Στην πολιτική του ατζέντα περιλαμβανόταν η διατήρηση της ισορροπίας των δυνάμεων στη Σκανδιναβία, κάτι που εξηγείται με την υποστήριξη που παρείχε στους Νορβηγούς βασιλείς Όλαφ Β΄ και Μάγκνους Α΄, εναντίον του Δανού βασιλιά Κνούτου, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1020 και 1030. Το 1026 ή το 1025 στη Μάχη του Χέλγκο, ο Άνουντ και ο Όλαφ υπέστησαν στρατηγική ήττα από τον Κνούτο, μολονότι στο Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρεται ότι οι Σουηδοί κέρδισαν τη μάχη.[3][4] Όταν ο Μάγκνους έγινε βασιλιάς της Δανίας το 1042, ο Άνουντ Ιάκωβος τον υποστήριξε μέχρι το 1047, έτος κατά το οποίο απεβίωσε ο Μάγκνους.[5][6][7]
Η βασιλεία του Άνουντ χρονολογείται από το 1022 μέχρι το 1050, αν και υπάρχει μια μεγάλη αβεβαιότητα για το έτος που πέθανε.[8] Θεωρείται ότι ήταν ζωντανός το 1049, ενώ ο αδελφός και διάδοχός του Εδμόνδος ο Γηραιός είναι βέβαιο ότι κυβερνούσε τη Σουηδία κατά το καλοκαίρι του 1060.[9][10]
Η αρίθμηση των Έρικ αρχίζει από τον Έρικ ΣΤ΄, που είναι στην πραγματικότητα ο Α΄, καθώς οι πρώτοι πέντε είναι μυθικοί. Το ίδιο και οι πρώτοι έξι Κάρολοι είναι μυθικοί: ο Κάρολος Ζ΄ θα έπρεπε να είναι ο Α΄.
Σχετικά πολυμέσα
