Μετάβαση στο περιεχόμενο

Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών
Έμβλημα της ΟΟΕ-Μ
Έμβλημα της ΟΟΕ-Μ
Έμβλημα της ΟΟΕ-Μ
Έμβλημα της ΟΟΕ-Μπ
Έμβλημα της ΟΟΕ-Μπ
Έμβλημα της ΟΟΕ-Μπ
Ιδεολογία
Πολιτικό φάσμαΑκροδεξιά
Σημαία κόμματος
Σημαία της ΟΟΕ-Μ
Σημαία της ΟΟΕ-Μ
Σημαία της ΟΟΕ-Μ
Σημαία της ΟΟΕ-Μπ
Σημαία της ΟΟΕ-Μπ
Σημαία της ΟΟΕ-Μπ

Η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (ΟΟΕ, ουκρανικά: Організація українських націоналістів‎‎) ήταν ουκρανική υπερεθνικιστική πολιτική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1929 στη Βιέννη. Ήταν σημαντική και η μεγαλύτερη ακροδεξιά ουκρανική οργάνωση που δρούσε στην περιοχή Κρέσι (Ανατολική Γαλικία) της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας.[1] Η ΟΟΕ εμφανίστηκε ως ένωση μεταξύ της Ουκρανικής Στρατιωτικής Οργάνωσης, μικρότερων ριζοσπαστικών δεξιών ομάδων και δεξιών Ουκρανών εθνικιστών και διανοουμένων που εκπροσωπούνταν από τους Ντμιτρό Ντοντσόφ, Γεβχέν Κονοβάλετς, Μικόλα Στσίμπορσκι και άλλες προσωπικότητες.[2]

Η ιδεολογία της ΟΟΕ έχει χαρακτηριστεί παρόμοια με τον ιταλικό φασισμό.[3] Η ΟΟΕ προσπάθησε να διεισδύσει σε νόμιμα πολιτικά κόμματα, πανεπιστήμια και άλλες πολιτικές δομές και θεσμούς.[2][4] Οι στρατηγικές της για την επίτευξη της ουκρανικής ανεξαρτησίας περιελάμβαναν τη βία και την τρομοκρατία εναντίον εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, ιδιαίτερα της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, του Βασιλείου της Ρουμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης.[2]

Το 1940, η ΟΟΕ χωρίστηκε σε δύο μέρη. Τα γηραιότερα, πιο μετριοπαθή μέλη υποστήριξαν τον Αντρίι Ατανάσοβιτς Μέλνικ και το ΟΟΕ-Μ, ενώ τα νεότερα και πιο ριζοσπαστικά μέλη υποστήριξαν το ΟΟΕ-Μπ του Στεπάν Μπαντέρα. Μετά την έναρξη της εισβολής του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941 (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα), η ΟΟΕ-Μπ στο πρόσωπο του Γιαροσλάβ Στετσκό κήρυξε ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος στις 30 Ιουνίου 1941 στο κατεχόμενο Λβιβ, ενώ η περιοχή ήταν υπό τον έλεγχο. της Ναζιστικής Γερμανίας,[4] δεσμευόμενος να συνεργαστεί στενά με τη Γερμανία, η οποία παρουσιάστηκε ως η απελευθερώτρια των Ουκρανών από τη ρωσική καταπίεση.[5] Σε απάντηση, οι ναζιστικές αρχές κατέστειλαν την ηγεσία της ΟΟΕ. Τον Οκτώβριο του 1942, η ΟΟΕ-Μπ ίδρυσε τον Ουκρανικό Επαναστατικό Στρατό (ΟΕΣ). Το 1943–1944, σε μια προσπάθεια να προλάβουν τις πολωνικές προσπάθειες για την αποκατάσταση των προπολεμικών συνόρων της Πολωνίας,[6] μαχητικές μονάδες του ΟΕΣ πραγματοποίησαν μεγάλης κλίμακας εθνοκάθαρση εναντίον του πολωνικού λαού.[4] Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι 50-100.000 Πολωνοί πολίτες σφαγιάστηκαν στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία.[7][8][9]

