Φέλιξ Μπλοχ
| Φέλιξ Μπλοχ | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Felix Bloch (Γερμανικά) |
| Γέννηση | 23 Οκτωβρίου 1905[1][2][3] Ζυρίχη[4][5] |
| Θάνατος | 10 Σεπτεμβρίου 1983[1][2][3] Ζυρίχη[6] |
| Υπηκοότητα | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Ελβετία |
| Σπουδές | Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης και Πανεπιστήμιο της Λειψίας |
| Σύζυγος | Clara Gertrud Leonore Misch |
| Τέκνα | Ruth H. Bloch |
| Βραβεύσεις | Τάγμα της Αξίας για τις Τέχνες και Επιστήμες, Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1952), συνεργάτης της Αμερικανικής Εταιρείας Φυσικής και Υποτροφία Γκούγκενχαϊμ |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Ερευνητικός τομέας | φυσική, ηλεκτρόνιο, Σιδηρομαγνητισμός και magnetic resonance |
| Ιδιότητα | φυσικός, διδάσκων πανεπιστημίου και επιστήμονας πυρηνικής φυσικής |
| Διδακτορικός καθηγητής | Βέρνερ Χάιζενμπεργκ και Πέτερ Ντεμπύ |
| δεδομένα () | |
Ο Φέλιξ Μπλοχ (Felix Bloch, 23 Οκτωβρίου 1905 – 10 Σεπτεμβρίου 1983) ήταν Ελβετός φυσικός, ο οποίος εργάσθηκε κυρίως στις ΗΠΑ.
Ο Μπλοχ γεννήθηκε στην Ζυρίχη της Ελβετίας από Εβραίους γονείς, τον Γκούσταβ και την Άγκνες Μπλοχ. Σπούδασε στο Eidgenössische Technische Hochschule της Ζυρίχης, αρχικά μηχανική και αργότερα φυσική. Παράλληλα, παρακολούθησε σεμινάρια των Peter Debye, Χέρμαν Βάυλ και Έρβιν Σρέντινγκερ. Αποφοίτησε το 1927 και συνέχισε τις σπουδές φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, με τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, αποκτώντας διδακτορικό το 1928. Η διδακτορική διατριβή του αφορούσε την κβαντική θεωρία των στερεών, χρησιμοποιώντας το κύματα Bloch για να περιγράψει τα ηλεκτρόνια.
Παρέμεινε στην Ευρώπη, μελετώντας με τους Βόλφγκανγκ Πάουλι στη Ζυρίχη, Νιλς Μπορ στην Κοπεγχάγη και τον Ενρίκο Φέρμι στη Ρώμη, πριν επιστρέψει στη Λειψία ως Privatdozent (λέκτορας). Το 1933, αμέσως μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, εγκατέλειψε τη Γερμανία για το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, το 1934. Το φθινόπωρο του 1938, άρχισε να εργάζεται στο Μπέρκλεϋ, πάνω στο 37 ιντσών κύκλοτρο, για τον προσδιορισμό της μαγνητικής ροπής των νετρονίων.[7] Ο Μπλοχ έγινε ο πρώτος καθηγητής θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Το 1939 πολιτογραφήθηκε πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε για την πυρηνική ενέργεια στο Los Alamos National Laboratory, πριν παραιτηθεί για να συμμετάσχει στις έρευνες πάνω στο ραντάρ, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Μετά τον πόλεμο επικεντρώθηκε στη διερεύνηση της πυρηνικής επαγωγής και του πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού, οι οποίες είναι οι βασικές αρχές της μαγνητικής τομογραφίας.[8] Το 1946 πρότεινε τις εξισώσεις Μπλοχ, που καθορίζουν την χρονική εξέλιξη της πυρηνικής μαγνήτισης. Το 1952, απονεμήθηκε σε αυτόν και τον Έντουαρντ Πάρσελ (Edward Mills Purcell) το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για «την ανάπτυξη νέων τρόπων και μεθόδων για τις πυρηνικές μαγνητικές μετρήσεις ακριβείας».[9] Την περίοδο 1954-1955 διετέλεσε για ένα χρόνο Γενικός Διευθυντής του CERN. Το 1961, έγινε καθηγητής της Φυσικής στην έδρα Max Stein, στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb125733249. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 «Felix Bloch». Biografisch Portaal. 96526457.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ http://www.osti.gov/accomplishments/bloch.html
- ↑ Shampo, M.A.; Kyle R.A. (Σεπτέμβριος 1995). «Felix Bloch--developer of magnetic resonance imaging». Mayo Clin. Proc. 70 (9): 889. PMID 7643644. https://archive.org/details/sim_mayo-clinic-proceedings_1995-09_70_9/page/889.
- ↑ - Sohlman, M (Ed.) Nobel Foundation directory 2003. Vastervik, Sweden: AB CO Ekblad; 2003.
