Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αυτοκρατορία των Ίνκας

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ίνκα)
Αυτοκρατορία των Ίνκας
Tawantinsuyu
←
1438 – 1533 →
 
→
 
→
Τοποθεσία Ίνκα
Η Αυτοκρατορία των Ίνκας στην ακμή της
Πρωτεύουσα Κούζκο
Γλώσσες Κέτσουα (επίσημη)
Θρησκεία Θρησκεία των Ίνκας
Πολίτευμα Μοναρχία
Σάπα Ίνκα
 -  1438–1471 Πατσακούτι
 -  1532–1533 Αταουάλπα
Ιστορική εποχή Προκολομβιανή εποχή
 -  Ο Πατσακούτι δημιουργεί την Ταγουαντινσούγιου 1438
 -  Ισπανική κατάκτηση με επικεφαλής τον Φρανσίσκο Πισάρρο 1533
Σήμερα

Οι Ίνκας ήταν προκολομβιανός πολιτισμός που άκμασε στη Νότια Αμερική και επίσης η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της ηπείρου.[1], η οποία έπεσε με την κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τους Ισπανούς οι οποίοι τους κατέκτησαν με βίαιο τρόπο και αρχηγό τον Ισπανό κονκισταδόρο Φρανθίσκο Πιθάρο. Πρωτεύουσα ήταν το Κούσκο στο σημερινό Περού. Σε μια έκταση από τον Ισημερινό μέχρι τη Χιλή και την Αργεντινή, ζούσαν πάνω από 200 έθνη.

Τα σημαντικότερα ευρήματα βρίσκονται στους αρχαιολογικούς τόπους Κούσκο, Μάτσου Πίτσου, καθώς και στη λίμνη Τιτικάκα.

Η ονομασία Ίνκα προέρχεται από το έθνος Ίνκα και από την ονομασία του θεού Ήλιου (Ίντι). Αργότερα, το ίδιο όνομα το έδωσαν και στους λαούς που υποτάχθηκαν στους Ίνκας. Η αυτοκρατορία των Ίνκας αρχίζει περίπου από το 1430 και φτάνει μέχρι τον 16ο αιώνα, όταν καταλύεται από τον Ισπανό Φρανθίσκο Πιθάρρο.

Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ίνκας, ο βασιλιάς των Ίνκας Μάνκο Κάπακ ίδρυσε την αυτοκρατορία και είχε τον τίτλο του Αγιάρ. Το ίδιο όνομα είχε και ο τελευταίος βασιλιάς των Ίνκας, Μάνκο Κάπακ ο Β΄ (1533- 1537). Το πρόσωπο του βασιλιά το θεωρούσαν ιερό, αφού με την ονομασία Ίνκα ονόμαζαν τον θρησκευτικό τους αρχηγό όπως είπαμε τον ήλιο. Ο Ίνκα εθεωρείτο γιος του Ήλιου και ήταν υποχρεωμένος να παντρευτεί τη μεγαλύτερη αδελφή (αν δεν είχε, τη μικρότερη) του για να εξασφαλίσει την καθαρότητα του βασιλικού γένους. Κάτι τέτοιο και ήταν επιτρεπτό αλλά και επιβαλλόταν από τη θρησκεία τους, που ήταν η λατρεία του Ήλιου[2][3]

Επέκταση και σταθεροποίηση της Αυτοκρατορίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραδοσιακά ο διάδοχος του θρόνου ήταν και αρχηγός του στρατού. Ο διάδοχος Τούπακ Ίνκα Γιουπάνκι ήταν ο γιος του Πατσακούτι Ίνκα: άρχισε τις κατακτήσεις στο Βορρά το 1463 και τις συνέχισε ως αυτοκράτορας μετά από το θάνατο του Πατσακούτι το 1471. Η σημαντικότερη κατάκτησή του ήταν το βασίλειο Chimor, ο μόνος σοβαρός ανταγωνιστής του Ίνκα στην ακτή του Περού.

