Χρήστης:JadeAlas/Παλαιά Συμμαχία
| Διάδοχος | Treaty of Edinburgh England Scotland |
|---|---|
| Ίδρυση | 23 October 1295 |
| Ίδρυση σε | Paris |
| Διάλυση | 1560 |
| Νομική υπόσταση | Dissolved |
| Σκοπός | Defense pact |
| Μέλη |  1542  valois |
| Επίσημες γλώσσες | French Scots |
| δεδομένα () | |
Η Auld Alliance (Σκωτσέζικα για την «Παλαιά Συμμαχία», γαλλικά: Vieille Alliance; Scottish Gaelic An Seann-chaidreachas) [1] ήταν μία συμμαχία που έγινε το 1295 μεταξύ των βασιλείων της Σκωτίας και της Γαλλίας με σκοπό τον έλεγχο των πολυάριθμων εισβολών της Αγγλίας. Η Σκωτσέζικη λέξη auld, που σημαίνει παλαιά, έχει γίνει εν μέρει ένας τρυφερός όρος για τη μακροχρόνια σχέση μεταξύ των δύο χωρών. Αν και η συμμαχία δεν ανακλήθηκε ποτέ επισήμως, θεωρείται από ορισμένους ότι έληξε με την υπογραφή της Συνθήκης του Εδιμβούργου το 1560. [2]
Η συμμαχία έπαιξε σημαντικό ρόλο στις σχέσεις μεταξύ της Σκωτίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας κατά τη διάρκεια αυτών των 265 ετών. Η συμμαχία ανανεώθηκε από όλους τους Γάλλους και Σκωτσέζους μονάρχες εκείνης της περιόδου, εκτός από τον Λουδοβίκο ΙΑ'.[3] Μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα, η ανανέωση γινόταν ανεξάρτητα από το αν ένα από τα δύο βασίλεια ήταν σε πόλεμο με την Αγγλία εκείνη την εποχή.[4]
Η συμμαχία ξεκίνησε με τη συνθήκη που υπέγραψαν οι Τζων Μπάλλιολ και Φίλππος Δ' της Γαλλίας το 1295 εναντίον του Εδουάρδου Α' της Αγγλίας. Οι όροι της συνθήκης όριζαν ότι εάν οποιαδήποτε χώρα δεχθεί επίθεση από την Αγγλία, η άλλη χώρα θα εισβάλει στην αγγλική επικράτεια. Η μάχη του Φλόντεν του 1513, όπου οι Σκωτσέζοι εισέβαλαν στην Αγγλία ως απάντηση στην αγγλική εκστρατεία κατά της Γαλλίας, ήταν μια τέτοια περίσταση. Η συμμαχία έπαιξε σημαντικό ρόλο στους Πολέμους Ανεξαρτησίας της Σκωτίας, στον Εκατονταετή Πόλεμο, στον Πόλεμο του Συνδέσμου της Καμπράι και στο Rough Wooing.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δυναστική αναταραχή που προκλήθηκε από τον θάνατο της επτάχρονης βασίλισσας της Σκωτίας, της Μαργαρίτας, της Κόρη της Νορβηγίας, έδωσε στον πολυπόθητο βασιλιά Εδουάρδο Α' της Αγγλίας την ευκαιρία να διεκδικήσει την εξουσία του επί της Σκωτίας. Μέχρι το 1295, ήταν σαφές ότι ο Εδουάρδος επιζητούσε την πλήρη υποταγή της Σκωτίας. Σε απάντηση, το Συμβούλιο των Δώδεκα, το οποίο είχε αναλάβει προσωρινά τη διακυβέρνηση της Σκωτίας, αναζήτησε συμμαχίες όπου και αν μπορούσαν να βρεθούν. Ο Φίλιππος Δ' κήρυξε κατεσχεμένη την κατοχή της Αγγλίας στη Γασκώνη το 1293, φέρνοντας τη Γαλλία και την Αγγλία κοντά στον πόλεμο. Η συμμαχία με τη Γαλλία ήταν μια σαφής πορεία για τη Σκωτία. Τον Οκτώβριο του 1295, μια πρεσβεία της Σκωτίας στο Φίλιππο συμφώνησε στη Συνθήκη του Παρισιού.[5]
