Μαρσέλ Οφίλς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μαρσέλ Οφίλς
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Marcel Ophüls (Γαλλικά)
Γέννηση1  Νοεμβρίου 1927[1][2][3]
Φραγκφούρτη[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΑνατολικό Κολλέγιο
Ιδιότητασκηνοθέτης κινηματογράφου, σεναριογράφος, ηθοποιός και σεναριογράφος κινηματογραφικών ταινιών[5]
ΓονείςΜαξ Οφίλς και Hilde Wall
ΒραβεύσειςΔιοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων, βραβείο ΜακΆρθουρ, Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, Peter-Weiss Prize (1992) και Grimme-Preis (1972)
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Μαρσέλ Οφίλς (γαλλικά: Marcel Ophuls, 1 Νοεμβρίου 1927 - ) είναι Γαλλογερμανός δημιουργός ντοκιμαντέρ και πρώην ηθοποιός, γνωστός κυρίως για τις ταινίες του Ο οίκτος και η θλίψη και Hôtel Terminus.

Ζωή και καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οφίλς γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Ήταν γιος της Χίλντεργκαρντ Βαλ και του σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς. Η οικογένειά του εγκατέλειψε τη Γερμανία το 1933 μετά την άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην εξουσία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Μετά την εισβολή της Γερμανίας στη Γαλλία τον Μάιο του 1940, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη ζώνη του Βισί, παραμένοντας κρυμμένοι περισσότερο από έναν χρόνο. Στη συνέχεια, πέρασαν από τα Πυρηναία στην Ισπανία και έφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 1941. Ο Μαρσέλ φοίτησε στο Λύκειο Χόλιγουντ και στη συνέχεια στο Κολέγιο Occidental του Λος Άντζελες. Υπηρέτησε για λίγο σε μια θεατρική μονάδα του αμερικανικού στρατού στην Ιαπωνία το 1946 και στη συνέχεια σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (Μπέρκλεϊ).[6] Ο Οφίλς πολιτογραφήθηκε Γάλλος το 1938 και Αμερικανός το 1950.[7]

Όταν η οικογένεια επέστρεψε στο Παρίσι το 1950, ο Μαρσέλ έγινε βοηθός του Ζιλιέν Ντιβιβιέ και του Ανατόλ Λίτβακ και εργάστηκε στις ταινίες Μουλέν Ρουζ (1952) του Τζον Χιούστον και Λόλα Μοντές του πατέρα του (1955). Μέσω του Φρανσουά Τρυφό, ο Οφίλς σκηνοθέτησε ένα επεισόδιο της σπονδυλωτής ταινίας Ο έρωτας στα είκοσι (1962). Ακολούθησε η εμπορική επιτυχία Καυτό πεζοδρόμιο (1964), μια αστυνομική ταινία με πρωταγωνιστές τη Ζαν Μορό και τον Ζαν Πολ Μπελμοντό.

Στη συνέχεια, ο Οφίλς στράφηκε στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ και γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για την κρίση του Μονάχου του 1938 με τίτλο Munich ou la paix pour cent ans (1967). Στη συνέχεια ξεκίνησε την ταινία του με θέμα τη Γαλλία υπό ναζιστική κατοχή με τίτλο Ο οίκτος και η θλίψη. Αν και του άρεσε να γυρίζει διασκεδαστικές ταινίες, ο Οφίλς αναγνωρίστηκε ως ντοκιμαντερίστας, χρησιμοποιώντας ένα χαρακτηριστικό στιλ συνεντεύξεων στη δουλειά του. Στο A Sense of Loss (1972) μίλησε για τη Βόρεια Ιρλανδία, ενώ το The Memory of Justice (1976) ήταν μια φιλόδοξη σύγκριση της πολιτικής των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ και των θηριωδιών των ναζί. Οι διαφωνίες με τους Γάλλους υποστηρικτές του σχετικά με τη διερμηνεία οδήγησαν τον Οφίλς να μεταφέρει λαθραία μια κόπια της ταινίας στη Νέα Υόρκη όπου προβλήθηκε ιδιωτικά. Όταν οι νομικές διαμάχες απογοήτευσαν και τον κατέστρεψαν οικονομικά, ο Οφίλς στράφηκε στη διδασκαλία στο πανεπιστήμιο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, άρχισε να γυρίζει ντοκιμαντέρ για το CBS και το ABC. Το μεγάλου μήκους του ντοκιμαντέρ Hotel Terminus (1988) κέρδισε Όσκαρ. Έκτοτε, έχει γυρίσει μια ταινία συνεντεύξεων με δύο ανώτερα στελέχη του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, το November Days (1992), και μια ταινία για το πώς καλύπτουν τον πόλεμο δημοσιογράφοι, με τίτλο Veillées d'armes (1994).[8]

