Μίκολα Λούκας

Μίκολα Λούκας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	19  Δεκεμβρίου 1919 Κρολεβέτς
Θάνατος	29  Αυγούστου 1988 Κίεβο
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο Μπαϊκοβέ
Χώρα πολιτογράφησης	Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ουκρανικά Αγγλικά Γαλλικά Γερμανικά Ισπανικά Πορτογαλικά Πολωνικά
Σπουδές	Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Κιέβου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	γλωσσολόγος ιστορικός της λογοτεχνίας μεταφραστής πολύγλωσσος
Σχετικά πολυμέσα

Ο Μίκολα Λούκας (ουκρανικά: Микола Олексійович Лукаш‎‎, Κρόλεβετς, 19 Δεκεμβρίου 1919 – Κίεβο, 29 Αυγούστου 1988) ήταν γνωστός Ουκρανός λογοτεχνικός μεταφραστής, θεωρητικός και λεξικογράφος. Ο Λούκας είχε μάθει περισσότερες από 20 γλώσσες. Πολλά λογοτεχνικά έργα μεταφράστηκαν από αυτόν με επιτυχία από τις περισσότερες από αυτές τις γλώσσες για να εισαχθούν στην ουκρανική λογοτεχνία.

Ένα λογοτεχνικό βραβείο, το Ars Translationis, θεσπίστηκε από το περιοδικό Vsesvit το 1989 για να τιμήσει τη μνήμη του Λούκας.

Ο Λούκας γεννήθηκε στο Κρόλεβετς και είχε γονείς δασκάλους. Από μικρός μάθαινε ξένες γλώσσες με ευκολία. Άρχισε να σπουδάζει στην Ιστορική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου του Κιέβου, αλλά οι σπουδές του διακόπηκαν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολέμησε στον Σοβιετικό Στρατό από το 1943.

Το 1947, αφού αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Ξένων Γλωσσών στο Χάρκοβο, ο Λούκας εργάστηκε ως καθηγητής ξένων γλωσσών. Στη συνέχεια έγινε επικεφαλής του Τμήματος Ποίησης για το περιοδικό Vsesvit.

Ο Λούκας διέθετε εκπληκτικά γλωσσικά ταλέντα και είχε μια εξαιρετικά ευρεία γνώση της ξένης λογοτεχνίας. Θεωρείται ότι ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Ουκρανούς μεταφραστές, έχοντας μεταφράσει στα ουκρανικά λογοτεχνικά έργα από 20 γλώσσες.

Ήταν πιο παραγωγικός κατά τη σχετικά ευνοϊκή εικοσαετία μεταξύ 1953 και 1973, όταν μετέφρασε τον Φάουστ του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, τη Μαντάμ Μποβαρί του Γκυστάβ Φλωμπέρ, την ποίηση του Φρίντριχ Σίλερ, το Δκαήμερο του Βοκάκιου και πολλά άλλα έργα. Ήταν μέλος της Ένωσης Συγγραφέων της Ουκρανίας από το 1956 και έπαιξε ενεργό ρόλο στην ουκρανική λογοτεχνική ζωή.

Ο Λούκας πάντα πρόσφερε ηθική υποστήριξη σε συγγραφείς που καταπιέζονταν. Μετά τη σύλληψη του Ιβάν Τζιούμπα, που προκλήθηκε από τη δημοσίευση του έργου του Διεθνισμός ή Ρωσοποίηση; στο Λονδίνο, ο Λούκας έστειλε επιστολή στον επικεφαλής του Προεδρείου της Βερχόβνα Ράντα της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, στον επικεφαλής του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ουκρανίας και στον Γενικό Εισαγγελέα της Ουκρανικής ΣΣΔ με κοινοποίησηστο Προεδρείο της Διοίκησης της Ένωσης Συγγραφέων της Ουκρανίας. Στην επιστολή αυτή διαφωνούσε με την απόφαση του δικαστηρίου, χαρακτηρίζοντάς την άδικη, και διαμαρτυρόταν για την αποπομπή του Ιβάν Τζιούμπα από την Ένωση. Ο Λούκας έφτασε στο σημείο να προτείνει να εκτίσει ο ίδιος την ποινή αντί του Τζιούμπα, ο οποίος, σε αντίθεση με αυτόν, ήταν άρρωστος και είχε μια οικογένεια να συντηρήσει.

Αυτή η πράξη κόστισε στον Λούκας ακριβά. Απολύθηκε από τη συντακτική επιτροπή του Vsesvit και του ανακοινώθηκε ότι θα νοσηλευτεί αναγκαστικά σε ειδικό ψυχιατρείο. Ευτυχώς, αυτές οι απειλές δεν πραγματοποιήθηκαν. Στις 12 Ιουνίου 1973 το Προεδρείο της Διοίκησης της Ένωσης Συγγραφέων της Ουκρανίας ψήφισε ομόφωνα την αποπομπή του Λούκας από την Ένωση.

Για πολλά χρόνια βρισκόταν ουσιαστικά σε κατ' οίκον περιορισμό. Διώχτηκε με κάθε δυνατό τρόπο και τα έργα του έπαψαν να εκδίδονται, στερώντας του τα μέσα για την αυτοσυντήρηση. Στην είσοδο της πολυκατοικίας του βρισκόταν μόνιμα ένας αστυνομικός που δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον επισκεφτεί.

Ο Λούκας επανήλθε στην Ένωση Συγγραφέων της Ουκρανίας την εποχή της Περεστρόικα το 1987, όταν ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος. Το 1988 κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Μαξίμ Ρίλσκι. Μέσα σε λίγους μήνες, στις 29 Αυγούστου 1988, ο Μίκολα Λούκας πέθανε.

Δεν έζησε για να δει την έκδοση ενός μεγάλου όγκου μεταφράσεων του που κυκλοφόρησε με τον τίτλο Από τον Βοκάκιο στον Απολλιναίρ το 1990 για να γίνει ένα είδος μνημείου του Λούκας.