Νικόλαος Λιβαδάρας
| Νικόλαος Λιβαδάρας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 3 Ιουνίου 1933 Ερμούπολη |
| Θάνατος | 5 Μαρτίου 1999 Παρίσι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (έως 1959) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διδάσκων πανεπιστημίου φιλόλογος |
| Εργοδότης | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1965–1999) Πανεπιστήμιο του Μπίρκμπεκ του Λονδίνου (από 1977) Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον (από 1977) Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ (από 1979) Πανεπιστήμιο Στάνφορντ (από 1979) Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου (από 1981) |
Ο Νικόλαος Λιβαδάρας (1933-1999) ήταν Έλληνας καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και φιλόλογος.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1933 στην Ερμούπολη της Σύρου. Το 1943 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Το 1956 έλαβε το πτυχίο από το Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Οκτώβριο του 1959 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της ίδιας σχολής με βαθμό Άριστα. Θέμα της διατριβής του ήταν «Το πρόβλημα της γνησιότητος των αγιολογικών ύμνων του Ρωμανού».[1]
Ως υπότροφος της Ιταλικής Κυβερνήσεως επισκέφθηκε τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ιταλίας για τη μελέτη χειρογράφων. Από το 1959 ως το 1962 σπούδασε ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών κλασική φιλολογία και παλαιογραφία στην Πρακτική Σχολή Ανωτέρων Σπουδών (École Pratique des Hautes Études) στο Παρίσι. Αμέσως μετά, από το 1962 έως το 1964 συνέχισε τις κλασικές και παπυρολογικές του σπουδές στην Κολωνία, ως υπότροφος του Γερμανικού Ιδρύματος Αλεξάντερ φον Χούμπολτ (Alexander von Humboldt). Από τη Γερμανία επέστρεψε στο Παρίσι όπου εργάστηκε για ένα εξάμηνο ως ερευνητής (attaché des recherches) στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS). Μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα διετέλεσε επί πολύ χρόνο μισθοδοτούμενος ερευνητής χειρογράφων ελληνικών βιβλιοθηκών για λογαριασμό του Ινστιτούτου Έρευνας και Ιστορίας των Κειμένων (Institut de Recherche et d΄histoire des Textes) του Παρισιού. Για τρεις μήνες (Μάιος-Ιούνιος 1965), φιλοξενήθηκε στο Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας, όπου κυρίως στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη μελέτησε κώδικες του Διονυσίου του Περιηγητού, ενώ παράλληλα ασκήθηκε στην ανάγνωση δύσκολων διπλωματικών εγγράφων στο Αρχείο της Επαρχίας της Βενετίας (Archivo di Stato di Venezia). Συνέχισε την επιστημονική του έρευνα έως το τέλος του ίδιου έτους στις Βιβλιοθήκες του Λονδίνου (κυρίως Βρετανικό Μουσείο) και στην Οξφόρδη. Χρησιμοποίησε τις εκπαιδευτικές του άδειες για έρευνα στις Βιβλιοθήκες του Ιδρύματος Χάρτ (Fondation Hardt, Ελβετία, καλοκαίρια του 1968 και του 1983), του Μονάχου (1978), του Μπέρκλεϋ (Berkley) και του Στάνφορντ (Stanford) των ΗΠΑ (1978-1979), των Βρυξελλών (1984-1985) και της Κολωνίας (Μάιος-Οκτώβριος 1985).
Το 1965 εξελέγη υφηγητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, με θέμα της επί υφηγεσία διατριβής του, «Ιστορία της παραδόσεως του κειμένου του Ησιόδου».[2] Το 1970 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Α΄ έδρας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας. Στα έτη 1976-1977 και 1979-1980 διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής[3] και κατά το έτος 1981-1982 Συγκλητικός.[4]
To 1983 εξελέγη πρόεδρος της εν Αθήναις Επιστημονικής Εταιρείας, όπου συνέχισε τις προσπάθειες του προκατόχου του Νικόλαου Τωμαδάκη για την έκδοση της «Αθηνάς», του αρχαιότερου ελληνικού φιλολογικού περιοδικού. Το 1987 εξελέγη πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός θέση την οποία κράτησε για 12 χρόνια[5], καθώς επανεξελέγη τέσσερις φορές. Κατά τις προεδρείες του διοργάνωσε δύο διεθνή συνέδρια (Τριήμερο Αιγαίου, 1989 και Ο Βόρρειος Ελληνισμός, 1993). Το 1996 εξελέγη πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων.[6] Παρέμεινε στη θέση αυτή έως το 1999.[7]
Το 1987 η Ακαδημία Νεάπολης της Ιταλίας (Pontaniana), τον ανακήρυξε αντεπιστέλλον μέλος της.[8] Υπήρξε τακτικό μέλος πολλών ελληνικών και ξένων Εταιρειών και Συλλόγων, ως της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, της Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, του Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, της Classical Association, της Association des Etudes Grecques.
Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση (1956-1959), στη Φιλοσοφική Σχολή (1965 μέχρι του θανάτου του), στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, στα Διδασκαλεία Μέσης και Δημοτικής Εκπαίδευσης και στις Σχολές Αστυνομίας. Πραγματοποίησε μαθήματα ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Λονδίνου, (Birbeck College 1977), του Σαουθάμπτον (1977), του Μπέρκλεϋ, του Στάνφορντ (1979) και του Βουκουρεστίου (1981).
Πέθανε στις 5 Μαρτίου 1999 στην κλινική Brooussais του Παρισιού όπου είχε μεταβεί για να υποβληθεί για τρίτη φορά σε εγχείρηση αλλαγής βαλβίδος.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Μπεζαντάκος, Νικόλαος (2002-2005). «Εις μνημόσυνον Νικολάου Λιβαδάρα (1933-1999)». Αθηνά τόμ. 83: σελ. 615.
- ↑ Μπεζαντάκος, ό.π., σελ. 616
- ↑ «ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Φιλοσοφικής Σχολής - Ιστορικά Στοιχεία». www.deanphil.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2016.
- ↑ Μπεζαντάκος, ό.π., σελ. 618
- ↑ «Το γραφείο του προέδρου του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού». lsparnas.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2016.
- ↑ Μπεζαντάκος, ό.π., σελ. 620
- ↑ «Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων - Διατελέσαντες πρόεδροι Δ.Σ.». www.eephil.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2016.
- ↑ «Accademia Pontaniana». www.accademiapontaniana.it. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Διονύσιος Καλαμάκης, «Νικόλαος Λιβαδάρας. Βίος έργο και δημοσιεύματα», Πλάτων, τόμ. 51 (1999-2000), σσ. 9-16
- Νικόλαος Μπεζαντάκος, «Εις μνημόσυνον Νικόλαος Λιβαδάρας (1933-1999)», Αθηνά, τόμ. 83 (2002-2005), σσ. 615-621
- Σταύρος Κουρούσης, «Νεκρολογίαι. Νικόλαος Λιβαδάρας (1933-1999)», Αθηνά, τομ. 82 (1997-1999), σσ. 305-306
|