Renault 16

Renault 16
Renault 16
Σύνοψη
Κατασκευαστής	Renault
Παραγωγή	1965 — 1980
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορία	Μεσαίο αυτοκίνητο
Αμάξωμα	4-πορτο hatchback
Διαμόρφωση	Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση
Χρονολόγιο
Επόμενο μοντέλο	Renault 20/30

Το Renault 16 (R16) ήταν ένα μεγάλο οικογενειακό χάτσμπακ αυτοκίνητο που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault, μεταξύ του 1965 και του 1980 στη Χάβρη της Γαλλίας. Το Renault 16 ήταν το πρώτο γαλλικό όχημα που αναδείχτηκε νικητής του βραβείου του Ευρωπαϊκού Αυτοκινήτου της Χρονιάς, που το κέρδισε για το 1966.

Τοποθέτηση στην αγορά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Renault κατασκεύαζε μια σειρά μικρών αυτοκινήτων, όπως το χάτσμπακ Renault 4 και το Renault Dauphine με πίσω κινητήρα και στόχευε να εισέλθει στη αγορά μεγαλύτερων οικογενειακών αυτοκινήτων,^[1] τοποθετώντας το όχημα μεταξύ του Renault 8 και του μεγάλου πολυτελούς αυτοκινήτου Renault Rambler.

Το R16 σημείωσε μεγάλη επιτυχία, με 1.845.959 αντίτυπα του R16 να κατασκευάζονται κατά τη διάρκεια μιας παραγωγής που διήρκησε 15 χρόνια Το αυτοκίνητο πούλησε καλά στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, κερδίζοντας επαίνους για το ευρύχωρο και άνετο εσωτερικό του, καθώς και για την πρακτικότητα που προσέφερε το πραγματικά μοναδικό χάτσμπακ αμάξωμά του. Κυκλοφόρησε επίσημα στην αγορά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν γνώρισε επιτυχία και μόνο ένας μικρός αριθμός πουλήθηκε. Συνάντησε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στον Καναδά, όπου η Renault είχε ένα εργοστάσιο που έκανε την τελική συναρμολόγηση των Renault 16 από κιτ συναρμολόγησης.^[2]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μηχανικά, η διάταξη του R16 είναι παρόμοια με του Citroën Traction Avant – κίνηση στους εμπρός τροχούς, κινητήρας μπροστά και τοποθετημένος εν σειρά πίσω από το κιβώτιο ταχυτήτων, ανάρτηση ράβδου στρέψης και μετατόπιση στη στήλη. Επιπλέον, το αυτοκίνητο είχε έναν κινητήρα αλουμινίου και έναν ηλεκτρικό ανεμιστήρα ψύξης, και οι δύο τεχνικές καινοτομίες.

Η μεγάλη καινοτομία ήταν το μοντέρνο, πρακτικό στυλ αμαξώματος – εισάγοντας το χάτσμπακ στην κατηγορία του οικογενειακού οχήματος μεσαίου μεγέθους. Αυτό επέτρεψε στο εσωτερικό να είναι εξαιρετικά ευέλικτο και μπορούσε να διαμορφωθεί με επτά διαφορετικούς τρόπους. Αυτό το στυλ αμαξώματος βρίσκεται στα μισά του δρόμου μεταξύ ενός σεντάν και ενός στέισον βάγκον και, πριν επινοηθεί ο όρος χάτσμπακ, οι δημοσιογράφοι πάλευαν να το περιγράψουν. Μια ανασκόπηση στο English Motoring Illustrated τον Μάιο του 1965 (μερικούς μήνες πριν το αυτοκίνητο λανσαριστεί επίσημα εκεί) ανέφερε: «Το Renault Sixteen μπορεί επομένως να περιγραφεί ως ένα μεγάλο οικογενειακό αυτοκίνητο, αλλά που δεν είναι ούτε τετράπορτο σεντάν και ούτε είναι αρκετά ένα βάγκον. Αλλά, σημαντικό, είναι λίγο διαφορετικό».^[3]

Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος κατά μήκος μπροστά, πίσω από το κιβώτιο ταχυτήτων/διαφορικού. Αυτό συνέβαλε στον χειρισμό και την ισορροπία αυτού του αυτοκινήτου διατηρώντας την αναλογία βάρος πιο κοντά στο κέντρο του αυτοκινήτου. Οι παραδοσιακές διατάξεις μπροστινής κίνησης είναι είτε εγκάρσιες είτε μερικές φορές κατά μήκος αλλά με τον κινητήρα μπροστά από το κιβώτιο ταχυτήτων. Αν και αυτή η διάταξη του κιβωτίου ταχυτήτων βορρά-νότου/εμπρός προσέφερε εξαιρετικό χειρισμό, η πρόσβαση στον κινητήρα ήταν τόσο δύσκολη που ο διάδοχος του R16, το Renault 20, διατήρησε τη διάταξη βορρά-νότου, αλλά έβαλε τον κινητήρα μπροστά από το κιβώτιο ταχυτήτων.

