Καστέλο Ουρσίνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Καστέλο Ουρσίνο
Castello Ursino
Χάρτης
ΕίδοςCategory:Hohenstaufen castles in Southern Italy[1] και κάστρο
ΑρχιτεκτονικήΓοτθική τέχνη
ΔιεύθυνσηPiazza Federico di Svevia[1]
Γεωγραφικές συντεταγμένες37°29′56″N 15°5′4″E
Διοικητική υπαγωγήΚατάνια[2][1]
ΧώραΙταλία[2][1]
Έναρξη κατασκευής1239
ΙδιοκτήτηςΦρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν
ΑρχιτέκτοναςRiccardo da Lentini
ΧρηματοδότηςΦρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν
Προστασίαιταλικό πολιτισμικό αγαθό[2][3]
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Α Πλατεία Φρειδερίκου Β΄ της Σουαβίας, Β Τάφρος 16ου αι., C Πύργοι ελέγχου 16ου αι., D Βραχώδης γραμμή λάβας του 1669, Ε Μεσαίοι πύργοι, F Αυλή, G Τείχη της πόλης (π. 1555). 1 Είσοδος, 2 Αίθριο και εκδοτήριο εισιτηρίων, 3 Πύργος Λαβάρου, 4 Αίθουσα Αμφορέων, 5 Πύργος Άλατος, 6 Είσοδος υπηρεσίας, 7 Παρεκκλήσιο Αγ. Γεωργίου, 8 Πύργος Αποθήκης, 9 Αρχαιολογικές ανασκαφές (κατάλοιπα οικισμού 8ου αι. π.Χ.), 10 Πύργος Μαρτύρων.

Το Καστέλο Ουρσίνο (ιταλ.: Castello Ursino, που στα Σικελικά σημαίνει Κάστρο της Αρκούδας), γνωστό και ως Σουηβικό Καστέλο της Κατάνια (Castello Svevo di Catania) [4], είναι ένα κάστρο στην Κατάνια, Σικελία, νότια Ιταλία. Κτίστηκε τον 13ο αι. ως βασιλικό κάστρο του βασιλείου της Σικελίας, και είναι κυρίως γνωστό για τον ρόλο του στον Σικελικό Εσπερινό, όταν έγινε η έδρα του Σικελικού Κοινοβουλίου. Το κάστρο είναι σε καλή κατάσταση σήμερα και είναι ανοιχτό στο κοινό ως μουσείο.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατασκευή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Καστέλο Ουρσίνo κτίστηκε μεταξύ 1239 και 1250, ως ένα από τα βασιλικά κάστρα του Φρειδερίκου Β', βασιλιά της Γερμανίας και της Σικελίας, κλείνοντας ένα κεφάλαιο για την ταραγμένη εποχή στη Σικελία, που ακολούθησε το τέλος τού προκατόχου του Γουλιέλμου Β' . [5] Οι τοπικοί άρχοντες είχαν προσπαθήσει να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία και το 1220 ο Φρειδερίκος Β' είχε διατάξει την καταστροφή όλων των μη βασιλικών κάστρων στη Σικελία. [5] Το Καστέλο Ουρσίνo κτίστηκε για να τονίσει τη βασιλική ισχύ, καθώς και για την άμυνα της πρωτεύουσας [5] και θεωρήθηκε απόρθητο εκείνη την εποχή.

Σικελικός Εσπερινός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1295, κατά τη διάρκεια του Σικελικού Εσπερινού, η Συνέλευση, που κήρυξε τον έκπτωτο Ιάκωβο Β' της Αραγονίας από βασιλιά της Σικελίας, αντικαθιστώντας τον με τον Φρειδερίκο Γ', πραγματοποιήθηκε εδώ. Το επόμενο έτος καταλήφθηκε από τον Ροβέρτο του Ανζού, αλλά αργότερα βρέθηκε ξανά στα χέρια της Αραγονίας.

Βασιλική έδρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο κάστρο διέμενε ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γ', καθώς και οι διάδοχοί του Πέτρος Β', Λουδοβίκος, Φρειδερίκος Γ' και Μαρία. Εδώ η τελευταία απήχθη από τον Γουλιέλμο-Ραϋμόνδο Γ΄ Μονκάδα, για να αποφύγει τον γάμο της με τον Τζιάν-Γκαλεάτσο Βισκόντι (1392). Ο βασιλιάς Μαρτίνος Α' είχε επίσης την αυλή του στο κάστρο.

