Θοριανίτης
 Θοριανίτης. Προέλευση: Μαδαγασκάρη | |
| Γενικά | |
|---|---|
| Κατηγορία | Οξείδια |
| Χημικός τύπος | ThO2 |
| Ορυκτολογικά χαρακτηριστικά | |
| Πυκνότητα | 9,8 gr/cm3 |
| Χρώμα | Σκούρο γκρίζο, καστανομέλαν, βρονζοκίτρινο χρώμα επιπολής |
| Σύστημα κρυστάλλωσης | Κυβικό |
| Κρύσταλλοι | Συχνοί, κυβικού σχήματος, συχνά με απεστρογγυλευμένα άκρα |
| Υφή | Κοκκώδης |
| Διδυμία | Συχνότατη {111} διεισδύσεως |
| Σκληρότητα | 6,5 - 7 |
| Σχισμός | {001} ατελής |
| Θραύση | Ανώμαλη |
| Λάμψη | Μεταλλική μεταπίπτουσα σε ρητινώδη |
| Γραμμή κόνεως | Καστανομέλαινα |
| Πλεοχρωισμός | Όχι |
| Διαφάνεια | Αδιαφανής, ημιδιαφανής σε πολύ λεπτά θραύσματα |
| Παρατηρήσεις | Ραδιενεργός, διαμαγνητικός |
Ο θοριανίτης (αγγλ. thorianite) είναι ορυκτό οξείδιο του θορίου. Οφείλει το όνομά του στο περιεχόμενο θόριο, το οποίο ονομάστηκε έτσι από τον Σκανδιναβό θεό του πολέμου, τον Θωρ[1].
Σχηματίζει πλήρη ισόμορφη σειρά με τον ουρανινίτη (UO2). Είναι ισχυρά ραδιενεργό ορυκτό, εκπέμπει ακτινοβολία α, β και γ σε ετήσιο ποσό 360 mRem/gr και δείγματά του πρέπει να φυλάσσονται μέσα σε μολύβδινα κουτιά. Επίσης, πρέπει να αποφεύγονται οι εισπνοές της σκόνης του, η κατάποσή του και η παρατεταμένη έκθεση κοντά στο ορυκτό.
Ανευρίσκεται σε γρανιτικούς πηγματίτες, σπανιότερα σε καρμπονατίτες και σερπεντινίτες. Απαντά, επίσης, σε θραύσματα εντός συμπυκνωμάτων βαρέων ορυκτών.
Ποικιλίες του θοριανίτη είναι ο αλδανίτης και ο ουρανοθοριανίτης.
Συνδέεται με θορίτη, ζιρκόνιο, ιλμενίτη, κασσιτερίτη, αλλανίτη, διοψίδιο, σπινελίους και φλογοπίτη.
Απαντά στη Μαδαγασκάρη, τη Σρι Λάνκα, τη Βραζιλία (Minas Gerais και Pará), τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Νότια Αφρική, τη Ρωσία (περιοχές λίμνης Βαϊκάλης, χερσονήσου Κόλα και νοτίων Ουραλίων). Σε μικρές ποσότητες βρίσκεται, επίσης, στη Γερμανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, τη Σλοβακία, την Αυστρία, την Ιταλία, τη Γροιλανδία και την Αυστραλία. Σημαντικές αποθέσεις του υπάρχουν επίσης στην Αλάσκα των ΗΠΑ, καθώς και (μικρότερες) στις Πολιτείες Κολοράντο, Νεβάδα, Ουάσινγκτον, Βιρτζίνια και Μέιν.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244
- Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X
- Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Los Alamos Nat. Laboratory». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2009.