Δημήτριος του Μομφερράτου
| Δημήτριος ο Μομφερατικός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Demetrio di Monferrato (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 1205 Θεσσαλονίκη |
| Θάνατος | 1230[1] Αμάλφι |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηγεμόνας |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Βονιφάτιος ο Μομφερατικός[2] και Μαργαρίτα της Ουγγαρίας[2] |
| Αδέλφια | Γουλιέλμος ΣΤ΄ του Μομφερράτου Ιωάννης Άγγελος της Σύρμιας |
| Οικογένεια | Οίκος των Αλεράμιτσι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βασιλιάς |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Δημήτριος του Μομφερράτου (ιταλικά: Demetrio, 1205 - 1230) βασιλιάς της Θεσσαλονίκης (1207 - 1224) από τον Οίκο των Αλεράμιτσι ήταν γιος της Μαργαρίτας της Ουγγαρίας που βασίλεψε ως Ρωμαία αυτοκράτειρα με το όνομα Μαρία από τον δεύτερο γάμο της με τον Βονιφάτιο του Μομφερρατικού.[3]
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την Άλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Σταυροφόρους (1204) οι νικητές μοίρασαν τις κατακτήσεις. Ο Βονιφάτιος έλαβε το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης και νυμφεύτηκε την πρώην αυτοκράτειρα Μαργαρίτα, χήρα του Ισαακίου Β΄ Αγγέλου για να προσεγγίσει την τοπική αριστοκρατία.[4] Ο γιος τους γεννήθηκε την επόμενη χρονιά (1205) και ονομάστηκε "Δημήτριος" προς τιμή του Αγίου Δημητρίου προστάτη της πόλης.[5] Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον του Καλογιάν της Βουλγαρίας που πολιορκούσε την πόλη όταν ο Δημήτριος ήταν δυο ετών (1207), οι Βούλγαροι στη συνέχεια αποχώρησαν.[6]
Στέψη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Λομβαρδοί βαρόνοι ήθελαν να ανακηρύξουν νέο βασιλιά της πόλης τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του Γουλιέλμο ΣΤ΄ του Μομφερράτου αλλά ο Λατίνος Αυτοκράτορας Ερρίκος της Φλάνδρας το απαγόρευσε. Οι Λομβαρδοί βαρόνοι απαγόρευσαν στον αυτοκράτορα την είσοδο στη Θεσσαλονίκη με παράλογες απαιτήσεις αλλά ο Ερρίκος προσποιήθηκε ότι τις δέχεται, το ίδιο έκανε και η βασιλομήτωρ Μαργαρίτα. Μετά την είσοδο του αρνήθηκε όλες τις απαιτήσεις τους, έστεψε τον Ιανουάριο του 1209 τον Δημήτριο βασιλιά της πόλης σε ηλικία τεσσάρων ετών και έβαλε τους βαρόνους να του δώσουν όρκο υποτέλειας.[7] Τη στέψη επικύρωσε και ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄.
Ο αρχηγός των Λομβαρδών βαρόνων Ουμπέρτο Β΄ που είχε φρουρές στις Σέρρες και την Καβάλα αρνήθηκε να δώσει όρκο υποτέλειας.[8] Ο Ερρίκος της Φλάνδρας κατέλαβε τις Σέρρες ενώ η Καβάλα αντιστάθηκε, κάλεσε τους βαρόνους σε Συνέλευση στη Ραβέννικα (1209), ο Ουμπέρτο Β΄ αρνήθηκε να βρεθεί και ο Ερρίκος τον ανάγκασε με στρατό να δώσει όρκο μαζί με τους τελευταίους διαφωνούντες βαρόνους.[8] Ο αυτοκράτορας απέκρουσε την επίθεση του δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Α΄ Κομνηνού Δούκα, άφησε στη Θεσσαλονίκη τον αδελφό του Ευστάθιο και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη.[9]
Άλωση της Θεσσαλονίκης από τον Θεόδωρο Κομνηνό Δούκα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ερρίκος της Φλάνδρας πέθανε (1216), ο διάδοχος και γαμπρός του Πέτρος του Κουρτεναί αναγκάστηκε από τους βαρόνους να αναγνωρίσει τα δικαιώματα του Γουλιέλμου ΣΤ΄ του Μομφερράτου, η βασιλομήτωρ πήγε στην πατρίδα της την Ουγγαρία αλλά ο μικρός Δημήτριος παρέμεινε. Ο Πέτρος του Κουρτεναί συνελήφθη από τον δεσπότη της Ηπείρου Θεόδωρο Κομνηνό Δούκα και πέθανε από την κακομεταχείριση, ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας άρχισε να καταλαμβάνει από τους Λατίνους όλες τις πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας.[10] Ο Γουλιέλμος ΣΤ΄ του Μομφερράτου που δεν είχε φύγει ποτέ από την Μαρκιωνία του Μομφερράτου ξεκίνησε προετοιμασίες για εκστρατεία στη Θεσσαλονίκη (1222) αλλά πριν ξεκινήσει ο Θεόδωρος κατέλαβε την πόλη (1224).[11] Ο Δημήτριος και ο Λατίνος αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης δραπέτευσαν στη Σικελία, στην αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ Χοενστάουφεν.
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Δημήτριος του Μομφερράτου μπήκε στις υπηρεσίες του Γερμανού αυτοκράτορα και τον ακολούθησε σε Σταυροφορία στην Ανατολή αλλά πέθανε πρόωρα στο Αμάλφι (1230), τα δικαιώματα του στο βασίλειο της Θεσσαλονίκης τα παραχώρησε στον Φρειδερίκο Χοενστάουφεν.[12][13]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ p11459.htm#i114589.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Gibbon, 2006, p. 240.
- ↑ Setton, 1976, p. 29.
- ↑ Finlay, 2009, p. 135
- ↑ Finlay, 2009, p. 136
- ↑ Fine, 1994, pp. 88–89
- ↑ 8,0 8,1 Finlay, 2009, p. 137
- ↑ Finlay, 2009, p. 118
- ↑ Finlay, 2009, p. 145
- ↑ Fine, 1994, pp. 119–120
- ↑ Miller, 1908, p. 85
- ↑ Sturdza, 1999, p. 542
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (en inglés). University of Michigan Press.
- Finlay, George (2009) [1851]. The history of Greece from its conquest by the Crusaders to its conquest by the Turks, and of the empire of Trebizond, 1204-1461 (en inglés). University of Michigan Press.
- Gibbon, Edward (2006). Historia de la decadencia y caída del Imperio Romano. Tomo IV: El Imperio de Oriente y las cruzadas (años 733 a 1261). Fin del Imperio de Oriente y coronación de Petrarca (años 1204 a 1430)
- Miller, W. (1908), The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566)
- Nicolas Cheetham, Mediaeval Greece, Yale University Press, 1981.
- Peter Lock, The Franks in the Aegean 1204–1500, New York, 1995.
- Setton, Kenneth Meyer (1976), The Papacy and the Levant, 1204-1571: The thirteenth and fourteenth centuries (en inglés), American Philosophical Society
- Sturdza, M. D. (1999). Dictionnaire Historique et Généalogique des Grandes Familles de Grèce, d'Albanie et de Constantinople (en francés) (2 edición). París.