Πτώση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την απομάκρυνση της πρωτεύουσας από την Κατάνια και την εμφάνιση όπλων με πυρίτιδα, το κάστρο έχασε τον στρατιωτικό του ρόλο και χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Είναι ένα από τα λίγα κτίρια στην Κατάνια, που έχουν επιβιώσει από τον σεισμό του 1693.

Όταν κτίστηκε για πρώτη φορά το κάστρο, βρισκόταν σε έναν βράχο με θέα στη θάλασσα, ωστόσο ως αποτέλεσμα ηφαιστειακών εκρήξεων και σεισμών, βρίσκεται τώρα ένα χιλιόμετρο στην ενδοχώρα. Η πρώην τάφρος επίσης τον 17ο αι. ήταν γεμάτη με λάβα από έκρηξη της Αίτνας. Η σημερινή του τοποθεσία, που περιβάλλεται από δρόμους και καταστήματα σε μια τυπική πλατεία της Κατάνια, μπορεί να εντυπωσιάσει ορισμένους επισκέπτες ως ασυνήθιστη.

Σημερινή εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κάστρο αποκτήθηκε από την πόλη της Κατάνια το 1932 και ανακαινίστηκε. Το Μουσείο της Πόλης (Museo Civico) άνοιξε στο ανακαινισμένο κάστρο στις 20 Οκτωβρίου 1934. Σήμερα, το μουσείο φιλοξενεί αντικείμενα και έργα τέχνης από το κάστρο, καθώς και από την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. Αυτά τα αντικείμενα χρονολογούνται από την κλασική εποχή και μετά, αντιπροσωπεύοντας τις διαφορετικές επιρροές σε όλη την ιστορία της Σικελίας. [4] Συχνά, το κάστρο φιλοξενεί επίσης προσωρινές εκθέσεις ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (θεατρικές αναπαραστάσεις και συναυλίες). Είναι επίσης δυνατό να χρησιμοποιηθεί ο ιστορικός χώρος για τον εορτασμό ενός συλλόγου πολιτών.

Περαιτέρω εργασίες αποκατάστασης πραγματοποιήθηκαν τον Νοέμβριο του 2009.

Διάταξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κάστρο έχει μια ορθογώνια κάτοψη, με έναν μεγάλο κυκλικό πύργο σε κάθε γωνία και μια υπαίθρια εσωτερική αυλή.

Διάταξη μουσείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ισόγειο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αίθουσα των Όπλων (Salone d'Armi)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εδώ στεγάζεται το εκδοτήριο εισιτηρίων του μουσείου, καθώς και εβραϊκές επιγραφές και επιγραφές από το μεσαιωνικό σπίτι της Γερουσίας, όπου ελήφθη η απόφαση να εκδιωχθεί ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης το 1492, συμπεριλαμβανομένου ενός αντιγράφου της επιγραφής της Τζούλια Φιορεντίνα από το Λούβρο. Στεγάζει επίσης ένα μεσαιωνικό λίθο-κλειδί, ένα κανόνι του 16ου αι., τμήματα αρχαίου ρωμαϊκού μωσαϊκού που δείχνει τους μήνες, μια επιγραφή του 16ου αι. που αναφέρει έναν καστελάνο από το Τολέδο και ένα άγαλμα του Iγκνάτσιο Πατερνό Καστέλο, πρίγκιπα του Μπίσκαρι, από τον Aντόνιο Κάλι, που εκτίθεται με αντίγραφο του βιβλίου του Ταξίδι στις Αρχαιότητες της Σικελίας (Viaggio per le Antichità della Sicilia).

Το δωμάτιο, ωστόσο, πήρε το όνομά του από τη μεγάλη συλλογή όπλων του.

  • Εβραϊκές επιγραφές
    Εβραϊκές επιγραφές
  • Ψηφιδωτό
    Ψηφιδωτό
  • Επιγραφή για την απέλαση των Εβραίων το 1492
    Επιγραφή για την απέλαση των Εβραίων το 1492
Ρωμαϊκή πλίνθος.

Αίθουσα της Βόρειας Σύνδεσης (Sala di raccordo Nord)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτό το δωμάτιο και εκείνα που το ακολουθούν, παρουσιάζουν ευρήματα από το ρωμαϊκό θέατρο της πόλης, συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου ακέφαλου αγάλματος, ενός κορμού του Ερμή και μιας πλίνθου, που βρήκε ο Μπίσκαρι το 1770 και δείχνει ένα τρόπαιο, που στεφανώνεται από δύο Νίκες και δύο βάρβαρους κρατούμενους στα πλάγια.