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ΟΕΣ πολέμησε ενάντια στις σοβιετικές και πολωνικές κυβερνητικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Βιστούλα το 1947, η πολωνική κυβέρνηση απέλασε 140.000 Ουκρανούς πολίτες στην Πολωνία για να αφαιρέσει τη βάση υποστήριξης του ΟΕΣ.[10] Στη φυγή τους, οι σοβιετικές δυνάμεις σκότωσαν, συνέλαβαν ή απέλασαν πάνω από 500.000 Ουκρανούς πολίτες. Πολλοί από αυτούς που στοχοποιήθηκαν από τους Σοβιετικούς περιλάμβαναν μέλη του ΟΕΣ, τις οικογένειές τους και υποστηρικτές τους.[4] Κατά τη διάρκεια και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένης της CIA, υποστήριξαν κρυφά την ΟΟΕ.[11]

Ορισμένες σύγχρονες ακροδεξιές ουκρανικές πολιτικές οργανώσεις ισχυρίζονται ότι είναι κληρονόμοι των πολιτικών παραδόσεων της ΟΟΕ, συμπεριλαμβανομένου του Σβομπόντα, του Δεξιού Τομέα, της Ουκρανικής Εθνοσυνέλευσης - Ουκρανικής Εθνικής Αυτοάμυνας και του Συνεδρίου Ουκρανών Εθνικιστών.[4][12] Ο ρόλος της ΟΟΕ παραμένει αμφισβητούμενος στην ιστοριογραφία, καθώς αυτοί οι μεταγενέστεροι πολιτικοί κληρονόμοι ανέπτυξαν λογοτεχνία αρνούμενη τη φασιστική πολιτική κληρονομιά της οργάνωσης και τη συνεργασία με τη Ναζιστική Γερμανία, ενώ εορτάζουν επίσης τη Μεραρχία SS Γαλικίας.[4][13]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!

Ιδεολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ΟΟΕ σχηματίστηκε από μια σειρά ριζοσπαστικών εθνικιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένης της Ένωσης Ουκρανών Φασιστών.[14][15] Αρχικά, ηγήθηκε από βετεράνους πολέμου που απέτυχαν να ιδρύσουν ένα ουκρανικό κράτος το 1917-1920.[14] Η ιδεολογία της οργάνωσης επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε, τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και τον ιταλικό φασισμό, συνδυάζοντας τον ακραίο εθνικισμό με την τρομοκρατία, τον κορπορατισμό και τον αντισημιτισμό,[14] καθώς και την αντιδημοκρατία.[15]

Σύμφωνα με την αρχική του δήλωση, ο πρωταρχικός στόχος της ΟΟΕ ήταν η ίδρυση ενός ανεξάρτητου και εθνικά καθαρού ουκρανικού κράτους.[16] Αυτός ο στόχος επρόκειτο να επιτευχθεί με μια εθνική επανάσταση, που θα έδιωχνε κάθε ξένο στοιχείο και θα δημιουργούσε ένα αυταρχικό κράτος με επικεφαλής έναν ισχυρό άνδρα. Η ηγεσία της ΟΟΕ θεώρησε ότι οι προηγούμενες προσπάθειες για τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας απέτυχαν λόγω των δημοκρατικών αξιών στην κοινωνία, της κακής κομματικής πειθαρχίας και μιας συμφιλιωτικής στάσης απέναντι στους παραδοσιακούς εχθρούς της Ουκρανίας. Η ιδεολογία της απέρριψε τις σοσιαλιστικές ιδέες που υποστήριζε ο Σιμόν Πετλιούρα και τους συμβιβασμούς της παραδοσιακής ελίτ της Γαλικίας. Αντίθετα, η ΟΟΕ, ιδιαίτερα τα νεότερα μέλη του, υιοθέτησαν την ιδεολογία του Ντμιτρό Ντοντσόφ, ενός μετανάστη από την Ανατολική Ουκρανία.