Κάθε χρόνο στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ προβάλλονται οι δέκα αγαπημένες ταινίες ενός αναγνωρισμένου κινηματογραφιστή. Το 2007, ο Ιρανός σκηνοθέτης Μαζιάρ Μπαχάρι επέλεξε το Ο οίκτος και η θλίψη ανάμεσα στα δέκα κορυφαία έργα στην ιστορία του ντοκιμαντέρ. Στο 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου τον Φεβρουάριο του 2015 ο Οφίλς έλαβε το βραβείο Berlinale Camera ως αναγνώριση του έργου του.[9]

Το 2014, ο Οφίλς άρχισε να συγκεντρώνει κεφάλαια για τη νέα του ταινία με τίτλο Unpleasant Truths, σχετικά με τη συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, που σκηνοθέτησε από κοινού με τον Ισραηλινό σκηνοθέτη Εγιάλ Σιβάν.[10] Εν μέρει, η ταινία επιδιώκει να επικεντρωθεί σε πιθανούς δεσμούς μεταξύ του ισραηλινού πολέμου στη Γάζα το 2014 και της αύξησης του αντισημιτισμού στην Ευρώπη καθώς και στο αν «η ισλαμοφοβία είναι ο νέος αντισημιτισμός».[11] Αρχικά προοριζόταν ως συνεργασία με τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο οποίος αποχώρησε στα αρχικά στάδια του εγχειρήματος.[12]

Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Matisse, ou Le talent du Bonheur (1960) (μικρού μήκους)
  • Ο έρωτας στα είκοσι (L'amour à vingt ans, 1962)
  • Καυτό πεζοδρόμιο (Peau de banane, 1963)
  • Ψηλά τα χέρια, κυρίες μου (Faites vos jeux, mesdames, 1965)
  • Munich ou la paix pour cent ans (1967)
  • Ο οίκτος και η θλίψη (Le Chagrin et la pitié) (1969)[13][14]
  • A Sense of Loss (1972)[13]
  • The Memory of Justice (1973–76)
  • Hôtel Terminus (1988) - βραβείο Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους
  • November Days (1992)
  • Veillées d'armes (1994)
  • Un Voyageur (2012)
  • Des Vérités Désagréables (2014)[15]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • The sorrow and the pity: a film by Marcel Ophüls, Introduction by Stanley Hoffmann. Filmscript translated by Mireille Johnston. Biographical and appendix material by Mireille Johnston, New York: Berkeley Publishing Corporation, 1975

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119056216. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6nk749x. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ filmportal.de. 06a72ea6443f44c9a708dd95750d0685. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0178917. Ανακτήθηκε στις 16  Δεκεμβρίου 2022.
  6. ↑ «The Sorrow and the Pity» (PDF). 2000. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2018. 
  7. ↑ Markham, James M. (October 2, 1988). «Marcel Ophuls on Barbie: Reopening Wounds of War». The New York Times (New York). ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1988/10/02/movies/film-marcel-ophuls-on-barbie-reopening-wounds-of-war.html?pagewanted=all&src=pm. Ανακτήθηκε στις 19 August 2013. 
  8. ↑ Staff, Hollywood.com (2014-11-21). «Marcel Ophuls | Biography and Filmography | 1927» (στα αγγλικά). Hollywood.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-03-19. https://web.archive.org/web/20220319201637/https://www.hollywood.com/celebrities/marcel-ophuls-58834936/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-13. 
  9. ↑ «Berlinale Camera». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2015. 
  10. ↑ Unpleasant Truths (2016) | MUBI, https://mubi.com/en/gr/films/unpleasant-truths, ανακτήθηκε στις 2024-03-06 
  11. ↑ Mackey, Robert (December 10, 2014). «Marcel Ophuls, Director of 'The Sorrow and the Pity,' Wants to Tell Israelis Some 'Unpleasant Truths'». The New York Times. https://www.nytimes.com/2014/12/11/world/middleeast/marcel-ophuls-director-of-the-sorrow-and-the-pity-wants-to-tell-israelis-some-unpleasant-truths.html?_r=0. Ανακτήθηκε στις November 3, 2018. 
  12. ↑ KissKissBankBank. «Des Vérités Désagréables par Des vérités désagréables». KissKissBankBank (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2024. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «10 great films about the Troubles». BFI (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2024. 
  14. ↑ «Κινηματογράφος και Ιστορία: «The Sorrow and the Pity» (1969) του Μαρσέλ Οφίλς». www.cinemagazine.gr. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2024. 
  15. ↑ AlloCine, Des Vérités Désagréables, https://www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=233453.html, ανακτήθηκε στις 2024-03-06 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μαρσέλ_Οφίλς&oldid=10478319"