Πύργος του Λαβάρου (Torre delle Bandiere)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτό φιλοξενεί θραύσματα ρωμαϊκού μωσαϊκού, άγαλμα του Ηρακλή και ένα γύψινο αντίγραφο της σαρκοφάγου της Κωνσταντίας της Αραγωνίας.

Σταύλος (Salone delle scuderie)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωμαϊκό μωσαϊκό με μια αλληγορία της Αφρικής.

Τα κύρια έργα που εκτίθενται εδώ περιλαμβάνουν:

  • ένα μωσαϊκό από αγγελάκια (putti) από τις Αχιλλιανές Θέρμες (Terme Achilliane), που τους δείχνει να σας προσκαλούν να απολαύσετε τη διαμονή σας στα λουτρά (Χρησιμοποίησέ το με ευτυχία, "Utere Feliciter")
  • θραύσμα ζωφόρου που δείχνει τον Απόλλωνα και την Άρτεμη κατά τη γιγαντομαχία, 3ος αι. μ.Χ.
  • ανδρικός κορμός, αφιερωμένος στον Δία, που βρέθηκε κοντά στο μοναστήρι του Σαντ' Αγκοστίνο από τον πρίγκιπα Μπίσκαρι το 1737.
  • άγαλμα του Ηρακλή με τη λεοντή, μόλις σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας.
  • άγαλμα του Ηρακλή που αναπαύεται, τύπου Ηρακλή Λυσίππου (Φαρνέζε), κρατώντας ένα από τα μήλα των Εσπερίδων.
  • πλίνθος με δελφίνια.
  • Κορμός του Διός
    Κορμός του Διός
  • Θριγκός με Γιγαντομαχία
    Θριγκός με Γιγαντομαχία
  • Βελερεφόντης, 2ος αι.
    Βελερεφόντης, 2ος αι.
  • Ηρακλής με λεοντή, 2ος αι.
    Ηρακλής με λεοντή, 2ος αι.
  • Aπόλλων με κιθάρα, 1ος αι.
    Aπόλλων με κιθάρα, 1ος αι.
Ανάγλυφο από ιστορική στήλη.

Αίθουσα (Σάλα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εδώ φιλοξενούνται εκθέσεις από πήλινα αγάλματα με θέματα όπως η Αφροδίτη, ένα μικρό σκυλί σε αντιπαράθεση με ένα κόκορα, μια νύμφη σε ένα βράχο και ένα προϊστορικό κεφάλι. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι ένα κολοσσιαίο κριάρι, ενώ το πιο σημαντικό έργο στο δωμάτιο είναι ένα θραύσμα ιππέα, πιθανότατα από μια ιστορική στήλη, που βρέθηκε κοντά στην πύλη Κάρλο Ε΄.

Πύργος του Άλατος (Torre del Sale)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ονομάστηκε από την προηγούμενη χρήση του ως αποθήκη αλατιού, τώρα φιλοξενεί ένα μωσαϊκό, το οποίο δείχνει ένα κεφάλι, που θεωρείται αλληγορία για την Αφρική, και μια προτομή μιας Αιγύπτιας γυναίκας.

Αίθουσα του Αγ. Γεωργίου / Παρεκκλησίου (Sala di San Giorgio / Sala della Cappella)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εδώ παρουσιάζονται περίπου 2000 χάλκινα ειδώλια, από τα οποία τα 1600 είναι από τη συλλογή Μπενεντετίνι και τα υπόλοιπα από τη συλλογή Μπίσκαρι. Χρονολογούνται στην Αρχαϊκή, Σικελιωτική, Ελληνική, Ετρουσκική-Ρωμαϊκή και Ελληνιστική εποχή. Στεγάζει επίσης ένα μαρμάρινο ανάγλυφο της Δήμητρας και της Κόρης του 420 π.Χ., που βρέθηκε στο λόφο Mοντεβέρτζινε το 1930 και πολλά ελληνικά αγγεία, όπως ο ερυθρόμορφος κρατήρας με τον Περσέα και τη Μέδουσα από ανασκαφές στην Καμαρίνα.

