Σχέδιο «Καποδίστριας»
(Ανακατεύθυνση από Νόμος Καποδίστρια)
.svg){kind=small}
|
Ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση (1998-2011) | |
|---|---|---|
| Βαθμός | Ο.Τ.Α. | Υποδιαιρέσεις |
| α΄ | Δήμος Κοινότητα |
• Δημοτικό διαμέρισμα (1997-2006) • Κοινοτικό διαμέρισμα (1997-2006) Τοπικό διαμέρισμα (2006-2011) |
| β΄ | Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση (Νομός) | Νομαρχιακό διαμέρισμα |
Πρόγραμμα «Καποδίστριας» ή Σχέδιο «Καποδίστριας» ή Νόμος Καποδίστρια είναι η συνηθισμένη ονομασία του νόμου 2539/97 του ελληνικού κράτους[1]. Πήρε το όνομά του από τον Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος μετά την απελευθέρωσή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με τον νόμο έγινε συνένωση των κοινοτήτων σε μεγαλύτερους δήμους με σκοπό τη βελτιστοποίηση της δημόσιας διοίκησης στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η διοικητική διαίρεση που προέκυψε με το νόμο αυτό ίσχυσε μέχρι το τέλος του 2010, οπότε και αντικαταστάθηκε από τη νέα διοικητική διαίρεση που προβλέπει το σχέδιο «Καλλικράτης»[2]. Το 2006 με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή[3] αναγνωρίστηκαν επίσημα ως ξεχωριστές κοινότητες[4] τα Ζωνιανά Ρεθύμνου, το Βραχάσι Λασιθίου και η Τσαριτσάνη Λάρισας.
Ο Νόμος «Καποδίστρια» εισήγαγε το νέο όρο των «δημοτικών διαμερισμάτων» (οι πρώην κοινότητες). Λόγω της κατάργησης των κοινοτήτων και την μετατροπή τους σε δημοτικά διαμερίσματα εντός των δήμων έτυχε σημαντικής αντίδρασης σε ορισμένες περιοχές.
Βασικές διατάξεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Παλαιό καθεστώς | Καθεστώς Προγράμματος Καποδίστρια | |
|---|---|---|
| Δήμοι και Κοινότητες | 441 δήμοι και 5382 κοινότητες που διαιρούνταν σε συνοικισμούς. Από το 1913 έως το 1994, ορισμένες Κωμοπόλεις και χωριά ανά την Ελλάδα είχαν μετατραπεί λόγω ραγδαίου πληθυσμού από Αυτόνομες Κοινότητες σε Δήμους, συνενώνοντας και Αυτόνομες Κοινότητες. | Πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ. Συνολικά 910 δήμοι και 124 κοινότητες, οι οποίες ήταν κυρίως πολύ ορεινοί οικισμοί, χωριά της Περιφέρειας Αττικής και απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου. Οι περισσότεροι είχαν προκύψει από συνενώσεις το 1997 με τον «Καποδίστρια». Διαιρούνταν σε δημοτικά διαμερίσματα. |
| Νομοί Νομαρχίες Αττικής Υπερνομαρχίες |
Δευτεροβάθμιοι ΟΤΑ. Συνολικά 50 νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις, 4 νομαρχίες στην Αττική για καλύτερη διοίκηση των περιχώρων της Ελληνικής Πρωτεύουσας, λόγω υπερβολικού πληθυσμού (Δυτική Αττική, Ανατολική Αττική, Πειραιάς και Αθήνα) και 19 επαρχεία (οι τελευταίες στο πλαίσιο της αποκέντρωσης εντός ορισμένων, κυρίως νησιωτικών, νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων). Ακολουθούσαν τη διαίρεση της χώρας σε νομούς και νομαρχίες (Αττική), με εξαιρέσεις στην Αττική (Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αθηνών-Πειραιώς) και την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις Έβρου-Ροδόπης και Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης), γνωστές ως υπερνομαρχίες. |
