↑ Cowdrey, Katherine (11 Μαΐου 2018). «Applebaum wins Duff Cooper Prize for a second time». The Bookseller (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2022. 
  62. ↑ «Spiegel Bestseller: Sachbuch / Hardcover (Nr. 13/2021) – versandkostenfrei online kaufen - Lehmanns.de». www.lehmanns.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2021. 
  63. ↑ «Combined Print & E-Book Nonfiction - Best Sellers - Books - August 9, 2020 - The New York Times» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/books/best-sellers/2020/08/09/combined-print-and-e-book-nonfiction/. Ανακτήθηκε στις September 27, 2021. 
  64. ↑ «Minister of Foreign Affairs Radosław Sikorski». Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Poland. 23 Απριλίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2008. Radosław Sikorski is married to journalist and writer Anne Applebaum, who won the 2004 Pulitzer prize for her book "Gulag: A History". They have two sons: Aleksander and Tomasz. 
  65. ↑ «Anne Applebaum. Żona Radosława Sikorskiego to dziś jedna z najbardziej wpływowych Polek». Times of Polska. 31 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2013. Anne Applebaum jest już pełnoprawną Polką. 
  66. ↑ Long, Karen R. (10 Νοεμβρίου 2012). «Anne Applebaum's new investigative history, 'Iron Curtain,' is essential reading». The Plain Dealer. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2017. 
  67. ↑ Red Famine by Anne Applebaum | PenguinRandomHouse.com (στα Αγγλικά). 
  68. ↑ Fitzpatrick, Sheila (25 August 2017). «Red Famine by Anne Applebaum review – did Stalin deliberately let Ukraine starve?». The Guardian. https://www.theguardian.com/books/2017/aug/25/red-famine-stalins-war-on-ukraine-anne-applebaum-review?CMP=share_btn_fb. Ανακτήθηκε στις 25 August 2017. «For scholars, the most interesting part of the book will be the two excellent historiographical chapters in which she teases out the political and scholarly impulses tending to minimise the famine in Soviet times ('The Cover-Up') and does the same for post-Soviet Ukrainian exploitation of the issue ('The Holodomor in History and Memory')» 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αν_Άπλμπαουμ&oldid=10743471"