Η αυτοκρατορία επεκτάθηκε στο Βορρά μέχρι το σημερινό Ισημερινό και την Κολομβία. Ο γιος Ουάινα Κάπακ πρόσθεσε σημαντικό έδαφος στο Νότο. Οι Ίνκας κατέκτησαν το Περού, τη Βολιβία, το μεγαλύτερο μέρος του Ισημερινού και μια μεγάλη μερίδα της Χιλής βόρεια του ποταμού Μάουλε, όπου συνάντησαν την ισχυρή αντίσταση από τις φυλές Μαπούτσε. Η αυτοκρατορία επεκτάθηκε επίσης στην Αργεντινή και την Κολομβία. Τα εδάφη της αυτοκρατορίας και οι τοπικοί πολιτισμοί δεν ενσωματώθηκαν πλήρως.[4]

Ταγουαντινσούγιου – Αυτοκρατορία των τεσσάρων Βασιλείων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ίνκας ονόμαζαν την αυτοκρατορία τους Ταγουαντινσούγιου (τέσσερα Βασίλεια, από το tawa που σημαίνει τέσσερα, tawantin που μεταφράζεται ως τετράδα και suyu δηλαδή χώρα - βασίλειο). Η Αυτοκρατορία απαρτιζόταν από τέσσερα τμήματα (Βασίλεια), τα οποία είχαν ως κέντρο (πρωτεύουσα) το Κούζκο:

Ονομασία Χάρτης Τοποθεσία Σημαία
Αντισούγιου Ανατολική περιοχή. Σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται επίσης γενικά για να περιγράψει την ανατολική πεδινή έκταση του Αμαζονίου στο Περού. Περιλάμβανε επίσης τμήμα της σημερινής Βολιβίας
Τσιντσαϊσούγιου
(επίσης: Τσιντσασούγιου ή Τσιντσασούγιο)		 Το βόρειο τμήμα βρισκόταν στο σημερινό Περού, στον Ισημερινό και την Κολομβία
Κουντισούγιου
(επίσης: Κοντισούγιου ή Κοντισούγιο)		 Το μικρότερο τμήμα της αυτοκρατορίας στη Δύση, ήταν στην ακτή του Ειρηνικού στο Περού
Κουγιασούγιου
(επίσης: Κογιασούγιου ή Κογιασούγιο)		 Το νότιο τμήμα απλωνώταν στα βορειοανατολικά της σημερινής Αργεντινής. Το όνομα προέρχεται από το λαό της Κούλα. Σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται στις γλώσσες Κέτσουα και Αϊμάρα για να περιγράψει τη σημερινή Βολιβία.

Η πτώση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ισπανοί κατακτητές (κονκισταδόρες), που οδηγήθηκαν από τον Φρανθίσκο Πιθάρρο και τους αδελφούς του, εξερεύνησαν νότια του Παναμά και έφθασαν στα εδάφη των Ίνκα το 1526. Ήταν σαφές ότι είχαν φθάσει σε ένα πλούσιο έδαφος με τις προοπτικές του μεγάλου θησαυρού, και μετά από μια δεύτερη αποστολή του Πιθάρρο (1529) με βασιλική έγκριση κατέκτησε την περιοχή. Ένα χρόνο μετά επέστρεψαν στο Περού όπου βρισκόταν σε εξέλιξη ένας πόλεμος μεταξύ των δύο αδελφών Ουάσκαρ Ίνκα και Αταουάλπα Ίνκα για την εξουσία της αυτοκρατορίας.

Τμήμα μιας σειράς λημμάτων
O μεγάλος θεός δημιουργός Βιρακότσα 
Πολιτισμός των Ίνκας

Ο πόλεμος αυτός είχε αποδυναμώσει αρκετά την αυτοκρατορία. Ήταν άτυχο γεγονός ότι οι Ισπανοί έφθασαν στο αποκορύφωμα ενός εμφύλιου πολέμου. Ο Πισάρρο δεν είχε ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη: ακριβώς 180 άτομα, ένα πυροβόλο και μόνο 27 άλογα.

Ένας Ισπανός ιππέας, όμως, πλήρως θωρακισμένος, είχε τεχνολογική ανωτερότητα απέναντι στις δυνάμεις των Ίνκας. Οι Ισπανοί είχαν αναπτύξει μια από τις καλύτερες στρατιωτικές μηχανές στον κόσμο και τακτική που μαθεύτηκε στη μακροχρόνια πάλη των αιώνων τους ενάντια στα μαυριτανικά βασίλεια στην Ιβηρική Χερσόνησο. Μαζί με αυτήν την τακτική και την υλική ανωτερότητα, οι Ισπανοί επίσης είχαν αποκτήσει τις δεκάδες χιλιάδων ιθαγενείς σύμμαχους που επιδίωξαν να τερματίσουν τον έλεγχο των Ίνκας στο έδαφός τους.

