Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων 1953

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
8o Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων
Διοργανώτρια πόλη Βρυξέλλες, Βέλγιο
Ημερομηνία(ες)24–25 Ιουλίου[1][2][3][4]
Κύριο στάδιοΣτάδιο Χέιζελ
ΕπίπεδοΑνώτερο
ΕίδοςΑνοιχτός Στίβος
Μετέχουσες χώρες11[2][5]
Αγωνίσματα19[1][2][3][4]
Ρεκόρ4[2] Ρεκόρ πρωταθλήματος

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων 1953 ήταν η 8η[6] διοργάνωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου Ενόπλων, που διεξήχθη υπό την εποπτεία του Διεθνούς Συμβουλίου Στρατιωτικού Αθλητισμού (CISM). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο Χέιζελ, στις Βρυξέλλες μεταξύ 24 και 25 Ιουλίου του 1953.[1][2][3][4]

Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν 19 αγωνίσματα και έλαβαν μέρος αθλητές από 11 χώρες-μέλη του ΣΙΣΜ.[1][2][5] Κατά τη διάρκεια των αγώνων καταρρίφθηκαν 4 ρεκόρ πρωταθλήματος.[2]

Στον πίνακα των μεταλλίων στην πρώτη θέση κυριάρχησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες με 7 χρυσά μετάλλια και 15 συνολικά.[1][2][3][4] Το Βέλγιο κέρδισε τη δεύτερη θέση με 3 χρυσά μετάλλια και 9 συνολικά.[1][2][3][4] Την τρίτη θέση κατέκτησε η Τουρκία με 3 χρυσά μετάλλια και 5 συνολικά.[1][2][3][4] Στην επίσημη βαθμολογία που δημοσιεύθηκε η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών αναδείχθηκε πρωταθλήτρια με 116 βαθμούς.[3][4] Τη δεύτερη θέση κατέλαβε το Βέλγιο με 82 βαθμούς και την τρίτη η Ελλάδα με 64 βαθμούς.[3][4]

Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1951 | 1952 | 1953 | 1954 | 1955