Όπως και με όλες τις επακόλουθες ανανεώσεις αυτού που στην πορεία έγινε η Παλαιά Συμμαχία, η συνθήκη ευνοούσε τη Γαλλία. Οι Γάλλοι δεν υποχρεώθηκαν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να συνεχίσουν τον αγώνα τους ενάντια στους Άγγλους στη Γασκώνη. Ωστόσο, το κόστος οποιουδήποτε πλήρους πολέμου μεταξύ Σκωτίας και Αγγλίας, το επωμίζονταν εξ ολοκλήρου οι Σκωτσέζοι. Ωστόσο, η Σκωτία, όσο απομακρυσμένη και φτωχή και να ήταν, ήταν τώρα ευθυγραμμισμένη με μία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη. Ακόμα κι αν ήταν πιο συμβολικά από πραγματικά, τα οφέλη της συμμαχίας είχαν μεγάλη σημασία για τη Σκωτία.[6]
Βραχυπρόθεσμα, ωστόσο, η συνθήκη αποδείχθηκε ότι δεν αποτελούσε προστασία ενάντια στον Εδουάρδο, του οποίου η γρήγορη και καταστροφική εισβολή στη Σκωτία το 1296 σχεδόν εξάλειψε την ανεξαρτησία της. Επιπλέον, η παύση των εχθροπραξιών μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας το 1299, ακολουθούμενη από τη συνθήκη «διαρκούς ειρήνης και φιλίας», επέτρεψε στον Εδουάρδο να αφιερώσει όλη την προσοχή και τις δυνάμεις του στην επίθεση κατά των Σκωτσέζων. Τελικά, η Σκωτία χρωστάει την τελική της επιβίωση στο στρατιωτικό πνεύμα και την έμπνευση του Ρόμπερτ του Μπρους και τα λάθη του Εδουάρδου Β', αντί για τον δεσμό της με τη Γαλλία.
Το 1326, ο Ρόμπερτ ο Μπρους ανανέωσε τη συμμαχία με τη Συνθήκη του Κορμπέιλ. Το κίνητρο αυτής της ανανέωσης ήταν προληπτικό: Κανένα βασίλειο δεν είχε λόγο να φοβάται ιδιαιτέρως την Αγγλία εκείνη την εποχή. Ωστόσο, αυτό άλλαξε μετά το 1330, όταν ο Εδουάρδος Γ' θέλησε να ολοκληρώσει την κατάκτησή του στη Σκωτία και να επαναβεβαιώσει τη δύναμή του στη Γαλλία. Για πρώτη φορά, η γαλλο-σκωτσέζικη συμμαχία απέκτησε μια αίσθηση έκτακτης ανάγκης.
Το 1346, ο Εδουάρδος υπερκέρασε τις γαλλικές δυνάμεις στη Μάχη της Κρεσής. Δύο μήνες αργότερα, ο Δαυίδ Β της Σκωτίας συνελήφθη στη Μάχη του Σταυρού της Νέβιλ, κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης εισβολής στη Βόρεια Αγγλία. Η 11χρονη απουσία του ως αιχμάλωτος του Εδουάρδου αύξησε την εσωτερική αναταραχή και τους αγώνες εξουσίας της Σκωτίας. Ο Δαυίδ Β' αναγκάστηκε να κάνει μία συμφωνία με τον Εδουάρδο Γ' για να κερδίσει την ελευθερία του. Ακόμα και μετά την απελευθέρωσή του το 1357, ο Ντέιβιντ πέρασε τα περισσότερα από τα εναπομείναντα χρόνια της βασιλείας του προωθώντας τα αγγλικά ενδιαφέροντα στη Σκωτία. [6]
Η άνοδος του φιλο-Γάλλου Ροβέρου Β' οδήγησε σε άμεση ανανέωση το 1371, με την πρεσβεία του Επίσκοπου της Γλασκόβης και του Λόρδου Γκάλογουέι στη Γαλλία. Η συνθήκη υπογράφηκε από τον Κάρολο Ε' στο Κάστρο της Βενσέν στις 30 Ιουνίου και στο κάστρο του Εδιμβούργου από τον Ροβέρτο Β' στις 28 Οκτωβρίου.[7] Τα οφέλη για τη Σκωτία ήταν ανάμικτα. Το 1385, καταρτίστηκαν σχέδια για μια γαλλο-σκωτσέζικη εισβολή στην Αγγλία. Αυτό περιελάμβανε, για πρώτη φορά, την αποστολή μικρής γαλλικής δύναμης στη Σκωτία. Αυτά τα σχέδια δεν εφαρμόστηκαν ποτέ: Η γαλλική εισβολή δεν υολοποιήθηκε. Οι επιδεινούμενες σχέσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Σκωτίας συνοψίστηκαν από τον Γάλλο χρονογράφο Ζαν Φρουασάρ όταν «ευχήθηκε ο Βασιλιάς της Γαλλίας να κάνει εκεχειρία με τους Άγγλους για δύο ή τρία χρόνια και στη συνέχεια να εκστρατεύσει στη Σκωτία και να την καταστρέψει εντελώς». [8]