Δεν πραγματοποιείται κάποια σημαντική τροποποίηση στη λειτουργία τους. |
| Περιφέρειες | Συνολικά 13. Υπεύθυνες για το συντονισμό των ΟΤΑ, τον έλεγχο νομιμότητας των πράξεών τους και την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής σε περιφερειακό επίπεδο. Ο Γενικός Γραμματέας διοριζόταν από την κυβέρνηση. Πριν το 1987 τις εργασίες τους τις είχαν υπό την ευθύνη τους τα διαμερίσματα. | Δεν πραγματοποιείται κάποια σημαντική τροποποίηση στη λειτουργία τους, ενώ η θέση του Γενικού Γραμματέα, καταργήθηκε οριστικά και αντικαταστάθηκε το 1994 από τον Περιφερειάρχη. |
| Επαρχίες | Συνολικά 148. Ορισμένοι πρώην νομοί όπως η Πιερία, η Ευρυτανία, η Καρδίτσα και η Ζάκυνθος δεν διέθεταν επαρχίες, και είχαν μόνο νομάρχη. | Καταργήθηκαν οριστικά, ενώ και η θέση του Έπαρχου, καταργήθηκε επίσης οριστικά, και αντικαταστάθηκε από τον αντινομάρχη. Πολύ Αργότερα από το 2011 και μετά επανασυστάθηκαν πολλές πρώην Επαρχίες ως Δήμοι με το Σχέδιο Καλλικράτης, κυρίως για οικονομικούς λόγους. |
| Δημοτικές επιχειρήσεις | Περίπου 6.000 Νομικά Πρόσωπα και επιχειρήσεις των Δήμων. | |
| Χρηματοδότηση ΟΤΑ | Κρατικός προϋπολογισμός, ευρωπαϊκά προγράμματα, δημοτικά τέλη, ίδιοι πόροι (π.χ. δημοτικές επιχειρήσεις, εκμίσθωση παραλιών και λατομείων κ.ά.) | Δεν πραγματοποιείται κάποια σημαντική αλλαγή |
| Αυτοδιοικητικές εκλογές | Κάθε 4 χρόνια, μήνα Οκτώβριο. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι πρέπει να συγκεντρώσουν το 50% + μία ψήφο σε σχέση με τα έγκυρα ψηφοδέλτια προκειμένου να εκλεγούν. Αν δεν το καταφέρει κανένας υποψήφιος στον Α' γύρο, τότε διεξάγεται επαναληπτική ψηφοφορία μεταξύ των δύο πρώτων σε ψήφους υποψηφίων. Το σύστημα αυτό ίσχυσε για όλους τους δήμους, καθώς και για τις κοινότητες με πληθυσμό 5.000 κατοίκων και άνω. Αντίθετα, στις μικρότερες κοινότητες δεν διεξάγεται Β' γύρος και νικητής ανακηρύσσεται αυτός που έχει λάβει την απόλυτη ή σχετική πλειοψηφία στον Α' γύρο. Σε περίπτωση ισοψηφίας μεταξύ δύο υποψηφίων σε μικρότερες των 5.000 κατοίκων κοινότητες, τότε ο νικητής ανακηρύσσεται με δημόσια κλήρωση. |
Κάθε 4 χρόνια, μήνα Οκτώβριο. Εάν ο πρώτος συνδυασμός δεν συγκέντρωνε 42%, η διαδικασία επαναλαμβανόταν την επόμενη Κυριακή μεταξύ των δύο πρωτευσάντων. |
Κατάλογος δήμων ανά έκταση σύμφωνα με το σχέδιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα][5]. Αναφέρονται οι δήμοι με έκταση άνω των 300 τ.χλμ.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Φ.Ε.Κ. Α΄ 244/1997, Νόμος 2539/1997 «Συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης», Εθνικό Τυπογραφείο
- ↑ Φ.Ε.Κ. Α΄ 87/2010 Εθνικό Τυπογραφείο
- ↑ ΦΕΚ Α΄ 57/15.3.2006, Νόμος 3448/2006 «Για την περαιτέρω χρήση πληροφοριών του δημόσιου τομέα και τη ρύθμιση θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης», Άρθρο 30, Ρυθμίσεις επί μέρους ζητημάτων Ο.Τ.Α. πρώτου βαθμού
- ↑ Ένταση για τον «Καποδίστρια», Ε.ΡΑ. 2/3/2006, ανακτήθηκε 10/11/2007
- ↑ Πηγή:Υπουργείο εσωτερικών, οι δήμοι του σχεδίου Καποδίστρια Αρχειοθετήθηκε 2009-09-24 στο Wayback Machine.
- ↑ Αναφέρεται γιατί έχει έκταση μεγαλύτερη από 300 τ.χλμ.