Renault 12
| Renault 12 | |
|---|---|
.jpg)   | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Renault |
| Εναλλακτική ονομασία | Renault 1.4 Litre (Αυστραλία) Renault Virage (Αυστραλία)[1] Dacia 1300 |
| Παραγωγή | Οκτώβριος 1969 — Ιανουάριος 1980 (Γαλλία) |
| Συναρμολόγηση | Boulogne-Billancourt, Παρίσι, Γαλλία Haren-Vilvoorde, Βέλγιο Mioveni, Ρουμανία Προύσα, Τουρκία (1971 - 2000) Βαγιαδολίδ, Ισπανία Σάντα Ισαμπέλ, Κόρδοβα, Αργεντινή Ντουιτάμα και Ενβιγάδο, Κολομβία Λος Άντες, Χιλή Mariara, Βενεζουέλα Σιουδάδ Σααγούν, Μεξικό Saint-Bruno-de-Montarville, Κεμπέκ, Καναδάς Μελβούρνη, πολιτεία Βικτώρια, Αυστραλία |
| Σχεδιαστής | Gaston Juchet |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Μεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο |
| Αμάξωμα | 4-πορτο sedan 5-πορτο station wagon 3-πορτο panel van |
| Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση |
| Σχετική εξέλιξη | Dacia 1300 / 1310 / 1410 (Ρουμανία) Ford Corcel (Βραζιλία) Ford Del Rey (Βραζιλία) |
| Σύστημα κίνησης | |
| Κινητήρας | 1.289 cm³ 1.565 cm³ (Gordini) 1.647 cm³ (μόνο στις ΗΠΑ) Όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά (I4) βενζίνης |
| Μετάδοση | 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο Gordini : 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο TR : 3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο |
| Χωρητικότητα καυσίμου | 50 λίτρα |
| Διαστάσεις | |
| Μεταξόνιο | 2.440 χιλιοστά |
| Μήκος | Sedan : 4.345 χιλιοστά Station wagon : 4.410 χιλιοστά |
| Πλάτος | 1.616 χιλιοστά |
| Ύψος | 1.435 χιλιοστά |
| Κενό Βάρος | 880 - 980 κιλά |
| Χρονολόγιο | |
| Προηγούμενο μοντέλο | Renault 10 |
| Επόμενο μοντέλο | Renault 18 |
Το Renault 12 ήταν ένα μεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο της κατηγορίας D, που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault, από τον Οκτώβριο του 1969 έως τον Ιανουάριο του 1980 στη Γαλλία, και μεταγενέστερα σε άλλα κράτη διεθνώς σε διάφορες εκδοχές έως το 2000. Το μοντέλο σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, με τις συνολικές πωλήσεις του να φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Αντικατέστησε το Renault 10 και αντικαταστάθηκε την άνοιξη του 1978 από το Renault 18.
Εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το «πρότζεκτ 117» ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1964, με σκοπό να δημιουργηθεί ένα νέο μοντέλο που θα ανήκε στην μεσαία κατηγορία, προκειμένου να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των Renault 8 και Renault 16. Αν και τυπικώς αναφερόταν τότε ως ο επίσημος αντικαταστάτης του Renault 10, στην πραγματικότητα το 10 δεν ήταν παρά μια πληρέστερη έκδοση του Renault 8, με λίγο μεγαλύτερο μήκος αμαξώματος.
Όπως όλα τα μοντέλα της Renault ήδη από τότε, το νέο αυτοκίνητο, που έλαβε τελικώς την ονομασία Renault 12, έφερε τη διάταξη «κινητήρας μπροστά / εμπρόσθια κίνηση», κοινώς «όλα εμπρός». Ο κινητήρας του ήταν ο γνωστός Cléon, που είχε τεθεί σε χρήση από το 1962 στα Renault 8 / 10, αλλά εξαιτίας του αυξημένου βάρους του 12 ο κυβισμός του αυξήθηκε στα 1.289 cm³ για το νέο μοντέλο. Επίσης, στο 12 είχε διαμήκη τοποθέτηση και ήταν μπροστά από τους μπροστινούς τροχούς, ενώ αντιθέτως στα Renault 4 και Renault 16 ήταν πίσω από τους μπροστινούς τροχούς. Λόγω της διάταξης του κινητήρα, έγινε εφικτή η τοποθέτηση του λεβιέ ταχυτήτων του 12 στο πάτωμα, σε αντίθεση με την τοποθέτησή του πάνω στο ταμπλό του Renault 4 ή στην κολώνα του τιμονιού του Renault 16.
Εκδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά από 5,5 χρόνια εξέλιξης, το 12 παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Οκτώβριο του 1969 και κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως. Αρχικά ήταν διαθέσιμο μόνο ως 4-πορτο σεντάν, με τον κινητήρα των 1.289 cm³ και την ισχύ τότε στα 54 PS (40 kW; 53 hp). Προσφερόταν στις εκδόσεις 12 L και 12 TL, με την ακριβότερη TL να φέρει στάνταρ θερμαινόμενο πίσω παρμπρίζ, φωτισμό στον χώρο αποσκευών και στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, πλευρικά υποβραχιόνια στις πόρτες και δύο ξεχωριστά ανακλινόμενα μπροστινά καθίσματα, αντί για ενιαίο μπροστινό κάθισμα ίδιας σχεδίασης με το πίσω. Επίσης, η TL προσέφερε έξτρα φώτα κινδύνου (ταυτόχρονο άναμμα και των 4 φλας).
Μέσα στο 1970, προστέθηκαν δύο νέες εκδόσεις, η Break (στέισον βάγκον) με τα ίδια επίπεδα εξοπλισμού και κινητήρα, καθώς και η υψηλών επιδόσεων Renault 12 Gordini, με κινητήρα 1.565 cm³ από το Renault 16 TS, εξ ολοκλήρου από αλουμίνιο και ισχύος 125 PS (92 kW; 123 hp). Συνδυαζόταν με 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, αεριζόμενα μπροστινά δισκόφρενα, συμβατικά πίσω δισκόφρενα και μία πιο σπορ ανάρτηση. Η τελική ταχύτητα του 12 Gordini ήταν 185 χιλιόμετρα την ώρα (115 μίλια την ώρα). Το 1971, η Renault πώλησε 2.225 αντίτυπα του 12 Gordini, αλλά μετά σημειώθηκε μια κατακόρυφη πτώση της ζήτησης και τελικώς η παραγωγή του διακόπηκε το 1974, αφού είχαν πωληθεί μόλις 5.188 αντίτυπα, έναντι 11.607 αντιτύπων του Renault 8 Gordini.[2]
Τον Οκτώβριο του 1972, εισήχθη η πληρέστερη έκδοση 12 TS. Έφερε τον ίδιο κινητήρα των 1.289 cm³, με αύξηση όμως της ισχύος στους 64 PS (47 kW; 63 hp) και της τελικής ταχύτητας στα 150 χιλιόμετρα την ώρα (93 μίλια την ώρα). Εξωτερικά, η έκδοση αυτή ξεχωρίζει από τους τροχούς αισθητικής Gordini, την πλευρική λωρίδα από χρώμιο, και τα διαφορετικά μπροστινά φώτα - σε μερικά κράτη και δύο επιπλέον μπροστινά φώτα. Επίσης, έφερε προσκέφαλα στα μπροστινά καθίσματα, στροφόμετρο και δείκτη θερμοκρασίας του ψυκτικού υγρού.
Επιπρόσθετα, 1 ακριβώς έτος μετά, τον Οκτώβριο του 1973, προστέθηκε το Renault 12 TR, με επίπεδο εξοπλισμού μεταξύ των εκδόσεων TL και TS, ενώ είχε και στάνταρ 3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο. Υπήρξε ακόμα και μια επαγγελματική 3-πορτη έκδοση panel van, το Renault 12 Break-service, που βασίστηκε στο αμάξωμα του 5-πορτου Break (station wagon), αν και τελικώς λίγα επαγγελματικά κυκλοφόρησαν.
Τον Αύγουστο του 1975, όλη η παλέτα των εκδόσεων του 12 έλαβε μια έντονη αισθητική ανανέωση, με νέα μπροστινή γρίλια, νέα και πιο σύγχρονα μπροστινά και πίσω φώτα, και ένα καινούριο ταμπλό.