Αυτό, σε συνδυασμό με μια τολμηρή στρατιωτική επίθεση από τους Ισπανούς στην Καχαμάρκα, τους επέτρεψε να συλλάβουν τον αυτοκράτορα. Ο Αταουάλπα διέταξε τη δολοφονία του αντιπάλου του, Ουάσκαρ, και οι Ισπανοί εκμεταλλεύτηκαν τις διάφορες φατρίες μέσα στο κράτος των Ίνκας. Ήταν σε θέση επίσης να αυξήσουν επιπλέον τους συμμάχους τους και προώθησαν τελικά μια επιτυχή επίθεση στην πρωτεύουσα Κούσκο.

Ο Πισάρρο ίδρυσε έπειτα την πόλη Πιούρα το 1532 και έστειλε τον Ερνάντο ντε Σότο για να συναντηθεί με τον Αταουάλπα, ο οποίος είχε νικήσει τον αδελφό του στον εμφύλιο πόλεμο και στηριζόταν με 80.000 στρατεύματα στην Καχαμάρκα. Ο Πισάρρο και μερικοί από τους ανθρώπους του συναντήθηκαν με τον Αταουάλπα. Οι Ισπανοί απαίτησαν οι Ίνκας να δεχτούν την αυτοκρατορία του βασιλιά της Ισπανίας και να δεχτούν τον χριστιανισμό.

Λόγω του γλωσσικού εμποδίου και ίσως λανθασμένης ερμηνείας, ο Αταουάλπα μπερδεύτηκε από την περιγραφή της χριστιανικής πίστης. Ο Αταουάλπα επεχείρησε περαιτέρω έρευνα στα δόγματα της χριστιανικής πίστης, την οποία εξυπηρέτησε ο απεσταλμένος του Πισάρρο. Ο Αταουάλπα πρόσφερε στους Ισπανούς αρκετό χρυσό για να γεμίσει το δωμάτιο όπου τον φυλάκισαν μέσα και δύο φορές την ίδια ποσότητα ασημιού. Οι Ίνκας πλήρωσαν τα λύτρα αυτά, αλλά ο Πισάρρο τους εξαπάτησε και αρνήθηκε να απελευθερώσει τον Αταουάλπα. Στην εποχή της ύστερης αντίστασης οι Ίνκας προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στο Machu Picchu το οποίο εγκαταλείφθηκε από τους ίδιους το 1572 με την Ισπανική εισβολή ενάντιά του. Είναι άγνωστο μέχρι σήμερα αν υπάρχει συνέχεια σε αυτήν την Ιστορία ή αν τότε οι Ίνκας αφανίστηκαν και ο πλούτος τους έπεσε στα χέρια των Ισπανών.[5]


Η Γραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ίνκας δεν είχαν αναπτύξει κάποιο είδος γραφής. Υπάρχει μία θεωρία ότι είχαν διαθέσιμη την γραφή από κάποιους άλλους πολιτισμούς που κατέκτησαν στα χρόνια της ακμής τους αλλά δεν ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν. Βέβαια αυτό είναι μια δύσκολα πιστευτή θεωρία επειδή θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο να απορρίψουν έτσι απλά ένα τόσο σημαντικό γνώρισμα όπως η γραφή.

Εικόνες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ McEwan, Gordon F. (2010). After Collapse: The Regeneration of Complex Societies. University of Arizona Press. σελ. 98. ISBN 978-0816529360. 
  2. ↑ Androulakis, Spyridon. «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ - ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ». Ιστορία του Ανθρώπου (στα gr). Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  3. ↑ «Τα 5 μεγαλύτερα επιτεύγματα της αρχαίας Αυτοκρατορίας των Ίνκα». World Secrets (στα Αγγλικά). 11 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2021. 
  4. ↑ Favre, Henri (2000). Οι Ίνκας. Αθήνα: ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Μ. ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ. σελ. 30, 31, 32, 33, 34, 35. ISBN 9607262891. 
  5. ↑ FAVRE, HENRI (2000). ΟΙ ΙΝΚΑΣ. Αθήνα: ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Μ. ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ. σελ. 113 - 134. ISBN 9607262891. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αυτοκρατορία_των_Ίνκας&oldid=10639516"