O πρωταθλητής στη δισκοβολία, Τζουζέπε Τόζι.
Αγώνισμα Χρυσό Αργυρό Χάλκινο
Αγωνίσματα πίστας και δρόμου
100 μέτρα[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Ραλφ Μπάτλερ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 10.8 Γκαστόν Ομπονουάν
Γαλλία (FRA)		 10.9 Άμπε Μπάτλερ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 11.0
200 μέτρα[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Γουίλμπουρ Κάνινγκχαμ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 21.5 ΡΠ Άντ φαν Χάρντεβελντ
Ολλανδία (NED)		 22.2 Ζαν-Πιερ Γκιγιόν
Γαλλία (FRA)		 22.4
400 μέτρα[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Γουίλμπουρ Κάνινγκχαμ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 46.9 ΡΠ Βασίλης Σύλλης
Ελλάδα		 48.2 ΕΡ Οκτάβ Χάουσταντ
Γαλλία (FRA)		 48.7
800 μέτρα[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Εκρέμ Κοτσάκ
Τουρκία (TUR)		 1:52.1 ΡΠ, ΕΡ Βαγγέλης Δεπάστας
Ελλάδα		 1:52.5 ΕΡ Μουσκάτο
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 1:54.1
1500 μέτρα[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Καχίτ Ονέλ
Τουρκία (TUR)		 3:54.4 Μπαγιό
Βέλγιο (BEL)		 3:58.8 Γκόβερς
Ολλανδία (NED)		 3:59.2
5000 μέτρα[1][2]
λεπτομέρειες[4] 		Αχμέντ Λαμπιντί
Γαλλία (FRA)		 15:16.4 Λουίς Γκαρθία
Ισπανία (ESP)		 15:30.0 Χουσεΐν Τόπσακαλ
Τουρκία (TUR)		 15:32.2
110 μέτρα εμπόδια[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Γουίλιαμ Γουίλις
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 15.2 Πάρλεβλιετ
Ολλανδία (NED)		 15.4 Παλμιέρι
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 15.9
400 μέτρα εμπόδια[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Φάρελ Τέρνερ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 54.5 Ντιρκ Στόκλετ
Βέλγιο (BEL)		 55.3 Μαρσέλ Ντίτς
Βέλγιο (BEL)		 55.0
3000 μέτρα στιπλ[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Αμπντουλάχ Κιουκπινάρ
Τουρκία (TUR)		 9:17.8 Ροζέ Ντεβέρ
Βέλγιο (BEL)		 9:35.0 Γεώργιος Παπαβασιλείου
Ελλάδα		 9:37.6
4 × 100 μέτρα σκυταλοδρομία[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Ηνωμένες Πολιτείες
 42.1 ΡΠ Γαλλία
Γκαστόν Ομπονουάν
Ρούτι
Μενέ
Ζαν-Πιερ Γκιγιόν		 42.8 Ελλάδα
 43.0
4 × 400 μέτρα σκυταλοδρομία[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Ηνωμένες Πολιτείες
 3:16.4 Ελλάδα
 3:19.4 ΕΡ Βέλγιο
 3:20.2
Αγωνίσματα αλμάτων και ρίψεων
Άλμα εις ύψος[1][2]
λεπτομέρειες[3] 		Ζακ Ντελελιέν
Βέλγιο (BEL)		 1,94 μ. Βάλτερ Χέρσενς
Βέλγιο (BEL)		 1,90 μ. Ιάκωβος Μπισκίνης
Ελλάδα		 1,85 μ.
Άλμα επί κοντώ[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Γεώργιος Ρουμπάνης
Ελλάδα		 4,20 μ. Ντικ Κόλεμαν
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 4,20 μ. Ρήγας Ευσταθιάδης
Ελλάδα		 4,20 μ.
Άλμα εις μήκος[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Γκαστόν Ομπονουάν
Γαλλία (FRA)		 7,03 μ. Μπέιλι
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 6,80 μ. Τζιαμ Πιέρο Ντρουέτο
Ιταλία (ITA)		 6,76 μ.
Άλμα εις τριπλούν[1][2]
λεπτομέρειες[3][4] 		Βάλτερ Χέρσενς
Βέλγιο (BEL)		 14,79 μ. ΕΡ Βασίλης Σακελλαράκης
Ελλάδα		 13,94 μ. Αναστάσιος Ντόντος
Ελλάδα		 13,83 μ.
(ή 13,85 μ.)
Σφαιροβολία[1][2]
λεπτομέρειες 		Εντουάρ Βαντεζάντ
Βέλγιο (BEL)		 14,82 μ. Σίλντς
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 14,65 μ. Νουρί Τουράν
Τουρκία (TUR)		 13,77 μ.
Δισκοβολία[1][3]
λεπτομέρειες[4] 		Τζουζέπε Τόζι
Ιταλία (ITA)		 49,56 μ.
(ή 49,76 μ.) 		Ντουάν Τέιλορ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 48,31 μ. Φοντάνα Ντάλα
Ιταλία (ITA)		 44,75 μ.
Ακοντισμός[1][2]
λεπτομέρειες 		Βικτόρ Μανγκουέλε
Βελγικό Κονγκό		 62,55 μ. Ουσμάν Λι
Γαλλία (FRA)		 59,86 μ. Καμπούντι
Βελγικό Κονγκό		 57,93 μ.
Σφυροβολία[1][2]
λεπτομέρειες 		Ρουτζέρο Καστανιέτι
Ιταλία (ITA)		 48,71 μ. Βαλέντε
Ιταλία (ITA)		 48,37 μ. Ντουάν Τέιλορ
Ηνωμένες Πολιτείες (USA)		 44,58 μ.

ΠΡ παγκόσμιο ρεκόρ | ΡΠΕ ρεκόρ περιοχής (Ασίας, Αφρικής, Βόρειας Αμερικής, Νότιας Αμερικής, Ευρώπης και Ωκεανίας) | ΡΠ ρεκόρ πρωταθλήματος | ΡΑ ρεκόρ αγώνων | ΕΡ εθνικό ρεκόρ | ΟΡ Ολυμπιακό ρεκόρ | ΠΚ προσωπικό καλύτερο | ΚΠ καλύτερο περιόδου | ΕΚΑ ευρωπαίος κορυφαίος αθλητής (σε μια δεδομένη περίοδο) | ΠΚΑ παγκόσμιος κορυφαίος αθλητής (σε μια δεδομένη περίοδο)

Στατιστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πίνακας μεταλλίων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

