Ναρντό
Συντεταγμένες: 40°10′47″N 18°2′0″E / 40.17972°N 18.03333°E
| Ναρντό Comune | |
|---|---|
| Comune di Nardò | |
 | |
| Διοικητικές πληροφορίες | |
| Χώρα |  Ιταλία |
| Περιφέρεια | Απουλία |
| Επαρχία | Λέτσε |
| Περιοχή | |
| Υψόμετρο | 45 μ. |
| Έκταση | 190,5 χλμ² |
| Πληθυσμός | 30.761 (31/10/2021) |
| Άλλες πληροφορίες | |
| Ταχυδρομικός κώδικας | 73048, 73050 |
| Ζώνη ώρας | UTC+1 |
| Τοποθεσία | |
.svg) | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
Το Ναρντό (ιταλικά: Nardò, λατινικά: Neritum ή Neretum, μεσσαπικά: Naretòn) είναι δήμος και πόλη στην επαρχία Λέτσε στην Απουλία, Ιταλία. Το 2021 είχε 30.761 κατοίκους. Από το 1952 της έχει απονεμηθεί ο τίτλος της πόλης.[1]
Υψώνεται σε επίπεδη θέση νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας της επαρχίας και περιλαμβάνει ένα τμήμα της ακτής του Ιονίου του Σαλέντο.
Ήταν, για αιώνες, σημαντικό βυζαντινό κέντρο. Από το 1497 πέρασε υπό την κυριαρχία της δουκικής οικογένειας των Ακουαβίβα. Το ιστορικό κέντρο είναι πλούσιο σε μπαρόκ αρχιτεκτονική.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Ναρντό, όπως και ολόκληρη η περιοχή της επαρχίας, έχει κατοικηθεί από την προϊστορία, καθώς ολόκληρη η Απουλία έχει ανθρώπινους οικισμούς από την παλαιολιθική περίοδο. Η ιστορία του Ναρντό ξεκινά από την Παλαιολιθική. Στα σπήλαια του κόλπου του Ουλούτσο έχουν ανακαλυφθεί τοιχογραφίες και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα που υποδηλώνουν ότι είναι οι πρώτες εκδηλώσεις εικαστικών τεχνών που υπάρχουν στην Ευρώπη, καταγεγραμμένες στη μέση και ανώτερη παλαιολιθική περίοδο.
Η γέννηση του Ναρντό ως οικιστικού κέντρου χρονολογείται από τον 7ο αιώνα π.Χ., με την παρουσία μεσσαπικού οικισμού. Το 269 π.Χ., μαζί με το λιμάνι του "Emporium Nauna" (σημερινή Σάντα Μαρία αλ Μπάνιο), κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και έγινε ισοπολίτιδα πόλη με το όνομα Neritum ή Neretum μετά τον συμμαχικό πόλεμο. Κατά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (476) και μετά τις μάχες μεταξύ Βυζαντινών και Γότθων (544), απορροφήθηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (552 - 554) και, για μια σύντομη περίοδο (662 - 690) προσαρτήθηκε στο Βασίλειο των Λομβαρδών. Στα πεντακόσια χρόνια της βυζαντινής κυριαρχίας αυξήθηκε η παρουσία Βασιλειανών μοναχών, η επιρροή των οποίων καθόρισε τη διάδοση της ανατολίτικης ιεροτελεστίας και λατρείας. Μεταξύ 901 και 924, το Ναρντό δέχθηκε επίθεση και λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς από τη Σικελία. Το 1055 οι Νορμανδοί κατέκτησαν την πόλη και επετράπη στους Βενεδικτίνους να εγκατασταθούν στη θέση των Βασιλειανών μοναχών στο Αβαείο της Σάντα Μαρία ντι Νερίτο. Στο δεύτερο μισό του 13ου αιώνα, ακολούθησε η κυριαρχία των Ανδεγαυών που καθόρισε τη γέννηση και τη διάδοση της φεουδαρχίας. Ήταν φέουδο της οικογένειας Ντελ Μπάλτσο και τον 15ο αιώνα αποτέλεσε πεδίο μάχης μεταξύ Αραγωνέζων, Ενετών και Τούρκων. Το 1413 ο αντίπαπας Ιωάννης ΚΓ΄ ανακήρυξε το αβαείο του Νερίτο επισκοπική έδρα. Από το 1497 έως το 1806, ως δουκάτο, ήταν φέουδο των Ακουβίβα.[2] Όταν η ναπολιτάνικη εξέγερση του 1647, γνωστή ως η εξέγερση του Μασανιέλο, εξαπλώθηκε σε όλες τις επαρχίες, «οι βαρόνοι έπνιξαν στο αίμα τις εξεγέρσεις των δήμων: πιο διάσημη έγινε αυτή του κόμη Ακουβίβα, ο οποίος, στην αναζωπυρωμένη εξέγερση του Ναρντό, όρμησε με ένοπλους, κρέμασε τον δήμαρχο και πολλούς πολίτες, ισοπέδωσε πολλά σπίτια, τους ράντισε αλάτι και έβαλε σημάδια ύβρεως. "[3]
Με την κατάργηση της φεουδαρχίας, η πόλη δεν υπόκειται πλέον στην τυραννία της οικογένειας Ακουαβίβα, η οποία ωστόσο διατήρησε στην κατοχή της πολυάριθμα κτήματα. Το 1810, οι Καρμπονάροι εξαπλώθηκαν επίσης στο Ναρντό με την αίρεση των Fenice Neretina. Το 1818 υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ των Καρμπονάρων και των στρατευμάτων των Βουρβόνων στην ύπαιθρο μεταξύ Ναρντό και Κοπερτίνο. Μετά την ενοποίηση του 1861, ο Νίκολα Τζούλιο ήταν ο πρώτος δήμαρχος της πόλης.[4]
Μεταξύ 1943 και 1947, ο συμμαχικός στρατός αποφάσισε να φιλοξενήσει πάνω από εκατό χιλιάδες Εβραίους που είχαν δραπετεύσει από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και πήγαιναν στο εκκολαπτόμενο κράτος του Ισραήλ στον οικισμό Σάντα Μαρία αλ Μπάνιο. Εδώ ορισμένα κτίρια μετατράπηκαν ώστε να καλύψουν τις ανάγκες. Η συναγωγή στεγάστηκε σε ένα σπίτι στην πλατεία και το κιμπούτς Elia χτίστηκε στο αγρόκτημα Μοντονουόβο. Μεταξύ των πολυάριθμων φιλοξενούμενων περιλαμβάνονταν επίσης τα ονόματα των Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, Μοσέ Νταγιάν και Γκόλντα Μέιρ.[5] Για τη φιλοξενία που επιδείχθηκε, στις 27 Ιανουαρίου 2005, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι απένειμε στον δήμο του Ναρντό το Χρυσό Μετάλλιο Πολιτικής Αξίας.