Επίσημο καθεστώς βετεράνου 2019

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη Μαρτίου 2019, πρώην μαχητές της ΟΟΕ (και άλλα εν ζωή πρώην μέλη παράτυπων ουκρανικών εθνικιστικών ενόπλων ομάδων που δραστηριοποιήθηκαν κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πρώτη δεκαετία μετά τον πόλεμο) έλαβαν επίσημα το καθεστώς των βετεράνων.[17] Αυτό σήμαινε ότι για πρώτη φορά θα μπορούσαν να λάβουν προνόμια βετεράνων, όπως δωρεάν δημόσια μέσα μεταφοράς, επιδοτούμενες ιατρικές υπηρεσίες, ετήσια χρηματική βοήθεια και εκπτώσεις σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (και θα απολαμβάνουν τα ίδια κοινωνικά οφέλη με τους πρώην Ουκρανούς στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης).[17]

Είχαν γίνει αρκετές προηγούμενες προσπάθειες να δοθεί σε πρώην Ουκρανούς εθνικιστές μαχητές επίσημο καθεστώς βετεράνων, ειδικά κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Προέδρου Βίκτορ Γιούστσενκο το 2005-2009, αλλά όλες απέτυχαν.[17]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Rudling, Per Anders (2016). «The Cult of Roman Shukhevych in Ukraine: Myth Making with Complications». Fascism 5 (1): 31. doi:10.1163/22116257-00501003. ISSN 2211-6249. https://www.academia.edu/25782059. «Η ΟΟΕ, που ιδρύθηκε το 1929, ήταν η μεγαλύτερη και πιο σημαντική ουκρανική ακροδεξιά οργάνωση. Σαφώς ολοκληρωτικό, το κίνημα αγκάλιασε το Führerprinzip, μια λατρεία της πολιτικής βίας, του ρατσισμού και ενός επιθετικού αντισημιτισμού. Επιδίωξε την εγκαθίδρυση του ουκρανικού κράτους με οποιοδήποτε τίμημα.». 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Shekhovtsov, Anton (March 2011). «The Creeping Resurgence of the Ukrainian Radical Right? The Case of the Freedom Party». Europe-Asia Studies 63 (2): 207–210. doi:10.1080/09668136.2011.547696. https://archive.org/details/sim_europe-asia-studies_2011-03_63_2/page/207. 
  3. ↑ Marples, David (2013). «The OUN, 1929–43». Heroes and Villians. Central European University Press. σελίδες 79–123. ISBN 9789637326981. Most writers concur that the UVO was one of the principal foundation stones for the creation of OUN, which—Kost’ Bondarenko maintains—“was a classical, radical rightist terrorist organization,” ideologically close to Fascism of the Italian type, which was believed to be the “avant-garde European ideology” of that time 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Rudling, Per Anders (2013). «The Return of the Ukrainian Far Right: The Case of VO Svoboda». Στο: Wodak and Richardson, επιμ. Analysing Fascist Discourse: European Fascism in Talk and Text. Νέα Υόρκη: Routledge. σελίδες 229–235. 
  5. ↑ «Державний архів Львівської області». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2016. 
  6. ↑ Τίμοθι Σνάιντερ. (2004) The Reconstruction of Nations.
  7. ↑ Motyka, Grzegorz (2016). Wołyń'43 Ludobójcza czystka – fakty, analogie, polityka historyczna. Κρακοβία: Wydawnictwo Literackie. σελ. 83. ISBN 978-83-08-06207-4. 
  8. ↑ Massacre, Volhynia. «The Effects of the Volhynian Massacres» (στα αγγλικά). Volhynia Massacre. http://volhyniamassacre.eu/zw2/history/179,The-Effects-of-the-Volhynian-Massacres.html. Ανακτήθηκε στις 30 June 2018. 
  9. ↑ Pertti, Ahonen (2008). Peoples on the Move: Population Transfers and Ethnic Cleansing Policies During World War II and Its Aftermath. Bloomsbury Academic. σελ. 99. 
  10. ↑ "Poland's president expresses regret over 1947 Akcja Wisla Αρχειοθετήθηκε 2020-08-06 στο Wayback Machine.", The Ukrainian Weekly