      Διοργανώτρια χώρα

Θέση Χώρα Χρυσά Αργυρά Χάλκινα Σύνολο
1 Ηνωμένες Πολιτείες 7 4 4 15
2 Βέλγιο 3 4 2 9
3 Τουρκία 3 0 2 5
4 Γαλλία 2 3 2 7
5 Ιταλία 2 1 2 5
6 Ελλάδα 1 4 5 10
7 Βελγικό Κονγκό 1 0 1 2
8 Ολλανδία 0 2 1 3
9 Ισπανία 0 1 0 1
Σύνολο (9 χώρες) 19 19 19 57

Βαθμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επίσημη βαθμολογία που δημοσιεύθηκε ήταν:[3][4]

Θέση Χώρα Βαθμοί
1 Ηνωμένες Πολιτείες 116
2 Βέλγιο 82
3 Ελλάδα 64
4 Γαλλία 60
5 Ιταλία 36
6 Τουρκία 31
7 Βελγικό Κονγκό 23
8 Ολλανδία ;
9 Δανία ;
Ισπανία ;
Λουξεμβούργο ;

Μετέχουσες χώρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο πρωτάθλημα αγωνίστηκαν αθλητές από 11[2] χώρες-μέλη του Διεθνούς Συμβουλίου Στρατιωτικού Αθλητισμού (CISM).[5]

  1. Βέλγιο
  2. Βελγικό Κονγκό
  3. Γαλλία
  4. Δανία
  5. Ελλάδα (17)
  6. Ηνωμένες Πολιτείες
  7. Ισπανία
  8. Ιταλία
  9. Λουξεμβούργο
  10. Ολλανδία
  11. Τουρκία

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 Εφημερίδα Corriere dello Sport, 29/7/1953, σ. 5 dlib.coninet.it, Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2021
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 2,27 2,28 Εφημερίδα Mundo Deportivo, 31/7/1953, σ. 4 mundodeportivo.com, Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2021
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 3,19 3,20 3,21 3,22 3,23 Εφημερίδα «Εμπρός», 28/7/1953, σ. 3 efimeris.nlg.gr, Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2021
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 4,16 4,17 4,18 4,19 4,20 4,21 4,22 4,23 Εφημερίδα «Ελευθερία», 28/7/1953, σ. 2 efimeris.nlg.gr, Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2021
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Εφημερίδα «Εμπρός», 24/7/1953, σ. 3 efimeris.nlg.gr, Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2021
  6. ↑ Armed Forces Sports - About CISM armedforcessports.defense.gov, Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2021
π • σ • ε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων
AFSC
CISM
  • Βρυξέλλες 1948
  • Μπορντώ 1949
  • Πω 1950
  • Ρώμη 1951
  • Κοπεγχάγη 1952
  • Βρυξέλλες 1953
  • Τίλμπουρχ 1954
  • Αθήνα 1955
  • Δυτικό Βερολίνο 1956
  • Αθήνα 1957
  • Βρυξέλλες 1958
  • Ρώμη 1959
  • Αθήνα 1960
  • Βρυξέλλες 1961
  • Ντεν Μπος 1962
  • Βρυξέλλες 1963
  • Α Κορούνια 1964
  • Θεσσαλονίκη 1965
  • Α Κορούνια 1966
  • Αθήνα 1968
  • Πουατιέ 1969
  • Βιαρέτζο 1970
  • Τούρκου 1971
  • Φλωρεντία 1973
  • Ρίο ντε Τζανέιρο 1976
  • Μικέλι 1978
  • Αλγέρι 1979
  • Σάο Πάολο 1980
  • Αλεξάνδρεια 1984
  • Ρώμη 1986
  • Βάρεντορφ 1987
  • Ρώμη 1989
  • Καγιάανι 1990
  • Τουρ 1993
  • Ρώμη 1995¹
  • Ζάγκρεμπ 1999¹
  • Βηρυτός 2001
  • Τίβολι 2002
  • Κατάνια 2003¹
  • Χαϊντεραμπάντ 2007¹
  • Σόφια 2009
  • Ρίο ντε Τζανέιρο 2011¹
  • Μάνγκεονγκ 2015¹
  • Γουχάν 2019¹
    • Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Παγκόσμιο_Πρωτάθλημα_Στίβου_Ενόπλων_1953&oldid=8742681"