Ωστόσο, η αναγκαιότητα είχε οδηγήσει τα δύο βασίλεια μαζί και η ανάγκη να αντισταθούν στους επιθετικούς νέους Λανκαστριανούς Βασιλείς κράτησε τη συμμαχία σταθερή τον 15ο αιώνα. Το 1418, με τη Γαλλία στα πρόθυρα της παράδοσης στις δυνάμεις του Ερρίκο Ε', ο διάδοχος της Γαλλίας, ο Κάρολος Ζ', κάλεσε τους Σκωτσέζους συμμάχους του για βοήθεια. Μεταξύ 1419 και 1424, στάλθηκαν στη Γαλλία περίπου 15.000 σκωτσέζοι στρατιώτες.[9] [10]
Οι γαλλικές και οι σκωτσέζικες δυνάμεις μαζί κέρδισαν ενάντια στους Άγγλους στη Μάχη του Μποζ το 1421. Αυτή η νίκη ήταν το σημείο καμπής του Εκατονταετούς Πολέμου, αλλά η νίκη ήταν βραχύβια για τη Σκωτία. Ο σκωτσέζικος στρατός ηττήθηκε στο Βερνείλ το 1424. Παρά την ήττα αυτή, οι Σκωτσέζοι είχαν δώσει στη Γαλλία πολύτιμο χρόνο, διασφαλίζοντας αποτελεσματικά τη συνεχιζόμενη δύναμη του γαλλικού κράτους. [6]
Το 1429, οι Σκωτσέζοι βοήθησαν την Ιωάννα της Λωρραίνης στην περίφημη πολιοκρία της Ορλεάνης. Σκοτσέζοι στρατιώτες υπηρέτησαν επίσης στο Garde Écossaise, την πιστή σωματοφυλακή του γαλλικού στέμματος. Πολλά μέλη των αποστολών της Σκωτίας στη Γαλλία επέλεξαν να εγκατασταθούν εκεί. Μερικοί αξιωματικοί έλαβαν εδάφη και τίτλους στη Γαλλία. Τον 15ο και 16ο αιώνα, πολιτογραφήθηκαν Γάλλοι υπήκοοι.[3]
[[Κατηγορία:Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις]]
- ↑ «FR01 - Auld Alliance». www.scottishdiasporatapestry.org.
- ↑ Tanner, Roland, "Franco-Scottish Alliance," in The Oxford Companion to British History . Oxford University Press, 2009. pp 390-91
- ↑ 3,0 3,1 «Cjo - Abstract - French Naturalization of the Scots in the Fifteenth And Sixteenth Centuries». Journals.cambridge.org. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2010. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα
<ref>• όνομα " naturalisation " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο - ↑ Bonner, Elizabeth (2002). «Scotland's 'Auld Alliance' with France, 1295-1560». History 84 (273): 5–30. doi:. http://www3.interscience.wiley.com/cgi-bin/fulltext/119066797/PDFSTART.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Tanner, Roland. Franco-Scottish Alliance, in The Oxford Companion to British History. Oxford University Press, 2009.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Cussans, Thomas. "Kings and Queens of the British Isles". The Times Books, 2002, p.65.
- ↑ Michel, vol i, pp. 71–72
- ↑ McNamee, Colm . "The Wars of the Bruces: Scotland, England and Ireland". Tuckwell Press, 1996
- ↑ Balfour Paul. Scots Peerage, vol iii, p. 167
- ↑ Balfour Paul.Scots Peerage, vol. ii p. 264