  11. ↑ Rudling, Per Anders (2013). «The Return of the Ukrainian Far Right: The Case of VO Svoboda». Στο: Wodak and Richardson, επιμ. Analysing Fascist Discourse: European Fascism in Talk and Text. Νέα Υόρκη: Routledge. σελίδες 229–35. During the Cold War, US, West German, and British intelligence utilized various OUN wings in ideological warfare and covert actions against the Soviet Union (Breitman and Goda, 2010: 73– 98; Breitman, Goda, Naftali and Wolfe, 2005). Funded by the CIA, which sponsored Lebed's immigration to the United States and protected him from prosecution for war crimes, OUN(z) activists formed the core of the Proloh Research and Publishing Association, a pro-nationalist semi academic publisher. 
  12. ↑ Umland, Andreas; Anton Shekhovstsov (2013). «Ultraright Party Politics in Post-Soviet Ukraine and the Puzzle of the Electoral Marginalism of Ukraine Ultranationalists in 1994–2009.». Russian Politics and Law 51 (5): 33–58. doi:10.2753/rup1061-1940510502. «In 1990, one of the best known nationalist parties—the Ukrainian National Assembly (UNA), headed by Dmytro Korchyns'kyi—was established in Lviv ... . In Ukraine itself, the UNA-UNSD became a media phenomenon, not least thanks to its deliberate provocation aimed at left-wing and pro-Russian forces and its frequent clashes with the police. But the UNA had little political success ... . The second best-known ultraright party to emerge at the beginning of the 1990s was the Congress of Ukrainian Nationalists (CUN)—a direct heir of the Organization of Ukrainian Nationalists (Bandera) (OUN-B), which Stepan Bandera headed in 1940 after a split in the original OUN. The continuity between the OUN-B and the CUN was ensured by the return from abroad of Iaroslava Stets'ko, a former member of the OUN-B and the widow of Iaroslav Stets'ko, one of the leaders of the OUN-B and the Ukrainian Insurgent Army». 
  13. ↑ Rudling, Per Anders (2013). «They Defended Ukraine: The 14 Waffen-Granadier-Division der SS (Galizische Nr. 1) Revisited». Slavic Military Studies 25: 231. «While Yushchenko's successor Viktor Yanukovych has revoked the hero status of Bandera and Shukhevych and largely put an end to the state cult of the ultra-nationalists, in Western Ukraine, apologetics for the Waffen-SS Galizien is entering the mainstream. On April 28, 2011, the 68th anniversary of the establishment of Waffen-SS Galizien, neo-fascist 'autonomous nationalists,' together with the far-right Svoboda Party, which dominates the L'viv city government organized a march through the city. Led by Svoboda ideologue Iurii Mykhal'chyshyn of the L'viv city council, the nearly 700 participants (2,000 according to the organizers), carrying banners with neo-Nazi symbols marched down the streets of L'viv, shouting slogans like 'Halychyna—division of heroes!,' and 'One race, one nation, one Fatherland!'7 Svoboda, which dominates the L'viv city council, decorated the city with billboards with the symbol of the unit, accompanied by the texts 'the treasure of the nation' and 'they defended Ukraine'.». 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Rudling, Per A. (November 2011). «The OUN, the UPA and the Holocaust: A Study in the Manufacturing of Historical Myths». The Carl Beck Papers in Russian and East European Studies (University of Pittsburgh) Number 2107: p. 3 (6 of 76 in PDF). ISSN 0889-275X. http://carlbeckpapers.pitt.edu/ojs/index.php/cbp/article/viewFile/164/160. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Marples, David R. (2007). Heroes and Villains: Creating National History in Contemporary Ukraine. Central European University Press. σελίδες 285–286. ISBN 978-9637326981. 
  16. ↑ Cooke, Philip· Shepherd, Ben (2014). Hitler's Europe Ablaze: Occupation, Resistance, and Rebellion during World War II. Skyhorse Publishing. σελ. 336. ISBN 978-1632201591. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Former WWII nationalist guerrillas granted veteran status in Ukraine, Kyiv Post (26 Μαρτίου 2019)

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οργάνωση_Ουκρανών_Εθνικιστών&oldid=10555076"