Κολοσσιαίος κριός, 2ος αιώνας μ.Χ.
  • ειδώλια
    ειδώλια
  • Προτομή της Δήμητρας, 5ος αιώνας π.Χ
    Προτομή της Δήμητρας, 5ος αιώνας π.Χ
  • Carcaci cippus
    Carcaci cippus

Άλλα δωμάτια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτές οι οικιακές επιγραφές και αγάλματα μαζί σχηματίζουν τη μόνιμη έκθεση "Φωνές της Πέτρας" (Voci di Pietra):

  • Επιγραφή του Αυρήλιου Σαμόχιλ
    Επιγραφή του Αυρήλιου Σαμόχιλ
  • Aττικό ρυτόν
    Aττικό ρυτόν
  • Aττικός κρατήρας με παράσταση συμποσίου
    Aττικός κρατήρας με παράσταση συμποσίου
  • Μελανόμορφη Αττική Λήκυθος
    Μελανόμορφη Αττική Λήκυθος
  • Πολύφημος και Οδυσσέας, 2ος αι.
    Πολύφημος και Οδυσσέας, 2ος αι.
  • Πυγμάχοι, 2ος αι.
    Πυγμάχοι, 2ος αι.

Πρώτος όροφος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Aντονέλο ντε Σαλίμπα - Mαντόνα με Παιδί ένθρονη.

Αίθουσα (Sala)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτή στεγάζει:

  • δύο επιτύμβια ανάγλυφα (ένα για έναν αποδέκτη του 16ου αι. του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος και το άλλο μιας κοιμισμένης φιγούρας)
  • Βυζαντινές εικόνες
  • μια πλάκα σμάλτου Λιμόζ της σταύρωσης
  • ένα «σμάλτο» της Παναγίας στη Δόξα
  • Πορτρέτο ενός κυρίου από τον Ελ Γκρέκο (που αποκαταστάθηκε πρόσφατα με πόρους από την OperaTua)
  • ένας πίνακας του 15ου αι. της Mαντόνα με την Αγ. Λουκία και τον Άγ. Ιωάννη.
  • μέρη ενός πολύπτυχου του Aντονέλο ντε Σαλίμπα από την εκκλησία Σάντα Μαρία ντι Τζεσού: Mαντόνα και Παιδί, Άγιος Αντώνιος, Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, Ανάσταση
  • Άγιος Ονούφριος του Μπερνατζάνο.
  • Σετ σκακιού του 17ου αι. από τους Μπενεντετίνι
  • Μυστικός Δείπνος του Λουίς ντε Μοράλες.
Φραντσέσκο Σολιμένα - Άγιος Ιανουάριος.

Αυτό φιλοξενεί κυρίως έργα του 17ου και του 18ου αι, συμπεριλαμβανομένων αριστουργημάτων του Mατίας Στόμερ από τη συλλογή που δώρισε στην πόλη ο Τζιοβάνι-Μπατίστα Φινοκιάρo το 1826, όπως ο Θάνατος του Κάτωνα, η Σταύρωση του Αγίου Πέτρου, η αυτοκτονία του Σενέκα και ο Χριστός εμπαίζεται. Παρουσιάζει επίσης έργα του Πιέτρο Νοβέλι, όπως ο Άγιος Χριστόφορος, ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, η Mαντόνα και Παιδί με τον Άγ. Λουδοβίκο της Γαλλίας και ο Καλός Σαμαρείτης. Αξιοσημείωτα είναι επίσης:

Mαριάνο Ρόσι: Μαρτύριο της Αγίας Αγάθης.

Αίθουσα (Sala)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτό το δωμάτιο φιλοξενεί έργα του 18ου αι.:

  • Στέψη της Αγίας Αγκάθας, Θάνατος του Αγίου Ιωσήφ και του Αγίου Φραντσέσκο Καραkιόλο, σκίτσα με λάδι του Mαρτσέλο Λεοπάρντι
  • Μαρτύριο Αγίας Αγάθης, ελαιογραφία του Mαριάνο Ρόσι.
  • Νεκρή φύση με φρούτα και ένα τοπίο και Νεκρή φύση με φρούτα και αναβρυτήριο του Aνιέλο Ασκιόνε.
  • Τοπίο με ερείπια, ανώνυμου δυτικο-ϊταλού ζωγράφου, ένας από τους πέντε πίνακες της Βίλα Σκαμπριόζα. ένα ζευγάρι έργων με Ναυμαχία
  • Γυναίκα που πωλεί ψάρια του Τζουζέπε Μπονίνο (1760)
  • Γονατιστή Αφροδίτη, άγαλμα κεντρικο-Ιταλού καλλιτέχνη σε κλασικό στυλ
  • Mαρία Μαγδαληνή, που αποδίδεται στον Γκουλιέλμο Μπόρεμανς
  • Αγία Αγάθη εμπρός από τον Κιντιανό, κέρινο γλυπτό
  • Αγία Αγάθη στεφανωμένη στη φυλακή, κέρινο γλυπτό
  • γλυπτό πόρτας στο στυλ της οικογένειας Γκαγκίνι
  • Πορτρέτο του προέδρου Πλάσιντο Σκαμάκα, που απεικονίζεται να κρατά ένα αρχαίο ελληνικό αγγείο
  • Γέννηση της Αφροδίτης, μικρός πίνακας του Mικέλε Ρόκα
  • Γέννηση του Άδωνι, μικρός πίνακας του Mικέλε Ρόκα
Mικέλε Ραπιζάρντι: Ο Σικελικός Εσπερινός.

Αίθουσα Μικέλε Ραπιζάρντι (Sala Michele Rapisardi)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όπως υποδηλώνει το όνομά του, αυτό το δωμάτιο παρουσιάζει κυρίως πίνακες του Mικέλε Ραπιζάρντι, συμπεριλαμβανομένου του Οι Σικελικοί Εσπερινοί, Κεφάλι της Ογήλια Πάτσα, μια αυτοπροσωπογραφία και μια μελέτη για τους Εσπερινούς. Φιλοξενεί επίσης έργα των Nατάλε Ατανάσιo (τα Δάκρυα [Sunt Lacrima Rerum], πιο γνωστό ως "ο Τρελός"; Γυναίκες στους Αγρούς, Τάσο και Καρδινάλιος των Έστε) και του Μπερνάρντο Καλεντάνο (Ο Προβεντσάν Σαλβάνι (στρατηγός των Γιβελίνων) στην πιάτσα ντελ Κάμπο).

Δεύτερος όροφος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αίθουσα (Sala)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τζιουζέπε Γκαντόλφο - Πορτρέτο της ανιψιάς του Κλεμεντίνας.

Αυτό φιλοξενεί αρκετά πορτρέτα του 19ου αι. από τους Ραπιζάρντα, Tζιουζέπε Ραπιζάρντι, Τζιουζέπε Σκιούτι, Νατάλε Ατανάσιο, Καλτσεντόνιο Ρέινα, Φραντσέσκο Λογιακόνο, Πασκουάλε Λιότα, Ντομένικο Μορέλι, Αλεσάντρο Αμπάτε, Aντονίνο Γκαντόλφο και Τζιουζέπε Γκαντόλφο, μαζί με έναν αριθμό απί κινεζικά βάζα του 18ου αι., βιολιά παραγωγής του Αντρέα Αμάτι, κεραμεικά Καλτατζιρόνε, χάλκινα αγαλματίδια της Αφροδίτης και του Ηφαίστου (Vulcanus) του 17ου αι., και ένα χάλκινο αγαλματίδιο του Περσέα του 18ου αι.

Ανοικτός χώρος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτή η μεγάλη αίθουσα φιλοξενεί προσωρινές εκθέσεις, καθώς και γλυπτά, ανάγλυφα, επιγραφές από την Τσερτόζα ντι Νουοβαλούτσε και μια τεφροδόχο από τη σχολή Γκαγκινιάν. Ένα δωμάτιο δίπλα φιλοξενεί μέρος της νομισματικής συλλογής και ολόκληρο το Φόντο Σεμπαστιάνο Ιτάρ, συμπεριλαμβανομένων χαρακτικών του Iτάρ, που δείχνουν μελέτες μνημείων και έργων τέχνης στην Κατάνια.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Atlante castellano d'Italia.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 dati.beniculturali.it.
  3. ↑ Wiki Loves Monuments Italia.
  4. ↑ 4,0 4,1 Orlando, Andrea. «Castello Ursino O Svevo Di Catania». iCastelli.it (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2015. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Hindley, Geoffrey (1968). Castles of Europe. Great Buildings of the World. Feltham, Middlesex, England: Paul Hamlyn. σελ. 149. ISBN 978-0-600-01635-9. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Καστέλο_Ουρσίνο&oldid=10189513"