Μνημεία και σημεία ενδιαφέροντος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο καθεδρικός ναός της Σάντα Μαρία Ασούντα βρίσκεται στο μέρος όπου ιδρύθηκε η αρχαία βασιλική εκκλησία της Σάντα Μαρία ντε Νερίτο, από μερικούς ανατολίτες μοναχούς που τον έβδομο αιώνα διέφυγαν από τους εικονομαχικούς διωγμούς. Με την κατάκτηση της πόλης από τους Νορμανδούς, το 1055, οι Βασιλειανοί μοναχοί αντικαταστάθηκαν σιγά σιγά από τους Βενεδικτίνους, στους οποίους ανατέθηκε το μοναστήρι και η εκκλησία. Μάλιστα, το 1080 ο Νορμανδός κόμης Γκοφρέντο ανοικοδόμησε μια νέα εκκλησία στα ερείπια της προϋπάρχουσας βασιλικής εκκλησίας, η οποία με απόφαση του Πάπα Ουρβανού Β΄ αφιερώθηκε στην Ανάληψη της Θεοτόκου. Στο πέρασμα των αιώνων η εκκλησία έχει υποστεί αρκετές μετατροπές, συμπεριλαμβανομένων ριζικών, οι οποίες άλλαξαν την αρχική της αρχιτεκτονική διάταξη. Έχει μια βασιλική με τρία κλίτη, που χωρίζονται σε δύο σειρές αψίδων με οξυκόρυφα τόξα. Πολυάριθμες τοιχογραφίες παραμένουν στους τοίχους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Αγίου Νικολάου και του ενθρονισμένου Χριστού που ευλογεί σε ελληνικό στυλ (14ος αιώνας), της Παναγίας και του Βρέφους (1511), του Αγίου Αυγουστίνου (15ος αιώνας) και της Παναγίας της Χάρης (από το 1249, του Μπαϊουλάρντο). Μεγάλη σημασία έχει ο ξύλινος σταυρός του δέκατου τρίτου αιώνα, που ονομάζεται Μαύρος Χριστός για το ιδιαίτερο σκούρο χρώμα του ξύλου του κέδρου[6]. Μερικοί βωμοί και το Παρεκκλήσι του Σαν Γκρεγκόριο Αρμένο, έργο του Πλατσίντο Μπουφέλι του 1680 ,[7] χρονολογούνται από την περίοδο του μπαρόκ. Ανακηρύχθηκε σε μικρή βασιλική το 1980.[8]
Το Ναρντό είναι η έδρα της επισκοπής της Ναρντό-Γκαλίπολι (στα λατινικά: Dioecesis Neritonensis-Callipolitan), τμήμα της αρχιεπισκοπής του Λέτσε που ανήκει στην εκκλησιαστική περιοχή της Απουλίας.
Άλλοι ναοί περιλαμβάνουν τους
- Σάντο Ντομένικο (16ος-18ος αιώνας), με πρόσοψη διακοσμημένη με μπαρόκ καρυάτιδες, κίονες και φυτικά μοτίβα.
- Τσιέζα ντελ Καρμίνε, με αναγεννησιακό θύρωμα.
- Ναός του Σαν Κοζίμο (1618)
- Ναός του Ωσαννά (1693)
- Πιάτσα Σαλάντα, στο κέντρο της πόλης, με τη στήλη της Παναγίας
- Ο δακτύλιος του Ναρντό, μία πίτσα για οδήγηση σε υψηλές ταχύτητες.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Comune di Nardò - Statuto Comunale D.P.C.M. 11 novembre 1952
- ↑ L.A. Montefusco (1994). Le successioni feudali in Terra d'Otranto. Lecce: Istituto Araldico salentino.
- ↑ Benedetto Croce (1992). Storia del Regno di Napoli. Milano: Adelphi. σελίδες 180–181. ISBN 88-459-0949-2.
- ↑ Emanuele Pignatelli, Civitas neritonensis. La storia di Nardò di Emanuele Pignatelli ed altri contributi
- ↑ Ebrei a Nardò. Campo profughi nº 34. Santa Maria al Bagno (1944-1947), Mario Mennonna.
- ↑ Il Cristo nero della Cattedrale di Nardò. Congedo. 2005.
- ↑ Mastrangelo M. Vittoria, Tra estro e tecnica. Storia e restauri del Duomo di Nardò.
- ↑ GCatholic.org Basilica minore di Nardò
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιστότοπος του δήμου Αρχειοθετήθηκε 2022-03-23 στο Wayback Machine.