Συγγενικά μοντέλα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πιο γνωστή παράλληλη έκδοση του Renault 12 ήταν αυτή της ρουμανικής Dacia (Ντάτσια), η οποία παρήγαγε το Dacia 1300 από το 1969 έως και το 1979, και τον διάδοχό του, Dacia 1310, από το 1979 έως και το 2004. Όλα ήταν βασισμένα στο Renault 12 και μάλιστα η Renault είχε δώσει άδεια στην Dacia για την παραγωγή του 1300 και μετέπειτα 1310. Στα 35 έτη παραγωγής όλων αυτών των εκδόσεων, παρήχθησαν συνολικά 1.979.730 αυτοκίνητα, συν 318.969 Pick-Up από το 1975 έως και τον Δεκέμβριο του 2006, όταν και σταμάτησαν οριστικά, εν όψει της ένταξης της Ρουμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Ιανουαρίου 2007.[3] Όμως και η τουρκική Renault (Renault-Oyak / Ρενώ-Οαγιάκ) παρήγαγε το Renault 12, υπό το ίδιο όνομα από το 1971 έως το 1980 και, με ένα αισθητικό λίφτινγκ, ως Renault 12 Toros έως το 2000.
Μια εκδοχή του Renault 12, επίσης, διατέθηκε στη Βραζιλία ως Ford Corcel και μεταγενέστερα ως Ford Del Rey, καθώς η Ford Βραζιλίας είχε αποκτήσει το εργοστάσιο και τα δικαιώματα κατασκευής από την Willys-Overland, η οποία είχε αναπτύξει τη βραζιλιάνικη εκδοχή από κοινού με την Renault στα τέλη της δεκαετίας του 1960.[4] Μάλιστα το Corcel κυκλοφόρησε στην αγορά της Βραζιλίας το 1968, πριν ακόμα το Renault 12 κυκλοφορήσει στη Γαλλία.[5]
Κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, το Renault 12 γνώρισε επίσης μεγάλη δημοτικότητα και στην Αργεντινή και στην Κολομβία. Στην Αργεντινή, η τοπική εκδοχή παρήχθη με πλήρη συναρμολόγηση στο εργοστάσιο Santa Isabel της Renault Αργεντινής, στην επαρχία της Κόρδοβα, από τον Νοέμβριο του 1971 έως τον Νοέμβριο του 1994 (1973 - 1992 η έκδοση Break) σε 450.000 αντίτυπα. Υπήρξε παραγωγή και στην Κολομβία, στο εργοστάσιο της Renault SOFASA, μεταξύ του 1973 και του 1981, αν δεν ήταν με πλήρη συναρμολόγηση, αλλά από μισο-έτοιμα αμαξώματα που εισάγονταν από την Αργεντινή και τη Γαλλία.
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ The Red Book, October 1989, page 171.
- ↑ ««From the Dauphine to the Twingo: Amédé Gordini's work with Renaults.» www.ranwhenparked.net». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ ««Dacia manufactured its last commercial vehicle derived from the Renault R12 model» Daciagroup.com / 8 December 2006». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ «Páginas da História - R12 francês, sucesso mundial». www.bestcars.com.br. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2009.
- ↑ «Carros do Passado - Ο cavalo brasileiro». www.bestcars.com.br. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2009.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Jacques Borgé, Nicolas Viasnoff: Renault - Der Weg zum Erfolg (l'Empire de Billancourt, dt. Ausgabe), M. Kühsel Verlag, Darmstadt 1980, ISBN 2-85120-059-3.
- Edouard Seidler: Renault - Der Weg zum Weltunternehmen - 1945–1973. Edita S.A., Lausanne/CH 1973, OCLC 245678646.
- Edouard Seidler: Die grosse Renault-Herausforderung (Le Défi Renault/Originaltitel, The Renault Challenge/englischer Titel, El Desafio Renault/spanischer Titel), Edita S.A., Lausanne/CH 1981, ISBN 2-88001-118-3. (ein Teil dieses Buches entspricht dem Titel des Autors Der Weg zum Weltunternehmen.)
- Werkspublikation: Renault - Premier Constructeur Francais d´Automobiles. Paul Dupont-Verlag, Paris 1968, OCLC 7940488.
- Ulrich Bethscheider-Kieser: Renault - Im Zeichen des Rhombus. Motorbuch Verlag, Stuttgart 1995, ISBN 3-613-01658-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιστορία και τεχνικά χαρακτηριστικά του Renault 12 (στα αγγλικά)
- Autoweb France - Γαλλική ιστοσελίδα με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Renault 12 και όλων των μοντέλων της Renault
- «Classic Car: Renault 12» The Independent Αρχειοθετήθηκε 2012-10-21 στο Wayback Machine.
- Renault 12 fansite
- Renault 12 Gordini fansite
- www.renault-12.de