Η παραγωγή της σειράς ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1965 στο εργοστάσιο της εταιρείας που είχε ολοκληρωθεί πρόσφατα στο Sandouville, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Χάβρης. Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε επίσημα τον Μάρτιο του 1965 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης και διατέθηκε προς πώληση στη Γαλλία και στις περισσότερες αγορές ως αριστεροτίμονο τον Ιούνιο του 1965. Στα τέλη του ίδιου έτους, εισήχθη για πρώτη φορά στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου, ως δεξιοτίμονο, και θα καθιερωθεί γρήγορα ως ένα από τα πιο δημοφιλή εισαγόμενα αυτοκίνητα στη Μεγάλη Βρετανία. Έφτασε στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου σε μια εποχή που τα εισαγόμενα μοντέλα εξακολουθούσαν να αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μικρό ποσοστό των πωλήσεων νέων αυτοκινήτων, αλλά ήταν ένα από μια σειρά αυτοκινήτων από ξένες μάρκες που βοήθησαν τα ξένα αυτοκίνητα να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους κατά τη δεκαετία του 1970. Άλλα αξιοσημείωτα παραδείγματα της τότε εποχής, είναι τα Fiat 127 και MK1 Volkswagen Golf.

Το 1967 εμφανίστηκε ένα μοντέλο με χαμηλότερο εξοπλισμό που ήταν πιο κατάλληλο για φορτίο, ονομαζόταν 16 Commerciale και κατασκευάστηκε μέχρι το 1976.

Τα επίπεδα εξοπλισμού ήταν υψηλά για την τιμή. Αρχικά, η Renault πούλησε το R16 με μόνο έναν βενζινοκινητήρα 1.5 λίτρων (1.470 κυβικών εκατοστών) σε προδιαγραφή GL για τον οποίο μετρήθηκε ισχύς 55 PS (40 kW, 54 hp), τον Μάρτιο του 1968 εμφανίστηκε στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1.6 λίτρων (1.565 κυβικών εκατοστών) 84 PS (62 kW, 83 ίπποι) TS, που θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 100 μίλια την ώρα (160 χιλιόμετρα την ώρα). Μια έκδοση αυτόματου κιβωτίου, που αρχικά ονομαζόταν Renault 16 TA, παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης στις αρχές του 1969. Το κορυφαίο μοντέλο ήταν το TX, που κυκλοφόρησε στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Οκτώβριο του 1973, με χειροκίνητο κιβώτιο 5 ταχυτήτων. Ο εξοπλισμός περιελάμβανε ηλεκτρικά παράθυρα για τις μπροστινές πόρτες και κεντρικό κλείδωμα θυρών, ένα από τα πρώτα οικογενειακά αυτοκίνητα στην Ευρώπη που διέθετε τέτοιο εξοπλισμό.^[4]

Οι πωλήσεις του TX ήταν λιγότερο από θεαματικές, όπως και με ολόκληρη τη σειρά των 16, λόγω των επιπτώσεων της πετρελαϊκής κρίσης του 1973. Η εισαγωγή του TX Automatique καθυστέρησε για να μειωθεί η κατανάλωση καυσίμου στο επίπεδο του χειροκίνητου μοντέλου. Τον Οκτώβριο του 1974 η χρωμιωμένη μάσκα αντικαταστάθηκε με μαύρη πλαστική, εκτός από το 16 TX. Αυτή η αλλαγή δεν ίσχυε στη Σουηδία, όπου μια έκδοση της χρωμιωμένης μάσκας που ενσωμάτωνε υαλοκαθαριστήρες προβολέων, όπως απαιτείται εκεί από το 1974, συνέχισε να χρησιμοποιείται μέχρι το 1980. Το 1975 τα αυτόματα κιβώτια σταμάτησαν, ενώ ο κανονικός κινητήρας μετατράπηκε σε μια έκδοση 66 PS (49 kW) της μονάδας 1.647 κυβικών εκατοστών του TX.^[5]

Η παραγωγή θα συνεχιζόταν μέχρι το 1980, όταν οι διάδοχοί του, τα Renault 20/30 είχαν φτάσει για 5 χρόνια, και ανέβασαν την παλέτα μερικώς πιο πάνω. Ως εκ τούτου, η αγορά που καταλάμβανε προηγουμένως το Renault 16 θα καταλαμβανόταν πιο αποτελεσματικά από το Renault 18.